Διάλογος για τη συγκρότηση του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου – Ευρωεκλογές 2014

3,8K

Ξεκινούμε από αυτήν την σελίδα έναν ανοιχτό διάλογο πάνω στις θέσεις -για τη διαμόρφωση μιας δημοκρατικής πατριωτικής κίνησης. Ο διάλογος είναι ανοιχτός, και καλούμε όλους τους φίλους και αναγνώστες της ιστοσελίδας να συμμετάσχουν. Τα σχόλιο είναι υπό έγκριση, στο πλαίσιο της μέριμνας ώστε να διασφαλίσουμε την δημοκρατικότητα και την ποιότητα του διαλόγου. Δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στον διαδικτυακό διάλογο, καθώς θεωρούμε -όπως έχει καταδείξει σαφώς το τελευταίο κύμα των μεγάλων λαϊκών κινημάτων σε ολόκληρο τον πλανήτη– πως το ίντερνετ αποτελεί (με την αρμόζουσα χρήση, βεβαίως) ένα νέο πολιτικό εργαλείο που διευρύνει τις δυνατότητες της ελεύθερης ζύμωσης, της σύνθεσης και της ανταλλαγής των απόψεων.

***

Ι. ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

1. Εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια ο ελληνισμός ζει και αναπνέει κοιτάζοντας διαρκώς προς τα «έξω», έφτασε στα πέρατα της Δύσης, –τις στήλες του Ηρακλέους– και της Ανατολής, μέχρι τις Ινδίες. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο λαό διαμόρφωσε τον κόσμο και τον πολιτισμό που ξέρουμε, τον χριστιανισμό, τη φιλοσοφία, τον ορθό λόγο, την τέχνη. Και πάντα φεύγοντας την στενοχωρία ενός τόπου μικρού, τραβώντας για τους ανοικτούς ορίζοντες. Ακόμα και μέχρι τον 19^ο αιώνα σκλαβωμένοι, συνεχίζαμε να αρδεύουμε την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Εγγύς Ανατολή.

Τόσο πολύ που κάποτε εξαντλήσαμε αυτή την αστείρευτη πηγή που έδωσε τον «θαυμαστό ελληνικό κόσμο».

Και πια μείναμε ξέπνοοι εξαντλημένοι κουβαλώντας σαν βάρος 3 ή 6 χιλιάδες χρόνια ιστορία. Πλέον δεν μπορούμε να στραφούμε ενεργητικά προς τα έξω, και στρεφόμαστε μόνον παθητικά, ως αποδέκτες… Η δημογραφική κατάρρευση, η οικονομική κρίση, ο νέο-οθωμανισμός, ο κατακλυσμός από ξένους λαούς και κουλτούρες, η πολιτισμική παρακμή, απειλούν πια με αφανισμό, με τελεσίδικο στέρεμα την ίδια αυτή πηγή που την πιστεύαμε ανεξάντλητη και γι’ αυτό τόσο γενναιόδωρα την ξοδεύαμε.

Τώρα πια το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι μια επιστροφή, μια μεγάλη επιστροφή στον γενέθλιο τόπο, μετά από τόσους και τόσους αιώνες. Αν το μπορέσουμε. Δεν χρειαζόμαστε απλώς έναν «δικό μας» ελληνικό διαφωτισμό, χρειαζόμαστε έναν ελλαδικό διαφωτισμό, μια ελληνική πολιτιστική και πολιτική επανάσταση.

Μετά από δυόμισι χιλιάδες χρόνια πρέπει να επιστρέψουμε «οίκαδε». Εδώ, μέσα στον στενό ετούτο τόπο, που αρχίζει από την Αμμόχωστο και τελειώνει στην Ήπειρο θα παίξουμε την τελευταία πράξη ενός μοναδικού ταξιδιού. Και σ’ αυτή τη μάχη θα ποντάρουμε στη ζωή, στρεφόμενο μέσα μας, για μια φορά ελλαδικοί, για να μπορέσει ο ελληνισμός να συνεχίσει να υπάρχει σε ένα σώμα ζωντανό και όχι μόνο μέσα σε βιβλία και αναμνήσεις.

2. Η βαθιά και πολύπλευρη κρίση που διέρχεται σήμερα η χώρα μας αποδεικνύει περίτρανα ότι ο ελληνικός λαός δεν μπορεί πλέον να επιβιώσει στα πλαίσια της παρακμάζουσας δυτικής ηγεμονίας και του γερασμένου καπιταλισμού. Επιπλέον, η επέλαση του τουρκικού νεο-οθωμανισμού και η αδυναμία του διεφθαρμένου και αποικιοποιημένου ελληνικού κρατιδίου –των εξωνημένων ελίτ, αλλά και μιας καταναλωτικά κορεσμένης κοινωνίας– να υπερασπιστεί τον εαυτό του, θέτουν το βασικό δίλημμα που πρέπει να αντιμετωπίσει ο ελληνικός λαός αυτή την περίοδο: ή θα επιτύχουμε τη ρήξη με το παρελθόν ή θα βυθιστούμε στο σκότος της υποταγής, ως ένα αποσαθρωμένο προτεκτοράτο, που θα βουλιάζει μέσα στις ανισότητες.

Η κρίση αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και μια ευκαιρία για μια νέα αυτόνομη στρατηγική πορεία του ελληνισμού, στον νέο κόσμο που αναδύεται από τα συντρίμμια της παλιάς τάξης πραγμάτων· της οριστικής εξάντλησης της δυτικής ηγεμονίας· της ανάδυσης της Ανατολικής Ασίας με επίκεντρο την Κίνα, καθώς και των χωρών του Τρίτου Κόσμου γενικότερα, σε έναν νέο οικονομικό και πολιτικό πόλο.

