του Αλέξανδρου Ασωνίτη*
Η κατεχόμενη Παλαιστίνη έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα, διακηρύσσουν, με μειλίχιο ή με αυστηρό ύφος Λένιν, οι μπαρουτοκαπνισμένοι εντόπιοι επαναστάτες της κάθε λογής αριστεράς, έστω κι αν την «αυτοάμυνα» εκπροσωπεί η Χαμάς, που προέβη εν ψυχρώ σε σφαγές αμάχων σε μη πολεμική περίοδο. Τι θα έλεγαν οι αγωνιστές του δικαίου και της αντίστασης, αν η Κύπρος είχε επιτεθεί και είχε σφάξει 260 άτομα σε γιορτή ειρήνης που θα γινόταν στα κατεχόμενα; Θα μίλαγαν για δικαίωμα της Κύπρου στην αυτοάμυνά της; Θα έθεταν, σαν άτυποι κομισάριοι, το δίλημμα, προς όλη την ανθρωπότητα, και δη προς τους Έλληνες, ότι οφείλουν όλοι να αποφασίσουν «αν είναι με την Κατοχή ή με την Αντίσταση»; Είπαν το ίδιο όταν η Τουρκία δολοφόνησε τον Ισαάκ και τον Σολωμό, το είπαν το ’74, το έχουν πει ποτέ για την Κύπρο, κι αν όχι, γιατί; Αυτοί στην Κύπρο με ποιον είναι: με την Κατοχή ή με την Αντίσταση;
Και πόσες διαδηλώσεις από την παγκόσμια αριστερά έχουν γίνει υπέρ της Κύπρου από το ’74 μέχρι σήμερα, πόσες έγιναν αυτές τις μέρες για την εκδίωξη-εθνοκάθαρση, όπως το χαρακτηρίσει καθένας, των Αρμενίων στο Αρτσάχ- Ναγκόρνο Καραμπάχ; Πόσες διαδηλώσεις γίνονται για τον βομβαρδισμό και την καταστροφή υποδομών των Κούρδων από τους Τούρκους στην Βόρεια Συρία; Γιατί αυτή η προκλητική μονομέρεια;
Ας επιχειρήσω μια εξήγηση: Η Παλαιστίνη αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της παγκόσμιας αριστεράς, όχι λόγω της απάνθρωπης εγκληματικής στάσης των Ισραηλινών απέναντι στους Παλαιστινίους τόσες δεκαετίες, αλλά αποκλειστικά για λόγους πολιτικής και υπαρξιακής της ιδιοτέλειας: Ξέρουν, όπως όλοι μας, ότι είναι ένα θέμα που δεν πρόκειται να λυθεί εύκολα, εμπλέκονται οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες με τους ιερούς τους τόπους, κατ’ αρχάς, κι αυτό φτάνει και περισσεύει, χύνονται ποτάμια αίματος κάθε λίγο, άρα είναι ευκαιρία γι’ αυτούς να επιδεικνύουν τα ανθρωπιστικά τους, αλά καρτ, αισθήματα και να ανεμίζουν την παντιέρα, ούτε νέρα ούτε ρόζα, της επιλεκτικής ευαισθησίας και του αξιοζήλευτου προοδευτισμού τους.
