Του Γιώργου Καραμπελιά* απο το capital.gr
Μετά την ισλαμική επανάσταση στο Ιράν, το 1979 και ακόμα περισσότερο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και την επίθεση ενάντια στους Δίδυμους πύργους και το Πεντάγωνο, ο ισλαμισμός αναδεικνύεται στην ισχυρότερη ανατρεπτική ιδεολογία του σύγχρονου κόσμου, μετά το τέλος του κομμουνισμού και, παράλληλα, σε μια απειλή ιστορικών διαστάσεων για τον δυτικό πολιτισμό και κατ’ εξοχήν την Ευρώπη. Και τα επεισόδια αυτής της ανάδυσης είναι αναρίθμητα, ξεκινώντας από το Αφγανιστάν, που γονάτισε τη σοβιετική αυτοκρατορία, περνώντας από τη διάλυση του Ιράκ και την ανάδειξη του ISIS και φθάνοντας μέχρι την ανατροπή του Άσαντ από τους τζιχαντιστές στη Συρία. Στη Βόρεια και στη Μαύρη Αφρική, στον Καύκασο και τον Λίβανο, στην Παλαιστίνη και την Υεμένη, στην Αίγυπτο του Μόρσι και τους τζιχαντιστές της Αλγερίας κ.λπ. κ.λπ., εκδηλώνονται οι σπασμοί που προκαλεί το ισλαμικό κύμα. Για να μη ξεχάσουμε βέβαια την επικράτησή τους στην Τουρκία και αλλού.
Ωστόσο, η ισλαμιστική απειλή δεν εμφανίζεται μόνο ως εξωτερικό γεωπολιτικό φαινόμενο απέναντι στη Δύση, αλλά παίρνει τη μορφή και εσωτερικής απειλής. Είτε μέσα από τρομοκρατικές επιθέσεις μεγάλης κλίμακας (δίδυμοι πύργοι στη Νέα Υόρκη, Μπατακλάν στη Γαλλία) ή μικρότερης (εκατοντάδες τζιχαντιστικές επιθέσεις σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις) και, ίσως ακόμα σημαντικότερο, ως καθημερινή προπαγάνδα και πρόταξη των αξιών της σαρίας, που μετοχεύεται στις δυτικές κοινωνίες από εκατομμύρια οπαδούς του ισλαμισμού. Και αν για τις Ηνωμένες Πολιτείες πρόκειται κυρίως για γεωπολιτική απειλή, εξαιτίας της απόστασής της από μουσουλμανικές χώρες, για την Ευρώπη αποτελεί τόσο εξωτερική όσο και εσωτερική απειλή.
Στο παρελθόν, η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει την αραβική ισλαμική επέκταση και το τζιχάντ που εξαπέλυσαν οι διάδοχοι του Μωάμεθ, κατά τον 7ο και 8ο αιώνα. Και τότε αυτή η αραβική επέκταση θα σταματήσει στα τείχη της Κωνσταντινούπολης δύο φορές (το 674-678 και το 717-718) και στο Πουατιέ το 732. Αντίστοιχα, το 1453, οι ισλαμιστές Τούρκοι θα κατορθώσουν να υποτάξουν το Βυζάντιο και δύο φορές θα πολιορκήσουν άκαρπα τη Βιέννη (1529, 1683).
Σήμερα, το ισλάμ δημιουργεί και πάλι τις συνθήκες για μια πιθανή γεωπολιτική περικύκλωση της Ευρώπης, αρχίζοντας από τα ανατολικά – από τα σύνορα της Κίνας μέχρι την Υεμένη και τη Σομαλία–, και φθάνοντας στα νότια με τη Βόρεια και τη μαύρη μουσουλμανική Αφρική.
Μια τέτοια δυνητική περικύκλωση προσλαμβάνει ακόμα πιο ανησυχητικές διαστάσεις καθώς, στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών, έχουν εγκατασταθεί. μέσω της νόμιμης και της παράνομης μετανάστευσης, πολλά εκατομμύρια μουσουλμάνοι, που μπορούν σε ένα μεγάλο μέρος τους να μεταβληθούν σε όργανα –ηθελημένα ή όχι– του επιθετικού ισλαμισμού.