Το δίλημμα έχει τεθεί: είτε θα βουλιάξουμε τελεσίδικα ή θα ανακτήσουμε την ελευθερία μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια χρονοτριβής.

3. Φορέας αυτής της ανατροπής μπορεί να είναι μόνο ένα αυτόνομο, εναλλακτικό κίνημα εθνικής χειραφέτησης, το οποίο θα υπερβεί τις παραπλανητικές διαιρέσεις και τις ιδεολογίες-ερείπια του μεταπολιτευτικού παρελθόντος, που κατακερματίζουν το σώμα του λαού και τον ωθούν στην παραίτηση και την απόγνωση. Ο ελληνικός λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, μπορεί και πρέπει να στρατευτεί σε αυτό τον αγώνα εθνικής αναγέννησης, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογικής ισορροπίας και δημοκρατίας.

4. Εξάλλου, ένα ελληνικό αντιστασιακό κίνημα αποτελεί μέρος του παγκόσμιου μωσαϊκού των αντιστεκόμενων λαών. Πλανητικά, από κάθε άποψη – κοινωνική, πολιτική, οικονομική, οικολογική και ανθρωπολογική, το δυτικό μοντέλο καταρρέει, απειλώντας τις μεγάλες πλειοψηφίες του πλανήτη με το φάσμα της εξαθλίωσης, της πείνας, του χάους, της αστάθειας και των πολέμων. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, και ιδιαίτερα έξω από τη μητροπολιτική Δύση, έχουν ξεπηδήσει νέα κινήματα, λαϊκά, ανατρεπτικά, τα οποία αξιώνουν έναν δημοκρατικά οργανωμένο πολυπολικό κόσμο, όπου κάθε λαός θα έχει το δικαίωμα να οικοδομήσει το δικό του κοινωνικό μοντέλο, που θα παίρνει υπ’ όψη του την παγκόσμια οικονομική, οικολογική και κοινωνική πραγματικότητα και ταυτόχρονα βασισμένος στην ιδιαίτερη ταυτότητά του. Το ελληνικό κίνημα θα πρέπει να συντονιστεί με αυτή τη μεγάλη κίνηση των λαών στη Λατινική Αμερική, κατ’ εξοχήν, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ασία, μέχρι τα αυτόνομα κινήματα και ρεύματα αμφισβήτησης στην ίδια τη Δύση, που γεννούν νέες ελπίδες για τον 21^ο αιώνα και ξεπερνούν οριστικά τη ματαίωση και την παραίτηση που προκάλεσαν η διάψευση και ο εκφυλισμός των μεγάλων οραμάτων απελευθέρωσης του 20^ού αιώνα.

ΙΙ. ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ

5. Η συλλογικότητά μας αποτελεί την απόληξη μιας μακράς θεωρητικής και πρακτικής διαδικασίας στη διάρκεια της οποίας συναγάγαμε τα απαραίτητα συμπεράσματα από την εξέλιξη των σύγχρονων κοινωνιών, καθώς και από τη δεμένη μαζί της εξέλιξη των απελευθερωτικών κινημάτων των τελευταίων διακοσίων χρόνων.

Καταλήξαμε στην ανάγκη μιας ριζικής αμφισβήτησης της λογικής της αέναης ανάπτυξης και της υποταγής της φύσης στην τεχνολογία πάνω στην οποία στηρίχθηκε μέχρι σήμερα ο καπιταλισμός αλλά σε μεγάλο βαθμό και υπαρκτές απόπειρες για μια δικαιότερη κοινωνία. Και οι δύο ξεκινούσαν από την αντίληψη ότι η φύση –ακόμα και η ανθρώπινη φύση– μπορούν να υποταχθούν στις ανάγκες της ανάπτυξης και της τεχνολογίας και ότι είναι δυνατόν ο άνθρωπος να γίνει «κάτοχος και κύριος της φύσης», σύμφωνα με τη ρήση του Καρτέσιου.

Η οικολογική κρίση των τελευταίων δεκαετιών οδηγεί σε αδιέξοδο το βιομηχανικό πολιτισμό και τη λογική της ανθρώπινης «παντοδυναμίας». Και το οικολογικό αδιέξοδο δεν αφορά μόνο στην «εξέγερση» της φύσης και του πλανήτη ενάντια στο βιασμό τους, αλλά και στην ίδια την «εξέγερση» της ανθρώπινης φύσης που δεν μπορεί να δεχθεί την μεταβολή της σε μηχανή με αποτέλεσμα την ανάπτυξη των ψυχικών ασθενειών των κάθε είδους «παρεκκλίσεων», της προσφυγής στις εξαρτήσεις. Γι’  αυτό, η οικολογία δεν αφορά μόνο στην απόρριψη της καταστροφής της φύσης, αλλά και στην απόρριψη της ίδιας της καταστροφής του ανθρώπου.

Δεν μπορεί να υπάρχει σήμερα οποιαδήποτε αξιόπιστη κοινωνική και οικονομική πρόταση η οποία δεν θα σκοπεύει στη μείωση των καταστροφικών συνεπειών της τεχνολογίας και τη μετάβαση σε μια κοινωνία που θα έχει απορρίψει τη λογική της αέναης ανάπτυξης επιλέγοντας εκείνη της ισορροπίας με τη φύση. Γι’ αυτό, η οικολογική ισορροπία αποτελεί μία από τις βασικότερες μέριμνες ης κίνησής μας.