Η Κύπρος, εστιάζω σ’ αυτήν, μένει στα αζήτητα της ελληνικής και παγκόσμιας αριστεράς, γιατί επιπλέον «εκπροσωπεί» τον ελληνικό «εθνικισμό» και «ιμπεριαλισμό», γιατί η Τουρκία είναι πάντα η ευνοούμενη του μαρξισμού. Θυμίζω ότι ο Τρότσκι έμεινε 4 χρόνια φιλοξενούμενος του Κεμάλ 1929-1933, με ήδη 3 γενοκτονίες να βαραίνουν την Τουρκία, ο Λένιν την στήριξε περισσότερο απ’ όλους τους Δυτικούς το ’22. Θεμέλιό τους είναι η άποψη του Μαρξ, εδώ οφείλεται η παθολογική τους στήριξη και αθώωση της Τουρκίας, ότι η Ρωσία αποτελούσε το πιο αντιεπαναστατικό κράτος στην Ευρώπη και ποτέ δεν θα γινόταν εκεί επανάσταση. Επομένως έπρεπε να καταπολεμηθεί πάση θυσία, επομένως όσοι είχαν σχέσεις με την Ρωσία, η Ελλάδα, π.χ., ήταν αντιεπαναστάτες, ενώ όσοι συγκροτούσαν ένα ανάχωμα στην Ρωσία, πρώτη και καλύτερη η Τουρκία, βοηθούσαν εξ αντικειμένου την επικείμενη επανάσταση, ήταν συνεπώς φιλοεπαναστατικές. Προσοχή! Δεν πρόκειται για ατάκες αθηναϊκής επιθεώρησης, αλλά για μια προφητεία του προφητάνακτα Μαρξ που δικαιώθηκε και πάλι: Στην Ρωσία δεν θα γινόταν ποτέ κομμουνιστική επανάσταση.
Αφίσα από το μακρινό παρελθόν. “ΚΥΠΡΟΣ _ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ. ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΟΝ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΛΑΟ”. Πολιτική Αφίσα της Γενικής Ένωσης Παλαιστινίων Φοιτητών Ελλάδας. Πηγή
Γι’ αυτό στηρίζουν πάντα την Τουρκία, γιατί έτσι ορίζει το δόγμα τους και κανένα δόγμα, πόσω μάλλον το δικό τους, δεν αναθεωρείται ούτε αλλάζει. Γι’ αυτό δεν ενδιαφέρονται για την Κύπρο, την Αρμενία, τους Κούρδους, αλλά μόνο για την Παλαιστίνη (εξαίρεση ο Τσε Γκεβάρα σε λόγο του ως εκπρόσωπος της Κούβας στον ΟΗΕ το 1964, νομίζω), άσχετα με το πόσες αφορμές δίνει, που δίνει σωρηδόν, το Ισραήλ. Που, αν είναι ό,τι σημαίνει το όνομά του, δηλαδή Ισχυρό, ας κάνει την πιο ισχυρή κίνηση, ας αποδεχθεί την συνύπαρξη με τους Παλαιστινίους κι ας μην εισβάλλει στην Γάζα. Οι ηγέτες παίρνουν τις πρωτοβουλίες, όπως λέει ο Ψευδοκαλλισθένης στο μυθιστόρημα: “Αλεξάνδρου του Μακεδόνος Βίος και πράξεις”, που έχω πρωτομεταφράσει στα νεοελληνικά (εκδ. Πατάκη). Αλλά κι έτσι αν γίνει, θα προεξέχει πάντα ένα μεγάλο αγκάθι δηλητηριώδες που άπτεται της ίδιας της ιστορικής πορείας μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας: Έστω, λοιπόν, ότι το Ισραήλ σήμερα αποδέχεται την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους και Παλαιστίνιοι και Άραβες αποδέχονται το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει στα πατρογονικά του εδάφη. Τι θα γίνει με το τζαμί του Αλ Ακσά, του τρίτου σπουδαιότερου προσκυνήματος για τους μουσουλμάνους, που βρίσκεται πάνω από το Τείχος των Δακρύων και τον ναό του Σολομώντα κι είναι εξ αντικειμένου έμβλημα της μουσουλμανικής κατάκτησης των Ιεροσολύμων; Ποιος θα έχει την προτεραιότητα στο σημείο αυτό, αυτός που προηγείται χρονικώς και ιστορικώς, το Ισραήλ, ή αυτός που διατηρεί στο ακέραιο τον ναό του; Πώς θα λυθεί αυτό το ζήτημα, πώς δεν θα ξαναπροκαλέσει ανάφλεξη;
