Του Γιώργου Καραμπελιά
Η σαφώς πλέον διαγραφόμενη υποστήριξη των Αμερικανών στον Τσίπρα και το τυχοδιωκτικό του εγχείρημα -που εμφανίζεται με τη μορφή μιας περίεργης “ουδετερότητας” και μιας ευμενούς στάσης του ΔΝΤ- θα πρέπει να βάλει όλους τους σοβαρούς ανθρώπους να σκεφτούν, επιτέλους, πώς η «κυβέρνηση Τσίπρα» κατόρθωσε να φτάσει στην εξουσία και πώς εξηγούνται οι τελευταίες άκρως τυχοδιωκτικες κινήσεις της. Από το 2012, με τα ταξίδια στην Αμερική και τις σχέσεις με το συνδεδεμένο με τον Σόρος, Ίδρυμα Λεβί, –το οποίο οργάνωσε τις ομιλίες και τις επαφές του στην υπερατλαντική Δύση και ως αντάλλαγμα εισέπραξε την είσοδο της συζύγου του προέδρου του ινστιτούτου Ράνιας Αντωνοπούλου στην κυβέρνηση–, ο Τσίπρας προχώρησε στην οικοδόμηση της συμμαχίας που θα του επέτρεπε να φθάσει στην εξουσία. Κατ’ αρχάς να εκμεταλλευτεί στο εσωτερικό το αντιμνημονιακό κίνημα και τα βαθιά ριζωμένα εμφυλιοπολεμικά αισθήματα της Αριστεράς (χαρακτηριστικό είναι ένα σχόλιο αναγνώστη μας που ταυτίζει το Όχι στο δημοψήφισμα με ρεβάνς για τη Συμφωνία της… Βάρκιζας). Κατά δεύτερο λόγο, να χρησιμοποιήσει τον Σόιμπλε και την παρέα του, που εξωθούσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε στρατηγική εκδίωξης της Ελλάδας από την ΕΕ. Τέλος, να πραγματοποιήσει μια στρατηγική συμμαχία με τους Αμερικανούς και τα εγχώρια ενεργούμενα και συμμάχους τους, κατ’ εξοχήν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ.
Αυτή η στρατηγική έλαβε σάρκα και οστά μέσα από μία τριπλή, ή μάλλον πολλαπλή, συμμαχία. Αρχικώς, συμμαχία με τους παλαιο- και νεο-μπολσεβίκους των Εξαρχείων και του αριστερισμού, τον Λαφαζάνη, τον Ρινάλντι, τον Νταβανέλο, την Κωνσταντοπούλου, την Χριστοδουλοπούλου κ. α. Η δεύτερη πτέρυγα συγκροτούνταν από την παραδοσιακή ευρωπαϊστική αριστερά των Παπαδημούλη, Δούρου, Σταθάκη, του «χρήσιμου ηλίθιου», Κουβέλη, κ.ά., που εξασφάλιζαν την πρόσβαση στα πιο καλοστεκούμενα και παραδοσιακά τμήματα της κάποτε ανανεωτικής Αριστεράς. Τέλος, η τρίτη, ήταν η συμμαχία με το αμερικανικό κόμμα του ΓΑΠ, την Κατσέλη, τον Βαρουφάκη, την Παναρίτη, και αναρίθμητους άλλους. Αυτή η ευρύτατη και μαζική συμμαχία αποτέλεσε και την εγγύηση για τη στήριξη, πριν από τις εκλογές, από τον Μπόμπολα, τον Ψυχάρη, τον Μαρινάκη, τον Κουρή και άλλους ηλίθιους ή παμπόνηρους εκπροσώπους της ΛΜΑΤ, Χαρακτηριστικά, γνωστά χαλκεία του αυριανισμού χρησιμοποιούν ανθρώπους των Αμερικανών στην Ελλάδα ως δημοσιογράφους. Όσο για τους ΑΝΕΛ, ο Πάνος Καμμένος, σε ανύποπτο χρόνο, είχε υποστηρίξει πως η δραχμή που οραματίζεται θα πρέπει να είναι συνδεδεμένη με το δολάριο. Δίπλα σε αυτούς τους τρεις κεντρικούς πυλώνες της συμμαχίας, θα προστεθούν πολλοί άλλοι, ο Λαλιώτης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Λιβάνης, καθώς και πολλοί δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι και διανοούμενοι, ακόμα και οπαδοί και υποστηρικτές του ρωσικού λόμπι. Για να μη ξεχάσουμε βέβαια ακόμα και την εξαιρετικά σημαντική, υπόγεια συμπόρευση του Κώστα Καραμανλή, αποτέλεσμα της οποίας υπήρξε ο… Προκόπης Παυλόπουλος και η συναινετική εκλογή της Κωνσταντοπούλου στην προεδρία της Βουλής. Γιατί παρα πολλοί από αυτους πίστεψαν, και ορισμένοι καλή τη πίστη, πως ο Τσίπρας θα μπορούσε να αποτελέσει μια λύση απέναντι σε έναν καταρρέοντα “αστισμό”, που δεν τολμούσε να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, διότι οι εκπρόσωποί του ήταν διεφθαρμένοι, ελεγχόμενοι και εκβιαζόμενοι από τους Γερμανούς, Με αυτές τις συμμαχίες στη φαρέτρα του, ο Τσίπρας έκανε κυριολεκτικά περίπατο και κατόρθωσε να καταλάβει την κυβερνητική εξουσία.
Μόνο που η συμμαχία του ήταν τόσο ετερόκλιτη και ο ίδιος τόσο ανίκανος για οποιαδήποτε οραματική ή έστω διαχειριστική διακυβέρνηση, ώστε δεν ήταν δυνατό να τα βγάλει πέρα, στις συνθήκες κρίσης, λιτότητας και στραγγαλισμού που αντιμετώπιζε η χώρα, όπως έχουμε καταδείξει σε αναρίθμητα κείμενα μέχρι τώρα. Έτσι πλέον η γκάμα των υποστηρικτών του άρχισε να φυλλορροεί. Αρχικώς άρχισαν να απομακρύνονται, ο ένας μετά τον άλλο, οι επιχειρηματίες των ΜΜΕ, που τον είχαν στηρίξει άμεσα ή έμμεσα. Και ακολουθούν, με αυξανόμενη ταχύτητα, οι εκφραστές της ευρωπαϊστικής αριστεράς. Ο Τσουκαλάς, ο Παπαδημούλης, ο Κούλογλου, ο Βεργόπουλος, ο Ρομπόλης, ο Χρυσόγονος κ.ά. τάχθηκαν ενάντια στο δημοψήφισμα. Ταυτόχρονα, αποσυντίθεται με ταχύτητα και το κόμμα των ΑΝΕΛ, όπου ήδη τέσσερις βουλευτές του έχουν διαφοροποιηθεί ανοικτά από την κυβερνητική στρατηγική και είναι αντίθετοι με το δημοψήφισμα. Τέλος ακόμα και ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του και να βγει ανοικτά ενάντια στο poulain του.
Έτσι, η στήριξη του Τσίπρα περιορίζεται κατ’ εξοχήν σε δύο δυνάμεις, από το παλιό του μέτωπο, τους Αμερικανούς και το κόμμα της δραχμής, ενώ έχουν προστεθεί και νέοι αναπάντεχοι(;) σύμμαχοι, η Χ.Α. και ο Μιχαλολιάκος. Ακριβώς γι’ αυτό, επειδή οι ενδιάμεσες δυνάμεις έχουν υποχωρήσει ή εξαφανιστεί (ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης, η Δούρου κρύβονται συστηματικά ή εκφράζουν έμμεσα την αντίθεσή τους), περνούν στο προσκήνιο δύο βασικοί πυλώνες. Την καμπάνια για το Όχι, σε όλη την Ελλάδα, την έχει αναλάβει η Ανταρσύα, το ΕΠΑΜ, και το Αριστερό Ρεύμα, δηλαδή οι απροκάλυπτοι οπαδοί της δραχμής, ενώ οι Αμερικανοί υποχρεώνονται να βγουν ανοιχτά μέσω των Κρούγκμαν, Γκαλμπρέιθ, Στίγκλιτς, Βαρουφάκη και… ΔΝΤ (το οποίο θυμήθηκε, τρεις μέρες πριν το δημοψήφισμα, να ανακοινώσει την έκθεσή του για την αναδιάρθρωση του χρέους(!), ενώ σαμπόταρε ανοικτά τις τελευταίες διαπραγματεύσεις). Τέλος δεν θα πρέπει να ξεχαστεί και ο καινούργιος σύμμαχος, οι ναζί. Σήμερα γίνεται καθαρό για ποιο λόγο η Κωνσταντοπούλου προστάτευε στη Βουλή τη Χ.Α. Εν τέλει, το κράτος δεν θα παραστεί ως πολιτική αγωγή στη δίκη της Χ.Α., ενώ απελευθερώθηκε και ο Κασιδιάρης, πριν λήξει το δεκαοχτάμηνο και παρά την αντίθετη πρόταση του εισαγγελέα, για να ανταμείψουν τους Χρυσαυγίτες για τη συμβολή τους στο ψευδεπίγραφο όχι του Τσίπρα.
