Αρκετές φορές, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά…

Όσο φουντώνει ο δημόσιος διάλογος για την πορεία της περίφημης διαπραγμάτευσης κυβέρνησης-εταίρων, τόσο περισσότερο εμφανίζεται ένα φαινόμενο ενοχλητικό αλλά απολύτως ενδεικτικό του επιπέδου της πολιτικής σκέψης στην Ελλάδα μετά από 30 χρόνια ΠΑΣΟΚισμού και περίπου 20 χρόνια τηλεοπτικού Μενεγακισμού. Όποιος/α τολμήσει να αρθρώσει κριτικό λόγο απέναντι στην κακόγουστη και παρατεταμένη παράτα που ονομάστηκε «διαπραγμάτευση» τονίζοντας ότι στο τέλος θα καταλήξει είτε σε πλήρη αποδοχή των τετελεσμένων της λίστας Χαρδούβελη (με μικροδιαφοροποιήσεις αλλά με την ίδια ακριβώς εισπρακτική, φορομπηχτική και υφεσιακή λογική) είτε σε μια απροπαράσκευη και άρα απολύτως επικίνδυνη ρήξη με τους Ευρωπαίους κυρίαρχους/«εταίρους», δέχεται την τυπική επίθεση των ημερών: «μνημονιακός», «πέμπτη φάλαγγα», «θέλεις επιστροφή του Σαμαρά», «όργανο του Μουρούτη» και άλλα τινά, ακόμα και αν έχει ο δυστυχής εισπνεύσει πολλά κυβικά δακρυγόνα από τη συμμετοχή του σε όλες τις μεγάλες αντι-μνημονιακές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις της τελευταίας τετραετίας! Το χαριτωμένο είναι ότι στις επιθέσεις πρωτοστατούν κατά το μάλλον άνθρωποι που «όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσανε» (παραλλάσσοντας λίγο το στίχο του γνωστού άσματος) και σίγουρα δεν συγκαταλέγονταν στο ηρωικό 3-5% που φυσιολογικώς καταλάμβανε μέσα στο εκλογικό σώμα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2012. Για αυτούς τους πανταχού –και ιδιαιτέρως διαδικτυακώς– παρόντες φίλους και «φίλους» έγραψα ένα σχόλιο-απάντηση σε μια διαδικτυακή συζητησούλα που κάποιοι άλλοι φίλοι με συμβούλεψαν να το κάνω χωριστή δημοσίευση. Επειδή κάποιοι άνθρωποι νιώθουμε ότι δεν σταματήσαμε ουσιαστικά να ακολουθούμε τις ίδιες «σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε» και αποφύγαμε τουλάχιστον να ζητωκραυγάσουμε «ράκη αλλότρια», λέω να ξαναγράψω το σχόλιό μου εδώ (καθαρισμένο ελαφρώς από τα λάθη της γρήγορης και θυμωμένης γραφής):

[…] Όταν το ’82 σύμπασα η κοινωνία λάτρευε τον αρχηγό των αρχηγών, Ανδρέα Παπανδρέου, εδώ στο Άρδην (Ρήξη, τότε) χτυπάγαμε το κεφάλι μας στον τοίχο και προειδοποιούσαμε για τη μεγάλη ταξική προδοσία που θα έκανε ο Αντρέας και το ΠΑΣΟΚ του, για τον κοινωνικό εκμαυλισμό που προωθούσε, για την ενσωμάτωση με όρους υπαλληλοποίησης των ριζοσπαστικών κινημάτων αλλά και για την παραγωγική καταστροφή που αργά ή γρήγορα θα προέκυπτε (σας παραπέμπω στο “Μικρομεσαία Δημοκρατία” του Γ. Καραμπελιά, γραμμένο τους πρώτους μήνες της ΠΑΣΟΚικής εξουσίας). Τότε, πολλοί φίλοι μας κοίταζαν σαν ούφο και αναρωτιόντουσαν από που τα βγάζαμε αυτά την ώρα που συντελείτο ο “σοσιαλιστικός μετασχηματισμός” της χώρας, οι δε πιο τσαντισμένοι μας κατηγορούσαν ότι δεν θέλουμε την Αλλαγή και δεν βλέπουμε ότι πέθανε …η Δεξιά.

