πασοκισμός

Το ΠΑ­ΣΟΚ δια­χει­ρί­στη­κε μια κρί­σι­μη «φά­ση με­τά­βα­σης». Εί­χε στη διά­θε­σή του κά­ποια δε­δο­μέ­να μέ­σα και η δια­χεί­ρι­σή του ο­δή­γη­σε σε ο­ρι­σμέ­να α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Ο α­πο­λο­γι­σμός της πα­ρου­σί­ας του στη ζω­ή της χώ­ρας εί­ναι χρή­σι­μος στο μέ­τρο που α­πα­ντά στα τρί­α αυ­τά ζη­τή­μα­τα: Ποιο ή­ταν το πε­ριε­χό­με­νο της «με­τά­βα­σης» που δια­χει­ρί­στη­κε (με­τά­βα­ση α­πό τι και σε τι), ποια ή­ταν τα μέ­σα που εί­χε στη διά­θε­σή του και τέ­λος πώς α­ξιο­λο­γού­νται τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της δια­χεί­ρι­σής του.

Στο κεί­με­νο που α­κο­λου­θεί θα α­να­φερ­θώ στα τρί­α αυ­τά ζη­τή­μα­τα και θα κλεί­σω με το φαι­νό­με­νο του γε­νι­κού εκ­πα­σο­κι­σμού. Το ΠΑ­ΣΟΚ πέ­τυ­χε, σ’ αυ­τό το διά­στη­μα, να εκ­πα­σο­κί­σει α­κό­μα και τους φα­να­τι­κό­τε­ρους α­ντι­πά­λους του. Ο Κ. Κα­ρα­μαν­λής (ο α­νη­ψιός), για πα­ρά­δειγ­μα εί­ναι ο­φθαλ­μο­φα­νώς «πα­σο­κι­κό­τε­ρος» του Ση­μί­τη. Φαί­νε­ται, λοι­πόν, να υ­πάρ­χει μια κοι­νή «πα­σο­κι­κή ου­σί­α», στην ο­ποί­α με­τέ­χουν οι πά­ντες. Θα κοι­τά­ξω να δω πώς α­πο­κρυ­σταλ­λώ­νε­ται κοι­νω­νι­κά η «ου­σί­α» αυ­τή. […]