Και επειδή πολλοί αναγνώστες, και γενικώς όλοι οι Έλληνες, τα έχουν χάσει με τις αναρίθμητες στροφές και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα του πρωθυπουργού, ίσως θεωρήσουν πως πολλά απ’ όσα προαναφέραμε, έρχονται συχνά σε σύγκρουση με την α ή β ενέργεια της κυβέρνησης. Όμως, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία πραγματική αντίφαση, διότι, όπως όλες οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα όλοι οι εξουσιομανείς πολιτικοί, ο Τσίπρας έπαιζε ταυτόχρονα σε πολλά ταμπλό και, ανάλογα με τη στιγμή, επέλεγε τη στήριξη στον έναν ή τον άλλο πόλο˙ μόνο σήμερα, που τα πράγματα οδηγούνται στην κορύφωση και στο ξεκαθάρισμά τους, υποχρεώνεται να αποκαλύψει τον πυρήνα της στρατηγικής του που δεν είναι άλλος από τη διατήρηση της εξουσίας με καθε τίμημα. Έτσι, για αρκετό καιρό, έπαιζε κυρίως στην προσπάθεια συμβιβασμού με τους Ευρωπαίους, κρατώντας όμως διαρκώς και τις άλλες εναλλακτικές, μέσω της Ζωής, του Λαφαζάνη ή του Αμερικανού Βαρουφάκη. Έτσι, λοιπόν, και με τη Ζωή και με τον Πανούση, και με την «Άνγκελα» και τα κόκκινα χαλιά στο Βερολίνο και με τον Λαπαβίτσα και τον Λαφαζάνη. Και με την Ευρώπη και με τους Αμερικανούς, αλλά και –γιατί όχι;– και με τους Ρώσους. Μέσα από αυτόν τον κυκεώνα τοποθετήσεων (διότι, στο πρακτικό επίπεδο βεβαίως, που αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα της κυβέρνησης, δεν γινόταν τίποτα), σχηματιζόταν ένα τεράστιο προπέτασμα καπνού που έκρυβε τις τελικές προθέσεις και συμμαχίες.
[Εξάλλου, και η ίδια η Αμερική έπαιζε επίσης με περισσότερες εναλλακτικές λύσεις, όπως κάνουν πάντα όλες οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα οι μεγάλες δυνάμεις. Όσο φοβόταν ότι μία έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη μπορούσε να προκαλέσει ανεπανόρθωτες απώλειες στη δυτική οικονομία και στην ίδια, προσπαθούσε να την αποφύγει, τώρα όμως που οι ΗΠΑ θεωρούν ότι ο πιθανός κίνδυνος από έξοδο της Ελλάδας έχει προεξοφληθεί από τις αγορές, αντιμετωπίζουν ακόμα και την πιθανότητα εξοδου της Ελλάδας. Γι’ αυτό στην προσφατη κριση δεν διστάζουν να φέρουν στο προσκηνιο τον δραχμικό Στίγκλιτς, ενώ ο Ομπάμα ή ο Λιου κάνουν απλώς κάποιες δηλώσεις για τα μάτια.]
Όταν λοιπόν, τον Ιούνιο του 2015, φθάσαμε στο τέλος του παιχνιδιού με την Ε.Ε. και της παράτασης του προγράμματος, πλέον οι καντρίλιες δεν ωφελούσαν. Έπρεπε να υπάρξει μία θέση. Και παρότι και αυτή διατυπώθηκε με τον πιο παραπλανητικό και παράτυπο τρόπο, δημοψήφισμα για το ναι ή το όχι –όταν η κυβέρνηση έχει πει και ναι και όχι στις προτάσεις των δανειστών και έχει προτείνει, δύο μέρες πριν, μέτρα που ανταποκρίνονται απολύτως στο ναι–, επιλέγει τη «μητέρα των μαχών». Με συμμάχους τους συμμορίτες της Χ.Α. (άραγε, για να επιβεβαιώσει τους μνημονιακούς, που συκοφαντούσαν το κίνημα των πλατειών ως φαιοκόκκινο μέτωπο;) και στηριγμένη στους Αμερικανούς, επιχειρεί την έσχατη εξαπάτηση του δημοκρατικού, λαϊκού, αντιμνημονιακού κόσμου.
Μέσα στη σύγχυση μάλιστα, και τη στιγμή που η Ελλάδα πέρασε ανοιχτά στη χρεοκοπία με την αθέτηση της δόσης του ΔΝΤ, εμφανίστηκε ο κος Νταβούτογλου για να προτείνει τη στήριξη της Τουρκίας, με άτοκο δάνειο στην Ελλάδα και την πληρωμή των δόσεων στο ΔΝΤ! Πέρα από το εξόχως συμβολικό στοιχείο αυτής της κίνησης, η κίνηση του Νταβούτογλου μας επιτρέπει να σχηματίσουμε μια αντίληψη και για το βάθος της αμερικανικής στρατηγικής. Η Αμερική, που βλέπει πως η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη πλέον αμφισβητείται και τίθεται εν κινδύνω, επιλέγει το δικό της plan B, δηλαδή τη χρησιμοποίηση της Ελλάδας και της Κύπρου ως του ανταλλάγματος που θα παραχωρηθεί στην περιφερειακή «υπερδύναμη», Τουρκία –πράγμα που είχε κάνει ήδη την εποχή του σχεδίου Ανάν σχετικά με την Κύπρο–, ώστε αυτή να παραμείνει προσκολλημένη στη Δύση και τις ΗΠΑ, και εν τέλει να δημιουργήσει απέναντι στην Ε.Ε. μια τουρκο-βαλκανική Ευρώπη, ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ.
Προφανώς, ο Τσίπρας και οι εθνομηδενιστές της κυβερνησής του, δεν θα είχε σε τελική ανάλυση καμία αντίρρηση, αρκεί να κρατήσει την εξουσία. Το ερώτημα όμως είναι εάν έχουν αντίρρηση όλες εκείνες τις «πατριωτικές» δυνάμεις που έχουν καταπιεί αμάσητο το ψευδές δίλημμα του Τσίπρα και οι οποίες θα βρεθούν να έχουν συμβάλει, μέσα στη τυφλή εμφυλιοπολεμική λογική τους, στην πιο αποτρόπαιη επιλογή. Είναι χαρακτηριστικό πως ένα μεγάλο κομμάτι του «ανατολικού» στρατοπέδου, αγιορείτες, χριστιανικές οργανώσεις, ηγούμενοι κ.ά., συντάσσονται με τους πιο ακραίους εθνομηδενιστικούς κύκλους των Εξαρχείων και του Κολωνακίου! Για να αποφύγουν τον γερμανικό κίνδυνο, επιλέγουν άθελά τους την πιο ακραία Δύση, δηλαδή τους Αμερικανούς!
