του Πάνου Χαρίτση
Κάπου στα 396 π.Χ. όταν ο βασιλιάς της Σπάρτης, Αγησίλαος Β΄ εκστράτευε προς τη Μ. Ασία του προσέφεραν κριθάρι και «ἄλλα παντοδαπὰ βρώματα (φαγητά) πολυτελῆ». Αυτός δέχτηκε το κριθάρι αλλά τα «πολυτελῆ βρώματα» τα έδωσε στους είλωτες και δικαιολογώντας την απόφασή του είπε: «τὰ γὰρ δελεάζοντα τοὺς ἀνδραποδώδεις (δουλικούς) τῶν ἐλευθέρων ἀλλότρια» (Αποφθέγματα Λακωνικά, Πλούταρχος, 210c).
Στα ίδια μέρη, κάπου στα 2500 χρόνια μετά, αδιαφορώντας πλήρως για τις εξασθενητικές συνέπειες του καταναλωτισμού στον ψυχισμό του ανθρώπου εμείς έχουμε θεσπίσει ειδική μέρα για την ιερή καταναλωτική μανία υπό την αιγίδα του κράτους (βλ. επιθεωρήσεις Σκρέκα). Κι αυτό παρά την αδήριτη ανάγκη για μειωμένο περιβαλλοντικό αποτύπωμα και παρά το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο που με αυτόν τον τρόπο θα επιδεινωθεί έτι περαιτέρω δεδομένου ότι ούτε ρούχα ούτε ηλεκτρικές συσκευές παράγουμε.
Αλλά τα δελεάζοντα το μέγα κεφάλαιον των αΝΔραποδωδών οικεία.
