Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη
Του Γιώργου Καραμπελιά*
Εν τέλει αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά, κατόρθωσαν να κερδίσουν το στοίχημα που έθεσαν με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015: Και να εξαπατήσουν τους Έλληνες αντιμνημονιακούς μέσα από ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα, αλλά και να τους μεταβάλουν σε μνημονιακούς, οδηγώντας τους σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο μια και η εμμονή στην αντιμνημονιακή ρητορεία οδηγούσε στον… Βαρουφάκη, τη Ραχήλ και τη Ζωή.
Η δυναμική του δημοψηφίσματος, αυτού του 62% των Ελλήνων που συντάχθηκε με το ΟΧΙ, ήταν αρκετή ώστε στον απόηχό του, μέσα σε μόλις δύο μήνες –και πριν αρχίσουν οι Έλληνες να καταβάλουν το πανάκριβο κόστος του μνημονίου–, να προσφέρει στον Τσίπρα ένα σημαντικό προβάδισμα έναντι των παλαιο-μνημονιακών αντιπάλων του. Διότι εάν όλες οι μείζονες επιλογές ήταν εξ ίσου μνημονιακές, για ποιο λόγο να επιλέξει κανείς τους φθαρμένους παλαιο-μνημονιακούς και όχι τους νεο-μνημονιακούς; Εξάλλου ο Τσίπρας προσέφερε ένα άλλοθι σε όλους εκείνους τους υποστηρικτές του ΟΧΙ που ανακάλυψαν ότι προτιμούν το… ΝΑΙ! Η πιθανή επιστροφή τους στον Μεϊμαράκη θα έμοιαζε με «φτύσιμο» στον ίδιο τον εαυτό τους. Προτιμότερος λοιπόν ένας «αντιμνημονιακός» όπως ο Τσίπρας, που «υποχρεώθηκε να λυγίσει», όπως και οι ίδιοι(!), παρά ένας πατενταρισμένος μνημονιακός. Ο Λογαριασμός εξάλλου δεν έχει έλθει ακόμα. Κατά συνέπεια λοιπόν «Τσίπρας χωρίς αυταπάτες».
Επειδή πολλοί, πριν τρεις μήνες, έθεταν το δίλημμα: ή εκλογές ή δημοψήφισμα, είχαμε εν τέλει και δημοψήφισμα και εκλογές, και μάλιστα στη «σωστή αλληλο-διαδοχή», ώστε η δυναμική ενός ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος να οδηγεί και στην ανάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας. Γι’ αυτό, εξάλλου, όλες τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής εκστρατείας του ο Τσίπρας στράφηκε εκ νέου προνομιακά στη ρητορική του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Ιδιαίτερα μάλιστα, από τη στιγμή και πέρα που διαπίστωσε ότι η ψήφος του ΟΧΙ έμενε ορφανή εξ αιτίας της διαφαινόμενης αποτυχίας της ΛΑΕ και των λοιπών διεκδικητών του ΟΧΙ και δεν κινδύνευε πλέον να του υπενθυμίσει κάποιος τη μεγάλη απάτη που είχε διαπράξει. (Ίσως τώρα πολλοί φίλοι να κατανοούν για ποιο λόγο είχαμε ταχθεί τόσο κάθετα ενάντια στην επιλογή της συμμετοχής στο ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα, διότι σαν ουρά της είχε τον εξαγνισμό των Τσίπρα-Καμμένου – και εν τέλει, όπως απεδείχθη, και την επανεκλογή τους).