Το βαρβαρικό χτύπημα της Χαμάς, που είναι θρησκευτικό κίνημα κι όχι πολιτικό-κοσμικό όπως η PLO, φαινόταν αρχικώς ως ένα τεράστιο τακτικό σφάλμα, που τίναζε στον αέρα και ντρόπιαζε το δίκιο της Παλαιστίνης, ως μια τραγικά λάθος απάντηση στο στρατηγικό μόνιμο σφάλμα του Ισραήλ προς τους Παλαιστινίους. Αποδεικνύεται το αντίθετο, ότι είναι στρατηγικό χτύπημα, και μάλιστα θρησκευτικού φονταμενταλιστικού χαρακτήρα (:οι νεκροί τους όλοι αποκαλούνται “μάρτυρες” και σύνθημά τους δεν είναι το λευτεριά στην Παλαιστίνη, αλλά το “Αλλάχ ουάκμπαρ”), χτύπημα όχι μόνο για να δυναμιτίσει κάθε συμφωνία του Ισραήλ με τα Αραβικά κράτη, και δη την Σαουδική Αραβία, και τον δρόμο από Ινδία για Ευρώπη, το γνωστό αμερικάνικο σχέδιο, αλλά και για να εκτοξεύσει την απειλή ενός εκτεταμένου και ανεξέλεγκτου γεωπολιτικού, θρησκευτικού πολιτιστικού χαρακτήρα πολέμου. Με το Ιράν να ηγείται, το πιθανότερο, αυτού του σχεδίου που όλοι ευχόμαστε να μην εξελιχθεί τελικά σε πυρηνικό ή παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά έχουν θέσει σε κίνδυνο όλη την ανθρωπότητα.
Και το μικρότερο δυνατό κακό να γίνει πια, ήδη υπάρχουν 4000 νεκροί στην Γάζα και απελπιστική ανθρωπιστική κρίση, το Ισραήλ δεν είναι το μόνο ένοχο, μοιράζεται την ενοχή με τους Άραβες και τους Παλαιστίνιους, δυστυχώς. Που ακόμη δεν έχουν μάθει, όπως κι εμείς σε μικρότερο βαθμό, ότι πρώτα αναπτύσσεσαι, θωρακίζεσαι κι ύστερα διεκδικείς το δίκιο σου -ισχύει και για τους Αρμένιους, τους Κούρδους, τους Ασσύριους, που έχουν μείνει πια ελάχιστοι, στην Ελλάδα έχουμε παροικίες.
Πίσω στην Κύπρο τώρα: Υπάρχει μια μεγάλη δομική ειδοποιός διαφορά, που περιφρονούν προκλητικά οι μπαρουτοκαπνισμένοι, μεταξύ της κατοχής του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και της Τουρκίας στην Κύπρο, στην Μικρασία, παντού. Το Ισραήλ βρίσκεται στα ιστορικά του εδάφη, είναι η πατρίδα του, η ίδια γη είναι όμως και πατρίδα των Παλαιστινίων, κι αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο αγκάθι, όμως δεν είναι κατακτητής, όπως η Τουρκία που έχει καταλάβει εδάφη χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από τις πατρογονικές της εστίες. Αν, λοιπόν, οι Παλαιστίνιοι έχουν “δικαίωμα στην αυτοάμυνα” και σε σφαγές αμάχων, τότε το ίδιο, και πολλαπλάσια, έχουν η Κύπρος, η κυρίως Ελλάδα, οι Κούρδοι, οι Ασσύριοι, οι Αρμένιοι απέναντι στην Τουρκία: δικαιούνται να εξοντώσουν μέχρι ενός τον πληθυσμό της, άνανδρα, βάρβαρα και χυδαία, όπως η Χαμάς.