6. Παράλληλα, μέσα από την εμπειρία κοινωνικών επαναστάσεων και ανατροπών που αρχίζουν από τη γαλλική επανάσταση και συνεχίζονται, διαπιστώσαμε πως η κίνηση της ανθρωπότητας προς κοινωνικές μορφές περισσότερο εξισωτικές, όπου θα έχουν ριζικά περιοριστεί οι διαφορές φύλου, φυλής γνώσεων και περιφερειών, είναι μία κίνηση χωρίς διακοπή και χωρίς τέλος. Δεν υπάρχει τέλος στην ιστορία στο βαθμό που οι άνθρωποι αποτελούν ταυτόχρονα ατομικά υποκείμενα και δημιουργήματα της κοινωνίας. Ατομικότητα και συλλογικότητα σφραγίζουν εξίσου τη φύση μας.

Ο φιλελευθερισμός υποσχόταν πως θα μας προσφέρει την ελευθερία μέσα από την ανισότητα! Και ο σοσιαλισμός την ισότητα μέσα από την καταστολή της ατομικότητας. Το ζητούμενο των νέων κοινωνικών κινημάτων είναι μια κοινωνία όπου η επιδίωξη της ισότητας θα συνδυάζεται με την ελεύθερη ανάπτυξη των δημιουργικών δυνατοτήτων των ατόμων. Δηλαδή μια κοινωνία προσώπων δεδομένου ότι η έννοια του προσώπου αναφέρεται στο συλλογικό άτομο. Έτσι, απορρίπτουμε την ατομικιστική λογική του κέρδους και του ανθρώπου «λύκου» για τους άλλους, καθώς και τη κολλεκτιβιστική λογική που αντικαθιστά την ισότητα με την ισοπέδωση.

Διαρκής και μόνιμη μέριμνα της κοινωνίας πρέπει να είναι όχι μόνο η μείωση των οικονομικών και κοινωνικών διαφοροποιήσεων, αλλά πριν απ’ όλα η μείωση των ανισοτήτων στην εκπαίδευση και στη γνώση που αναπαράγουν διαρκώς τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις.

Οι εμπειρίες των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων, του εργατικού κινήματος, του κινήματος της γυναικείας χειραφέτησης, των νεολαιίστικων κινημάτων, της οικολογίας, θα πρέπει έτσι να ενσωματωθούν σε ένα νέο κίνημα του 21^ου αιώνα.

7. Θέλουμε να συγκροτήσουμε μια αγωνιστική συλλογικότητα πανελλήνιας εμβέλειας, που να δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, την Κύπρο και τον απόδημο ελληνισμό. Ένα πολιτικό δίκτυο οργανώσεων και συλλογικοτήτων, που αγωνίζεται για την αποτίναξη του καθεστώτος αποικίας χρέους, που έχει επιβληθεί  πάνω στη χώρα μας, στην αποικιοποίησή της από τις δυνάμεις της γερμανικής Ευρώπης και της νέο-οθωμανικής Τουρκίας.

Ο αγώνας μας, είναι αγώνας για την υπέρβαση της εσωτερικής ελληνικής παρακμής, και την διαμόρφωση μιας νέας πολιτείας ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης για τον ελληνισμό του 21^ου αιώνα –γι’ αυτό και στηρίζεται στο τετράπτυχο: Εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία – κοινοτισμός. Αυτό το τετράπτυχο δεν ιεραρχείται, ούτε το ένα στοιχείο ανάγεται στα άλλα, αλλά αποτελούν από μόνα τους αυθύπαρκτες και ισότιμες αξίες και αντιθέσεις. Μόνον η συγκυρία αναδεικνύει κάποιο από αυτά ως προτεραιότητα και όχι, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, όταν κάποια αντίθεση προβαλλόταν ως το αποκλειστικό «κλειδί»  για όλες τις άλλες, με τις εκτρωματικές συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.

Στο παρελθόν, και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του 20^ού αιώνα, η ανάδειξη της εθνικής ή της κοινωνικής διάστασης σε αποκλειστική και μονοδιάστατη αντίθεση οδήγησε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, που είτε έφτασαν στον ναζιστικό και φασιστικό εθνικισμό, είτε στη σταλινική και σοβιετική παραμόρφωση. Στη δική μας περίπτωση, η άρρηκτη συνάφεια των τεσσάρων αυτών παραμέτρων καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι καμία δεν μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς τη συμβολή των υπολοίπων. Η εθνική ανεξαρτησία, δεδομένων των μεγεθών και της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, προϋποθέτει ένα νέο μοντέλο οικονομικής και οικολογικής ισορροπίας, στηριγμένο στην παράδοση της μικρής επιχείρησης, της αποκεντρωμένης παραγωγής, της δικτυακής οργάνωσης της ελληνικής κοινωνίας και του κοινοτισμού.

Επίσης απαιτεί μια πνευματική-πολιτιστική επανάσταση που θα απαντήσει στο τέλμα του πνευματικού μνημονίου που επιβλήθηκε στην ελληνική κοινωνία κατά την ύστερη μεταπολίτευση και την καταβαράθρωσε στα τάρταρα της αμάθειας –με τις συνέπειες που όλοι βλέπουμε να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας. Εξ άλλου, εμείς, έχουμε πάρει καλά το μάθημά μας από την μεταπολίτευση, όταν η αποκατάσταση των μη-προνομιούχων δεν συνοδεύτηκε μ’ ένα αίτημα πολιτιστικής αναγέννησης, κι έτσι βρεθήκαμε μπροστά στον νεοέλληνα Φρανκεστάιν που κατέστρεψε την ίδια του τη χώρα.