Απολύτως χαρακτηριστική υπήρξε η παταγώδης αποτυχία της ΛΑΕ, παρά την παρουσία του Γλέζου, της Κωνσταντοπούλου και του Λαφαζάνη, καθώς και ενός μεγάλου μέρους του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και το ΚΚΕ έχασε πάνω από 30.000 ψήφους συγκριτικά με τις εκλογές του Ιανουαρίου. Η παλαιοκομουνιστική φρασεολογία και ιδεολογία της «συνεπούς αριστεράς» όπως και η δραχμολαγνεία, δεν συνεγείρουν πλέον την ελληνική κοινωνία. Εν τέλει ο Τσίπρας είχε ως αντίπαλό του μόνο την αποχή ενός σημαντικού μέρους των οπαδών του ΟΧΙ. Μόνο που, ευτυχώς γι’ αυτόν, η αποχή δεν περιορίστηκε στους δικούς του ψηφοφόρους, αλλά επεκτάθηκε και σε όλους τους άλλους. Για ποιο λόγο άραγε να ψηφίσει ο νεοδημοκράτης τον Μεϊμαράκη, όταν τον θεωρεί μία από τα ίδια, ενώ ο ίδιος, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, καλούσε τον Τσίπρα να συγκυβερνήσουν;! Επιπλέον λειτούργησε και το επιχείρημα: «ας κυβερνήσει ο Τσίπρας για να εφαρμόσει το μνημόνιο και να μη δραπετεύσει στην αντιπολίτευση.»
Εν τέλει λοιπόν η μεταπολίτευση εξεμέτρησε το ζην δια της δραπετεύσεως των πολιτών από τις κάλπες. Ο ελληνικός λαός δεν τιμώρησε στην κάλπη την προηγούμενη κυβέρνηση για τις επτάμηνες πομπές της, αλλά η τιμωρητική ψήφος αναδιπλώθηκε έξω από την εκλογική διαδικασία, διαμορφώνοντας το ποσοστό ρεκόρ της αποχής, 45%,– μεγαλύτερο και από εκείνο των εκλογών του 1946!. Πάνω από 700.000, από τους ήδη μειωμένους ψηφοφόρους του Ιανουαρίου, προτίμησαν την αποχή. Γεγονός που καταδεικνύει σαφώς ότι τα υπόλοιπα κόμματα, απέτυχαν να ασκήσουν πειστική αντιπολίτευση αρχών, οράματος και προγράμματος, το δε αντιμνημονιακό αφήγημα όχι μόνο έχει εξαντληθεί αλλά οδήγησε αντίθετα και σε υπερψήφιση των νέο-μνημονιακών κομμάτων, όπως ο Σύριζα και οι Ανέλ!
Έτσι, ο εκλεκτός της Μέρκελ, του Ομπάμα, αλλά και της τουρκικής κυβέρνησης πέτυχε μια καθαρή νίκη – η Ουάσιγκτον, το Βερολίνο, και η Άγκυρα έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν. Εκείνος που έχασε, αντίθετα, είναι ο ελληνικός λαός ο οποίος στάθηκε ανίκανος να αντιδράσει στην υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου, και οδηγείται εκών ή άκων στην υποταγή. Διότι βέβαια η αποχή μπορεί να καταδεικνύει την απομάκρυνση από το πολιτικό σύστημα, αλλά δείχνει ταυτόχρονα και την αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να προτείνει κάποια σοβαρή εναλλακτική πρόταση απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει. Η ελληνική κοινωνία δεν μπόρεσε να δώσει τίποτε σοβαρότερο από τον Βασίλη Λεβέντη ως «νέα» εναλλακτική πρόταση. Παρακμή η οποία καταδεικνύεται περίτρανα και από το γεγονός ότι εν τέλει οι εκλογές πέραν της αποχής και της ήττας, πριμοδότησαν μόνο το «ένστικτο του θανάτου» των Νεοναζί.
Ως συνέπεια όλων αυτών, ο αντίκτυπος των αρνητικών εξελίξεων του προηγούμενου επταμήνου θα πολλαπλασιαστεί. Αφού η προηγούμενη κυβέρνηση δεν τιμωρήθηκε στις κάλπες, θα τιμωρήσει τώρα αυτή τον ελληνικό λαό! Το έλλειμμα κυβερνησιμότητας και πατριωτικής ευθύνης που χαρακτηρίζει το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελ., θα επιτείνει το κοινωνικό κόστος της εφαρμοζόμενης πολιτικής, ενώ θα απουσιάζει από τη Βουλή οποιαδήποτε αντιμνημονιακή φωνή εκτός ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής, ώστε να μετριάζονται οι αρνητικές εξελίξεις. Παράλληλα, η επιβράβευση των Φλαμπουράρηδων και των Καμμένων προδιαγράφει ότι ακόμα και αυτό το “αναπτυξιακό πακέτο” θα απορροφηθεί με τον ίδιο παρασιτικό τρόπο που απορροφήθηκαν και τα προηγούμενα. Η χώρα κινδυνεύει να βυθιστεί σε μια μόνιμη παρακμιακή καθοδική σπείρα και προφανώς δεν έχουμε τελειώσει ούτε με το μνημόνιο ούτε με τον Σόϊμπλε και το grexit του.
