Η νέα τάξη εναντίον της Ελλάδας

1,3K

του Γιώργου Ρακκά

O πρώτος κύκλος των αντιστάσεων του ελληνικού λαού ενάντια στο απροκάλυπτο ξεπούλημα της χώρας έκλεισε μέσα στον καταιγισμό των δακρυγόνων και την τρομακτική βία που εξαπέλυσε η δικτατορία του ΠΑΣΟΚ.

Θα ξεκινήσει ένας νέος κύκλος, πιο σφοδρός, τον Σεπτέμβριο, με αντικείμενο την εφαρμογή του προγράμματος, και θα διεξαχθεί μέσα στο πλαίσιο της επαπειλούμενης χρεοκοπίας της χώρας –γιατί οι προδότες του ΠΑΣΟΚ τα κατάφεραν να μας φέρουν ταυτόχρονα ενώπιον των τετελεσμένων του ξεπουλήματος και της χρεοκοπίας. Και να είμαστε βέβαιοι ότι, αν χρειάστηκε όλο αυτό το όργιο του ξύλου και του χημικού πολέμου για να περάσει το κατάπτυστο πρόγραμμα, η εφαρμογή του θ’ απαιτήσει νεκρούς, γιατί τα μέτρα είναι λαοκτόνα, κουρελιάζουν την αξιοπρέπεια των Ελλήνων και απειλούν με εκπτώχευση ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Η σύγκρουση θεριεύει και θα βαθύνει ακόμα περισσότερο στο εγγύς μέλλον. Πλέον, όλοι έχουμε επίγνωση ότι στην αντίπερα όχθη δεν είναι μόνον οι προδότες του ΠΑΣΟΚ ή η τρόικα, αλλά ολόκληρο το… παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο επιδιώκει τον οικονομικό στραγγαλισμό των Ελλήνων. Αυτό συμβαίνει γιατί η πλανητική ηγεμονία της Δύσης είναι υπό κατάρρευση και οι ελίτ της παλεύουν για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Και είναι σ’ αυτά τα πλαίσια που επιστρέφουν στη «γραμμή Χάντιγκτον», για μια Δύση-φρούριο η οποία δεν περιλαμβάνει την Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Ούτως ή άλλως, η Δύση βλέπει με καλό μάτι την άνοδο των νεοθωμανών και αποβλέπει σε μια συνολική διευθέτηση των ισορροπιών της περιοχής μαζί τους, ώστε να μην έχει καθόλου ανάγκη πλέον τους Έλληνες – εξάλλου η γεωπολιτική αξία του οικοπέδου που λέγεται Ελλάδα θα εκποιηθεί μαζί με τον εθνικό της πλούτο, κατά τα συμφωνηθέντα από τους πασοκικούς προδότες.

Κατά τα άλλα, η οικονομική διάσταση της κρίσης έχει προκαλέσει την κατάρρευση του κοινωνικού συμβολαίου της παγκοσμιοποίησης και είναι πασιφανής η αδυναμία των δυτικών ελίτ να προχωρήσουν αποφασιστικά στη ρύθμιση των νέων κοινωνικών συσχετισμών. Διότι πίσω από τις υπό διαμόρφωση εξελίξεις σοβεί ένας κοινωνικός πόλεμος που θα τινάξει στον αέρα τη συναίνεση των ανεπτυγμένων καταναλωτικών κοινωνιών. Ωστόσο, η κατάσταση δεν θυμίζει απαραίτητα… επαναστατική περίοδο και μάλλον παραπέμπει σε εποχές αποσύνθεσης. Θυμίζει δε πάρα πολύ την περίοδο της κατάρρευσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας –κύρια σε δύο σημεία.

Πρώτον, τα μεσοστρώματα στη Δύση ολοένα και διαμορφώνουν κοινωνικά χαρακτηριστικά κι έναν τρόπο ζωής ανάλογο με την πλέμπα στη Ρώμη: Στηρίζονται στην εργασία των ξένων, οιονεί δούλων, επικεντρώνονται στην κατανάλωση και εξαρτώνται όλο και περισσότερο από τις χορηγίες και τις επιδοτήσεις –τον άρτον και τα θεάματα της Νέας Εποχής. Κι αν το κοινωνικό κράτος βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό σε υποχώρηση, με τις κοινωνικές παροχές να μειώνoνται, θα πρέπει να σκεφτούμε μήπως το μοντέλο της δανειοδότησης των Δυτικών καταναλωτών από τις τράπεζες, έτσι όπως δεν αποπληρώνονταν σχεδόν ποτέ, λειτουργούσε ως ένας «κοινωνικός μισθός» της Αυτοκρατορίας, δίνοντας τη δυνατότητα στη σύγχρονη πλέμπα να συνεχίσει τον κύκλο της κατανάλωσης.

