Το αργόσυρτο τέλος και η βασανιστική γέννηση του νέου

1,9K

Η μετάβαση στη νέα ιστορική περίοδο πραγματοποιείται πολύ αργά και με αναρίθμητες καθυστερήσεις και στρεβλώσεις, καθώς η ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά γερασμένη και παρασιτική.

του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη Ιανουαρίου (φ. 181) που κυκλοφορεί στα περίπτερα.

Επιμένουμε εδώ και καιρό πως η δεκαετία 2010 – 2020 σηματοδοτεί την εποχή του οριστικού τέλους της ύστερης μεταπολίτευσης. Κι αυτό γιατί οι δύο πυλώνες της, ο παρασιτικός καταναλωτισμός και οι εθνομηδενιστικές ειρηνιστικές αυταπάτες, μπήκαν σε κρίση, διαδοχικά.
Θα προηγηθεί η βίαιη καταστροφή του παρασιτικού μοντέλου, με εμβρυουλκό τον Σόιμπλε, που οδήγησε σε μια χωρίς προηγούμενο μετά τον εμφύλιο πόλεμο οικονομική και κοινωνική καταστροφή (συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 25% και μείωση του διαθεσίμου εισοδήματος κατά 35% εξαιτίας της ανόδου των φόρων για να πληρωθούν τα χρέη).
Στη συνέχεια, ως το τίμημα τόσο της αποδυνάμωσης της Ελλάδας και της κατάρρευσης των εξοπλιστικών δαπανών, όσο και της παράλληλης ταχύρρυθμης ανάπτυξης της Τουρκίας, ήλθε ο Ερντογάν να ολοκληρώσει το έργο του Τεύτονα χειρούργου, απαιτώντας την πλήρη και τελεσίδικη υποταγή της Ελλάδας και της Κύπρου στη νεοθωμανική Τουρκία.
Έτσι, οι δύο προϋποθέσεις/πυλώνες της μεταπολίτευσης μπήκαν σε κρίση. Εντούτοις, ακριβώς γιατί η Ελλάδα ήταν μια παρασιτική, γερασμένη και παρηκμασμένη κοινωνία και ο εθνομηδενισμός και ο παρασιτικός καταναλωτισμός είχαν διεισδύσει μέχρι τα τρίσβαθα του εθνικού σώματος, η αποσύνθεση του παλιού υπήρξε αργή και βασανιστική. Οπότε, τα παρασιτικά εξανθήματα της μεταπολίτευσης από τους ΑΝΕΛ, τη Χρυσή Αυγή, το Ποτάμι, τον Βαρουφάκη έως τον Σύριζα (η αναφορά εδώ δεν έχει αξιολογικό χαρακτήρα, δηλαδή δεν ταυτίζουμε ανόμοιες μεταξύ τους δυνάμεις) εμφανίστηκαν προς στιγμήν να παρασταίνουν το «νέο» και την «απάντηση» στην κρίση.
Τελικώς, μετά το 2019 που συνιστά μια σημαντική καμπή στην πορεία αποσύνθεσης, ανασύνθεσης, κατά παράδοξο, αλλά απολύτως κατανοητό τρόπο, η διαδικασία της πολιτικής ανασύνθεσης θα εγκαινιαστεί από τη δεξιά και την κεντροδεξιά. Αυτή η παράταξη, λόγω παράδοσης, υπερβαίνει τη μεταπολίτευση και, εξαιτίας της κοινωνικής της σύνθεσης, παραδοσιακοί νοικοκυραίοι από τη μία, δεμένοι με τις πατριωτικές αξίες, και νεότερα τεχνοκρατικά και φιλελεύθερα στελέχη της αγοράς, μπόρεσε να αποφύγει την κατάρρευση και να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στα αιτήματα της νέας περιόδου. Και επειδή οι δύο αυτές πτέρυγες δεν ήταν απολύτως ενοποιημένες, επειδή προείχε η απάντηση στην οικονομική κρίση του μεταπολιτευτικού μοντέλου, την πρωτοβουλία της ανασυγκρότησης του κόμματος για την κατάκτηση της εξουσίας θα αναλάβει η τεχνοκρατική και μάλλον «εθνοαδιάφορης κοπής» πτέρυγα υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο Μητσοτάκης θα επιχειρήσει μία ανανέωση στο κυβερνητικό επίπεδο, πραγματοποιώντας μια συμμαχία κορυφής με μέρος του σημιτικού ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, ώστε να υπερκεράσει τις αγκυλώσεις και την καθυστέρηση της παραδοσιακής Νέας Δημοκρατίας.