Το μεταναστευτικό/προσφυγικό αδιέξοδο θα επιταθεί δραματικά, μια και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, ενισχύοντας την κρίση κοινωνικής και πολιτισμικής συνοχής της χώρας –δεδομένα τα οποία τροφοδοτούν τον χρυσαυγιτισμό.
Η Παιδεία θα συνεχίσει να αποτελεί “μαύρη τρύπα” για την ελληνική κοινωνία, καθώς η πολιτική αυτής της αριστεράς συμβάλει στον εκφυλισμό της δημόσιας εκπαίδευσης σε χείριστη κρατική παιδεία, που παράγει τους αμόρφωτους φτωχούς του αύριο – στον 21ο αιώνα οι κοινωνικές ανισότητες είναι κατ’ εξοχήν μορφωτικές ανισότητες.
Και πρέπει να μας ζώνουν τα φίδια όταν ο Αναστασιάδης ζητάει από τον Τσίπρα να εκπροσωπήσει και την Κύπρο στην διάσκεψη για το μεταναστευτικό, καθώς αυτό αποτελεί ένδειξη των άριστων σχέσεων που υπάρχουν μεταξύ τους, υπό τις ευλογίες Αμερικανών και Εγγλέζων – γεγονός που θα πληρώσουμε πολύ ακριβά στη νέα προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού διά της… διαλύσεως της κυπριακής δημοκρατίας. Πραγματικά, ο κατάλογος δεν έχει τέλος φέροντας ante portas το φάσμα μιας μεγάλης εθνικής και κοινωνικής καταστροφής. Καθόλου τυχαία βέβαια στο νομό Ροδόπης εξελέγησαν τρεις μουσουλμάνοι και τουρκόφρονες βουλευτές και κανένας χριστιανός.
Η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 20ης του Σεπτέμβρη, κατέδειξε περίτρανα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος. Πολλαπλασιάζει, επομένως, τις ευθύνες όσων βρίσκονται έξω από αυτό, να ασκήσουν την μόνη ουσιαστική αντιπολίτευση στον νέο-αυριανισμό που χτίστηκε μεθοδικά πάνω στα ψέματα, τις απάτες, και την διγλωσσία της προεκλογικές περιόδου. Είτε οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας θα πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από ένα τέτοιο σχέδιο, είτε η ελληνική κοινωνία θα γονατίσει μπροστά στην παρακμή της.
Και επειδή κανένα κακό δεν έρχεται χωρίς και κάποιες θετικές πλευρές, εμείς θα επιμένουμε να υπενθυμίζουμε πως ζητήματα όπως η γενικευμένη παρακμή, το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, άρχισαν σταδιακώς να σπάνε το φράγμα της σιωπής και να εγκαθίστανται στο κέντρο του δημόσιου προβληματισμού, ξεπερνώντας επί τέλους τη μονοδιάστατη επικέντρωση στο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».
Για να θάψουμε τα κάθε είδους μνημόνια θα πρέπει να οικοδομήσουμε ένα νέο όραμα για την Ελλάδα. Και για κάτι τέτοιο θα πρέπει να απευθυνθούμε προνομιακά σε εκείνους που αρνήθηκαν να επιλέξουν τον «καλύτερο» εντολοδόχο του μνημονίου. Εκεί, σε αυτό το διαρκώς αυξανόμενο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που αρνείται το πολιτικό σύστημα, καθώς και σε όσους αποφασίσουν να εγκαταλείψουν τελεσίδικα και οριστικά τις ιδεοληψίες τους, κυρίως της Αριστεράς, που τόσο δραματικά χαντάκωσαν τη ΛΑΕ, μπορεί να ανεβρεθεί ίσως μια μαγιά για το αύριο. Απόδραση λοιπόν επιτέλους από το σύστημα/μεταπολίτευση,για να επιστρέψουμε στα πραγματικά διακυβεύματα και προτάγματα για τη χώρα. Διαφορετικά η μεγάλη απόδραση των πολιτών από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου θα κινδυνεύσει να μεταβληθεί σε απόδραση/εγκατάλειψη της ίδιας της χώρας, σε ένα θανάσιμο no future.