[Αξίζει εδώ να θυμηθούμε έναν αρχέγονο διχασμό που σφράγισε και διαπερνά ακόμα τον ελληνικό κόσμο. Τον διχασμό ανάμεσα στην παπική τιάρα και το οθωμανικό σαρίκι. Όταν, το 1438-1442, μπροστά στην άμεση οθωμανική απειλή, οι Παλαιολόγοι, μαζί τους και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος –αλλά και, πράγμα που αγνοούν ή αποσιωπούν οι οπαδοί του ανατολο-τουρκικού κόμματος, ο Γεννάδιος Σχολάριος–, αποδέχθηκαν τον εκβιασμό της ένωσης των Εκκλησιών, επρόκειτο για μια απελπισμένη κίνηση άμυνας απέναντι στην άμεση οθωμανική απειλή. Και δεν σήμαινε καθόλου προσχώρηση σε κάποια υποτιθέμενη δυτικολαγνεία. Τι πιο χαρακτηριστικό από τη στάση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος κατανίκησε, τα επόμενα χρόνια, τους Φράγκους στην Πελοπόννησο, απελευθερώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της, πριν αντιμετωπίσει τους Οθωμανούς στην Κωνσταντινούπολη! Αντίθετα, όταν έπεσε η Πόλη, η στρατηγική των «ανθενωτικών» και της διατήρησης της ορθόδοξης ιδιοπροσωπίας κατέστη ο μοναδικός δρόμος. Αυτό σημαίνει πως, όταν η Ελλάδα βρίσκεται πολιορκημένη ανάμεσα στην οθωμανική Ανατολή που την απειλεί με οριστική εξαφάνιση και τη φραγκική Δύση, πρέπει αφενός να ενισχύει την εσωτερική της συνοχή και ισχύ, όπως έκανε ο Παλαιολόγος στην Πελοπόννησο, και αφετέρου να συνάπτει τακτικές συμμαχίες απέναντι στους Οθωμανούς, που δεν μας απειλούν απλώς με υποδούλωση αλλά με εξαφάνιση (από παιδομαζώματα μέχρι τη Σμύρνη, το ’22, και την εποικισμό της Κύπρου σήμερα). Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει αυτή τη βασική αρχή είναι καταδικασμένος να ταλανίζεται ανάμεσα στη δυτικολαγνεία και την απορρόφηση από τους Οθωμανούς και το Ισλάμ. Και, δόξα τω Θεώ, ακόμα δεν έχει συντελεστεί η Άλωση των Αθηνών, για να προσχωρήσουμε στη λογική εκείνων που προτάσσουν τον ξεπερασμένο αντι-παπισμό τους απέναντι στο οθωμανικό σαρίκι και τους Αμερικανούς.]
Μετά από αυτή την μεγάλη παρέκβαση, ας ξανάρθουμε σύντομα στο τι μέλλει να γίνει. Επειδή το στρατόπεδο της “νίκης” αποσυντίθεται και δεν θα αρκέσει η Χ.Α. για να αντικαταστήσει τις εκατοντάδες χιλιάδες των συνταξιούχων και των αγροτών που το εγκαταλείπουν μαζικά, το πιθανότερο είναι πλέον πως θα ηττηθεί στο ψευδώνυμο δημοψήφισμά και θα βρεθεί, την Κυριακή το βράδυ, μπροστά στην αρχή του τέλους. Και θα έχει να επιλέξει μεταξύ τριών πιθανων λύσεων. Πρώτον, και να παραμείνει ο ίδιος πρωθυπουργός και να διαχειριστεί το ναι υπογράφοντας τα πάντα με τους εταίρους, απομακρύνοντας απλώς τον Βαρουφάκη, (εκδοχή που τη θεωρώ λιγότερο πιθανή). Δεύτερον, να εγκαταλείψει την εξουσία ή να συγκροτήσει μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας, εκδοχή την οποία επίσης θεωρώ λίγο πιθανή, μια και, σ’ αυτή την περίπτωση, θα αποδεχόταν την συγκυβέρνηση με τους αντιπάλους του και άρα την απαρχή της απώλειας της εξουσίας του. Η τρίτη και πιθανότερη λυση είναι η επιλογή νέου πρωθυπουργού από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας να επιλέξει να διατηρήσει τον έλεγχο του κόμματος και όχι να το αφήσει στη Ζωή, χωρίς να μπλεχθεί άμεσα στην επιβολή των μνημονιακών μέτρων ο ίδιος.
Πάντως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, βρισκόμαστε μάλλον στην αρχή του τέλους. Ο ταχυδακτυλουργός οδηγείται στην τελεσίδικη απόσυρσή του. Και οι δυνάμεις του εναλλακτικού πατριωτικού χώρου, που αρνήθηκαν τον εκβιασμό, όπως εμεις, θα μπορούν επί τέλους να εγκαινιάσουν μια πολιτική συγκρότηση, έχοντας απορρίψει τόσο τους ευρωλάγνους, όσο και τους νέο-οθωμανούς και τους Αμερικάνους, αρνούμενοι την εμφυλιοπολεμική λογική και επενδύοντας πριν απ’ όλα στην υπέρβαση της παρακμής, για να μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και ανεξάρτητοι κάποτε, με δημογραφική ανάταξη, παραγωγική ανασυγκρότηση, πολιτιστική αναγέννηση. Αυτά όμως είναι τα ζητήματα που θα τεθούν στην αμέσως επόμενη περίοδο και δεν αποτελούν αντικείμενο αυτού του άρθρου.
29 ΣΧΟΛΙΑ
Μήπως είναι πιο σωστό “ετερόκλητη” αντί για “ετερόκλιτη”; Κατά τα άλλα μία ακόμη τρομερή ανάλυση, τρέχω να ψηφίσω το εθνικοπατριωτικό ΝΑΙ γιατί με είχαν παρασύρει τα τόσα ΟΧΙ που έχει πει ο ελληνισμός στην ιστορία του ( από τις Θερμοπύλες και το Μανιάκι μέχρι Μεταξά και Άρη Βελουχιώτη). Σκέφτομαι και τη μοντέρνα Κουτσούμπεια εκδοχή “Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας”, γιαυτό θα μας διαφωτίσετε κύριε Καραμπελιά;
Απάντηση στον Κορνήλιο:
Πρώτον: το σωστό είναι μάλλον το «ετερόκλιτος». Παραμπομπές: Μπαμπινιώτης σελ. 683. Και για πιο αναλυτική ενημέρωση: http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?4952-%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%AE-%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82
Δεύτερον: Ο παραπάνω εμβριθής σχολιασμός μού θυμίζει έναν αλήστου μνήμης καθηγητή Πανεπιστημίου των αρχών της δεκαετίας του 60 (δηλ. της μετεμφυλιακής Ελλάδας) που, στο μάθημα της Πολιτικής Οικονομίας, είχε πει το αμίμητο: «Υπάρχει και κάποιος Κάρολος Μαρξ του οποίου τις θεωρίες αντιπαρερχόμεθα μειδιώντες». Σε απλά ελληνικά, αν έχετε κάποιο αντεπιχείρημα στο κείμενο, ευχαρίστως να το διαβάσουμε. Αν έχετε μόνο εύκολους αφορισμούς, ευχαριστούμε αλλά έχουμε χορτάσει και δεν θα πάρουμε άλλο. Άλλωστε, αν έχετε κάνει τον κόπο να διαβάσετε τα κείμενα της ιστοσελίδας του Άρδην, θα έχετε διαπιστώσει ότι προσπαθεί να μην απευθύνεται στο θυμικό αλλά στη λογική, με επιχειρήματα και όχι με κραυγές. Όποιος έχει άλλη άποψη, παρακαλείται να την καταθέτει επίσης με επιχειρήματα.
ο Ελληνισμος εχει πει και καποια οχι,που εχουν φερει καταστροφη,αλλα απ οτι βλεπω, δεν τ αναφερεις στο σχολιο σου
Δεν νομίζω ότι ο Τσιπρας δρα κατ εντολή των Αμερικάνων, Ποιό πιθανό βλέπω το γεγονός να είναι ο χρησιμος ηλίθιος για να κάνουν την δουλειά τους. Από την άλλη πάλι προβληματίζομαι(επειδή δεν μου αρέσουν τα σεναρια συνωμοσιολογίας). Αν οι Αμερικανοί δεν ήθελαν την ευρωπαική ένωση γιατι δεν την πολέμησαν όταν δημιουργήθηκε; Αφήστε που μπερδεύετε εμάς τους δεξιούς με εκφράσεις τύπου ”δυνάμεις εναλλακτικού πατριωτικού χώρου”. Όπως επίσης δεν μας λέτε που θα πάμε. Όχι με την αμερική, όχι με την ευρώπη. Δεν μένει και τιποτ άλλο. Η μάλλον μένει κάτι ανατολικά. Η ιστορια πάντως δείχνει ότι η Ελλάδα ή ήταν αυτοκρατορία η ίδια ή ανήκε σε μια αυοκρατορία (οθωμανική, Ρωμαική,Βυζάντιο) ως κράτος μικρό, ασθενές και ανάδελφο. Με αυτ΄το σκεπτικό μας έβαλε ο Καραμανλής στην ΕΕ. Από όλους λοιπόν τους επίδοξους επιβήτορες , εγώ προτιμώ την Ευρωπαική ένωση , γιατί εκεί μέσα έχω περισσότερες πιθανότητες ανεξαρτησίας. Διότι και στην Κύπρο ανεξαρτητοι θέλαμε να το παιξουμε, αλλά χάσαμε ττην μισή νήσο. Αυτά και νάσται καλά.