Είναι προφανές ότι κάτω από ομαλές πολιτικές συνθήκες αυτή η ένεση εκσυγχρονισμού από τα πάνω στη Νέα Δημοκρατία θα συναντούσε μεγάλες αντιστάσεις, ιδιαίτερα από το παραδοσιακό κομματικό κατεστημένο. Εντούτοις, κατά έναν παράδοξο τρόπο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ευνοήθηκε, στην ατυχία της, από τις αλλεπάλληλες κρίσεις που αντιμετώπισε – κυρίως την κρίση με την Τουρκία, αλλά και την κρίση του κορονοϊού. Σε συνθήκες αυξανόμενης αντίθεσης της Ευρώπης, τουλάχιστον της Γαλλίας, αλλά και των ΗΠΑ και του Ισραήλ με τη φιλορωσική και φιλοϊσλαμική πολιτική του Ερντογάν, η κρίση με την Τουρκία υποχρέωσε και ταυτόχρονα επέτρεψε στον Μητσοτάκη να συμπεριφερθεί «πατριωτικά». Έτσι θα κατευνάσει τις όποιες ενστάσεις της πατριωτικής πτέρυγας, σαμαρικής ή όχι. Παράλληλα η κρίση της πανδημίας, αλλά και η οικονομική κρίση που προκάλεσε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, υποχρέωσε την κυβέρνηση να λειτουργήσει μάλλον σοσιαλδημοκρατικά και πάντως καθόλου φιλελεύθερα. Άλλωστε ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση υπέστησαν μία γενικότερη ήττα σε παγκόσμια κλίμακα.
Έτσι οι νεοφιλελεύθεροι γιάπηδες υποχρεώθηκαν να γίνουν και ολίγον κοινωνιστές και οι εθνομηδενιστές ποτάμιοι να αναγνωρίσουν εκόντες ή άκοντες την ανάγκη της αποτροπής και των εξοπλισμών. Έτσι η Νέα Δημοκρατία, ένα παλιό βαρύ κόμμα, εισήλθε, θέλοντας και μη, πρώτο στη μετα-μεταπολιτευτική εποχή. Καθόλου τυχαία, τελικώς, καθώς η μεταπολίτευση υπήρξε αριστερόστροφη. Και για αυτό εκείνες οι δυνάμεις που παραμένουν απόλυτα προσκολλημένες στον μεταπολιτευτικό παράδεισο και τα ιδεολογήματα του εθνομηδενισμού και της παρασιτικής κατανάλωσης είναι κατεξοχήν οι δυνάμεις της αριστεράς. Αυτές θα διεκδικούν π.χ. την είσοδο στα πανεπιστήμια χωρίς κανέναν βαθμολογικό περιορισμό, θα αρνούνται τους εξοπλισμούς και θα παραμένουν ρωσόφιλες στην πλειοψηφία τους.
Δηλαδή συμβαίνει κάτι εντελώς αντίστροφο από ό,τι συνέβη κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, όταν ο αέρας της αλλαγής ερχόταν από τα αριστερά, ενώ η δεξιά υπήρξε η τελευταία που προσχώρησε στα μεταπολιτευτικά ιδεολογήματα – καλά και κακά. Γι’ αυτό και υπήρξε και η πρώτη που τελικώς εισήλθε στη μετά τη μεταπολίτευση περίοδο!
Ωστόσο παραμένει σημαίνουσα και ανησυχητική η εμμονή της ομάδας περί τον πρωθυπουργό στον θεωρητικό και ιστορικό εθνοαποδομητισμό, που αντιστρατεύεται την ιδία την πρακτική της –την πρακτική της αποτροπής. Και επειδή η σύγκρουση με την Τουρκία είναι μακράς πνοής, όσο η πρακτική της αποτροπής δεν συνοδεύεται και από ένα οραματικό υπόβαθρο και μια ανατροπή των εθνομηδενιστικών φληναφημάτων, θα παραμένει υποχρεωτικά λειψή και επισφαλής. Επισφάλεια η οποία επιτείνεται από την έλλειψη κάποιου συνομιλητή/αντιπάλου που να θέτει τα σχετικά ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα πολύ πιο καθαρά.
