του Γ. Παπαγιαννόπουλου, από το Άρδην τ. 29, Μάρτιος-Απρίλιος 2001
Άχαρη τυγχάνει η προσπάθεια όταν είσαι αναγκασμένος να παρακολουθείς το γραπτό κάποιου του οποίου το περιεχόμενο προξενεί έντονα συναισθήματα αποδοκιμασίας του. Και διλημματική η τοποθέτηση στο εάν χρειάζεται απάντηση μια και συνάμα υπάρχει η λύση της αγνόησης.
Διαβάζοντας το άρθρο “Το στερνό σύνορο” του κου Ριχάρδου Σωμερίτη στο Βήμα στις 18-8-96, γραμμένο αμέσως μετά τη δολοφονία των δύο ελληνοκυπρίων από τους Τούρκους κατακτητές, διαπίστωσα για άλλη μια φορά με θλίψη σε τι κατάντια μπορεί να σε οδηγήσει ο ενδοτισμός, η τυφλή προσήλωση στην ανεπτυγμένη Δυτική Ευρωπαϊκή Ένωση, ο επαρχιώτικος κοσμοπολιτισμός. θα επιχειρήσω χωρίς μεγάλες αναλύσεις να “απαντήσω” σε ορισμένες φράσεις-κλειδιά του εν λόγω άρθρου γιατί εν τέλει θεώρησα ότι, κάποιες στιγμές, αξίζει τον κόπο να δίδονται απαντήσεις. Φράση 1η από το εν λόγω άρθρο: “Ποιος έβαλε τα παιδιά να παίξουν με το θάνατο;” αναρωτιέται ο αρθρογράφος έντεχνα, ως (δήθεν) μη γνωρίζων περί κατοχής, τουρκικού επεκτατισμού, διαμελισμού της νήσου. Το ερώτημα περικλείει .όλη την ουσία της σκέψης των κάθε λογής Σωμερίτηδων:
– “Ποιος (τους) έβαλε”: διότι, οι ίδιοι δεν θα το έκαναν, δεν είναι ώριμοι ή άξιοι για τέτοιες πράξεις, δεν είναι δυνατόν σε τέτοια ηλικία να είναι πολιτικοποιημένοι, πόσο μάλλον που η άποψη τους είναι αντιδιαμετρικά αντίθετη αυτής των Σωμερίτηδων, Ραφαηλίδηδων, Βασιλείου και λοιπών υποψηφίων συνομιλητών. Οι άτιμοι έχουν και άποψη…
Κάποιος τους έβαλε λοιπόν. – “Τα παιδιά”: όχι οι πατριώτες, οι αγωνιστές, τα παλικάρια. Αλλά: τα παιδιά. Σκόπιμος υποβιβασμός. Αυτό έλειπε να θεωρηθούν και άνδρες (τα παλιόπαιδα, τα ατίθασα) “να παίξουν με το θάνατο”: χωρίς σχόλιο. Φράση 2η:
Ο αρθρογράφος ξεθαρρεύει και απογειώνεται: “Διότι κάποιος διάλεξε αυτή τη στιγμή που δια-φαίνονταν διπλωματικές πρωτοβουλίες τη στρατηγική της έντασης, χωρίς την έγκριση (!) από τους νόμιμους εκπροσώπους της Κύπρου και της Ελλάδος”. Λογική που δεν αντέχει σε κριτική. Είναι να απορεί κανείς με το θράσος τούτης της απύθμενα προκλητικής φράσης. Οι θεωρούντες εαυτούς νόμιμους εκπροσώπους απαγορεύουν κάθε σκέψη ή δράση έξω από τη δική τους, έξω από το πλαίσιο υποτέλειας που οι ίδιοι έχουν επιλέξει, και υποτίθεται ότι είναι και δημοκρατικοί. Για σκεφθείτε το περιεχόμενο αυτής της φράσης του κου Σωμερίτη μεταφερμένο την περίοδο της δικτατορίας 1967-74 και πώς άραγε θα αντιδρούσαν σ’ αυτό που σήμερα διατυπώνεται γραπτά οι τότε αντιστασιακοί, υποθέτω και εσείς ο ίδιος;
Για να μην πάω σε χώρες υπό κατοχήν ή σε εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα.
Ποιοι άραγε είναι αυτοί οι νόμιμοι εκπρόσωποι “της Κύπρου και της Ελλάδος” και νομιμοποιούνται από τι και ως προς τι;
Ήταν νόμιμοι οι Καραολής, Δημητρίου, Παλ-ληκαρίδης κε Σωμερίτη; Ήταν νόμιμος ο Θεόφιλος Γεωργιάδης; (συγνώμη, τον τελευταίο μπορεί και να τον αγνοείτε εσείς ένας ευρωπαϊστής και πολιτικά ορθώς σκεπτόμενος, αυτός ήταν υπέρμαχος της ελληνο-κουρδικής φιλίας, μπρρρ… τι φρίκη!).