Όσο κυριαρχεί το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης και των κοινωνικών ανισοτήτων, η εθνική ανεξαρτησία θα παραμένει μία φενάκη. Διότι η Ελλάδα δεν διαθέτει τα μεγέθη και το καπιταλιστικό ήθος  που θα της επιτρέψει να κινηθεί μέσα στη ζούγκλα των πολυεθνικών. Η αρχαία Αθήνα μπόρεσε να αντιμετωπίσει τους Πέρσες γιατί στηριζόταν στον ένοπλο ελεύθερο αγρότη-πολίτη· την Επανάσταση του ’21 την πραγματοποίησε ο «απείθαρχος» κλέφτης των ελληνικών βουνών, στην Αντίσταση στους Γερμανούς και στον αγώνα της ΕΟΚΑ πρωτοστάτησαν η αγροτιά και η νεολαία.

Σε ό,τι αφορά στις γενικές ιδεολογικές και φιλοσοφικές μας κατευθύνσεις, αποτελούν μια απόπειρα δημιουργικής σύνθεσης ανάμεσα στις παραδόσεις μας –την αρχαία, τη βυζαντινή και τη νεώτερη– με τα σύγχρονα ρεύματα και τις κατακτήσεις άλλων λαών· μιας σύνθεσης ανάμεσα στην αρχαιοελληνική αμεσοδημοκρατική παράδοση της ελευθερίας, στην ορθόδοξη παράδοση, που επί δεκαεφτά αιώνες ταυτίστηκε με τον ελληνισμό, στο αντιστασιακό ήθος του νεώτερου ελληνισμού και τις απελευθερωτικές παραδόσεις και κινήματα των υπόλοιπων λαών και παραδόσεων. Το ημιτελές αίτημα της σύνθεσης αποτελεί βασική ανάγκη για την επιβίωση και, επιτέλους, την ολοκλήρωση του νεώτερου ελληνισμού. Γι’ αυτό και η κίνησή μας, αποτελώντας ζωντανή υλοποίηση αυτής της συνθετικής αντίληψης, περιλαμβάνει και απευθύνεται σε ανθρώπους από ποικίλες ιδεολογικές καταβολές και αντιλήψεις, προερχόμενους από την Αριστερά το Κέντρο και τη Δεξιά, θρησκευόμενους και αγνωστικιστές, που όμως συμφωνούν στις βασικές μας κατευθύνσεις, είναι πολυσυλλεκτική και ταυτόχρονα συνθετική. Απορρίπτουμε το ψευδές δίλημμα «εκσυγχρονισμός ή παράδοση», επιζητώντας τον εκσυγχρονισμό της παράδοσής μας.

8. Υπερασπίζουμε λοιπόν την ανάγκη μιας οργάνωσης της κοινωνίας που θα περιορίζει αποφασιστικά την κυριαρχία του εμπορεύματος, θα αναπτύσσει ορισμένους τομείς παραγωγής και θα αποαναπτύσσει άλλους, θα περιλαμβάνει έναν μεγάλο κοινωνικοποιημένο τομέα, θα μεταφέρει πόρους και δραστηριότητες στην περιφέρεια, θα προωθεί την πολυκαλλιέργεια και τις βιολογικές καλλιέργειες, θα απορρίπτει τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και θα προωθεί την ενεργειακή αυτονομία σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, στηριγμένη κατ’ εξοχήν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Μόνο υπό αυτή την σκοπιά μπορεί να καταστεί δυνατή η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσα σ’ ένα παγκόσμιο σκηνικό όπου συγκρούονται παραγωγικοί γίγαντες, οι οποίοι διαθέτουν κάποιες δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες εκατομμυρίων εργατικής δύναμης. Η δική μας οικονομική ανασυγκρότηση, θα πρέπει να στηριχτεί στην αυτάρκεια, τη μικρή επιχείρηση, στην παραγωγή ποιοτικών προϊόντων, και στην αξιοποίηση των ελληνικών συγκριτικών πλεονεκτημάτων (κλίμα, διατροφή και Παιδεία) τα οποία θάφτηκαν κάτω από την ψεύτικη ευημερία του νεοελληνικού παρασιτισμού.

Η λογική που αναδεικνύει την οικονομία ως το κέντρο της κοινωνίας αποτελεί αφ’ εαυτής μια παγίδα που οδηγεί αναπόφευκτα στην κυριαρχία του εμπορεύματος και της αγοράς πάνω στους ανθρώπους. Αντίθετα, επί χιλιάδες χρόνια, οι ανθρώπινοι πολιτισμοί έθεταν διαφορετικές προτεραιότητες στη συγκρότησή τους, και μόνο τα τελευταία διακόσια χρόνια, στη Δύση, και στην Ελλάδα πολύ πιο πρόσφατα, κυριάρχησε η λογική της οικονομικής προτεραιότητας έναντι των λοιπών ανθρώπινων αξιών. Η σημερινή κρίση αναδεικνύει και πάλι την ανάγκη της αλλαγής προτεραιοτήτων και την οριστική υπέρβαση της καπιταλιστικής «ανωμαλίας», που δηλητηρίασε τις ανθρώπινες κοινωνίες και αξίες: Το μέτρο της προόδου της κοινωνίας είναι ο διαρκής περιορισμός του εμπορεύματος και της εμπορευματοποίησης των ανθρώπινων αναγκών και των κοινωνικών λειτουργιών. Η οικονομία πρέπει να μεταβληθεί και πάλι σε έναν τομέα της ανθρώπινης ζωής και το μέτρο της ανάπτυξης των ανθρώπινων κοινωνιών πρέπει να είναι η απομάκρυνση από το βασίλειο της ανάγκης, δηλαδή από την οικονομία, και όχι αντίστροφα η υπαγωγή των πάντων σε αυτή.