Στην αντιπολίτευση, οι μόνες δυνατότητες υπέρβασης της μεταπολιτευτικής ιδεολογίας θα έπρεπε, θεωρητικώς, να ανευρεθούν στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, τον οποίο άλλοτε κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ. Θεωρητικώς δε, επειδή εδώ ήταν συγκεντρωμένες οι δυνάμεις που στην πρώιμη μεταπολίτευση διεκδικούσαν τη σύνθεση πατριωτισμού και κοινωνισμού, εδώ θα μπορούσε και θα έπρεπε να αναδειχθούν κάποιες ανάλογες δυνάμεις. Και σίγουρα στο λαϊκό σώμα της Κεντροαριστεράς υπάρχουν ακόμα. Ωστόσο, επειδή πέρασαν πάρα πολλά χρόνια κυβερνητισμού και δεκαετίες εγκατάλειψης του πατριωτισμού, από τον Σημίτη μέχρι τον Γιωργάκη, ο μηχανισμός και τα στελέχη αυτού του κόμματος –από τον Λαλιώτη και τον Σκανδαλίδη μέχρι τον γερονέο Ανδρουλάκη– εμποδίζουν την οποιαδήποτε μετεξέλιξη. Το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει τελικώς το κόμμα της μεταπολίτευσης par excellence και θα θελήσει να πεθάνει μαζί της. Μόνο η αποσύνθεση του μηχανισμού του, εξαιρετικά πιθανή μετά τις επόμενες εκλογές, μπορεί να επιτρέψει την οποιαδήποτε μετεξέλιξη σε αυτόν τον κομβικό χώρο. Στο μεταξύ, οι βενιζελογενείς πατριώτες θα υποχρεώνονται να ακολουθούν τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως και ένα σύνολο νεότερων στελεχών του – βλέπε Σκέρτσο, Πιερρακάκη κ.ά.
Καθώς η Αριστερά στο σύνολό της μοιάζει μπετοναρισμένη στην εθνομηδενιστική και παρασιτική λογική, τουλάχιστον προς το παρόν, είναι η τελευταία πολιτική δύναμη που πρόκειται να αποδεχτεί τη μετάβαση σε μια νέα εποχή, όπου ο πατριωτισμός, η παραγωγική ανασυγκρότηση, η προάσπιση των συνόρων, η εμμονή στη δημογραφική ανάκαμψη και η ανασύνδεση με τη μεγάλη πολιτισμική παράδοση του ελληνισμού θα περάσουν σε πρώτο πλάνο. Αντίθετα παραμένουν προσκολλημένοι στα ιδεολογικά φληναφήματα της μεταπολίτευσης του δικαιωματισμού και του αντιεθνικισμού, στον οποίο έχουν προσχωρήσει ψυχή τε και σώματι. Άλλωστε το ίδιο συμβαίνει και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης: η Αριστερά αντιπροσωπεύει πλέον το πιο αντιδραστικό και συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, αν με αυτούς τους όρους εννοούμε αυτούς που παραμένουν προσκολλημένοι στις αξίες μίας ήδη παρωχημένης εποχής.
Συνεπώς, η μετάβαση στη νέα ιστορική περίοδο, όπου ως κεντρικό αίτημα της ελληνικής κοινωνίας θα αναδειχθεί το salus patriae suprema lex esto πραγματοποιείται πολύ αργά και με αναρίθμητες καθυστερήσεις και στρεβλώσεις, καθώς η ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά γερασμένη και παρασιτική. Γίνεται μέσα από τον αργό μετασχηματισμό των παλιών κομμάτων. Και όπως προαναφέραμε, η μνημονιακή κρίση δεν παρήγαγε κάτι ουσιαστικά νέο, αλλά κυρίως δυνάμεις στραμμένες προς τον μεταπολιτευτικό παράδεισο.
Έτσι δυνάμεις όπως το Άρδην και η Ρήξη, οι οποίες επί δεκαετίες τώρα σαλπίζουν την ανάγκη υπέρβασης της μεταπολίτευσης σε μια επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων και τη δημιουργία ενός κοινωνικού κινήματος αλλαγής, λειτούργησαν και λειτουργούν περισσότερο ως μια δύναμη διαφωτισμού και εγρήγορσης και όχι ως ο ελλείπων πολιτικός πόλος. Πάντως, αν άλλοτε μοιάζαμε με τον «κόκορα που λαλεί στο σκοτάδι», μάλλον σήμερα βρισκόμαστε κοντά στο ξημέρωμα.

Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.

Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων

Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook

Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube

16 χρόνια Ρήξη

Τον περασμένο Δεκέμβριο συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από το πρώτο φύλλο της Ρήξης στην νέα της μορφή ως εφημερίδα. Σκοπός τότε ήταν το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα του χώρου του Άρδην να εκφραστεί με πιο άμεσο τρόπο. Σε αυτά τα χρόνια η εφημερίδα έχει δώσει βήμα σε εκατοντάδες μέλη και φίλους του Άρδην να εκφραστούν, ενώ η Ρήξη έχει φέρει τις ιδέες του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου σε δεκάδες χιλιάδες φίλους που βρίσκονται εντός ή πέριξ του χώρου.
Η Ρήξη δεν βγαίνει από επαγγελματίες δημοσιογράφους, ενώ όσοι εργάζονται για την έκδοση της το κάνουν αφιλοκερδώς. Την τελευταία διετία κάνουμε μια προσπάθεια από τη μια να αναβαθμιστεί η ύλη της εφημερίδας με περισσότερα θέματα, να γράφουν περισσότεροι συντάκτες (με επικέντρωση στις νεότερες ηλικίες για να υπάρξει η απαραίτητη ηλικιακή ανανέωση του χώρου) και παράλληλα να αυξηθούν οι διαδικτυακοί και έντυποι συνδρομητές μας. Η προσπάθεια αποδίδει οι διαδικτυακές συνδρομές έχουν ξεπεράσει τις 200 και μαζί με τις 100 έντυπες συνδρομές συμβάλλουν σημαντικά στην κάλυψη των εκτυπωτικών εξόδων μας.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι βιώνουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τον έντυπο Τύπο παγκοσμίως και επιπλέον τις ελληνικές ιδιομορφίες (ύπαρξη ενός μόνου πρακτορείου εφημερίδων κ.ά.) καλούμε μέλη, φίλους και αναγνώστες να στηρίξουν το εγχείρημα αγοράζοντας μια ηλεκτρονική ή έντυπη συνδρομή για τους ίδιους ή φίλους τους. Για να μπορέσει εφημερίδα μας να συντηρηθεί ή και να αναπτυχθεί περισσότερο. Σχεδιάζουμε ήδη την αύξηση της κυκλοφορίας για να την βρίσκετε ευκολότερα στα περίπτερα, ειδικές προσφορές κ.λπ. Αλλά για να γίνουν αυτά χρειάζεται και η δική σας βοήθεια.

Η διαδικασία για να κάνετε μια συνδρομή είναι απλή:

• Με συνδρομή υποστήριξης 15 €/χρόνο (1,25€ ανά φύλλο) οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας, που θα τους αποστέλλεται στο ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο πριν αυτή πάει στο τυπογραφείο. Με 30 €/χρόνο (12 φύλλα) μπορούμε να σας αποστέλλουμε την έντυπη έκδοση της εφημερίδας.
• Μπορείτε να δηλώσετε το ενδιαφέρον σας ε​​ίτε ​α​ποστέλλοντας ηλεκτρονικό μήνυμα με τα στοιχεία σας στην διεύθυνση perardin@gmail.com, είτε αφήνοντας προσωπικό μήνυμα στην σελίδα του Άρδην στο Facebook (https://www.facebook.com/ardin.gr) ή καλώντας στο 2103826319 (Δευτέρα έως Παρασκευή από τις 9.00 έως 19.00)

Το τίμημα της συνδρομής μπορεί να καταβληθεί σε έναν από τους παρακάτω λογαριασμούς:

– ΕΘνική Τράπεζα  116/768054-65 (IBAN: 12 0110 1160 0000 1167 6805 465)

– Γιούρομπανκ  0026 – 0205 – 73 – 0102015908 (IBAN: GR 300 260 20 50000 730 1020 15908)

– Τράπεζα Πειραιώς  5010 – 025102 – 791 (IBAN: GR17 0172 0100 0050 1002 5102 791)

– Άλφα Μπανκ  844 – 002101 – 018823 (IBAN GR89 0140 8440 8440 0210 1018 823)