Και προφανώς, το πρόβλημα δεν είναι απλώς οι μουσουλμάνοι το θρήσκευμα, κάτοικοι των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά το γεγονός ότι, σαν μια πυρκαγιά, εξαπλώνεται ο επιθετικός ισλαμισμός και τείνει να μεταβληθεί σε κυρίαρχη ιδεολογία των μουσουλμανικών πληθυσμών. Διότι το ισλάμ παύει να αποτελεί απλώς μία θρησκεία και μεταβάλλεται σε πολιτική ιδεολογία. Απολύτως χαρακτηριστικό είναι το πώς ένα θρησκευτικό επιφώνημα, το “Αλαχού Ακμπάρ” (“Ο Θεός είναι μεγάλος”), μεταβάλλεται σε πολεμική κραυγή.
Αυτή δε η νέα πραγματικότητα έχει αποτυπωθεί και στη χωροταξία των ευρωπαϊκών χωρών. Στο κέντρο των Βρυξελλών –πρωτεύουσας του Βελγίου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ–, ο βελγικός πληθυσμός αποτελεί μόλις το 25% των κατοίκων. Στη Γαλλία, όπου κατοικούν 6 ή 7 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, οι οποίοι αυξάνονται κάθε χρόνο με νέα μεταναστευτικά κύματα, στις πρόσφατες γαλλικές εκλογές, η φιλοϊσλαμική και υποστηρικτική της Χαμάς “Ανυπότακτη Γαλλία” ψηφίστηκε από το 50% των μουσουλμάνων της χώρας.
Ακόμα και ο μεγάλος αντίπαλος της ευρωπαϊκής ενοποίησης, η Ρωσία του Πούτιν, όχι μόνο περιστοιχίζεται από 300 εκατομμύρια μουσουλμάνων, αλλά και στο εσωτερικό της ίδιας της Ρωσικής Ομοσπονδίας των 145 εκατομμυρίων ο μουσουλμανικός πληθυσμός πλησιάζει ήδη τα 20 εκατομμύρια. Επιπλέον δε, ο θεωρητικός του συστήματος, Αλεξάντρ Ντούγκιν, υποστηρίζει μια στροφή της Ρωσίας προς το ισλάμ!
Και καθώς η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια τεράστια κρίση αξιών, παράλληλα με τη δημογραφική παρακμή, σε αντίθεση με τη δημογραφική ενίσχυση των ισλαμικών χωρών, οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί της Ευρώπης τείνουν να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως το προκεχωρημένο φυλάκιο ενός ανερχόμενου ισλάμ, απέναντι σε μια παρακμάζουσα και παρακμιακή Δύση. Άλλωστε, οι ευρωπαϊκές χώρες βιώνουν στο εσωτερικό τους βαθύτατες ιδεολογικές και πολιτικές διαμάχες, ενώ παράλληλα ένας ένοπλος ευρωπαϊκός εμφύλιος μαίνεται στην ανατολική Ευρώπη, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Προφανώς, δε, αυτή η χωριστική ισλαμική ιδεολογία στο εσωτερικό της Ευρώπης ενδυναμώνεται από την ενίσχυση των μουσουλμανικών χωρών, καθώς αρκετές από αυτές παίζουν αυξανόμενο ρόλο στο οικονομικό, στρατιωτικό και γεωπολιτικό επίπεδο, όπως η Σαουδική Αραβία, οι μοναρχίες του Κόλπου, και προπαντός η Τουρκία του Ερντογάν.