Έπρεπε ή όχι να κατεβάσει την αγγλική σημαία της κατοχής στην Κύπρο το 1931 ο Σάββας Χατζηλαμπής; Έπρεπε ή όχι να κατεβάσει τη χιτλερική σημαία της κατοχής από την Ακρόπολη ο Μ. Γλέζος;
Φράση 3η:
“Χρησιμοποίησε τη μαχόμενη μειοψηφία της νέας γενιάς, που φυσικά έχει φρόνημα αλλά όχι φρόνηση, τα μεγάλα τα λόγια τα γνωστά, αυτά που πάντα σκοτώνουν. Αφιερωμένη εξαιρετικά στη μαθητική νεολαία και στους μοτοσικλετιστές της Κύπρου. Ο έχων την τόλμη να γράφει για μη φρόνηση της κυπριακής νεολαίας επειδή διαφωνεί με τις επιλογές του, αντί σιωπηλός να συμμετέχει στο πένθος για τον Ισαάκ και τον Σολωμού, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός εσωτερικά δρώντας αποπροσανατολιστή.
Θα περάσουν χρόνια και με οξείες αντιπαραθέσεις για να συγκροτηθεί στη χώρα μας ένα πατριωτικό δημοκρατικό ρεύμα με κύρια αιχμή την εθνική ανασυγκρότηση και την αντιπαράθεση με τον τουρκικό επεκτατισμό. Τα ψήγματα ενός νεοεμφανιζόμενου τέτοιου ρεύματος την περίοδο 1990-91 με την επανεθνικοποίηση, τις διαδηλώσεις για το Μακεδονικό και την εκ νέου “εισαγωγή” του βορειοηπειρωτικού στην νεοελληνική κοινωνία, δεν έχουν σταθεροποιηθεί.
Τούτο σημαίνει ότι οι κρατούντες, οι ευρωληγούρηδες, οι Σωμερίτηδες θα αλωνίζουν ενώ οι λοιποί οφείλουν να είναι ψύχραιμοι. Λείπει άλλωστε και η αντίστοιχη ηγεσία για να υπενθυμίσει την εφαρμοσμένη ρήση “φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους”. Φράση 4η:
“Οι ευθύνες μας για τις τραγικές εξελίξεις είναι τεράστιες για τους ίδιους τους Κύπριους. Ελληνες και Τούρκους που επέτρεψαν στους εθνικιστικούς και εκκλησιαστικούς φανατισμούς να εμποδίσουν την ανθρώπινα ισότιμη συμμετοχή τους σε μια πολιτισμένη κοινή ζωή”. Ο κύριος μας εμπαίζει. Το μισό νησί είναι υπό κατοχήν 22 χρόνια κι ο άνθρωπος μιλάει για πολιτισμένη κοινή ζωη. Ποιών; Των κατακτητών με τους διωγμένους. Του θύτη και του θύματος. Προφανώς θα ανακαλύψου. πάλι κάποιον απίθανο Τουρκοκύπριο που “ως πιο πολιτισμένος” το ‘χει σκάσει απ’ την κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο στο Λονδίνο κι ο οποίος δεν μπορεί να υποφέρει τους “Γκρίζους Λύκους’ και θέλει Ομοσπονδία στο νησί, για να μας τον κοτσάρουν ως παράδειγμα ότι υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης των δύο πλευρών
0α επαναφέρουν επίσης αυτή την απίθανης έμπνευσης ιστορία της ελληνοτουρκικ”; φιλίας, πίσω από την οποία υποκρύπτεται ο δοσιλογισμός, η υποτέλεια, το δήθεν αφελες ερώτημα: “Μα καλά τι θέλουν, πόλεμο με την Τουρκία;”. Οι ερωτώντες είναι οι σοβαροί αναλυτές, οι νόμιμοι εκπρόσωποι, όλο το κα·.: συναπάντημα των 22 χρόνων τέλματος.
Φράση 5η:
Να κι η πρόταση του αρθρογράφου για την επίλυση του θέματος:
Η λύση θα προκύψει μέσω “του διαλόγου του σκληρού, του σχεδιασμένου, του αποφασιστικοί στον οποίο πρέπει να οδηγήσουμε με κάθε μέσο την Αγκυρα. Αλλά πάντως του διαλόγου”. Σε ποια γλώσσα κύριε Σωμερίτη;
Φράση τελευταία. Του υπογράφοντος: Έχουν ευθύνη για το τέλμα που οδηγήθηκε το κυπριακό αυτά τα 22 χρόνια οι κρατούντες. Και προφανώς εννοούμε όχι μόνο τους κυβερνώντες αλλά όλους τους κρατούντες. Ανάμεσα σ αυτους και τους δημοσιογράφους που προπαγανδίζουν χρόνια τώρα τον ενδοτισμό, την υποχωρητικότητα, τον άκρατο ευρωπαϊσμό, θεωρώντας όσους διαφωνούν “εθνικιστές”, κομμουνιστές, περιθωριακούς ή ό,τι άλλο.
Οι οπαδοί του διαλόγου παρ’ ότι βρίσκονται σε αδιέξοδο, παρ’ ότι όσο περισσότερο διάλογο ζητούν η Αγκυρα τους ανταμείβει επεκτείνοντας τις διεκδικήσεις της σε Κύπρο-Αιγαίο-θράκη. αντί να αναπροσανατολιστούν συνεχίζουν να λιθοβολούν τους διαφωνούντες και να προκαλούν. Ο κος Ριχάρδος Σωμερίτης είναι ανάμεσα στους προεξέχοντες. Κάποιος πρέπει να εξηγήσει σε αυτόν τον προπαγανδιστή της απραξίας ότι είναι συμμέτοχος στη διαμόρφωση του 22χρονου Κυπριακού τέλματος και ενός αθηναιοκεντρικού κράτους που περί άλλα τυρβάζει.