9. Έτσι, προσβλέπουμε σε μια κοινωνία όπου στο επίπεδο της οικονομικής οργάνωσης θα συνυπάρχουν οι δημόσιες και οι κρατικές επιχειρήσεις σε μεγάλους τομείς που αφορούν τη συλλογική διαβίωση, ιδιωτικές επιχειρήσεις κυρίως μικρού και μεσαίου μεγέθους, καθώς και ένας αυξανόμενος τομέας συνεταιριστικών και κοινοτικών επιχειρήσεων.

Επιθυμούμε να παράγεται εγχώρια το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων που χρειαζόμαστε, χωρίς βέβαια να οδηγούμαστε στη φενάκη της κλειστής οικονομίας. Η οικολογική διάσταση της παγκόσμιας κρίσης υποχρεώνει σε ένα μοντέλο αποκεντρωμένης και μικρής κλίμακας παραγωγής, που, όπως τονίσαμε, αποτελεί προϋπόθεση τόσο για την κοινοτική και συνεταιριστική παραγωγή, όσο και για την εθνική ανεξαρτησία. Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει την ανυπαρξία και μεγάλων επιχειρήσεων, όπου αυτό κρίνεται αναγκαίο και επιθυμητό, αλλά θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι, ένα μοντέλο οικονομίας αυθεντικά εξισωτικό και οικολογικά βιώσιμο, πρέπει να έχει ως βάση του τη μικρή κλίμακα παραγωγής και χωροταξικής οργάνωσης. Δεν μπορεί μια κοινωνία ανεξάρτητη και δίκαιη να αναπαράγει το υδροκεφαλικό μοντέλο του αθηνοκεντρικού κράτους.

Δεν μπορεί να υπάρχει εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη με παρασιτική οικονομία, εξαρτημένη από την παγκόσμια αγορά. Οι κατευθύνσεις που επιβάλει στη χώρα το καθεστώς της αποικίας χρέους, είναι θανάσιμες για την εθνική υπόσταση και την κοινωνικό ιστό της χώρας: Υπό αυτές, η Ελλάδα θα καταντήσει μια χώρα-τουριστικό θέρετρο, με εκποιημένο τον εθνικό της πλούτο, μεγάλες μάζες εξαθλιωμένων πολιτών, ανύπαρκτο και πολλαπλώς ελεγχόμενο κράτος. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της «ανάπτυξης» που οραματίζονται οι δοτές ελληνικές κυβερνήσεις.

10. Βασικό στοιχείο της εθνικής αξιοπρέπειας είναι η αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Η νέα παραγωγική ανασυγκρότηση, που είναι απαραίτητη για την έξοδο από την κρίση και τον παρασιτισμό, θέτει το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Η αξιοπρεπής εργασία, η εργασία για όλους, είναι ένα αίτημα αποφασιστικής σημασίας. Επιπλέον, η διασφάλιση ενός βασικού, αξιοπρεπούς, εγγυημένου εισοδήματος για όλους, είναι ένας ουσιαστικός πυλώνας στον αγώνα για κοινωνική αλληλεγγύη. Η κοινωνική οικονομία αποτελεί απαραίτητο εργαλείο τόσο για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, όσο και για την υλοποίηση ενός εναλλακτικού οικονομικού μοντέλου.

11. Χρειαζόμαστε ένα πραγματικά δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, που να προάγει την ολόπλευρη μόρφωση των πολιτών και να υποστηρίζει, με τη λειτουργία του, τον αγώνα του ελληνικού λαού για ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη. Η εκπαίδευση που επιθυμούμε πρέπει να στηρίζεται στις αξίες της επιστημονικής αλήθειας και της χρήσης της γλώσσας και των παραδόσεών μας, για τη διαμόρφωση της συνείδησης των νέων γενεών, παράλληλα, με την επικοινωνία με τους άλλους λαούς και τα επιτεύγματά τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να αρνείται τον χυδαίο ανταγωνισμό και την «εκπαίδευση της αμάθειας», να προάγει μια παιδεία εθνική, οικουμενική, αληθινή. «Στο νου μου δεν έχω άλλο πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».

12. Η ταυτότητα των ανθρώπων δεν αποτελεί ένα κλειστό και μονοδιάστατο σύστημα, γιατί οι άνθρωποι αποτελούν υποκείμενα με πολλαπλές ταυτότητες, φύλο, ηλικία, έθνος, γλώσσα, κοινωνική τάξη, θρησκεία και παραδόσεις, πολιτισμό, επάγγελμα, τοπικότητα κ.λπ. και αυτές οι ταυτότητες, όπως ήδη προαναφέραμε, δεν ανάγονται η μία στην άλλη. Γι’ αυτό είναι προφανές πως υπερασπίζουμε την ύπαρξη κινημάτων -οικολογικού, εργατικού, αγροτικού, εθνικού, νεολαιίστικου, γυναικείου, ομοιοεπαγγελματικών κατηγοριών κ.λπ., καθώς επίσης και θρησκευτικών και εκκλησιαστικών αναφορών, μόνο που δεν πιστεύουμε ούτε στην αναγωγή όλων σε ένα, ούτε, από την αντίθετη πλευρά, σε έναν κατακερματισμό ταυτοτήτων και κινημάτων, που έχει εντέλει ως όριο και κατάληξη την απόλυτη ατομικοποίηση και διάλυση της κοινωνικής συνοχής.

ΙΙΙ. ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

13. Η κοινωνία μας πρέπει να είναι ανοικτή στους ξένους λαούς και τα διεθνή ρεύματα, δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται από ξενοφοβία και ρατσισμό. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να απορρίπτει τόσο τη γενικευμένη οικονομική εκμετάλλευση ξένων εργαζομένων όσο και την εξαφάνιση της εθνικής μας ταυτότητας μέσα σε μια δήθεν πολυπολιτισμική χοάνη, που αποτελεί το όπλο του παγκόσμιου κεφαλαίου για τη διαμόρφωση ενός μονοδιάστατου και, εντέλει, ανυπεράσπιστου εργαζόμενου.