Η Τουρκία διαθέτει πολλά ατού για τη μεταβολή της στον ηγέτη του ισλάμ, πόσο μάλλον που το θεοκρατικό Ιράν έχει προσφάτως γνωρίσει μια στρατηγική ήττα. Έχει μια στρατηγική γεωγραφική θέση που αντανακλάται και στην κατοχή της σημαντικότερης πόλης του κόσμου, δηλαδή της Κωνσταντινούπολης, ενώ έχει δημιουργήσει μία ισχυρή πληθυσμιακή, οικονομική και στρατιωτική υποδομή.
Κατά τον ίδιο τρόπο που η οθωμανική αυτοκρατορία, μετά την Άλωση, το 1453, είχε μεταβληθεί σε ηγέτιδα δύναμη του ισλάμ και ο Σουλτάνος αναγορεύτηκε σε χαλίφη – κληρονόμο του Μωάμεθ, έτσι και σήμερα επιχειρεί συστηματικά να χτίσει μία αλυσίδα εξαρτώμενων ή φιλικών προς αυτήν ισλαμικών κρατών που ξεκινούν από την τουρκόφωνη κεντρική Ασία και τον Καύκασο και φτάνουν μέχρι τη Λιβύη. Και προφανώς, μετά από τη νίκη του φιλοτουρκικού τζιχαντισμού στη Συρία, θέλει να ολοκληρώσει το νεοοθωμανικό της όραμα μεταβαλλόμενη στην κεντρική δύναμη του μεσανατολικού ισλάμ. Και, εκτός από το εβραϊκό Ισραήλ, το βασικό εμπόδιο της στον αραβικό κόσμο είναι πλέον η Αίγυπτος του Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι.
Παράλληλα, μέσω των Αδελφών Μουσουλμάνων και των ισχυρών τουρκικών κοινοτήτων στη Δυτική Ευρώπη –τρία εκατομμύρια στη Γερμανία, σχεδόν ένα εκατομμύριο στη Γαλλία, κ.λπ.–, εμφανίζεται ως ο ηγέτης του ευρωπαϊκού ισλαμισμού, υποσκάπτοντας συστηματικά την κρατική κυριαρχία των ευρωπαϊκών χωρών. Άλλωστε, μέσα από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, αποκοιμίζει συστηματικά τη Δύση ενώ παράλληλα διατηρεί στενές σχέσεις με τη Ρωσία – εκμεταλλευόμενη στο έπακρο όλες τις διεθνείς αντιθέσεις καθώς και τη μεγάλη σύγκρουση στην Ουκρανία.
Η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν το μοναδικό εμπόδιο στην πορεία οθωμανικού ισλάμ προς την Ευρώπη, η οποία προϋποθέτει την καθυπόταξη του ελληνικού κόσμου.
Και απέναντι στον οθωμανο-ισλαμικό όγκο που ενισχύεται, ο ελληνισμός μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως ο Ακρίτας μιας αφυπνιζόμενης Ευρώπης. Δηλαδή, η εξίσωση έχει δύο προϋποθέσεις: Η πρώτη είναι η βούληση των Ελλήνων να αντισταθούν και η δεύτερη η δημιουργία μιας ενιαίας Ευρώπης, αποφασισμένης να βάλει φραγμό σε αυτή τη νέα υπαρξιακή απειλή. Και δεν μπορεί να το κάνει, παρά μόνο εάν είναι ενωμένη και εάν η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της.
Εάν, αντίθετα, οι ευρωπαϊκές και ελληνικές ελίτ συνεχίσουν να ομφαλοσκοπούν και να αλληλοξεσχίζονται, θα γίνει πράξη η δυσοίωνη προφητεία του Μισέλ Ουελμπέκ ο οποίος, στο βιβλίο του Η υποταγή, προέβλεπε την άνοδο ενός ισλαμιστή προέδρου στο Παρίσι ως την απαρχή της ισλαμοποίησης της Ευρώπης στο σύνολό της.
*Συγγραφέας, εκδότης περιοδικού Άρδην
**Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο, Από τη μεταβυζαντινή ζωγραφική στη γενιά του 30. Μια πολιτική ιστορία, (Εναλλακτικές Εκδόσεις).