Χαίρομαι που το ΚΠ Άρδην κι ο ηγέτης του Γ. Καραμπελιάς αρχίζουν να κατανοούν ότι ο Τσίπρας κι οι άνθρωποί του δε λειτουργούν κάνοντας λάθη από “αριστερή αφέλεια”, άγνοια, έλλειψη εμπειρίας κλπ. αλλά με σχέδιο, στόχο και στρατηγική χαραγμένη από καιρό και με συγκεκριμένη σκοπιμότητα….
Λοιπόν, αυτά που λέτε για το plan b των Αμερικάνων, ίσως δεν είναι αβάσιμα, δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα στάση τους………, αλλά για εμένα προσωπικά μου είναι ανεξήγητη και η στάση των Ευρωπαίων και εξηγώ αμέσως.
1. Τόσο μπουνταλάδες είναι οι Γερμανοί, ώστε να μην γνωρίζουν, ότι ο Τσίπρας παίζει το παιχνίδι των Αμερικάνων;
2. Πως είναι δυνατόν με την σκληρή τους στάση, να επέτρεψαν να συμβεί αυτό, να επέτρεψαν δηλαδή, μη δίνοντας περιθώρια ανάσας, να υπάρξει δικαιολογία της ελληνικής κυβέρνησης να παίξει το παιχνίδι των Αμερικάνων;
3. Γιατί ο Σόιμπλε επέμενε στην παραμονή του ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις; Δεν γνωρίζει ότι αυτό (ΔΝΤ) επηρεάζεται κυρίως από του Αμερικάνους, οι οποίοι διαθέτουν plan b;
4. Έχουν κάποιο συμφέρον οι Γερμανοί να υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο των Αμερικάνων;
Δηλαδή Προσπαθώ να καταλάβω πως συνδέεται αυτό που γράψατε:
——————————-
Η Αμερική, που βλέπει πως η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη πλέον αμφισβητείται και τίθεται εν κινδύνω, επιλέγει το δικό της plan B, δηλαδή τη χρησιμοποίηση της Ελλάδας και της Κύπρου ως του ανταλλάγματος που θα παραχωρηθεί στην περιφερειακή «υπερδύναμη», Τουρκία –πράγμα που είχε κάνει ήδη την εποχή του σχεδίου Ανάν σχετικά με την Κύπρο–, ώστε αυτή να παραμείνει προσκολλημένη στη Δύση και τις ΗΠΑ, και εν τέλει να δημιουργήσει απέναντι στην Ε.Ε. μια τουρκο-βαλκανική Ευρώπη, ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ.
——————————–
Με όσα προανέφερα;;;;
Δεν ξέρω πως το σκέφτεται ο αρθρογράφος, αλλά νομίζω ότι είναι προφανές πώς κάποιους στην Ευρώπη, τούς συμφέρει αυτή η εξέλιξη. Πρόκειται βεβαίως για την “ομάδα Σόιμπλε” που από την αρχή της κρίσης βλέπει με καλό μάτι την εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ. Τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων μπορεί να συμπλέουν για πολύ καιρό. Άλλωστε μην νομίζετε ότι και σε αυτές διοικούν πάντοτε μεγαλοφυΐες της στρατηγικής. Κάνουν και αυτές τα λάθη τους. Και ακριβώς σε αυτά τα λάθη είναι που πρέπει να πατούν οι “μικροί λαοί” για να ξεφεύγουν από την μέγγενη.
Μπορω ν απαντησω μονο στο 4ο ερωτημα σου:Η Γερμανια,ειναι μεγαλη για την Ευρωπη και μικρη για τον κοσμο.Η Μερκελ γνωριζει οτι πρεπει να ακολουθει συμμαχιες για να ειναι ισχυρη η χωρα της.Αν θυμασαι,εχει πιαστει η Μερκελ να δινει πληροφοριες στην NSA,ομως η δικαιοσυνη δεν εκανε τιποτα.Οπως εγραψε και ο Βασιλης Στοιλοπουλος στο Αρδην τευχος 98 η .. Αμερικανιδα κεγκελαριος ειπε: στη νεα παγκοσμια ταξη η Γερμανια εξαρταται απο την ομαλη λειτουργια των ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ της και των εγγυημενων απ αυτες διεθνων θεσμων,το υψιστο συμφερον εξωτερικης πολιτικης και ασφαλειας για την Γερμανια ειναι η αξιοπιστια της στη συμμαχια και η οποια δεν πρεπει μονο να δηλωνεται αλλα και ν αποδεικνυεται.Ετσι εξηγουνται και οι κινησεις της Μερκελ στο θεμα Ρωσια,οταν οι αποφασεις που παιρνει δεν ευννοουν την χωρα της
Ευχαριστώ για την απάντησή σου.
Ακριβώς τα ίδια ερωτήματα / απορίες με τον Αλέξανδρο ήθελα να θέσω κι εγώ. Διότι η θεωρία του ΓΚ είναι ευλογοφανής αλλά πάσχει ακριβώς σε αυτό το σημείο: δεν προσφέρει καμια ερμηνεία για την αδιαλλακτη στάση των Γερμανών και των λοιπών Ευρωπαίων όπως και για τις αντιφάσεις που την χαρακτηρίζουν (γιατί π.χ. επιμένουν τόσο στην παρουσία του αμερικανοκινούμενου ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις)…ειδικά μάλιστα όταν μια εύκολη λύση του ελληνικού προβλήματος (το οποίο κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί παρονυχίδα για το μέγεθος της ΕΕ) είναι κυριολεκτικά στα χέρια τους μέσω δράσεων της ΕΚΤ, χωρίς να πάρουν την άδεια της όποιας ελληνικής κυβέρνησης..
Συμφωνώ κι επαυξάνω -που λες και οι γραμματιζούμενοι.
Αν και πολλές φορές συμφωνώ με τις αναλύσεις του Καραμπελιά, αυτό το άρθρο -με εξαίρεση τις αναφορές και τις συγκρίσεις με την προ-Άλωση περίοδο- μπάζει από πολλές μεριές. Βιαστικά τό’ γραψες κε Καραμπελιά. It doesn’t cut it που λένε κι οι αγγλόφωνοι που τέλειωσαν το Κολλέγιο (LOL!).
Αυτα παθαινουμε οταν κοιταμε τις ταμπελες και οχι την ουσια…Και μας φαινεται τωρα περιεργη η συνεργασια μεταξυ εθνομηδενιστων και πατριδοκαπηλων… Ενω θα επρεπε να την περιμενουμε ως φυσικο και επομενο.