Ας βγουν με παρρησία που δεν τους λείπει, εξ όσων γνωρίζω, οι άμεσοι και έμμεσοι υπερασπιστές της προχθεσινής σφαγής να πουν ευθέως ότι τέτοιο δικαίωμα έχουν Ελλαδίτες-Κύπριοι-Μικρασιάτες και όλοι οι άλλοι διωγμένοι από τα εδάφη τους λαοί της Μικρασίας-Μεσοποταμίας. Ας βγουν να υπερασπίσουν την Κύπρο, όπως την Παλαιστίνη, και να κατηγορήσουν την Τουρκία, όπως το Ισραήλ, και ακόμη χειρότερα. Κι ας μας πει επίσης κάποιος γιατί δεν ναυλώθηκε ποτέ ένα καράβι για την Αμμόχωστο, παράλληλα ή μαζί με αυτό για την Γάζα. Αλλά και να δούμε, επίσης, πότε θα κατορθώσουν να μιλήσουν για την κατοχή της Κύπρου οι Κύπριοι και Ελλαδίτες πολιτικοί που αφήνουν τον Ερντογάν να αλωνίζει στην διεθνή σκακιέρα χωρίς να τολμάνε να ψελλίσουν την αλήθεια για το παραμικρό. Μιλάει για γενοκτονία αυτός που έχει διαπράξει τρεις γενοκτονίες, μιλάει κατά του ΟΗΕ αυτός που 50 χρόνια δεν εφαρμόζει το ψηφίσματά του για να φύγουν απ’ την Κύπρο και καταπατά κάθε διεθνές δίκαιο, αλλά η παγκόσμια αριστερά δεν τον κατηγορεί παρά μόνο τυπικά, κι αυτό αν και όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλοιώς. Και κανείς μας πολιτικός ή θεσμός δεν το θυμίζει στην διεθνή κοινότητα. Κανείς τους δεν παρουσιάζει χάρτη με την κατεχόμενη Κύπρο, δεν μιλάει για τους εποίκους, για τους αγνοούμενους, για την αλλοίωση του πληθυσμού, για τους υπόδουλους της Αγιατριάδας και του Ριζοκάρπασου. Αλλά για την Παλαιστίνη που κείται και πιο μακρυά από την Κύπρο, λύνουν το ζωνάρι τους, κάποιοι μπαρουτοκαπνισμένοι πολιτικοί κι επαναστάτες, ανέξοδο είναι.
Ως συγγραφέας, οφείλω και μια εξήγηση, μου το επεσήμαναν φίλοι και έχουν δίκιο. Στην μυθιστορηματική τριλογία μου: Εκτέλεση, Εκδίκηση, Καθαρμοί, εκδ. Πατάκη, ένας Ελλαδίτης, που του σκοτώνουν οι Τούρκοι την οικογένεια στους βομβαρδισμούς της Κερύνειας κατά την εισβολή, οργανώνει και παίρνει, μετά από σαράντα σχεδόν χρόνια, μια φριχτή εκδίκηση: Σκοτώνει 94 παιδάκια/μαθητές και 2 ενήλικες, κι εν συνεχεία παραδίδεται στις κατοχικές αρχές που τον εκτελούν δημοσίως. Οι ομοιότητες είναι εμφανείς με την επίθεση της Χαμάς, οι διαφορές; Στο μυθιστόρημα έχουμε ένα πρόσωπο, όχι μια ομάδα, ένα επίσημο θεσμό, όπως η Χαμάς, έχουμε τιμωρία-αυτοτιμωρία του ήρωα που αποτρέπει νέες εκατόμβες αθώων, έχουμε ψυχική διασάλευση του ήρωα απ’ το πένθος, κάτι που δεν συμβαίνει σε ομάδες, κοινότητες, λαούς, κλπ. Επίσης, όπως αναφέρω στην “Εκτέλεση”: Ποτέ οι Έλληνες δεν έχουν κάνει ατομικές ή συλλογικές πράξεις εκδίκησης σε βάρος αθώων Τούρκων. Στην λογοτεχνία κάνουν, γιατί η λογοτεχνία δημιουργεί μια ανύπαρκτη πραγματικότητα, γιατί θέτει με κραυγαλέο τρόπο τα ζητήματα, δεν τα λύνει ούτε προτείνει λύσεις. Θέτει. Περισσότερα, στα ίδια τα βιβλία μου.
ΥΓ: Η εθνική ελληνική μειονότητα στην πολλαπλώς ευεργετημένη Αλβανία έχει δικαιώματα ή όχι, ή πρέπει να κάθεται να φυλακίζουν τους δημάρχους της και να σκοτώνουν μειονοτικούς; Και με την απογραφή τι γίνεται, παρακολουθεί από κοντά η Ελλάδα; Νέα έκθεση στον Ράμα θα κάνουμε;
*Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης είναι συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο, το μυθιστόρημα Καθαρμοί, απ’ τις εκδόσεις Πατάκη. Διευθύνει την σχολή σεμιναρίων Ανοιχτή Τέχνη, στο Σύνταγμα.
Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Ακολουθήστε το Άρδην στο twitter
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
5 ΣΧΟΛΙΑ
Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Στην Κύπρο αλλά και έξω από αυτήν δυστυχώς δεν υπήρξε ούτε υπάρχει ενεργή αντίσταση στον Αττίλα. Και σ’αυτό δεν φταίνε οι -όποιοι- συμπαθούντες της Χαμάς και των Παλαιστινίων. Το να λιθοβολούμε την κοσμοπολιτική αριστερά είτε στην ψευτοπρολεταριακή λούμπεν εκδοχή της είτε στην συριζαιϊκή εκδοχή της για τον ανέξοδο οπαδισμό της ως προς το παλαιστινιακό ζήτημα και την αδιαφορία/εχθρικότητα ως πρός τη κατοχή της Κύπρου δεν αναιρεί το παραπάνω. Απλά έτσι αποφεύγουμε να κοιτάξουμε τις καταστάσεις με ειλικρίνια.
Το Θεόφιλο Γεωργιάδη δε νομίζω να τον ακολούθησαν πολλοί στη στήριξή του για το -αριστερό- εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων και τη διασύνδεση του με τον αγώνα απελευθέρωσης της Κύπρου, έστω μετά τη δολοφονία του από τους τούρκους. Αν βρέθηκε κάποιος να κάνει κάτι ήταν οι… τρομοκράτες της 17Ν που βέβαια η σχέση τους με την αριστερά σ’αυτό το θέμα ήταν όπως ο φαντης με το ρετσινόλαδο. Οι υπόλοιποι σιωπή. Ή το τί απέγινε η θυσία του Σολωμού και του Ισαάκ. Αν υπήρχε λοιπόν αγώνας από άλλα πολιτικά υποκείμενα που η ελλαδική αριστερά υπονόμευε τότε η ανυποληψία της θα ήταν πραγματική και γι’αυτό το λόγο, πέραν άλλων θέσεων. Τώρα απλά ορισμένοι βγάζουνε απωθημένα κλωτσώντας χώρους που είναι ήδη στο καναβάτσο για άλλους λόγους.
Αγαπητή/ε Ζείν επικινδύνως, το Ζειν είναι υποθέτω επιλογή και ξέρεις ότι γράφεται: ζην. Ως προς τα λεγόμενά σου. α) ενεργή αντίσταση στην Κύπρο χωρίς εμπλοκή της Ελλάδας είναι αδύνατη. η Κύπρος είναιμε την πλάτη στον τοίχο/θάλασσα και κανείς πλην της κυρίως Ελλάδας δεν θα της σταθεί, όπως και σε μας άλλωστε,συνεπώς τα περι ειλικρίνειας αφορούν εσάς που δεν εκφράζετε ευθέως την στήριξή σας στην όποια αριστερά, χωρίς κανένα επιχείρημα παρά μόνο με κατηγορίες, εύκολες και έωλες Β) τι έκανε η πολύκλαυστη αριστερά στις δολοφονίες Ισαάκ Σολωμού που αναιρούν τα περί μη ενεργής αντίστασης των Κυπρίων, τι ενέργειες/διαδηλώσεις κλπ έκανε; Καμμία. Για τον αείμνηστο Θεόφιλο Γεωργιάδη, τι έκανε; Και τι εννοείτε αν η αριστερα υπονόμευε; Υπονόμευσε τον αγώνα του 55-59, δενπήρε μέρος, υπονόμευσε την απελεύθερωση της Μικρασίας, ξεπούλησε την Μακεδονία κλπ κλπ. Η πραγματικότητα δεν είναι απωθημένα, είναι Ιστορία. Καλά θα κάνετε λοιπόν να την μελετάτε -και να διαβάζετε με προσοχή ό,τι άρθρο διαβάζετε. Οι δε κατηγορίες συκοφαντίες, το ψωμοτύρι της αριστεράς, μόνο οίκτο και θυμηδία προκαλούν πλέον, ευτυχώς. Παλαιότερα, σήμαιναν φυλακίσεις, εξορίες, δολοφονίες.
