του Στέφανου Μανώλη*
Γκρινιάζουμε σαν “μωρές παρθένες”. Εδώ και 51 χρόνια κλαψουρίζουμε στους ξένους-
“φίλους” μας, ότι δεν έχουν κάνει αρκετά για να ‘λυθεί’ το κυπριακό και να “ελευθερωθεί”
και ‘επανενωθεί’ η ιδιαίτερη μας πατρίδα. Και λέμε μεταξύ μας, και σπάνια προς τους
ξένους-“φίλους” μας, ότι τα συμφέροντα υπερτερούν του δικαίου. Και λέμε μεταξύ μας:
“Υποκριτές ξένοι…”
Κατ’ εμέ, καμία υποκρισία! Πολύ σωστά, οι ξένοι κοιτάζουν τα συμφέροντα τους. Όπως
πράττει κάθε οντότητα, συλλογική ή ατομική, που σκέφτεται και δρα ορθολογικά. Οι ξένοι
έχουν τεράστια συμφέροντα από την μεγάλη αγορά της Τουρκίας των 85 εκατομμυρίων
Τούρκων πολιτών, το γεωγραφικό της μέγεθος, και κυρίως το γεωπολιτικό ρόλο που
επέλεξε η ηγεσία και ο λαός της να έχει για τον εαυτό της. Οι ξένοι δεν θα θυσιάσουν τα
συμφέροντα αυτά γιατί ο ελληνισμός, σε Κύπρο και Ελλάδα, γκρινιάζει που έχασε τη μισή
Κύπρο. Καμία ‘λύση’ δεν πρόκειται να έρθει με γκρίνια και παρακάλια. Το είπε, άλλωστε,
καλύτερα από μας ο ποιητής Βάρναλης: “Τη λευτεριά δεν τη ζητάνε με παρακάλια την
παίρνουνε με τα ίδια τα χέρια, μοναχοί!”
Επομένως, ο ελληνισμός αποφασίζει, “… εν τη ενώσει” ή να γίνει μεγάλος ή έστω
υπολογίσιμος και σεβαστός ή συνεχίζει να κλαίει τη μοίρα του μέχρι να επέλθει το μοιραίο.
Και μεγάλος ή υπολογίσιμος, και σεβαστός σημαίνει ενίσχυση και αξιοποίηση όλων των
συντελεστών ισχύος, συμπεριλαμβανομένου του δημογραφικού που παραπαίει, της
παιδείας που είναι ελλιπής και αποπροσανατολισμένη, και βεβαίως της αλλαγής
νοοτροπίας όσον αφορά την εκπαίδευση των ενόπλων δυνάμεων, του ηθικού τους, και της
ενίσχυσης και αξιοποίησης του οπλοστασίου σε ξηρά, αέρα και θάλασσα.
Είναι απίστευτο το ότι η Ελλάδα με τα συμβατικά όπλα (θαλάσσια μέσα, αεροπλάνα, τανκς)
που διαθέτει, δεν διαθέτει μακροχρόνιο σχεδιασμό και στρατηγική, και ακλόνητη
βούληση ώστε να δώσει στην παρεμβατική και παραβατική Τουρκία σε Αιγαίο, Θράκη και
Κύπρο, να καταλάβει ότι η καταπάτηση του δικαίου της θάλασσας και η παρεμπόδιση της
ελεύθερης ναυσιπλοΐας, και γενικά η καταπάτηση του διεθνές δικαίου “αλά καρτ”, δεν
γίνεται σε καμία περίπτωση ανεκτή, είναι λάθος και χωρίς νόημα και αποτέλεσμα, και
πάντα θα συναντάει αντίσταση.
Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις (ελλαδικές και κυπριακές) πρέπει να έχουν και να δείχνουν
επαγγελματισμό, αξιοπιστία, επάρκεια και αποφασιστικότητα. Όπως είπε ένας Γάλλος
ναύαρχος, πρόσφατα, με αφορμή την παρουσία γαλλικού στόλου στα νερά της Ανατολικής
Μεσογείου για αναχαίτηση του τουρκικού επεκτατισμού, ένα πλοίο, και ιδιαίτερα
πολεμικό, δεικνύει την παρουσία μιας χώρας έξω από τα χερσαία σύνορα της. Ο τρόπος
που συμπεριφέρεται το πλοίο αντιπροσωπεύει τη χώρα. Έτσι είτε μέσω της συμπεριφοράς
του πλοίου δείχνεις σταθερότητα και αποφασιστικότητα και εμπνέεις σεβασμό, είτε
δείχνεις δειλία και κανείς δεν σε σέβεται από κει και πέρα. Όποτε ο ελληνισμός έδειξε
σταθερότητα και αποφασιστικότητα ( π.χ Έβρος, Αιγαίο 2020) βγήκε δικαιωμένος και η
άλλη πλευρά ανασκουμπώθηκε. Όποτε ο ελληνισμός έδειξε δειλία ( π.χ. Ίμια 1996, Κάσος
και ηλεκτρικό καλώδιο πρόσφατα) βγήκε χαμένος και η άλλη πλευρά ενισχυμένη.
Άρα, ας αντιληφθεί ξεκάθαρα και σταθερά ηγεσία και λαός, σε ολόκληρο τον ελληνισμό,
ότι στην εποχή μας, και ιδιαίτερα με ηγεσίες όπως αυτές των Ερτογάν, Τραμπ, Πούτιν και
Νετανάχιου, έχουμε μπει για καλά σε μια περίοδο που ο ρεαλισμός, η γεωπολιτική και η
σκληρή ισχύς φαίνεται να υπερισχύουν του φιλελευθερισμού, του εμπορίου, και του
διεθνούς δικαίου. Οι καλές εμπορικές και χρηματοοικονομικές σχέσεις με άλλα κράτη, και
η συμμετοχή σε διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς είναι απαραίτητες αλλά όχι
ικανές συνθήκες για να φέρουν “λύση”, “επανένωση”, “απελευθέρωση”, όπως διακηρύσσουν
εδώ και δεκαετίες οι ηγεσίες μας. Χρειάζεται παράλληλα προετοιμασία, προβολή και
χρήση σκληρής ισχύος, όποτε χρειαστεί. Αλλιώς Ελλάδα και Κύπρος θα μοιάζουν με τον
ασθενή που ενώ ξέρει από τί πάσχει, μέμφεται τους γιατρούς διότι δεν κατάφεραν να τον
θεραπεύσουν, αν και αυτός συνεχίζει τις κακές του συνήθειες επιβαρυντικές για την υγεία
του…
*Δρ. Πανεπιστήμιο Εδιμβούργου
smanolis1@primehome.com