Σχετικα με την ερωτηση του Αλεξανδρου: Γιατι συνεργαζονται οι γερμανοι στο Plan β των αμερικανων. Νομιζω οτι την απαντηση την εχουν δωσει σε αοριστο χρονο τα ιδια τα Αμερικανικα think tank (στρατσφορ κλπ) και ειναι η εξης : Οι αμερικανοι εχουν δαπανησει πολλα λεφτα και εχουν κουραστει τοσα χρονια να σηκωνουν μονοι τους το βαρος των πολεμων για την προστασια της δημοκρατιας…θελουν να αποτραβηχτουν λιγο… Τωρα στη καινουργια συγκρουση που ξεπροβαλει εναντιων κινας και ρωσιας θα πρεπει το κυριως βαρος να το αναλαβουν οι συμμαχοι της αμερικης. Η αμερικη θα υποστηριξει βεβαια αλλα δεν θα πολεμαει μονο αυτη και οι αλλοι θα καθονται οπως μεχρι τωρα… Στην Ασια εχει οργανωθει ηδη μια συμμαχια καπιταλιστικων χωρων εναντιον της κινας με επικεφαλη-επιστατη βεβαια την ιαπωνια. Απο την αλλη μερια η ευρωπη θα οργανωθει ετσι ωστε να ειναι πειθηνια εναντιον της ρωσιας και εδω βεβαια ο επικεφαλης-επιστατης θα ειναι η γερμανια. Τωρα επειδη η γερμανια ισως ηδη να εχει μεγαλο φορτο με τον ελεγχο της ευρωπης και ισως δυσκολευτει να ελεγχει ταυτοχρονα και τα βαλκανια στα οποια η ρωσια εχει πολλες δυνατοτητες. Και επειδη και η περιοχη της μεσης ανατολης ξεμενει απο ελεγχο, θα πρεπει να βρεθει και ενας τριτος επικεφαλης-επιστατης. Και αυτος θα ειναι η τουρκια που σε οτι μας αφορα θα ελεγχει τα βαλκανια, ισως και με την συνεπικουρια της γερμανιας. Δεν νομιζω να τους χαλαει αυτο τους γερμανους…οι αμερικανοι τους προσφερουν ολη την ευρωπη στο πιατο! Ελεγχομενοι απο τους αμερικανους βεβαια…αλλα θα εχουν ολη την ευρωπη! Τωρα θα μου πεις μπορει να καταστραφει η τουρκια…Δεν θα καταστραφει η τουρκια γιατι οι αμερικανοι ξερουν να φτιαχουν οικονομικες δυναμεις, οπως εφτιαξαν την δυτικη γερμανια εναντιων της ανατολικης και οπως εφτιαξαν και τη νοτια κορεα εναντιων της βορειας. Οι αμερικανοι ξερουν εμεις δεν ξερουμε!
Βεβαια εχουν δημοσιευσει και αλλα σεναρια…οπως το οτι θα ξεπεσει οικονομικα η γερμανια κλπ, κλπ..αλλα αυτα τα θεωρω σταχτη στα ματια. Αυτο το σχεδιο ειναι το ποιο αξιολογο.
http://eleftheriako-giro-giro.espivblogs.net/2015/07/03/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%AF%CE%BF-%CF%89%CF%82-%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82/
Αυτό ήταν; Όλη η ανάλυση στηρίζεται στο γεγονός ότι ο Νταβούτογλου έκανε μια ανέξοδη χειρονομία “καλής θέλησης”, από αυτές τις κλασικές ανατολίτικες μαλαγανιές που συνηθίζει ο πασάς. Το γεγονός ότι επί 5 μήνες, με την χώρα πρακτικά χρεοκοπημένη (αμφιβάλλω αν η Ελλάδα μπορεί να υποστηρίξει υλικοτεχνικά μια πολεμική σύραξη, παραπάνω από 5 μέρες), μια κυβέρνηση άπειρη, παραζαλισμένη και μονοθεματική, η Τουρκία έχει κάτσει ήσυχη, και δεν έχει αξιοποιήσει την ευκαιρία για να δημιουργήσει κάποιο τετελεσμένο στο Αιγαίο, στην Θράκη ή στη Μεσόγειο, δεν στηρίζει την ανάλυση του κ, Καραμπελιά. Ενδεχομένως οι Τούρκοι μπορεί να περιμένουν το grexit, για να τους έρθει πιο φτηνά και αναίμακτα. Κατά την ταπεινή μου άποψη όμως, η τελευταία κίνηση του ΔΝΤ δεν εξυπηρετεί το κόμμα της δραχμής, αλλά την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, δίνοντας ένα πάτημα στους ακραίους του Βερολίνου και των Εξαρχείων (….) να κηρύξουν ανακωχή. Πιστεύω ότι είτε με το ΝΑΙ είτε με το ΟΧΙ, συμφωνία θα υπάρξει και άρα τάσομαι με το ΟΧΙ, για λόγους εθνικής υπερηφάνειας και επιβίωσης της αριστεράς αε Ελλάδα και Ευρώπη (με αυτή την σειρά).
Το αν είναι τυχοδιώκτης ο Τσίπρας δεν λέει πολλά πράγματα. Ο Παπαφλέσσας εκδιώχτηκε από τον Μοριά, κυνηγημένος από τους Τούρκους και την εκκλησία γιατί ήταν “καουμπόης”, με την απειλή ότι θα επιστρέψει ή επίσκοπος ή πασάς. Τελικά, του προέκυψε η νεωτερικότα και το εθνικό όραμα και επέστρεψε επαναστάτης, κάτι περίσσότερο από πράκτορας του τσαρισμού και κάτι λιγότερο από καρμπονάρος, για να πεθάνει ηρωικά ως υπουργός της αγγλόφρονης κυβέρνησης των δανείων. ;Ομως, χρωστάμε στον τυχοδιωκτισμό του την ίδια την κήρυξη της επανάστασης και φοβάμαι ότι αυτές τις μέρες το σεβαστό Άρδην παίζει τον ρόλο της συνέλευσης στη Βόστιτσα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαστε σε κατάσταση ανάλογη με μέρες λίγο πριν την έναρξη της Επανάστασης. Αν ήταν έτσι οι ντούροι οπαδοί του Όχι θα έπρεπε ήδη να αιχμαλωτίζουν Γερμανούς ή Άγγλους τουρίστες και να προετοιμάζονται για τις συνέπειες του Όχι. Όταν δηλαδή μας κηρύξουν πόλεμο οι εταίροι ή ναυτικό αποκλεισμό όπως κάναν παλιά να έχουμε μερικές χιλιάδες αιχμαλώτους δικούς τους για να έχουμε και εμείς κάτι στα χέρια μας για να διαπραγματευτούμε.
Τον Παπαφλέσσα μπορεί να τον κατηγορούσαν για τυχοδιωκτισμό αλλά ήταν έτοιμος για όλα. Δεν έλεγε περήφανο Όχι στους διεθνείς τοκογλύφους, και από την άλλη δεν έλεγε να μείνουμε στο ευρώ, δηλαδή να παραμείνουμε με τους διεθνείς τοκογύφους. Δείτε τη δημοσκόπηση που είναι στο Έθνος, 44,8% το Ναι – 43,4% Όχι, αλλα στο ερώτημα να μείνουμε στο ευρώ 74% παραμονή στο ευρώ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα 15%.
Είναι ιστορικά εξακριβωμένο, και όχι απλή κατηγορία, ότι ο Παπαφλέσσας ήταν ο ορισμός του τυχοδιώκτη. ¨Οντας συνομώτης της Φιλικής Εταιρείας, με ταμεία και έγγραφα της οργάνωσης στο σπίτι του στην Πόλη, προκάλεσε κατ΄ οίκον έλεγχο της οθωμανικής αστυνομίας γιατί διοργάνωνε σεξουαλικά όργια (παρτούζες απλοελληνιστί) και σκάνδάλιζε τους (ρωμιούς) γείτονες!
Επιμένω ότι το ΟΧΙ στους τοκογλύφους είναι υπερήφανο, ακόμα και αν δεν μπορείς να αποσπαστείς από το διεθνές τοκογλυφικό κύκλωμα, δηλαδή τον καπιταλισμό, κανείς δεν μπορεί.
Προφανώς δεν χρειαζόμαστε ομήρους τουρίστες (εδώ πάει το make love not war) περισσότερο από ότι το συνάλλαγμα που φέρνουν κάθε καλοκαίρι.
Συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, ο Παπαφλέσσας ήταν τυχοδιώκτης αλλά από πίσω του είχε μια Φιλική Εταιρεία που οργάνωνε τον αγώνα από χρόνια πριν με χιλιάδες μέλη και με επαφές από τον Τσάρο μέχρι όλες τις κεφαλές των βαλκανικών λαών. Και πριν τη Φιλική Εταιρία υπήρχε ο Ρήγας και η ομάδα του που ιδεολογικά προετοίμασαν τη Φιλική Εταιρεία, μιλάμε για προετοιμασία δεκαετιών. και τώρα ποιους έχουμε τον Βαρουφάκη, τον Τσακαλώτο, τον Λαφαζάνη και τον Στρατούλη στη θέση του Ρήγα, του Σκουφά ή του Καποδίστρια. Αστεία πράγματα. Αυτοί οι αστείοι τύποι που είναι τώρα στα πράγματα μόνο τον Ιωαννίδη του 74 θυμίζουν.