Αργότερα, τότε που ο Σημίτης οργάνωνε την “ισχυρή Ελλάδα” με το Χρηματιστήριο και μοστράριζε το πενηντάρικο με το ευρώ ενώ έχτιζε τους “νέους Παρθενώνες” με την Ολυμπιάδα, πάλι εμείς χτυπάγαμε το κεφάλι μας στον τοίχο και λέγαμε ότι ο ψευδώνυμος “εκσυγχρονισμός” θα είναι η επιτομή της παρασιτικοποίησης, η απόλυτη υποταγή στους Ευρωπαίους κυρίαρχους, το μέγιστο ξεπούλημα της χώρας σε άνομα ντόπια και αλλοδαπά συμφέροντα. Όμως, οι φίλοι μας τότε μας κατηγορούσαν ότι δεν βλέπουμε ότι πάμε να ξεφύγουμε από την “Παπανδρεϊκή” μιζέρια και το λαϊκισμό και να ξανοιχτούμε στα παγκοσμιοποιημένα πελάγη και παραμένουμε καθυστερημένοι και …εθνικιστές.

Πάλι αργότερα, οι φίλοι μας (κάποιοι και παλαιοί οπαδοί του γίγαντα …Άκη, εκφραστή του “πατριωτικού ΠΑΣΟΚ”) ενθουσιάστηκαν με τον ΓΑΠ καθώς θα μας γλίτωνε από τον Σημιτικό “εκσυγχρονισμό” και την εθελοδουλία του λογιστάκου και θα αποκαθιστούσε την άμεση δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και το …σοσιαλισμό και έτρεχαν να συμμετέχουν στα εσωκομματικά δημοψηφίσματα-φιέστες για να εμπεδώσουν την άμεση δημοκρατία. Εμείς τότε, σχεδόν διαλύσαμε το κεφάλι μας από τα χτυπήματα στον τοίχο και ουρλιάζαμε ότι ο δόλιος βλάξ, το άθυρμα του Σόρος και των Αμερικάνων, θα μας καταστρέψει. Όμως, ήμασταν πάλι οι “καθυστερημένοι” που δεν έβλεπαν μπροστά τους ότι η Ελλάδα “αλλάζει” και μπαίνει στο “κέντρο των εξελίξεων”, μέχρις ότου ήρθε το Καστελόριζο βέβαια.

Σήμερα οι φίλοι μας μας κατηγορούν που δεν μπορούμε να δούμε τη λύτρωση που φέρνει ο Αλέξης και τάχα θέλουμε να φέρουμε πίσω το Σαμαρά! Το περίεργο είναι ότι αρκετοί από αυτούς τους φίλους είναι οι ίδιοι που μας κατηγορούσαν και τα προηγούμενα χρόνια όταν μένανε εκστατικοί μπροστά σε κάποιους (ή και σε όλους) από τους προαναφερθέντες ηγέτες, ηγετίσκους και εθνοσωτήρες!

Συμπέρασμα, αγαπητέ, του σεντονιού που έγραψα; Ακριβώς ό,τι γράψατε κι εσείς και εννόησαν και άλλοι φίλοι! “Μην λοιπόν εκτίθεστε φίλοι! Θα βρεθείτε σε παρόμοια θέση με τους optimates σε λίγες ημέρες!”.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρει και μας διαψεύσει ευχάριστα, να είσαστε σίγουροι ότι οι πρώτοι που θα κάνουν την αυτοκριτική τους δημόσια είμαστε εμείς. Χωρίς “ναι μεν αλλά” και φιοριτούρες για να κρύψουμε το λάθος μας. Διότι εμάς μας ενδιαφέρει να πάρει ξανά μπρος η χώρα και να στρίψει στη σωστή ρότα το καράβι. Όχι να βγάλουμε το άχτι μας στον Αλέξη ή τον …Φλαμπουράρη. Και το έχουμε αποδείξει αυτό.
Το τραγικό, όμως, με αυτήν την ιστορική αναδρομή 30 ετών που σας έκανα είναι ότι όσοι εύπιστοι ακολουθούσαν τους εν λόγω “αναμορφωτές” της Ελλάδας, στο τέλος απλά τους έριχναν μια μούντζα και ένα μπινελίκι που τους “πρόδωσαν” και αμέριμνοι, όσο και αθώοι του αίματος, οδηγούνταν στο νέο σωτήρα, στον νέο αδάμαστο ηγέτη, πάντα υποτιμώντας και κοροϊδεύοντας αυτούς που δεν καταλάβαιναν πόσο σπουδαίος είναι! Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αυτοκριτική και μερικές φορές χωρίς αιδώ… […]