Υποστηρίζουμε πως ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών πρέπει να επιστρέψει άμεσα στον τόπο του, και σε αυτό θα πρέπει να συμβάλουν οικονομικά και οι αποικιακές χώρες που τους οδήγησαν στον ξεριζωμό, ενώ όσοι παραμείνουν στην Ελλάδα θα πρέπει να ενσωματωθούν σταδιακώς στην ελληνική κοινωνία.

Για την Ελλάδα, το πρόβλημα είναι ακόμα πιο σύνθετο και περίπλοκο, εξαιτίας της ύπαρξης μεγάλων εθνικών ζητημάτων.

Το μεταναστευτικό στην Ελλάδα έχει διττή υπόσταση -και θα πρέπει κανείς να λαμβάνει υπόψη του και τις δύο πραγματικότητες όταν κουβεντιάζει περί αυτού. Το ένα είναι πως οι άρχουσες τάξεις χρησιμοποίησαν τα μεταναστευτικά ρεύματα στην Ελλάδα για να προωθήσουν τη στρατηγική του εκσυγχρονισμού. Αυτό το έπραξαν με τίμημα την κοινωνική και την εθνική συνοχή της κοινωνίας μας, μετέβαλαν την Ελλάδα σε ζώνη-ταμπόν μεταξύ Δύσης και Ανατολής, ενώ εξελίσσεται μια γιγάντια μετακίνηση πληθυσμών. Γι’ αυτό πρέπει να γυρέψουμε τις ευθύνες από τις ελλαδικές άρχουσες τάξεις, και όχι από τους μετανάστες.

Δεύτερον, είναι και μια άλλη διάσταση. Η ελληνική κοινωνία μέσα από την διαδικασία την οποία επέβαλαν οι άρχουσες τάξεις, είχε μεταβληθεί σε οιονεί δουλοκτητική κοινωνία. Η ελληνική εργατική τάξη υποκαταστάθηκε από τους ξένους – κι έτσι χτίστηκε μια ολόκληρη κουλτούρα ακόμα και στα κατώτερα στρώματα. Σε μεγάλο βαθμό, νομίζαμε ότι ζούσαμε στις Βρυξέλλες επειδή είχαμε άλλους να δουλεύουν για εμάς. Επιθανάτιος σπασμός αυτής της κοινωνικής συνθήκης, είναι μεταξύ άλλων, η Χρυσή Αυγή.

Για να αντιμετωπίσει κανείς το μεταναστευτικό, θα πρέπει να απαντήσει στην υπονόμευση που επιχειρεί η Τουρκία απέναντί μας, χρησιμοποιώντας το (παρά τις συμφωνίες που έχει υπογράψει για την επαναπροώθηση των μεταναστών). Επίσης, θα πρέπει να καταγγείλει το Δουβλίνο ΙΙ, διότι αυτό είναι το κύριο εργαλείο μέσα από το οποίο η ΕΕ δοκιμάζει να μεταβάλει την Ελλάδα στο Έλις Άϊλαντ της Δύσης.

Οι μετανάστες θα πρέπει να επιδοτούνται για να επιστρέφουν στις εστίες τους, ενώ η Ελλάδα από κοινού με άλλες χώρες θα πρέπει να αναλάβει αναπτυξιακή βοήθεια προς τις χώρες, και ιδιαίτερα τις περιοχές από τις οποίες εντοπίζονται τα πολυπληθέστερα ρεύματα, ώστε να αντιμετωπίσουν επί της ουσίας τα αίτια που γεννούν το φαινόμενα. Κι όλα αυτά παράλληλα με διαδικασίες ουσιαστικής ενσωμάτωσης όσων μεταναστών επιθυμούν να ζήσουν εδώ, και να ταυτίσουν τη μοίρα τους με τη μοίρα αυτού του τόπου: Δηλαδή, μέριμνα για να μάθουν ελληνικά, να έρθουν σε επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό, να εργάζονται με όρους εργατικού δικαίου ώστε να μην λειτουργούν ως δούρειος ίππος για την γενική υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων, να υπάρξει η σωστή κατανομή τους ανά την ελληνική επικράτεια, ώστε να μην δημιουργούνται γκέτο, διαχωρισμοί, υποβάθμιση και εξαθλίωση.

Τέλος, να δίνεται προτεραιότητα σε μετανάστες με συμβατό πολιτιστικό υπόβαθρο, ώστε να είναι εύκολη η ενσωμάτωσή τους. Εξ άλλου, κάτι τέτοιο είναι προτεραιότητα και από ανθρωπιστικής σκοπιάς, καθώς πτέρυγες του ισλαμοφασισμού έχουν εξαπολύσει ιερό πόλεμο στην Μέση Ανατολή και το Λεβάντε, με σκοπό να εξαλείψουν τους αλλόθρησκους πληθυσμούς (Δρούζους, Σιίτες, Αλαουΐτες) και κυρίως τους εναπομείναντες Χριστιανικούς πληθυσμούς εναντίον των οποίων έχουν εξαπολύσει απηνείς διώξεις (κυρίως στη Συρία).

ΙV. TI ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΥΜΕ – ΤΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

14. Η Κίνηση υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία και τη ριζική αναδιάταξη των εξωτερικών σχέσεων της χώρας. Υποστηρίζουμε την ανάγκη μιας Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, με ισόρροπη συμμετοχή της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας, παράλληλα με τη Δυτική, και ισότιμη συμμετοχή όλων των κρατών. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να αποφευχθούν ηγεμονισμοί που, σε όλο τον 20^ό αιώνα, οδήγησαν την Ευρώπη σε πολέμους, με πρωταρχική ευθύνη της Γερμανίας, και απειλούν και πάλι, σήμερα, με πρωτοβουλία των ίδιων, να φέρουν νέες διαιρέσεις και συγκρούσεις. Τα Βαλκάνια πρέπει, και μπορούν, να αποτελέσουν έναν διακριτό πόλο στην Ευρώπη.