Αυτό με τους παραλληλισμούς της σημερινής κατάστασης με το 1821, είναι εντελώς τηλεοπτικού τύπου: Ο Παπαφλέσσας ήταν desperado στην Οθωμανική Αυτοκρατορία των αρχών του 19ου αιώνα. Η πλειοψηφία των υπόδουλων Ελλήνων ήταν αυτάρκεις, και είχαν ως βάση εκκίνησης το αυτόνομο αγροτικό νοικοκυριό ή την κοινότητα. Η απόφαση να αποτινάξουν τον ζυγό ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΗ απόφαση, συλλογική. Το ρίσκο αφορούσε την ζωή ή τον θάνατό τους.
Αν αυτή η επιλογή μπορεί να αναχθεί αυτόματα στον 21ο αιώνα, τότε παίζουμε βίντεογκεημ. Εμείς, γιατί οι άλλοι δεν παίζουν, ΕΙΝΑΙ η αποικιοκρατία του 21ου αιώνα.
Ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος από την Ε.Ε., επιτρέπει στους δανειστές να βάλουν μακρύ χέρι σε ό,τι διαχειρίζεται. Από τις καταθέσεις μέχρι τις υποθήκες, τις ιδιοκτησίες κ.ο.κ. Ξέρουμε τι σημαίνει αυτό; Αντιλαμβανόμαστε;
Δεν το λέω από την σκοπιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, το λέω από την σκοπιά μιας αντίληψης που ΘΕΛΕΙ να κάνει αντίσταση, αλλά στον 21ο αιώνα, σήμερα, εδώ. Όχι σε μια άχρονη νιρβάνα του μυαλού μας, όπου συνομιλούμε με τον Λεωνίδα, τον
Σε λίγο θα μας πείτε να επαναλειτουργήσουμε τους μπαρουτόμυλους της Βοστίτσας για να αντιμετωπίσουμε τον Σόιμπλε. Ή να κάνουμε κάμπινγκ στις Θερμοπύλες περιμένοντας τους Μήδους να διαβούνε.
Ο πρότερος βίος της ελληνικής κοινωνίας έχει κατασκευάσει μια νέα συλλογική συνείδηση που αντιστοιχεί σ’ ένα ΑΕΠ στηριγμένο κατά 91% στην κατανάλωση. Είναι το ίδιο ‘αέρας κοπανιστός’ όσο ήταν και η ευημερία των πρότερων χρόνων.
Κατά τα άλλα, τι να κουβεντιάσουμε μ’ έναν άνθρωπο, όταν προσπαθούμε να του εξηγήσουμε ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ο κόσμος στον 21ο αιώνα, και μας απαντάει λες και είμαστε σε πρό-Ρεπούσεια σχολική εορτή για το 1821;
Αποτελεί αυτό βάση για την περαιτέρω καλλιέργεια των αντιστασιακών αντανακλαστικών σε μια κοινωνία;
Ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές.
Συμφωνώ απολύτως με την ανάλυσή σας. Προσπαθώ απλώς να πω ότι η ανάλυση χαρακτήρων, βιογραφικών και διαδρομών δεν αρκεί για να εξηγήσει την ιστορική κίνηση, και όχι πάντως η ηθικολογική αποτίμηση των προσώπων. Έχω πολλές ενστάσεις για τον Τσίπρα, αλλά εδώ που φτάσαμε, πιστεύω ότι το ΟΧΙ είναι ζήτημα εθνικής, ηθικής επιβίωσης. Πιστεύω ότι και με το ΟΧΙ συμφωνία θα υπάρξει, μνημόνιο δηλαδή, δεν έχω αυταπάτες, και μάλιστα αριστερό μνημόνιο. Για μένα δίνουμε αγώνα συλλογικής επιβίωσης και πρέπει την επόμενη της όποιας συμφωνίας να ξεκινήσει η παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου: εδώ όμως σταματώ γιατί στο πεδίο αυτό δεν έχω τίποτα να προσθέσω, αντιθέτως διδάσκομαι από τους θαμώνες του Αρδην. Δεν δέχομαι όμως αυτή η προσπάθεια να ξεκινήσει με μπροστάρηδες τον Σαμαρά, τον Θεοδωράκη και τους νταβατζήδες της διαπλοκής. Το έθνος μας πρέπει να ξαναοριστεί, το κάνει δύο χιλιετίες τώρα με επιτυχία.
Εντάξει, καλά τα λες και σε ένα βαθμό συμφωνώ. Από την άλλη όμως, ε, δεν θέλω και την Χριστοδουλοπούλου υπουργό Μετανάστευσης, να μου κουβαλάει τις εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους στο όνομα ενός, δικής της κοπής, “ανθρωπισμού” και ενός, δικής της ερμηνείας, διεθνισμού και “παγκοσμιοποίησης” και να μεταλλάσσει τη χώρα σε “πολυεθνική”, έτσι επειδή ΑΥΤΗ ΤΟ ΘΕΛΕΙ! Κι όποιον διαμαρτύρεται του κολλάει αμέσως τη ρετσινιά του ρατσιστή και του εθνικιστή λες και οι “μετανάστες” είναι χωρίς εθνικές επιδιώξεις (δεν ρωτάει τους Αλβανούς που ζουν στη χώρα μας;)! Έτσι προέκυψαν; από εθνική παρθενογέννεση;
Οπότε, τι κάνουμε εδώ κουμπάρε; Ψηφίζουμε ΝΑΙ και πάμε με τα λαμόγια ή ΟΧΙ και πάμε με τους εθνομηδενιστές;
Το πρόβλημα με τους μετανάστες είναι και πραγματικό και οξύ. Με την ιδια οξύτητα το αντιμετωπίζει και η Ιταλία π.χ., που δεν έχει την Τασία υπουργό μετανάστευση. Για μένα είναι ζήτημα στοιχειώδους ανθρωπισμού αλλά και ρεαλισμού η επιτυχής ενσωμάτωση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, που στις σύγχρονες κοινωνίες προυποθέτει και συνεπάγεται πολιτογράφηση.
Το θέμα είναι, ασφαλώς, ότι η ελληνική πολιτογράφηση καθίσταται ελκυστικότερη από ότι θα ήταν αναμενόμενο και διαχειρίσιμο, μόνο και μόνο επειδή είναι και ευρωπαική. Άρα, ευρωπαικό πρόβλημα και πάλι….
Είναι μία κυρία κάποιας ηλικίας κομψευόμενη πια έχει αφήσει πίσω τις λάσπες , τα ταβερνάκια την ρετσίνα και τις έλιες και έχει συνηθίσει στα γκουρμέ μενού, στο σούσι , στις κουρσάρες και στας μυκόνους και στα παρίσια .
Ένα βρ’άδυ μετά από ένα ατελείωτο ξεσάλωμα έχει ξεμείνει από λεφτά σε κάποιες ερημιές και μάλιστα την παράτησαν οι φίλοι της που μέχρι πρότινος γλεντούσαν μαζί. Ταπί λοιπόν αλλά όχι ψύχραιμη. Θα πρέπει για να επιστρέψει σε ασφαλές μέρος να περπατήσει στην ερημιά να αναμετρηθεί με τους φόβους της να πετάξει τα τακούνια , να σκίσει τα καλσόν να ματώσει ώστε να μπορέσει να βγεί σε ασφαλές σημείο και σώη.
Εμφανίζεται τότε ένας νέος και ωραίος με καθαρό πρόσωπο και της λέει : Μην φοβάσαι στηρίξου πάνω μου . Ξέρω μια κρυφή διαδρομή που δεν θα λασπώσεις , ούτε τακούνια θα πετάξεις , ούτε θα χρειαστεί να παιδευτείς πολύ για να φτάσεις σε ασφαλές σημείο. Τι όμως της είχε κρύψει ; Ότι στην πορεία μπορεί να έχει βιαστές οι οποίοι δεν αστειεύονται . Η κυρία μπορεί να το υποψιαζόταν αλλά όπως πάντα όταν θέλουμε να αποφύγουμε τα δύσκολα αποστρέφουμε το βλέμα μας απο τους πιθανούς κινδύνους. Έτσι αφού περπάτησαν για λίγο διάστημα μαζί και σχετικά με ασφάλεια σε μια στροφή του δρόμου μακρυά απο οποιονδήποτε βρέθηκαν ο νέος , η κυρία και οι βιαστές σε μια αναμέτρηση.
