Χωρίς ίχνος εμπάθειας
του Δημήτρη Δανίκα από το Πρώτο Θέμα
Το εννοώ. Απλώς με την απαρίθμηση των «επιτευγμάτων» του. Τα οποία μάλιστα εμφανίστηκαν και καταχωρήθηκαν πριν καν ολοκληρωθεί ο πρώτος χρόνος της θητείας του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Τι έχει μείνει από τη μέχρι σήμερα θητεία του; Από τα έργα του; Από τις πράξεις του; Από τη ρητορική του;
Το πρώτο, ότι ως «τουρίστας» κατάφερε να εξασφαλίσει την ιδιοκτησία του κόμματός του. Σαν να λέμε, έτσι εντελώς ευκαιριακά, πέρασε απέξω και οι οπαδοί τού παρέδωσαν τα κλειδιά. Για να είμαι αντικειμενικός, σ’ αυτή την περίπτωση δεν έφταιξε ο ίδιος. Απλούστατα οι προηγούμενοι, τα μεγαλοστελέχη της Ταχαριστεράς, φρόντισαν με την πεντάχρονη κυβερνητική θητεία τους να τα γκρεμίσουν όλα – και έτσι «γυμνός» ο ταχαριστερός βασιλιάς.
Το δεύτερο, ότι δεν υπάρχει στιγμή, ακόμα και κλάσμα δευτερολέπτου που λέει ο λόγος, που να μην κορδώνεται σαν γύφτικο σκεπάρνι για τη συζυγική σχέση του με τον συμπαθέστατο Τάιλερ ΜακΜπεθ. Φανταστείτε τώρα τι θα συνέβαινε σε εκείνη την υποθετική περίπτωση που ο Κυριάκος θα έκανε το ίδιο για τη Μαρέβα, ο Σημίτης για τη Δάφνη, ο Τσίπρας για την Περιστέρα Μπαζιάνα, ο Αδωνις Γεωργιάδης για την Ευγενία Μανωλίδου και πάει λέγοντας. Οπως λένε και στα καφενεία, βρε φίλε, το εμπεδώσαμε, μας τα ’πρηξες!
Το τρίτο, ότι έχει ανοίξει εμφυλιοπολεμικά μέτωπα με το πλήθος των στελεχών, των συνεργατών και σχεδόν με όλους που στεγάζονται κάτω από τη μαρκίζα του ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιο συγκρουσιακό μένος ουδέποτε άλλοτε στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Περίπου σαν να λέει: «Ολοι εσείς για τα σκουπίδια, εγώ είμαι και ουδείς άλλος». Αποθέωση ναρκισσισμού, εγωπάθειας και φιλοτομαρισμού.
Το τέταρτο, ότι έχει παραμερίσει κάθε ίχνος εσωκομματικών διαδικασιών. Ισως μάλιστα και να μη γνωρίζει τα πρωτόκολλα και τους εσωκομματικούς κανονισμούς. Ισως να τα έχει διαβάσει, αλλά λόγω υπερφίαλης, ναρκισσιστικής υπεροχής να τα έχει γράψει όλα αυτά στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Ο ακατανίκητος ναρκισσισμός παραπέμπει στην πάθηση της βαριάς κατάθλιψης. Και κάθε βαριά καταθλιπτικός κατασκευάζει έναν φαντασιακό κόσμο για να πολεμήσει την πάθησή του. Μόνο που έτσι, αντί να την πολεμάει και να τη θεραπεύει, την ενισχύει και τη θεριεύει.
Το πέμπτο, ότι η ρητορική του είναι εντελώς αλλοπρόσαλλη και ενίοτε ακατάληπτη. Οπου τα πάντα και οι πάντες χωράνε μέσα σ’ αυτή. Από τις μεγάλες αγορές μέχρι το προλεταριάτο. Από τον Μπάιντεν μέχρι την υπεράσπιση της Παλαιστίνης. Τη μια μέρα προς τα αριστερά, την άλλη προς τα δεξιά, την επομένη με την Κεντροαριστερά και τη μεθεπομένη με τον εκσυγχρονισμό και την ανανέωση.
Το έκτο, η ομηρία του από τους τραμπουκισμούς και τη βαρβαρότητα του Παυλάρα. Ως εκ τούτου, συμβαίνει το εξής τερατώδες, σουρεαλιστικό και εξωφρενικό: ο αμερικανοθρεμμένος, ο σύγχρονος και μοντέρνος Κασσελάκης να συμπορεύεται με έναν τύπο που επί της ουσίας -και- με τις «ροχάλες» που εκτοξεύει προς κάθε κατεύθυνση λίγο απέχει από τον Ηλία Κασιδιάρη.
Και έβδομο, το χειρότερο όλων αυτών, τα περιουσιακά του στοιχεία, το «πόθεν έσχες», το παρελθόν του, οι «ψαρόβαρκες» και τα ακίνητά του. Εντελώς άγνωστη η οικονομική του πορεία. Εντελώς περιφρονημένο το «πόθεν έσχες» και εντελώς εκτεθειμένος, αλλά και παράνομος σχετικά με κάποια από τα ακίνητά του. Μέσα σε μια περίοδο όπου εκατομμύρια του μόχθου μετράνε και τη δεκάρα, ο αρχηγός των ταχαριστερών μετράει κάμποσα ακίνητα στις πιο πολυτελείς και ακριβές περιοχές της Αττικής, των βορείων προαστίων, του Κολωνακίου, αλλά και των Σπετσών.
Και κοντά σε αυτά, η πισίνα σε αρχοντικό των Σπετσών που την οικοδόμησε παρανόμως κόντρα σε Προεδρικό Διάταγμα – και μάλιστα ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με απλά λόγια, ένας παράνομος πισινάρχης και τουρίστας της τάχα Αριστεράς. Τι είναι αυτό; Ο διασυρμός των αξιών της Αριστεράς και ο θρίαμβος του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αν σήμερα στους κόλπους όλων των πολιτικών παρατάξεων περιφέρεται κάποιος που ευαγγελίζεται την αλλαγή ενώ στην πραγματικότητα πορεύεται με τα πιο παλιά, τα πιο φθαρμένα ρούχα, αυτός είναι ο Στέφανος Κασσελάκης!
