του Στέφανου Κωνσταντινίδη
πηγή
Οι προεδρικές εκλογές διεξάγονται μέσα σ’ένα κλίμα βαθιάς κρίσης, εθνικής, οικονομικής, και κοινωνικής. Η Κύπρος κλυδωνίζεται επώδυνα σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, σ’ έναν κόσμο που παραπαίει σαν ακυβέρνητο σκάφος. Οι πολίτες καλούνται να κάνουν μια κρίσιμη επιλογή που είναι πιθανόν να επηρεάσει και μακροπρόθεσμα άλλά και άμεσα το μέλλον του τόπου. Ένας οργανωμένος συνασπισμός συμφερόντων από τους μεταπράτες αστούς ως τους αδηφάγους τραπεζίτες, ένας ιδεολογικός αχταρμάς άκρατου νεοφιλελευθερισμού, δίνει μάχη για την εξουσία με πολιτικό εκπρόσωπό του ένα φθαρμένο πολιτικό άλλων εποχών τον Νίκο Αναστασιάδη. Οργανικοί διανοούμενοι και δημοσιογράφοι του νεοφιλελευθερισμού, με τις ευλογίες του ευρωπαϊκού ιερατείου, χρησιμοποιούν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να ξεχαστεί και το ’74 και το 2004. Αρκετοί από αυτούς χειροκροτούσαν στις προηγούμενες εκλογές τον Δημήτρη Χριστόφια, ενώ τώρα με αρκετή υποκρισία θυμήθηκαν ότι είναι «κομμουνιστής». Στόχος του ετερόκλητου αυτού συνασπισμού, στον οποίο έχει προσχωρήσει και το κομμάτι της αστικής τάξης που εκπροσωπεί το «επίσημο» ΔΗΚΟ με τους καρεκλοκένταυρους πολιτικούς του εκπροσώπους, είναι η επιβολή λύσης στο Κυπριακό με προδιαγραφές σχεδίου Ανάν αν όχι και χειρότερα, τουτέστιν με κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η εισαγωγή μιας πολιτικής νεοφιλελεύθερης λιτότητας στην οικονομία με αποδυνάμωση, αν όχι κατάργηση του κοινωνικού κράτους.
Ο δεύτερος υποψήφιος του διπολισμού, ο Σταύρος Μαλάς, πέρα από το ανανικό μετά φανατισμού παρελθόν του, είναι καμένο χαρτί. Διαφορετικά θα ήταν ξανά υποψήφιος ο Δημήτρης Χριστόφιας ή κάποιο στέλεχος του ΑΚΕΛ.
Επομένως η μάχη από πλευράς ΑΚΕΛ δίδεται μόνο για την τιμή των όπλων και αντικειμενικά επωφελείται απ’ αυτή την έλλειψη προοπτικής ο Νίκος Αναστασιάδης. Ο Γιώργος Λιλλήκας, ο τρίτος ανεξάρτητος υποψήφιος, δεν είναι τέλειος. Έχει τα αδύνατά του σημεία. Όμως είναι ο μόνος που υπό τις περιστάσεις ξεφεύγει από την πεπατημένη τόσο στο Κυπριακό όσο και στην οικονομία. Και αυτό ενοχλεί το κυπριακό κατεστημένο.
Πολεμάται και από τα δύο κόμματα του διπολισμού γιατί ακριβώς τους χαλά το παιχνίδι. Αν περάσει στον δεύτερο γύρο, πέρα από το γεγονός ότι έχει βάσιμες ελπίδες να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας, ακόμη πιο σημαντικό, ο διπολισμός θα δεχτεί ένα σοβαρό πλήγμα και νέες δυνάμεις θα απελευθερωθούν που ίσως αλλάξουν το στημένο για χρόνια παιχνίδι του. Οι προοδευτικές και οι αριστερές δυνάμεις των εργαζομένων, αλλά και δυνάμεις της λαϊκής Δεξιάς, μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα, ανεξάρτητα από το πρόσωπο του Γιώργου Λιλλήκα, έχουν συμφέρον να σπάσουν αυτό το κατεστημένο πελατειακό και διαπλεκόμενο διπολικό πολιτικό σύστημα που μόνο σε αδιέξοδα έχει οδηγήσει τον τόπο. Ακόμη και το ίδιο το ΑΚΕΛ θα μπορούσε να επωφεληθεί από τη γέννηση ενός διαφορετικού πολιτικού περιβάλλοντος για επιστροφή στις λαϊκές του ρίζες ύστερα από μια γόνιμη αυτοκριτική. Αν λοιπόν οι Κύπριοι πολίτες δεν θέ λουν την ανακύκλωση και την αναπαραγωγή του συστήματος κυριαρχίας, δεν θέλουν την επαναφορά του σχεδίου Ανάν, δεν θέλουν μια άκρατη πολιτική μνημονίου που θα τους γονατίσει, έχουν συμφέρον να ψηφίσουν Γιώργο Λιλλήκα. Ακόμη και αυτοί που δεν συμφωνούν μαζί του ή δεν τον συμπαθούν για οποιονδήποτε λόγο, αλλά βλέπουν τα σημερινά αδιέξοδα του τόπου, εκεί που τον οδήγησε το διεφθαρμένο διπολικό πολιτικό σύστημα, έχουν συμφέρον να τον ψηφίσουν για να ανοίξει ο δρόμος για πολιτικές ανακατατάξεις και αλλαγές. Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει μπροστά στα μάτια μας, η Κύπρος κλυδωνίζεται επώδυνα. Επομένως ή θα ξεφύγει από τη φθαρμένη καθεστηκυΐα τάξη του διπολισμού, ή θα συνεχίσει να κλυδωνίζεται επικίνδυνα με κυρίαρχο το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο του μεταπρατισμού. Σε τελευταία ανάλυση η εκλογή Λιλλήκα θα μπορούσε να γίνει εφαλτήριο ανατροπής. Και είναι ακριβώς αυτή την ανατροπή που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Κύπρος, πέρα και από την εκλογή Λιλλήκα, ανατροπή πολιτική αλλά και κοινωνική με στόχο ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα τερματίζει την πολιτικο-οικονομική τάξη του 1960 και θα μας εισαγάγει επιτέλους στον 21ο αιώνα.
Στην αντίθετη περίπτωση θα πρέπει τουλάχιστον οι Κύπριοι πολίτες να έχουν συναίσθηση ότι θα συνεχίσουν να διασχίζουν και τα επόμενα χρόνια την έρημο της Σαχάρας. Ας κάνουν λοιπόν την επιλογή τους με τη γνώση τουλάχιστον των συνεπειών της. Με την γνώση ότι αν γυρίσουν την πλάτη τους στο μέλλον θα ισχύσει και με τον Αναστασιάδη ότι ίσχυσε και με τον Χριστόφια : Το τετριμμένο εκείνο, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!
*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.
