Σουλεϊμάν και νέος μηντιακός ολοκληρωτισμός

711

του «Τηλε-μάχου»

Η σιωπή της συντριπτικής πλειοψηφίας των «δημόσιων προσώπων» στην επέλαση του νεοθωμανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού των τουρκικών σήριαλ, είναι αρκούντως διδακτική για να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί η πραγματική εξουσία στον τόπο μας, και πώς επηρεάζει όλη τη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται μέσα σ’ αυτόν.

Το πρόβλημα έχει να κάνει με τις σιωπηρές αποστάσεις που τηρούν μέχρι στιγμής κάθε λογής «επώνυμοι», δημοσιογράφοι, πολιτικοί, άνθρωποι του πνευματικού κόσμου από το ζήτημα. Και καταδεικνύει τις τρομακτικές διαστάσεις που έχει λάβει η πραγματική εξουσία των καναλαρχών πάνω σ’ αυτόν τον τόπο. Σε αυτούς τους κύκλους, λοιπόν, ο φόβος της απόρριψης από την εξουσία των ΜΜΕ είναι απόλυτος και καθορίζει συλλογικές στάσεις και συμπεριφορές. Γιατί, προφανώς, στα πλαίσια μιας μηντιακής δημοκρατίας στην οποία υπάρχεις μόνο αν βγαίνεις στο γυαλί, αυτοί που κατέχουν τα μέσα έχουν τη δύναμη να σε εξαφανίσουν από προσώπου τηλεοράσεως, να σε εξορίσουν στην μεγάλη πλειοψηφία του ανυπόληπτου αόρατου και ανώνυμου πλήθους –των πληβείων της κοινωνίας του θεάματος που δεν κατέχουν ούτε φωνή, ούτε εικόνα.

Η απειλή λειτουργεί πάνω σε όλους. Ακόμα και στους ‘αποτρόπαιους τραμπούκους’ της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι τηρούν μια πολύ παράδοξη για την λαλίστατη πατριδοκαπηλεία που τους χαρακτηρίζει, σιγή ιχθύος. Το γιατί, είναι προφανές. Που θα μοιράζει ο Κασιδιάρης τα χαστούκια του, αν έρθει σε αντιπαράθεση με αυτούς που κρατούν τα ηνία της καθημερινής ενημέρωσης; Οι γκεμπελικοί αντιστάρ της Χ.Α. έχουν ανάγκη το γυαλί για να προβοκάρουν, και να δίνουν καθημερινές παραστάσεις μίσους. Από αυτό θρέφονται, και αυτό πολλαπλασιάζει την πολιτική τους δυναμική.

Δυστυχώς, ανάλογοι ενδοιασμοί υφίστανται και στο στρατόπεδο των «αντιμνημονιακών» της κεντρικής πολιτικής σκηνής, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ή το ΚΚΕ. Δυστυχώς, ακόμα και αυτοί υπολογίζουν το μεγάλο κόστος, διότι παίζουν μέσα στα πλαίσια του ίδιου Συστήματος, και εξαρτώνται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από αυτό.

Το παραπάνω καταδεικνύει  πόσο βαθιά έχει εισβάλλει το μικρόβιο της ενσωμάτωσης στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Και πόσο βαθιά έχει λεηλατηθεί ο «κόσμος των επωνύμων», ο πνευματικός κόσμος, η δημόσια σφαίρα εν γένει από την τηλεδικτατορία. Πόσο, όλα αυτά τα χρόνια, συστηματικά το Σύστημα ξερίζωνε ένα-ένα τα δόντια ανθρώπων και χώρων που άλλοτε μπορούσαν να σταθούν στην πρωτοπορία τέτοιων αγώνων.

Αυτά τα φαινόμενα, επίσης, δείχνουν και κάτι άλλο: Όταν η Ρεπούση και ο Λιάκος έψεγαν τον ‘εργάτη από την Γερμανία’ και τις ‘χάουσγουάιφ’ που τόλμησαν να αντιταχθούν στο εμετικό οργουελιανό τους εγχείρημα, δεν επιστράτευαν μόνον κοινές συκοφαντίες. Αναφέρονταν σε μια κεντρική διάκριση που υφίσταται στο πλαίσιο του νέου μηντιακού αυταρχισμού:  Ανάμεσα σε εκείνους που κατέχουν την εξουσία του δημόσιου λόγου, οι οποίοι τείνουν να ταυτιστούν αποκλειστικά με τους φορείς του λόγου της εξουσίας, και στο βουβό πλήθος των υπηκόων. Αυτόν ακριβώς, τον ολοκληρωτικό καταμερισμό, πάνω στον οποίο εξελίσσονται τα πιο αποτρόπαια σενάρια εθελοδουλίας, γυρεύουμε να σπάσουμε με την κινητοποίηση ενάντια στην πολιτιστική νεοθωμανική αποικιοποίηση.