Απέναντι στην ευρωπαϊκή διάσταση της κρίσης και την απειλή μιας νέας πανευρωπαϊκής γερμανικής ηγεμονίας η Ελλάδα θα πρέπει να αναπτύξει μια ιδιότυπη στρατηγική που στηρίζεται στην επίγνωση των μεγεθών της χώρας, της ιδιότυπης γεωπολιτικής της θέσης καθώς και της ιδιαιτερότητας των απειλών που αντιμετωπίζει. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα που κείται μεταξύ Δύσης και Ανατολής, και που αντιμετωπίζει τις αποικιακές αξιώσεις και των δύο πλευρών, τόσο από τον δυτικό πόλο όσο και από την νεο-οθωμανική Τουρκία. Γι’ αυτόν τον λόγο, κύρια, η κρίση στην Ελλάδα δεν αποτελεί απλώς μια εγχώρια εκδοχή της πανευρωπαϊκής κρίσης όπως είθισται να υποστηρίζει η πλειοψηφία του ελληνικού πολιτικού κόσμου: Σε μας, στην Ελλάδα και την Κύπρο, η Ευρώπη δείχνει σκληρότερο πρόσωπο απ’ ό,τι σε όλες τις χώρες, ακόμα και σε αυτές του ευρωπαϊκού Νότου, μεταβάλλοντας ανοιχτά τη χώρα σε αποικία χρέους και αξιώνοντας απροκάλυπτα την λεηλασία του εθνικού, φυσικού και κοινωνικού μας πλούτου. Ταυτόχρονα, η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία αναπτύσσεται ιστορικά σε περιοχή μας, τα Βαλκάνια, σε συνέργεια με τον τουρκικό περιφερειακό ηγεμονισμό. Όπως αποδείχτηκε περίτρανα στην τραγική εμπειρία της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, κατά την δεκαετία του 1990, τα Βαλκάνια έχουν μεταβληθεί σε πολιτικό εργαστήριο όπου διαμορφώνονται μοντέλα συγκυριαρχίας μεταξύ των αποικιακών δυνάμεων της Δύσης, και της νέο-Οθωμανικής Τουρκίας (βλέπε Κόσοβο-Βοσνία).

Έτσι, η Ελλάδα θα πρέπει στον αγώνα για την ανεξαρτησία της να αναπτύξει στην πραγματικότητα έναν διμέτωπο αγώνα και μάλιστα μέσα σε αρνητικές γεωπολιτικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες.

Για να περάσουμε μέσα από τις  συμπληγάδες πρέπει να υιοθετήσουμε την στρατηγική ενός παρατεταμένου αντάρτικου που σκοπό θα έχει να προκαλέσει ρήγματα στην γεωπολιτική μας περικύκλωση. Σε ό,τι αφορά στην Ευρώπη, θα πρέπει να αναπτύξουμε τις αντιστάσεις μας σε όλα τα πεδία ώστε να μπλοκάρουμε την επέλαση των μνημονίων, και ταυτόχρονα να υιοθετήσουμε μια πολιτική άρνησης των «μεταρρυθμίσεων» που απαιτεί η ευρωπαϊκή ένωση, με την παράλληλη διαμόρφωση συμμαχιών με τις χώρες του ‘ευρωπαϊκού νότου’ ώστε να χτίσουμε ευρύτερα μέτωπα για την αντιμετώπιση της ‘γερμανικής Ευρώπης’. Και βέβαια, θα πρέπει να αξιοποιήσουμε κάθε αντισυσπείρωση που γεννάει η βουλιμία και ο σωβινισμός της νέας γερμανικής ηγεμονίας.

Ταυτόχρονα, απέναντι στον νέο-οθωμανισμό πρέπει να διαμορφώσουμε στρατηγικές συμμαχίες με τις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων που απειλούνται και αυτές να υπαχθούν στην Τουρκική σφαίρα επιρροής (Σερβία, Βουλγαρία) αλλά και με τις δυνάμεις που τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και στη Μέση Ανατολή αντιμάχονται τα τουρκικά αυτοκρατορικά σχέδια (τους Κούρδους, τους αλεβήτες, τους σιίτες του Λιβάνου, το Ιράν, τους Ορθόδοξους Άραβες κ.ο.κ.). Για την απόκρουση της νέο-οθωμανικής απειλής, αποφασιστική σημασία έχει η διαμόρφωση μιας ελληνικής βαλκανικής στρατηγικής. Όπως και κατά τον 14^ο-15^ο αιώνα, η Τουρκία δοκιμάζει την περικύκλωση του ελληνικού χώρου μέσα από την εγκαθίδρυση ενός δικού της τόξου επιρροής που ξεκινάει από τη Μαύρη Θάλασσα και καταλήγει στην Αδριατική –αυτή τη φορά χρησιμοποιώντας μάλιστα αποφασιστικά τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που ζουν στη Βαλκανική. Οι λαοί των Βαλκανίων, θα πρέπει να συμμαχήσουν σ’ έναν αγώνα για την αυτοδιάθεσή τους, καθώς τα μεγέθη και η κατάστασή τους έχει αποφασίσει: Ο δρόμος των αλληλοσπαραγμών και της διχόνοιας, είναι ο δρόμος της εκ νέου πολιτικο-οικονομικής υποδούλωσης στη ‘νέα Υψηλή Πύλη’.