Κύριε Ασωνίτη. Σας ευχαριστώ για την απάντησή σας. Το ζειν αφορά την παρατήρηση της συζύγου μου ότι μονίμως “βράζω” . Το επικινδύνως είναι όχι γιατί είμαι επικίνδυνος για άλλους, ίσως περισσότερο για εμένα λόγω και της κάποιας ηλικίας. Δεν είναι άσχετο με το ζην αλλά με βάση την άνωθεν εξήγηση μπορείτε να το εκλάβετε σαν μια μορφή ποιητικής αδείας, παρότι ποιητής δεν είμαι, όχι τουλάχιστον με την έννοια που μόλις ανέφερα.
Στο δια ταύτα και απαντώντας ένα ένα τα θέματα που ανοίξατε, άσχετα αν δε τα άνοιξα (όλα) εγώ.
Ούτε οι παλαιστίνιοι, ούτε οι αρμένιοι σκέφτηκαν έτσι όταν αποφάσισαν να παλέψουν για την ελευθερία τους. Εκ των υστέρων η επιλογή τους μπορεί να μην τους δικαίωσε αλλά ισχύει το γνωμικό του Μπρέχτ “Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει”. Έτσι λοιπόν πρέπει να ειπωθεί ότι καμία πολιτική δύναμη ούτε σε Κύπρο, ούτε σε Ελλάδα σήκωσε με συνέπεια πρακτικό αντικατοχικό αγώνα οποιουδήποτε τύπου. Η αριστερά λόγω των αγκυλώσεών της και της ιδεολογικής υποταγής της στην ΕΣΣΔ. Ή δεξιά λόγω τί; Επειδή περίμενε την -νατοϊκή- Ελλάδα; Το επιχείρημα για το τί θα συνέβαινε στον κυπριακό ελληνισμό για τα όσα δεν έγιναν ήταν/είναι βολικό για όλους τους πολιτικούς χώρους που δεν ήθελαν να “σπάσουν αυγά”, αριστερούς και δεξιούς. Η δεξιά το έδειξε το ενδιαφέρον της αυτό το 1955 με τις συμφωνίες του Λονδίνου, με τα Ιουλιανά το 1965 για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΕΚ, το 1967 με τη δικτατορία και την απόσυρση των ελλαδικών δυνάμεων από τη Κύπρο και το 1974 με το πραξικόπημα οπερέτα στην Κύπρο πριν να πέσουν οι τίτλοι τέλους και την εισβολή. Το έδειξε σε Ελλάδα και Κύπρο έκτοτε. Η Αριστερά στη Κύπρο το έδειξε προσαρμοζόμενη διαδοχικά στις επιταγές των Ρώσσων για ανεξάρτητη Κύπρο, στη καταγγελία συλλήβδην των ελλαδιτών σαν χουντικών από το ΑΚΕΛ και στη συνέχεια με την αυξανόμενη εθελοδουλεία με άρωμα Αγγλιας προς την τουρκία που κουνάει τη μαριονέττα των τουρκοκυπρίων σε τέτοιο βαθμό που τα έσπασε και με το ΚΚΕ.
Συνεπώς το να αρνείται κάποιος να κοιτάξει τις αδυναμίες πολιτικών χώρων με ειλικρίνεια και όταν του επισημαίνεται ότι η Κυπριακή κατάσταση δεν μπορεί να ερμηνεύσει την Παλαιστινιακή γιατί οι ελληνες ανά τον κόσμο δεν έδωσαν μάχη με τον Αττίλα μετά το 1974, αντ’αυτού να αντιπαραβάλλει την απουσία και στη συνέχεια την εθελοδουλεία της συντριπτικής πλειοψηφίας της αριστεράς, τότε σημαίνει ότι κινείται με βάση ακριβώς με τον οπαδισμό που ανέφερα στο προηγούμενο σχόλιό μου. Δηλάδή στο γνωστό “οι άλλοι φταίνε γι’αυτό και για κείνο, κλπ.”