Οι βιαστές έχουν μαγκώσει τον νεαρό και την κυρία και ετοιμάζονται γιατην αποτρόπαια πράξη !! Ο νεαρός ανήμπορος να αντιδράσει λέει στην κυρία φώναξε μπας και μας ακούσει κανείς να σωθούμε . Οι βιαστές της λένε μην φωνάξει γιατί αλλιώς θα την σφάξουν. Θέλουν μάλιστα να τους δείξει ότι το ευχαριστιέται κιόλας ώστε αν τυχόν αργότερα γίνει κάποιο δικαστήριο αυτοί να μπορούν να πουν ότι έγινε με την θέληση της. Οι παλαιοί φίλοι έχουν συγκεντρωθεί και γελούν και το ευχαριστιούνται και με τα παθήματα του έξυπνου και πλάνου νέου αλλά και με την παλιά φίλη που τους απαρνήθηκε. Κάποιοι μόνο που φώναζαν από την αρχή και έλεγαν ότι μόνο με δουλειά κόπο και υπομονή μπορεί να φτάσει σε ασφαλές σημείο είναι αυτοί που στενοχωριούνται περισσότερο. Τώρα αν ο νέος ήταν βαλτός από άλλους κύκλους για να βιντεοσκοπήσουν τον βιασμό λόγω απειρίας, ηλιθιότητας ή και πληρωμένος έχει κάποια σημασία αλλά στην παρούσα φάση δεν έχει σημασία. Έχει λοιπόν η κυρία δύο επιλογές ή να φωνάξει μπας και φοβηθούν οι βιαστές(ΟΧΙ) ή να δείξει ότι της αρέσει κιόλας ώστε να λέει μετά ότι δεν ήταν βιασμός αλλά έρωτας στιγμιαίος (ΝΑΙ). Με κάθε περίπτωση είναι σίγουρο ότι κάποιοι άλλοι θα πρέπει να την περιμαζέψουν να την περιποιηθούν και να προσπαθήσουν να απαλύνουν τα τραύματα που μας αφήνει αυτή η εποχή.
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕ ΣΥΝΕΣΗ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΠΟ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ.
Πολλά και ενδιαφέροντα μπορεί να δει κανείς και σε αυτή την ανάλυση του Καραμπελιά, εφόσον φυσικά θέλει να τα δει. Εχει γράψει σε άρθρα του (ήδη από το 2014) – αλλά και αρκετοί σκεπτόμενοι πολίτες σχολίαζαν- για αρκετά από αυτά που βλέπουμε και βιώνουμε σήμερα: την ανέτοιμη, απροετοίμαστη και καιροσκοπική “γιούργια προς την εξουσία”, ανιστόρητων δημαγωγών που δεν διέθεταν ρεαλιστική ανάλυση της κατάστασης, προγραμματισμό, σχέδια (ούτε Α ούτε Β, εκτός από τις μπαρούφες του Βαρουφάκη), εκτιμήσεις ζυγισμένες στον σκληρό και αμείλικτο ζυγό του ρεαλισμού, όχι σε “οράματα” και “αφελείς ιδεοληψίες”. Και βλέπουμε 6 μήνες μετά που οδήγησε η “πρώτη φορά αριστερά”, στον εξευτελισμό και τη χρεωκοπία της Ελλάδας. Αυτή η κυβέρνηση έχει αποτύχει σε όλους τους τομείς.
Το δημοψήφισμα είναι διχαστικό, ψευδεπίγραφο και πλαστό. Γιατί ότι και να βγει την Κυριακή, είτε ΝΑΙ είτε ΌΧΙ, θα έχουμε το ίδιο προμελετημένο αποτέλεσμα, ένα νέο Μνημόνιο 10 φορές χειρότερο με την υπογραφή του “αριστερού” Τσίπρα.
Η μόνη λύση είναι ΑΠΟΧΉ ή ΆΚΥΡΟ σε αυτό το διχαστικό, ψευδεπίγραφο και πλαστό δημοψήφισμα.
Είναι αλήθεια και έχει δημοσιευθεί πολλές φορές ότι ο Βαρουφάκης έχει συναντηθεί αρκετές φορές με τον Σόρος, ότι έχει Αμερικανό σύμβουλο ειδικό στις χρεοκοπίες καθώς και χρηματοοικονομικό σύμβουλο την LAZARD με παρόμοιες ειδικότητες . Η ελληνική χρεοκοπία θα έχει ως αποτέλεσμα να καταρρεύσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα , να κουρευτούν οι καταθέσεις να αυξηθούν σε δυσθεώρητα ύψη η ανεργία και ο πληθωρισμός. Ως παρεπόμενη συνέπεια θα έχει να υποτιμηθούν όλοι οι συντελεστές, τα ακίνητα, οι μισθοί κλπ και να καταστεί πάμφθηνη η χώρα μας στις αδηφάγες διαθέσεις των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Ποίοι θα ωφεληθούν συνεπώς από την πιθανή χρεοκοπία; Ο Σόιμπλε που επιδιώκει την αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ, τα διεθνή fund, και οι ΗΠΑ που ξεκινούν έτσι την αποδιάρθρωση του ευρώ. Συνεπώς οι υποστηρικτές του ΟΧΙ, πρέπει να το ξανασκεφτούν καλά διότι πετυχαίνουν με την ψήφο τους τελείως αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που διακηρύσσουν και επιθυμούν. Εκτός αυτού η αριστερά θα πρέπει να ξαναδεί σοβαρά την ιστορία της, πέρα από μαρτυρολόγια και αγιολόγια, για να μην επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Βέβαια το δίδυμο Τσίπρα- Καμμένου διολισθαίνει σε ένα βαλκάνιο περόνισμο με τα γνωστά επακόλουθα (για πρώτη φορά από την χούντα, στον στρατό, ανατίθεται η εσωτερική ασφάλεια !), ενώ η παντελής αδιαφορία της απέναντι στην πραγματικότητα και τον συσχετισμό δυνάμεων μπορεί να προξενήσει στην χώρα μας ανάλογη ζημιά με αυτή που προξένησε στην Σερβία το δίδυμο Μιλόσεβιτς-Σέσελι.
Προς κα. Χριστίνα:
α) “ετερόκλητος”= σύνολο που τα στοιχεία του είναι εντελώς ανόμοια, άσχετα μεταξύ τους / έτερος + κλητός<καλώ, ενώ "ετερόκλιτος" = διπλόκλιτος, που αλλάζει γένος στον πληθυντικό π.χ. ο βράχος, τα βράχια. Δες http://www.lexigram.gr. Άρα μάλλον τα ελληνικά σας χρειάζονται κάποια βελτίωση απομπαμπινιωτικοποίησης.
β) την παρομοίωση με τον καθηγητή δεν την κατάλαβα, εκτός αν υποννοείτε ότι ο Γ.Κ. είναι ο σύγχρονος Μαρξ (δεν αποκλείεται…)
γ) σε τι να απαντήσω με επιχειρήματα, στο οτι οΤσίπρας είναι άνθρωπος των Αμερικάνων; Αυτή δηλαδή είναι σοβαρή ανάλυση; Εσείς πότε το ανακαλύψατε; Εξ άλλου τον ΣΥΡΙΖΑ τον "βομβαρδίζετε" από το ύψος της ιδεολογικής σας καθαρότητας από την πρώτη στιγμή, φοβούμενοι -ίσως- οτι θα σας αμφισβητήσει το εθνικοπατριωτικό μονοπώλιο του ΑΡΔΗΝ/ΡΗΞΗ
δ) παρακολουθώ την ιστοσελίδα σας, όπως -λίγο πολύ- τις διαδρομές (να μην τις πω μεταλλάξεις) του Γ.Κ. τα τελευταία 45 χρόνια. Πάντοτε ήταν διαβαστερός και είχε πρωτότυπες ιδέες μόνο που ποτέ δεν κατέβηκε από το βάθρο του μικροαστικού "εγώ" και γιαυτό δεν συνδέθηκε πραγματικά με το αριστερό και λαϊκό "εμείς=ο άλλος"
ε) τέλος, ότι 50 ακριβώς χρόνια μετά τα Ιουλιανά επαναλαμβάνεται η Ιστορία, αυτό δεν σας βάζει σε σκέψεις; Τότε το Παλάτι, τώρα οι "αγορές" και η ΕΕ θέλουν να επιβάλλουν τους τεχνοκράτες με τους πολιτικούς υπάλληλούς τους. Εσείς, αγκαλιά με το ΚΚΕ και με το τι Παπάγος τι Πλαστήρας του 1952;
Α) Σε ό,τι αφορά την ορθογραφία, είστε εν αδίκω, κατά τη γνώμη μου, για δύο λόγους. Πρώτον γιατί εγώ απάντησα καλόπιστα στο ερώτημα που θέσατε, παραθέτοντας ΟΛΕΣ τις απόψεις που υπάρχουν γύρω από το θέμα, και σίγουρα όχι μόνο του Μπαμπινιώτη. Και δεύτερον γιατί, γιατί εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι η ορθογραφική παρατήρηση ήταν μάλλον ειρωνική και κακόπιστη. Σταματάω εδώ τη συζήτηση περί ορθογραφίας αφού επισημάνω δύο πραγματικά ορθογραφικά λάθη στο σχόλιό σας, που δεν θα έπρεπε να κάνετε, μια και θεωρείτε τον εαυτό σας ειδήμονα: γράφετε το «υποννοείτε» με δύο ν και το «να επιβάλλουν» με δύο λ, ενώ είναι αόριστος. Άρα, στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί.
