σχόλιο στὴν 111η ἐπέτειο τῆς ἀπελευθέρωσης
του Μηνά Νάιδου
Οἱ δύο ὄψεις τοῦ ὑπαρκτοῦ κομπλεξισμοῦ. Ὅταν μᾶς βασανίζουν τὰ “πατροπαράδοτα”, ἐφευρίσκουμε τρόπους νὰ τὰ ὀνομάσουμε κάπως ἀλλιῶς, μήπως καὶ ἀποδράσουμε ἀπὸ τὰ συνήθη γιὰ νὰ ἀντικρίσουμε τὸ συλλογικὸ ἑαυτὸ ἀπὸ τὴν ἐξω πλευρά, τὴν ἐξωτική του διάσταση, στὸ φίλτρο τῆς αὐτο-ἱστόρησῆς μας.
Προφανῶς καὶ ἡ σύντμηση τῶν πολυσύλλαβων ὀνομάτων εἶναι μία διεργασία ἡ ὁποία διευκολύνει τὴν προσφώνηση, ἀλλὰ στὴν περίπτωση τοῦ Selanik δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ αὐτό, ἀλλὰ μ’ ἔναν αὐθαίρετα κατασκευασμένο ἰσχυρισμὸ περὶ ὀθωμανικῆς συμπερίληψης – συνύπαρξης καὶ ἄλλων γλυκανάλατων γενικεύσεων. Στὸ κατασκεύασμα λοιπὸν αὐτό, κρύβουν ἐπιμελῶς τὸ πόσο α ἱ μ α τ ο β α μ μ έ ν η ἦταν αὐτὴ ἡ συμπερίληψη.
Μὲ τὴν ἴδια ἀφέλεια τὸ δυναμικὸ κοινὸ (ἐμπορικὸ τάργκετ γκροὺπ 15-44) ἐνστερνίζεται καὶ τὸ SKG. Σὰν κάτι ποὺ διεθνοποιεῖ τὴ μικρὴ βαλκανικὴ ἐπαρχία. Ὅτι τί; Ξέχασες τάχα τὴν καταγωγή σου ἀπ’ τὸ Γιδὰ, ἢ ἀπ’ τὰ Γιαννιτσά, ἢ ἀπ’ τὰς Σέρρας; Μᾶς πέφτει βαρὺ τὸ μακρόσυρτο Θεσσαλονίκη.
Πάσχουμε νὰ βροῦμε νεολογισμοὺς (σελανίκ – ἐσκεϊτζί), σὰν ἕνα χαλάκι ποὺ θὰ κρύψουμε ἀπὸ κάτω τὴ μειονεξία μας. “Ἄχ, δὲν θὰ γίνουμε ποτὲ Βαρκελώνη” ἀναφωνοῦν ὅλοι μαζὶ οἱ Μπαρτσελονίστας!
Ἀσθμαίνουμε νὰ φτιάξουμε ἐδῶ καὶ εἴκοσι χρόνια μία γραμμὴ 9,5 χιλιομέτρων Μητροπολιτικού Σιδηροδρόμου (μετρό), μὴ τυχόν καὶ δὲν ξεμοιάξουμε εὐρωπαϊκὴ πόλη. Καὶ πρὶν μπεῖ σὲ λειτουργία τὸ τρενάκι, γιὰ νὰ ξεμπλοκάρουν οἱ ῥυθμοὶ ζωῆς τῆς Φτωχομάνας, θὰ ξεκινήσουν τὰ ἔργα τοῦ Φλάυ-όβερ! Ἐργολάβοι τῆς ἀντιπαροχῆς, τώρα πιὰ ἰδεοληπτικοὶ δέσμιοι τοῦ hitech-ισμοῦ!
Τὸ ἑλληνορωμαϊκὸ παρελθὸν τῆς πόλης μὲ τὰ κοντόχοντρα κτίσματα μοιάζει παρωχημένο μπροστὰ στὸ “φίτνεςς” ἐκσυγχρονισμό, σ’ αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε νὰ φτάσουμε καὶ ποὺ ποτὲ δὲν κατακτοῦμε.
Καὶ κάπου ἐκεῖ ἔρχεται ἡ ντελούλου Γκαρσόνα, ἀναθρεμμένη μὲ τὰ γκροτέσκα νάματα τοῦ Ρώμα καὶ τῆς Ράντου, ποὺ σὰν ἄλλος ταρίφας τὰ ξέρει ὅλα, ἔχει ἄποψη περὶ παντὸς ἐπιστητοῦ, ἀκόμα καὶ γιὰ τὶς πλημμύρες. Μὰ μία ἀπ’ τὶς πολλὲς παρακαταθῆκες τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ ἦταν καὶ τὰ “ὑδραυλικά”, ἡ ὅδευση τοῦ νεροῦ, αὐτὸ ποὺ ἀπορρίπτουμε ὡς κακόηχο “ἀποχετευτικὸ σύστημα”. (Μωρὴ Κατακουζήνα)
Ὢ ναὶ Γκαρσόνες, ὢ ναὶ Μπαρτσελονίστας, ὤ ναὶ Ἔργολάβοι, δὲν μᾶς φταίει ο βυζαντινισμός, ἀλλ’ ἡ κακὼς ἐννοούμενη ἐκσυχρονιστικὴ ὑστέρηση ποὺ μεταβάλλεται σὲ χίπστερ ὑστερία καὶ νεύρωση.
Χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη!