Αντί λοιπόν να μου πείτε τι έκαναν άλλοι πολιτικοί χώροι -ποιοί άραγε;- εκτός αριστεράς η οποία πράγματι δεν έκανε τίποτε -νομίζω το είπα ήδη-, με ρωτάτε τί έκανε για τα θέματα που σας ρώτησα. Μα ο σκοπός ήταν ακριβώς να αναδείξω ότι ουδείς έπραξε τα οφειλόμενα. Οπότε ποιός ο λόγος της μονομερούς κριτικής; Η εμπάθεια;
Μάλιστα επειδή δεν ήμουν επαρκώς καταγγελτικός στην αριστερά -νέοι καιροί νέα ήθη- αλλά διατήρησα ίσες αποστάσεις είμαι τελικά κρυφόσυνοδοιπόρος της αριστεράς. Και αν δεν έφταναν τα προηγούμενα άλματα λογικής προσθέσατε και τη Μικρασία ή τη Μακεδονία για να φανείτε πειστικότερος.
Όμως μένει η ουσία ότι αν η Τουρκία δεν χτυπήθηκε αρκετά για την εισβολή και κατοχή της Κύπρου ή την πολιτική της απέναντι στον ελληνισμό, είναι γιατί ΟΛΟΙ οι πολιτικοί χώροι ΔΕΝ το έπραξαν σε πρακτικό επίπεδο και ελάχιστοι σε πολιτικό.
Αν βέβαια αισθάνεστε καλύτερα με το να αποδίδετε αποκλειστικές ευθύνες στους τζάμπα αλληλέγγυους των παλαιστινίων, κανένα πρόβλημα. Οι παλαιστίνιοι έχουν έτσι και αλλιώς μεγαλύτερα προβλήματα σε σχέση με τον ελληνισμό που δε φαίνεται ούτε καν να τα αντιλαμβάνεται.
Καλή συνέχεια
Αγαπητέ ευ ζοιν, μόλις είδα το σχόλιό σας και απαντάω παρευθύς: Δεν έγραψα για τις ευθύνες ενοχές της κοινοβουλευτικής-χουντικής δεξιάς ως προς την Κύπρο, γιατί αυτές δεν σκίζουν τα ιμάτιά τους όπως οι καθ’ έξιν και κατ΄’ επάγγελμα ευαίσθητοι της αριστεράς. Η δεξιά ευθύνεται για την ήττα στην Μικρασία, την Κύπρο, και την χούντα. Η καλή και.άδολη παιδίσκη αριστερά για την συμπόρευση με τους Τούρκους το ’22, για τον εμφύλιο, για τα ήξεις αφήξεις στην Κύπρο, όπου δεν πολέμησαν οι ρψάσπιδες τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, για το ξεπούλημα του Μακεδονικού που το επιζητούσε από το 1920-24, όπως επιζήτησε και δεν λυπήθηκε για την ήττα μας στην Μικρασία, κατά τον Ζαχαριάδη. Αυτό ούτε ο Ιωαννίδης δεν το είπε. Τα ξέρεις, τα ξέρω, τα ξέρουμε. Αν τα λέμε φωναχτά, κάτι θα κερδίσουμε. Αλλοιώς, χάνουμε τον χρόνο μας. Φιλικά.
Συγχαρητήρια κ. Ασωνίτη για την παρρησία σας .
Προβάλλετε θέματα εθνικά και παγκόσμια που διαφεύγουν της πολιτικής ορθότητας , ιδιαίτερα όταν η πολιτική ορθότητα είναι ιδιοτελής , στραβή και ανάποδη .
Νομίζω ότι είναι λάθος όμως να εστιάζουμε μόνο στην Αριστερά (εγχώρια ή διεθνή ) , χωρίς να διαφωνώ σε όσα αναφέρετε .
Τι κάνει άραγε η η κεντροδεξιά ,η δεξιά , η ακροδεξιά , ο βασιλιάς παλαιότερα για την Κύπρο και τα άλλα εθνικά θέματα ;
Ή Tίποτε ή κυριολεκτικά ξεπουλούν την Κύπρο με προδοτικές συμφωνίες (διάβαζε Ζυρίχη ,Λονδίνο ) , ή αποσύρουν μεραρχίες (διάβαζε Παπαδόπουλος ) ή οργανώνουν πραξικοπήματα που ανοίγουν την Λεωφόρο στους Τούρκους για αμαχητί σχεδόν απόβαση στην Μεγαλόνησο (διάβαζε Ιωαννίδης ) ή ξαναπωλούν την Νήσο μετά το 74 με ‘Η Κύπρος είναι Μακράν ‘ (διάβαζε Καραμανλής ) και τελειωμό δεν έχει .
