του Άριστου Μιχαηλίδη
αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Κύπρου
Με πόνο ψυχής απευθύνομαι κι εγώ πολλές φορές σε διάφορους φίλους για να μοιραστώ μαζί τους «τις ανησυχίες που μας διακατέχουν ένεκα των επιπτώσεων της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πάνω στην πατρίδα μας». Για να ξεθυμαίνουμε αν μη τι άλλο. Δεν περιμέναμε ότι θα θέλει κι ο αρχηγός του κράτους να μοιραστεί μαζί μας τις ανησυχίες του και τον πόνο της ψυχής του. Και πάντως δεν περιμέναμε ότι ακόμα κι αυτή την κρίσιμη ώρα, θ΄ ακούγαμε τις ίδιες θεωρίες για τις πιέσεις από το εσωτερικό μέτωπο και τη σκληρή μάχη με την Τρόικα, που διήρκεσε δήθεν τέσσερις μήνες. (Από τις 9 μέχρι τις 22 Νοεμβρίου!). Τι εννοεί ο Πρόεδρος ότι «από το δάνειο που θα συνάψει η Κυπριακή Δημοκρατία από το Μηχανισμό Σταθερότητας μόνο το €1,5 δισεκατομμύριο είναι για κάλυψη των ελλειμμάτων του κράτους»; Δηλαδή, αφού τα δέκα είναι για τις τράπεζες, χρειαζόμαστε μόνο €11,5 δισεκατομμύρια συνολικά; Γιατί τότε να μας δώσουν €17,5 δις και να πετάξουν το δημόσιο χρέος πάνω από το 120% του ΑΕΠ για να μην είναι βιώσιμο; Το €1,5 δις είναι για τη δημοσιονομική προσαρμογή (δηλαδή για να νοικοκυρευτεί το κράτος) αλλά χρειάζεται κι άλλα πολλά για τα υπόλοιπα χρέη, τα οποία έπρεπε να ληφθούν υπόψη από την ηγεσία του κράτους όταν φρόντιζε από το 2008 μέχρι το 2011 να αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες κατά 4% το χρόνο, χωρίς καμιά μέριμνα για ανάπτυξη και προστασία και μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε να αυξήσει το δημόσιο χρέος κατά €4,3 δισεκατομμύρια. Επειδή πίστευε ότι η κρίση θα περάσει από τα ανοικτά της Κύπρου και δεν θα ελλιμενιστεί.
Οι τράπεζες είναι οπωσδήποτε το ασήκωτο βάρος αυτής της περιπέτειας, δεν χρειαζόταν διάγγελμα για να το καταλάβουμε. Εκείνο όμως που απαιτεί ένας λαός από τον ηγέτη του είναι να τον προστατεύει στις δυσκολίες κι όχι να τον αφήνει έρμαιο στο έλεος των κερδοσκόπων ή των εσωτερικών εχθρών ή των λήσταρχων της υφηλίου. Δεν τον χρειάζεται για να του κάνει εκ των υστέρων τηλεοπτική παρουσίαση της κομματικής του άποψης «γιατί φτάσαμε στη δεινή κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα». Αυτό το κάνουν οι οικονομολόγοι και τα κομματικά στελέχη τα τελευταία δυο χρόνια κι αυτοί αρκούν και περισσεύουν. Τον Πρόεδρο του τον χρειάζεται για να προλαβαίνει τα κακά κι όχι να τα αφήνει να μεγαλώνουν κι όταν πια τα φορτώνεται ο κοσμάκης να τον ακούει να του λέει ένα σωρό δικαιολογίες: «είχαμε να αντιμετωπίσουμε τη διαρκή άσκηση πίεσης για να υπογραφεί άρον-άρον το μνημόνιο».
Ότι κι αν είχε να αντιμετωπίσει ένας Πρόεδρος στις δυσκολίες, αυτό που ενδιαφέρει τους πολίτες είναι πώς το αντιμετώπισε και τι αποτέλεσμα είχε. Οι δικαιολογίες για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε ένα έγκλημα είναι για τα δικαστήρια προς μετριασμό της ποινής, δεν είναι για τα διαγγέλματα ενός πολιτικού ηγέτη. Εκτός κι αν το ζητούμενο του ηγέτη είναι μόνο να τον ανακηρύξει αθώο ο λαός, να πάει αυτός σπίτι του ήσυχος κι ας μείνουν οι υπόλοιποι με τον πόνο της ψυχής τους.
