του Ιωάννη Μιχ. Μιχαλακόπουλου
Ενόψει των ολιγοήμερων Πασχαλιάτικων διακοπών μου σε κάποιο κορφοβούνι της Αργολιδοκορινθίας, κατέφυγα στο βαρύ έπιπλο της βιβλιοθήκης του πατρικού σπιτιού (Πλατεία Κανάρη, Κυψέλη) προς αναζήτηση ενός βιβλίου – συντροφιάς. Ελαφρώς προβληματισμένος με τις τελευταίες εμφανίσεις «επικίνδυνων» (;) καρχαριοειδών σε αφροκέντητα ακρογιάλια της Ελλάδας (πχ Γλυφάδα, Βόλος), επέλεξα τη Φαύστα (ή «Η απολεσθείς κόρη») του Μποστ (1962). Πρόκειται για μια ιλαροτραγική σάτιρα του αξεπέραστου Μέντη Μποσταντζόγλου η οποία -σκοπίμως ούσα γεμάτη από ορθογραφικά σφάλματα- εκδηλώνεται σε πολλά επίπεδα καυτηριάζοντας, μεταξύ άλλων, τους μεταπολεμικούς μικροαστισμούς, τον καθωσπρεπισμό και την «υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας». Με βάση το σενάριο του έργου, μια κορασίδα χάνεται ενώ κολυμπάει και, σαν άλλος Ιωνάς, βγαίνει από το κήτος που ψαρεύει ο πατέρας της μετά από δέκα χρόνια. Επειδή όμως μυρίζει ψάρι, όπως είναι λογικό, την καταβροχθίζουνε κάποιες γάτες! Εν συνεχεία, οι γείτονες φέρνουν ένα αγοράκι –που είχε βρεθεί μέσα σε άλλο ψάρι– διά συνοικέσιον, επειδή όμως το κοριτσάκι έχει ήδη φαγωθεί, δεν υπάρχει τέλος αίσιον.
Σημειώνεται ότι ο Μποστ εμπνεύσθηκε αρχικά από ένα θλιβερότατο γεγονός που συνέβη το Σεπτέμβριο του 1948 πίσω από το εργοστάσιο της «Ηλεκτρικής», στο Κερατσίνι στη Σπηλιά του Κουλού. Συγκεκριμένα, ένας καρχαρίας είχε κατασπαράξει νεαρό Πειραιώτη που βρισκόταν εκεί με την παρέα του για ψάρεμα και για μπάνιο. Αλήθεια είναι ότι κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν ήρθαν στη δημοσιότητα και άλλες (λίγες) δολοφονικές επιθέσεις αυτών των «ανθρωποφάγων τεράτων» στο ελληνικό απέραντο γαλάζιο. Ενδεικτικά αναφέρονται οι τραγικές περιπτώσεις στο Μον Ρεπό της Κέρκυρας τον Αύγουστο του 1951 και στον Παγασητικό κόλπο τον Ιούνιο του 1963. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν σχετικά στατιστικά στοιχεία που είναι εύκολα προσβάσιμα στο διαδίκτυο (βλ. www.naxosdiving.com/Χρήσιμα/Άρθρα, 2008) και καλύπτουν ένα εύρος χρόνου από τον Ηρόδοτο και τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο μέχρι τον «Πόρφυρα» του Διονύσιου Σολωμού και την ανατριχιαστική [πλην αντρίκια] υποβρύχια καθημερινότητα των σφουγγαράδων μας.
Μελετώντας τη συγκεκριμένη «θεματική ενότητα», δεν μου έκαναν τόσο «εντύπωση» τα αιμοδιψή αδηφάγα «σαγόνια του καρχαρία» ούτε οι τρομακτικές ιστορίες με τους «υπεράνθρωπους» Συμιακούς και Καλύμνιους σπογγαλιείς…
Αυτό που πραγματικά «μου έκοψε το αίμα» ήταν το σχόλιο ενός έμπειρου κι ευαισθητοποιημένου δασκάλου καταδύσεων ότι τα θύματα που είχαμε στην Ελλάδα, από ταχύπλοα σκάφη, μέσα σε μια δεκαετία (1997 – 2006) ήταν υπερδιπλάσια από τους ανθρώπους που έγιναν βορά των καρχαριών (εγχωρίως) τους τελευταίους δύο αιώνες…
Τέλος, υπενθυμίζεται ότι στην πατρίδα μας έχουμε περίπου 350 πνιγμούς κάθε χρόνο!
Έτσι, φαίνεται ότι ο πραγματικός Μολώχ των ελληνικών θαλασσών δεν έχει κοφτερά δόντια, ούτε εκείνο το χαρακτηριστικό πτερύγιο στη ράχη…