*Ένα αρχικό σχεδίασμα του κειμένου έγινε από τον Γιώργο Ρακκά.
14 ΣΧΟΛΙΑ
Το τσιπράκι ως καλός μαθητής του λαλιώτη και κακός αντιγραφέας του Αρχί-παπατζή αντρέα, αφού πρώτα άδειασε εν κινήσει με ανατροπή την κουβέλα εκ δεξιών και κατόπιν την “αριστερή” του αντιπολίτευση (όπως έκανε και ο μέγας μάγιστρος αντρέας με τα “βαρίδια” του…) μέσω δημοψιφίσματος κ εκλογών, τώρα θα κυβερνάει γιά τα επόμενα 40 χρόνια…
Και εμείς απλά θα τους κοιτάμε και θα τους καταγγέλουμε στον λαό, στην κοινωνία, στα φόρα και όπου αλλού…παραμένοντας άπραγοι, μέσα στο γερμανικό ευρώ και στην ενωμένη γερμανία! Θερμά συγχαρητήρια… και μετά τον λεβέντη ακολουθούν οι οικολόγοι του Ε.Λ.Λ.Α.Δ.Α. κλπ κλπ…
Εφεδρείες σωρό έχει το σύστημα …. Χ’νικολάου, Καραμανλής τζούνιορ, Μπακογιάννης… τώρα είδα και φωτό του Σαμαρά τζούνιορ να ψηφίζει με τον μπαμπά. Τι κι αν είναι μόνο 18 – “ελπίδα” για το μέλλον κι αυτός.
“Και εμείς απλά θα τους κοιτάμε και θα τους καταγγέλουμε στον λαό, στην κοινωνία, στα φόρα και όπου αλλού…παραμένοντας άπραγοι, μέσα στο γερμανικό ευρώ και στην ενωμένη γερμανία!”
Δειλοί και άβουλοι παρατηρητές …
Θλίψη και ανησυχία, είναι τα συναισθήματα που με διακατέχουν για το μέλλον της Ελλάδας και του Ελληνισμού, μετά τα χθεσινά αποτελέσματα των Ελλαδικών βουλευτικών εκλογών.
Υ.Γ. Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά. Οδυσσέας Ελύτης.
“Είτε οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας θα πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από ένα τέτοιο σχέδιο, είτε η ελληνική κοινωνία θα γονατίσει μπροστά στην παρακμή της.”
Υπάρχει και μία τρίτη εναλλακτική: Οι υγιείς δυνάμεις να αποχωρισθούν εγκαίρως και μονωθούν ασφαλώς (εννοείται οικειοθελώς και μόνο όσοι πιστοί προσέλθουν) από τη σαπίλα της παρακμής και της καμαρίλας του εκάστοτε Πασόκ και Σύριζα με την οποία βολεύεται η πλειοψηφία της σημερινής ελλαδικής κοινωνίας…. Δε μπορούν να σωθούν όλοι δυστυχώς αλλά μόνο όσοι πραγματικά το θέλουν και το προσπαθούν οι ίδιοι για λογαριασμό τους…. Μέχρι κι η Καινή Διαθήκη αυτό πρεσβεύει!
Η ελπις αναβαλλομενη, ατονιζει την καρδιαν’ το δε ποθουμενον, οταν ερχηται, ειναι δενδρον ζωης.