Β) Όσο για την ουσία της απάντησης, έχω να πω ότι αποπνέει επίσης κακοπιστία, και ίσως-ίσως και κάποιο κόμπλεξ που δυσκολεύεστε να κρύψετε. Η παρομοίωση με τον καθηγητή έδινε τον τόνο στο «αντιπαρερχόμεθα μειδιώντες», δηλαδή στην έλλειψη επιχειρημάτων και σίγουρα όχι στο εξυπνακίστικο συμπέρασμα περί Γ.Κ. Αφήστε να τον κρίνουν εκείνοι που δεν διαθέτουν τη δική σας εμπάθεια.
Γ) Απ΄ ό,τι καταλαβαίνω διαφωνείτε με το άρθρο, όπως είναι δικαίωμά σας, αλλά εξακολουθείτε να απαντάτε με αφορισμούς και όχι με επιχειρήματα. Θεωρώ λοιπόν περιττό να απαντήσω στο αν είναι «διαβαστερός» ο Γ.Κ και αν δεν διαθέτει το προλεταριακό και λαϊκό «εγώ» που προφανώς διαθέτετε εν αφθονία εσείς.
Δ) Επειδή βλέπω ότι παραπέμπετε, εμμέσως πλην σαφώς, στον Κορνήλιο Καστοριάδη (όχι μόνο από το ψευδώνυμο αλλά και από την ηλεκτρ. διεύθυνση), να επισημάνω ότι, αν ζούσε σήμερα ο Κ. Καστοριάδης, είμαι σίγουρη ότι δεν θα στήριζε αυτό το τυχάρπαστο (και καθόλου λαϊκό) συμμάζεμα, του οποίου ηγείται ο κλώνος του Α. Παπανδρέου, και στηρίζεται από το λόμπι της δραχμής, τη Χρυσή Αυγή, τον Καρατζαφέρη και πολλούς άλλους που βρίσκονται πίσω από την κουίντα και που, για την ώρα, δεν μπορεί να τους αντιληφθεί ο κόσμος, ο οποίος βρίσκεται σε απόγνωση και σύγχυση.
Σε ό,τι με αφορά, θα σταματήσω εδώ τη συζήτηση διότι, κατά τη γνώμη μου, απουσιάζει το βασικό συστατικό για μια συζήτηση, η καλοπιστία.
Κυρία Χριστίνα, οι λέξεις κλητός, κλήση κ.τ.λ. είναι παράγωγα του ρήματος “καλώ” .
Οι λέξεις κλιτός, κλίση, π.χ. “γραμματική κλίση” ή “έγκλιση”, ή το κτίριο γέρνει, έχει κ λ ί σ η παράγονται από το ρήμα “κλίνω” με διπλή σημασία, π.χ.το παιδί έχει κλίση στα μαθηματικά. Υπάρχει και το “κ λ ε ί ν ω την πόρτα, με την κυριολεκτική και μεταφορική σημασία του. Η Γραμματική ανάλυση βασίζεται μάλλον στη λογική παρά στο θυμικό, η πολιτική ανάλυση και στα δύο. Τις πολιτικές αναλύσεις τις κάνουν άνθρωποι με πάθη,ποικίλες κ λ ί σ ε ι ς και συμφέροντα, όχι ένας κάποιος καθαρός καντιανός Λόγος.
Για τη κα Χριστίνα
Έχετε άδικο στο ετερόκλητο και δίκιο η κα Εύη για τα παράγωγα.. όχι για τα υπόλοιπα. Στη λογική και στο θυμικό στηρίχτηκε η πρόταση για το δημοψήφισμα ή στο απόλυτο υπολογισμό του Τσίπρα ότι η συμφωνία δεν περνάει από την κοινοβουλευτική του ομάδα; Και στον αμέσως επόμενο υπολογισμό: Ποιος θα “καθαρίσει” από τα δύσκολα; Έξυπνο! Ο κυρίαρχος Λαός που και πάθη έχει (πολύπαθος εδώ και 5 χρόνια) και συχαίνεται τον καθαρό καντιανό Λόγο μια που ο Πρωθυπουργός μας δεν είναι παντός καιρού. Ασκεί τις εξουσίες του μόνο όταν τ΄αγέρι φυσά στον δικό του δρόμο, εάν φυσήξει αλλού κάνουμε την κωλοτούμπα (κυβίστηση) με βατήρα το ΛΑΟ. Εγώ ήξερα, η καημένη, ότι οι ηγέτες που συνάπτουν συμβόλαιο με το λαό στη βάση των προγραμματικών τους δηλώσεων, παίρνουν δηλαδή την εντολή να κυβερνήσουν και δεν μπορούν ή δεν θέλουν, ή σηκώνονται στο ύψος των περιστάσεων ως εκπρόσωποι της θεσμικής τους θέσης ή π α ρ α ι τ ο υ ν τ α ι έντιμα. Ο λαϊκός άνεμος έλλειπε στο Τσίπρα ; ( 36,34% Συριζα+ 4,75% ΑΝΕΛ + 6,28% Χρυσή Αυγή=47,37%). Όχι, οι κοινοβουλευτικοί του κόμματος του θα του έλλειπαν για τη ψήφιση της πρότασής του 47 σελίδων στους δανειστές.
Όσο για τις μεταλλάξεις που αποδίδει ο Κορνήλιος στον κ. Γ.Καραμπελιά ευτυχώς που ο Γ.Κ. παράγει πολιτική σκέψη αναλύοντας τη συγκεκριμένη κατάσταση στην διάρκεια των 45 χρόνων και δεν αλληθωρίζει στη πραγματικότητα του σήμερα: το λαϊκό (εμείς=άλλος) του σημερινού ΟΧΙ, όχι του … Λεωνίδα ή του Λαού μας το ‘ 40, κλπ., σφίζει από τη λαϊκότητα του ΟΧΙ της Χρυσής Αυγής. Με αυτήν στοιχίζεστε, κ. Κορνήλιε; Χρήσιμο είναι να αναγόμαστε στη ιστορία για να μαθαίνουμε και από τα λάθη μας, αλλά αυτή η εξομοίωση των αντίθετων πόλων για τα μετά τα Ιουλιανά με τα σημερινά (Παλάτι-αγορές) βγάζει απ΄το κάδρο της σημερινή σύγκρουση τους σύγχρονους νεοναζιστές (Χ.Α). Εκτός αν για να βγει η εξίσωσή σας στο Λαϊκό εμείς του ΟΧΙ προϋποθέτετε τους λαϊκούς αγωνιστές της Χ.Α. Ανατριχιάζω, κ. Κορνήλιε. Γιατί αυτή “η επανάληψη της Ιστορίας” στο σήμερα είναι ήδη μια τραγική φάρσα για τη χώρα και του πολίτες της.
Τολμάτε να αντιστοιχείτε στη σημερινή αντιπαράθεση του ΟΧΙ και του ΝΑΙ τη στάση του Αρη Βελουχιώτη. Έλεος!