Και τα ίδια και τρις χειρότερα στην Μικρασία μας από Βασιλιά , Μεταξά και Βασιλικούς το 1915-1922 που καθόρισε οριστικά τις εξελίξεις και για την τελευταία Μικρασιατική καταστροφή , την εξαφάνιση του Ελληνισμού στην Χιλιόχρονη Πρωτεύουσα Μας Νέα Ρώμη Κων/πολη , στην Ίμβρο κ Τένεδο και στην Κυπριακή τραγωδία .
Το πρόβλημα λοιπόν είναι η αδυναμία του Ελληνικού Κόσμου (Ελλαδισμός , Κύπρος , Ομογένεια) να συγκροτήσει μια συλλογικότητα (δεν έχει συγκροτηθεί κάτι συλλογικό έστω και μικρό 200 χρόνια από το 1821) που να εκφράσει το όραμα του Ρήγα , του Μακαριστού Πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη και χιλιάδων άλλων επώνυμων ή ανώνυμων για Ανασύσταση της Ρωμανίας μας μαζί με τα αδελφά έθνη των Αρμενίων , των Ασσυρίων και άλλων, αποκατάσταση των Κούρδων , τιμωρία των γενοκτόνων μας Τούρκων , Φράγκων , Αράβων , Ανάσταση της Ορθοδοξίας Εν Ελλάδι και Παγκόσμια , Αναγέννηση του Ελληνικού Πνεύματος .
Το όραμα αυτό ταυτίζεται με ίδια την ύπαρξη μας !
Μας κράτησε ζωντανούς στην υπερχιλιόχρονη Τουρκοκρατία που έχει ως αφετηρία τις Αρχές του 11ου αιώνα και όχι το 1071 και όπου εγκαταλείφθηκε (Δυτική Ρωμιοσύνη σταδιακά μετά τον 5ο αιώνα μ.χ , ή Σικελία , Νότια Ιταλία μετά το 1071μ.χ οδηγηθήκαμε σταδιακά στην ιστορική εξαφάνιση ).
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον Ελλαδισμό από το 1830 (χωρίς να υπολείπονται ευθυνών οι Μικρασιάτες , Πόντιοι , ΑνατολικοΡωμυλίτες και λοιποί ).
Έχει ΘΑΨΕΙ το όραμα της ανασύστασης της Ρωμανίας μας και της ΟΡΘΟΔΟΞΊΑΣ και οδηγείται από την μία καταστροφή στην επόμενη χωρίς τέλος .
Η συλλογικότητα αυτή πρέπει να είναι θρησκευτικοπολιτική , να έχει οργανωτικό , ηθικό συνεκτικό ιστό τις τοπικές ενορίες και να έχει μακροχρόνιους στόχους και συνολική άποψη (για οικονομία , διεθνείς σχέσεις κλπ).
Πολιτικός οδηγός το Εξαιρετικό και βαρυσήμαντο ιστορικό και πολιτικό Έργο του Μεγαλύτερου Ορθόδοξου Θεολόγου του 20ου αιώνα του Πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΡΩΜΑΝΙΑ ΡΟΥΜΕΛΗ που φωτίζει επακριβώς τα αίτια της παρακμής
https://docplayer.gr/2403199-Romiosyni-romania-roymeli-toy-p-ioanni-rouanidi.html
Σχετικά και άκρως ενδιαφέροντα τα κάτωθι :
Ρωμαίος συγγραφέας Κοίλιος :Η Ρώμη Ελληνικόν είναι κτίσμα .
http://www.oodegr.com/neopaganismos/romi/ellin_katag.1.htm
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ :Ρώμη, ἑλληνική πόλη καί αὐτή.
https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/940-kai-omos-i-romania-zei