Παλαια διαθηκη, παροιμιαι, κεφ 13/31
Η Νεα Δημοκρατία δεν μπόρεσε να προσφέρει εναλλακτική λύση στην μνημονιακή και άφρονα πολιτική Συριζα ΑΝΕΛ. Ο επικοινωνιακός, χαμογελαστός, νεαρός Τσίπρας και ο συμπαθής διαφημιστικά πατέρας Πανος που διορθώνει το τρενάκι και τον μαθαίνει να γράφει με το δεξί κατάφεραν να πείσουν. Η Νέα Δημοκρατία όμηρος των βαρώνων της αδυνατεί να αναδείξει ένα νέο ηγέτη. Αλήθεια η συντριπτική της υπεροχή στα ΑΕΙ ΤΕΙ δεν καταφέρνει να αναδείξει ούτε ένα στέλεχος της πρόκοπής; Απλά πηγαίνουν Μύκονο και φωτοτυπούν σημειώσεις ; Μάλλον είναι λογικό μεταξύ παλαιοκομματικών και μνημονιακών με μουστάκια ο λαός να επιλέγει μνημονιακούς με χαμόγελο.
Το τρολάρισμα του συστήματος μπορεί να επέλθει μόνο με πρωταγωνιστές της TRASH TV. Λεβέντης, φουσκωτοί, κουτσομπολιά, ερωτοδικείο, ημίτρελλοι πρωταγωνιστές, υπόκοσμος, λούμπεν καλλιτέχνες και προφήτες αποτελούν την απάντηση στο γιαλαντζί φωτεινό κόσμο των επίσημων MEDIA.
Σύντροφοι η λύση είναι μία: η Ανίτα Πάνια. Κατεβάστε την Ανίτα στην πολιτική μόνο αυτή αυτή μπορεί να τρολλάρει το μνημονιακό σκουπιδαριό του τίποτα.
Η υποδούλωση της χώρας μας δεν είναι πρόβλημα που λύνεται με εκλογές και δημοψηφίσματα. Δεν αρκεί να δηλώσουμε με την ψήφο μας ότι δε θέλουμε να γίνουμε σκλάβοι για να μη γίνουμε σκλάβοι. Παρότι καταλάβαμε όλοι πλέον ότι το μνημόνιο δε θα φύγει με το να λέμε ότι δεν το θέλουμε, το αποτέλεσμα των εκλογών προκαλεί απελπισία. Μα είναι λοιπόν τόσο έξυπνος; Τι απ΄αυτά που είπε έπιασε, τι μπόρεσε να σκεπάσει αυτά που έκανε;
Τον ψήφισαν στη Λέσβο και στα Δωδεκάνησα, τον ψήφισαν οι νοικοκυρές, τον ψήφισαν οι αντιμνημονιακοί λες και δεν υπέγραψε το χειρότερο από όλα τα μνημόνια. Τους μόνους που καταλαβαίνω είναι τους αιώνιους φοιτητές, διότι ο Μεϊμαράκης τους απείλησε με διαγραφές πάλι. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι, μήπως έχουμε τρελαθεί; Βεβαίως ότι και να ψηφίζαμε χαμένοι θα είμαστε, αλλά είναι σαν να του δώσαμε και βραβείο από πάνω, σχεδόν αυτοδυναμία. Δεν πειράζει, σιγά σιγά θα μάθει το παιδί, ας του δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία μια που τη ζητάει. Το παιδί λοιπόν θα μας αποτελειώσει. Ήρθε η ώρα, όχι απλώς να πεινάσουμε, αλλά να σηκωθούμε πάνω και να αγωνιστούμε για της πατρίδας την ελευθερία. Πολύ σύντομα, ελπίζω οι αυταπάτες όλων μας να διαλυθούν και να ανασκουμπωθούμε. Ακόμα μια χρονιά ραγιάδες, ραγιάδες…
Μια χαρά πήγαν όλα. Έξω οι παλαβοί της δραχμής και νίκη των μνημονιακών. Άμα είχα εμπιστοσύνη σαυτά τα συριζαία , Τσίπρα θα ψήφιζα κι εγώ , ως νεομνημονιακό αντί του παλαιομνημονιακού Μειμαράκη(πολύ σωστά το προσεγγίσαται). Αλλά επειφή ο κομμουνισμός είναι δευτέρα φύση, οπότε υπάρχει κίνδυνος να συμβεί το συμβάν με τον σκορπιό πήγα στα σίγουρα.ΝΔ.