Δεύτερον, στη διαμόρφωση μιας πάμπλουτης αριστοκρατίας, χρηματιστηριακού τύπου, η οποία κερδίζει πλέον αμύθητα ποσά και μονοπωλεί τις υψηλότερες διευθυντικές θέσεις της Αυτοκρατορίας. Το στρώμα αυτό έχει αποκοπεί εντελώς από τις κοινωνίες τις οποίες διοικεί και έχει απολέσει κάθε αίσθηση και ικανότητα να διαμορφώσει όρους ηγεμονίας μέσα στην κοινωνία. Σε αντίθεση με την παλιά αστική τάξη που γνωρίζαμε, δεν έχει, ούτε ενδιαφέρεται να έχει σχέδιο, έχει αποψιλωθεί από οποιαδήποτε πολιτική διορατικότητα και δυνατότητα μεσοπρόθεσμου σχεδιασμού για το μέλλον. Ως προς αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό το ότι το ΔΝΤ έχει να επιδείξει μόνο αποτυχίες στην αντιμετώπιση των οικονομικών κρίσεων: Είναι πολύ ικανοί στο να βγάζουν χρήματα γι’ αυτούς και για τους εντολοδότες τους, αλλά εντελώς ανίκανοι να διαχειρίζονται, αυτοί οι ούλτρα καπιταλιστές, τις καπιταλιστικές οικονομίες. Κοντόφθαλμο και ληστρικό, αυτό το στρώμα είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να εξαπολύσει πόλεμο στο εσωτερικό και στο εξωτερικό για τη διατήρηση των προνομίων του, γεγονός που θα επιτείνει τις τάσεις της αποσύνθεσης στους κόλπους της Δύσης.

Η Ελλάδα ως παρασιτική χώρα είναι ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας που σήμερα σπάει. Και για τους λόγους τους γεωπολιτικούς που αναλύσαμε πιο πάνω, αλλά και γιατί απολάμβανε ως χώρα τον «κοινωνικό μισθό» της Αυτοκρατορίας, υπό τη μορφή επιδοτήσεων, δανείων και άλλων διευκολύνσεων.

Τώρα οι Έλληνες καλούνται να υπερασπιστούν την υπόστασή τους έναντι όλων αυτών. Η μάχη που δίνουν, όμως, δεν είναι μόνο για το τομάρι τους. Είναι μια μάχη εναντίον της συμμορίας των υπάτων και των πλουτοκρατών της Δύσης κι ως εκ τούτου είναι μια μάχη που επηρεάζει όλους τους λαούς της Ευρώπης, καθώς και των άλλων υποταγμένων σ’ αυτή χωρών του πλανήτη, που περιμένουν στη σειρά για να δοκιμάσουν τη δική μας τύχη.

Στην Ελλάδα πλέον ασκούνται πιέσεις πλανητικών διαστάσεων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι βουλευτές στοιχήθηκαν τρομαγμένοι πίσω από τον προδότη πράκτορα που μας κυβερνάει, κι αυτός είναι ο λόγος που το μεσοπρόθεσμο πέρασε με ξύλο και αίμα.

Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, η έκβαση της μάχης θα κριθεί από έναν και μόνο παράγοντα: Από το ελληνικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που μόλις γεννήθηκε στις πλατείες. Εάν το κίνημα αυτό καταφέρει και κάνει τη μεγάλη υπέρβαση και προβεί επίσης σε ιδεολογικές συνθέσεις που να ανταποκρίνονται στο πολυσύνθετο και την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που τίθενται. Το εάν δηλαδή θα καταφέρει να εξελιχθεί σ’ ένα αυθεντικό κίνημα του 21ου αιώνα, όπως είναι τα άλλα κινήματα του πλανήτη, ή αν θα πετύχουν τα χτεσινά κατεστημένα της αμφισβήτησης, η κοινοβουλευτική αριστερά, η άκρα αριστερά και οι αντιεξουσιαστές, να το βουλιάξουν μέσα στη δική τους νοσηρότητα και τα δικά τους αδιέξοδα.

Υπό τα βέλη των πλανητικών επικυρίαρχων, η μάχη του παλιού με το καινούριο μέσα στο κίνημα αποκτάει άλλες διαστάσεις. Και θα κρίνει το εάν θα μπορέσει ο ελληνικός λαός να απαντήσει στις επιθέσεις που δέχεται, ή αν η κινητοποίησή του θα καταλήξει μερική, στρεβλή και τραγική, πράγμα που θα επιταχύνει τη ροή των πραγμάτων προς τη χρεοκοπία.