Με συγχωρείς, αλλά το αντιμνημονιακός και ό,τι να ναι ακόμα και ΛΑ.Ε. δε με βρίσκει σύμφωνο. Άλλωστε εσύ είσαι που τους πολεμούσες. Ή θα φτιάξουμε μια νέα προοπτική για τη χώρα, ή θα γυρνάμε γύρω-γύρω κυνηγώντας την ουρά μας μένοντας στο περιθώριο
Αγαπητοί φίλοι του «ΑΡΔΗΝ»
Μια σειρά ζητήματα που θίγεται στο άρθρο (όπως και παλιότερα) έχουν την αξία τους για την αναζήτηση νέων προσανατολισμών της κοινωνίας και των Πολιτών. Στερείται όμως αυτογνωσίας (και αυτοκριτικής σε δυο τουλάχιστον σημεία κρίσιμα για τα λιμνάζοντα νερά στα οποία βρισκόμαστε. Το πρώτο αφορά την αντι-μνημονιακή υστερία στην οποία συνεισφέρατε και ενώ σήμερα αναγνωρίζεται τα αδιέξοδα μιας τέτοιας προβληματικής παραμένετε ωστόσο προσκολλημένοι στην αντίθεση μνημόνιο- αντιμνημόνιο που συσκοτίζει τις βαθύτερες αντιθέσεις που κλονίζουν το πολιτικό σύστημα, του οποίου η αλλαγή (και όχι η απόδραση) αποτελεί κατά τη γνώμη μου το βασικό επίδικο της περιόδου.
Είναι σημαντικό να βάλουμε στην κουβέντα μας την υπέρβαση του σημερινού πολιτικού συστήματος γεγονός το οποίο δεν μπορεί (επιτέλους) να αγνοεί ότι κάτι τέτοιο θέτει το ζήτημα (μεταξύ άλλων) για το ξεπέρασμα της ίδιας της αριστεράς ως ιστορικό υποκείμενο, δηλαδή ως θεώρηση.
Πρέπει να γίνει μια διάκριση, για να μην πετάξουμε και το μωρό μαζί με τα βρώμικα νερά της σκάφης. Είναι άλλο να ασκείς κριτική στα ‘μνημόνια’ από την σκοπιά του ‘λεφτά υπάρχουν’, και άλλο να απορρίπτεις τις πολιτικές λιτότητας και το συγκεκριμένο πρόγραμμα αναδιάρθρωσης. Τις πρώτες, γιατί δεν αναδιανέμουν δημοκρατικά το κόστος κατάρρευσης του ελληνικού οικονομικού μοντέλου, και το δεύτερο γιατί υποβαθμίζει την ΕΛλάδα στα κατώτερα στάδια του πανευρωπαϊκού καταμερισμού εργασίας, δίνοντάς την ρόλο εξαγωγέα πρώτων υλών, φτηνών ακατέργαστων προϊόντων, παροχέα τουριστικών υπηρεσιών κ.ο.κ.
Η κριτική που κάναμε εμείς στα μνημόνια ήταν η δεύτερη, και όχι η πρώτη. Προφανώς, η κρίση του ελληνικού παρασιτισμού, έθετε σε αμφισβήτηση και το επίπεδο ευημερίας που συνδέθηκε μαζί του. Μέσα σε δέκα χρόνια, 1999-2009, το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας αυξήθηκε κατά 10.000$, στο πλαίσιο μιας οικονομίας-φούσκα. Το πρόβλημα επομένως δεν ήταν στο ότι αυτή η ευημερία θα τελείωνε, αλλά ότι τελείωσε με τρόπο κοινωνικά άδικο, και οικονομικά καταστροφικό –δημιουργώντας πρόβλημα βιωσιμότητας για την χώρα μας.
Προβλέψιμο, υπερβολικά προβλέψιμο.
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Εδώ και αρκετά χρόνια, οι απέχοντες αυξάνουν σταθερά, και φυσικά αυτοί δεν εναι οπαδοί κομμάτων. Και από όσους απομένουν, ένα 30-40 % ψηφίζει σταθερά το «μικρότερο κακό», που βέβαια μπορεί να διαφέρει από εκλογή σε εκλογή.
Στην επιλογή του «μικρότερου κακού» ο λαός σε τελευταία ανάλυση (και λόγω ετερογονίας των σκοπών), συχνά πετυχαίνει, αν μη τι άλλο για λόγους στατιστικούς. Παράδειγμα η ψήφος του Ιανουαρίου 2015: κατά παράδοξο τρόπο, με την «αντιμνημονιακή» ψήφο απομυθοποίησε και τελικά σκότωσε επιτέλους το απολιτικό ιδεολόγημα του «αντιμνημονίου». Ο γερο Χέγκελ αυτό το έλεγε «πανουργία του Λόγου».
Το κακό είναι άλλο: η ετερογονία των σκοπών και η πανουργία του Λόγου δημιουργούν νέες πραγματικότητες αλλά δεν δημιουργούν νέα συνείδηση. «Οι μαύροι οι πολίτες, την έκαναν τη δουλειά, οι μαύροι οι πολίτες μπορούν τώρα να φύγουν». Και δεν χρειάζεται να καταλάβουν ποιά είναι η πραγματική πραγματικότητα στον κόσμο.
http://aftercrisisblog.blogspot.com/2015/09/blog-post_21.html
(εδώ δεν την καταλαβαίνει η υψηλή διανόηση, για απλούς πολίτες θα μιλάμε τώρα;).
Ας συνεχίσουμε λοιπόν ίσια μπροστά ως κοινωνία, τρακάροντας από τοίχο σε τοίχο, ρίχνοντας το ανάθεμα άλλοτε στον «κακό ΣΥΡΙΖΑ», άλλοτε «στους» «κακούς Γερμανούς», διατίθενται άλλωστε για το αύριο και οι Κινέζοι…
Έρευνα και ανάλυση χρειάζεται η αναμφισβήτητη στήριξη και διείσδυση του καραμανλικού μπλοκ στο νέο “Σύστημα ΣΥΡΙΖΑ”. Αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες ανάληψης του “Δημόσιας Τάξης/Προστασίας του Πολίτη από τον πρώην εκπρόσωπο του καραμανλισμού στους ΑΝΕΛ (απ΄όπου έφυγε όταν ο Καμένος το παράκανε στην ψεκασμένη φαυλότητα) και πλέον στο Συριζαϊκό κυβερνοσύστημα Χρήστο Ζώη, η λαϊκή και καραμανλική δεξιά θα έχει έναν σαφέστατο έλεγχο ενός ακόμα σημαντικού πόλου εξουσίας . Έχουν τα στρατά, την προεδρία της Δημοκρατίας, και την μπατσαρία. Λίγα είναι;
Η πραγματικότητα στη χώρα αυτή – και όχι μόνον – είναι τόσο αδιαφανής και αντιφατική, ώστε συχνά αναγκάζεται κανείς να αναρωτηθεί ποιό σοφό απόφθεγμα την περιγράφει πιο πιστά: του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβύτερου για τη «χώρα – απέραντο φρενοκομείο» ή του Γκέοργκ Βίλχελμ Φρήντριχ Χέγκελ για την «πανουργία του Λόγου», δηλαδή ότι η λογική «βάζει τα πάθη να δουλεύουν γι’ αυτήν»,* ακόμη και όσα την αντιμάχονται, κι έτσι κάνουν αυτά «τη δουλειά» για λογαριασμό της.
Άν μάλιστα σκεφτεί κανείς, πού οδήγησαν τη χώρα παλιά πολιτικά σχέδια ή συνθήματα που ακούγονταν λογικά και ευχάριστα στ’ αυτιά, όπως για «επανίδρυση του κράτους», για εκσυγχρονισμένη «ισχυρή Ελλάδα» ή για «κάθαρση», τα οποία ίσως τα συνόδευαν και οι πιο καλές προθέσεις, αισθάνεται απορία για το που αρχίζει η λογική, που επεμβαίνει ο παραλογισμός και η βλακεία και που υπάρχει μόνον πανουργία των πολυμήχανων ιδιοτελών. Μήπως δεν είναι πανούργος μόνον ο Λόγος, αλλά και ο παραλογισμός;
Παρά τις απαισιόδοξες σκέψεις, η ανάγκη να διατηρούμε αισιοδοξία στη θέληση και το γεγονός ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, υποχρεώνει να προτιμήσουμε Χέγκελ και όχι Καραμανλή…
Ελπίζοντας στην «πανουργία του Λόγου» (Χέγκελ)
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2015/02/blog-post_22.html