V. ΘΡΑΚΗ – ΑΙΓΑΙΟ – ΚΥΠΡΟΣ

15. Η Θράκη, το Αιγαίο, η Κύπρος, και τα δικαιώματα του ελληνισμού εκεί, είναι αδιαπραγμάτευτα. Φιλικές σχέσεις με την Τουρκία μπορούν να αποκατασταθούν μόνο εάν αυτή πάψει να κατέχει την Κύπρο, να απειλεί τη Θράκη, να επιβουλεύεται το Αιγαίο. Ο νεο-οθωμανισμός κάποιων δικών μας ελίτ, που υποστηρίζει την υπαγωγή μας στην τουρκική σφαίρα κυριαρχίας, είναι ανιστόρητος και παραγνωρίζει τον επιθετικό χαρακτήρα των τουρκικών αρχουσών τάξεων. Προϋπόθεση για αυθεντικά φιλικές σχέσεις αποτελεί η διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου, χωρίς βέβαια τη μη-βαλκανική Τουρκία, και ο εκδημοκρατισμός της Μικράς Ασίας, που θα επιτρέψει στον κουρδικό λαό  να αποκτήσει την αυτοδιάθεσή του, καθώς και σε όλες τις άλλες εθνότητες και λαούς τα δικαιώματά τους.

 

ΚΥΠΡΟΣ

16. Η Κύπρος αποτελεί σήμερα εν τοις πράγμασι κατεχόμενο ελληνικό έδαφος. Οι αγώνες αιώνων του κυπριακού ελληνισμού για ελευθερία και ένωση με τον κορμό της Ελλάδας, από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος, με αποκορύφωμα τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, το 1955-59, έχουν απαντήσει κατηγορηματικά ως προς την υφή του κυπριακού: Η Κύπρος αποτελεί αναπόσπαστο και κομβικής σημασίας κομμάτι του ελληνισμού και ο βαθύτερος πόθος Ελλαδιτών και Κυπρίων παραμένει η Ενωση.

Και όμως, οι αλλεπάλληλες υποχωρήσεις, από την ελλαδική και ελληνοκυπριακή ηγεσία, εδώ και εξήντα χρόνια  – οι  οποίες συνιστούν πλέον ανοιχτή και ποινικά κολάσιμη μειοδοσία–, έχουν οδηγήσει σε μια αμοιβαία αποξένωση Ελλαδίτες και Κύπριους, ενώ το νησί βρίσκεται στα πρόθυρα της οριστικής τουρκοποίησης.

Παρόλα ταύτα ακόμα και σήμερα το βασικό αίτημα παραμένει η Αυτοδιάθεση, που διασφαλίζεται μόνο με κοινό αγώνα Ελλάδας και Κύπρου, έστω και εάν σήμερα έχουν διαφορετικά κράτη. Εξάλλου, είναι δυνατή η άμεση ενίσχυση των σχέσεων –ακόμα και θεσμικά– μεταξύ των δύο ελληνικών κρατών, με μέτρα όπως η αποκατάσταση του ενιαίου αμυντικού δόγματος, η εκ νέου ενοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος κ.λπ. Αποφασιστικής σημασίας είναι η ουσιαστική επανασύνδεση των πολιτικών και των κοινωνικών δυνάμεων Ελλάδας και Κύπρου, με κοινά έντυπα, κοινές πολιτιστικές, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και εκδηλώσεις. Η θέση του κοινού αγώνα πρέπει να αναδεικνύεται κατ’ εξοχήν στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών, παράλληλα με εκείνο των πολιτικών και πολιτειακών θεσμών. Και η ενεργός παρουσία Ελλαδιτών και Κυπρίων στα κινήματα της Ελλάδας και της Κύπρου αποτελεί αποφασιστική παράμετρο για την ανακατάκτηση της απαραίτητης ψυχικής ενότητας.

Τα τελευταία γεγονότα, με την υπαγωγή της Κύπρου σε καθεστώς μνημονίου, και την άμεση εφαρμογή μιας σκληρότατης θεραπείας-σοκ στην οικονομία που μέσα σε ένα μήνα σάρωσε το λεγόμενο ‘κυπριακό θαύμα’ των παρασιτικών αρχουσών τάξεων της Μεγαλονήσου, επιβεβαίωσε με τραγικό τρόπο την κοινή μοίρα Κύπρου και Ελλαδικού χώρου. Η επικείμενη φτωχοποίηση της Νήσου, φέρνει ξανά πιο κοντά, έστω και μ’ αρνητικό τρόπο, τις δύο συνιστώσες του ελληνισμού.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο κοινός αγώνας καθίσταται μονόδρομος τόσο για την αποτίναξη της ‘αποικίας χρέους’ όσο και για την αντιμετώπιση του νεο-οθωμανισμού. Εξ άλλου, οι διπλωματικοί κύκλοι των μεγάλων δυτικών δυνάμεων ομολογούν ανοιχτά ότι θα χρησιμοποιήσουν τον εκβιασμό των μνημονίων για να περάσουν ένα νέο σχέδιο Ανάν, και το γεγονός αυτό αποτελεί «πιλότο» για την επίλυση των υπόλοιπων εθνικών θεμάτων της Ελλάδας.

Η άμεση διακοπή των λεγόμενων διακοινοτικών συνομιλιών, που στην ουσία διεξάγονται με τον Τούρκο κατακτητή, ενώ παραμένουν τα τούρκικα στρατεύματα και οι έποικοι στο νησί, και η επαναφορά του Κυπριακού στη βάση του, ως ζητήματος κατοχής, εθνοκάθαρσης και απελευθέρωσης, αποτελούν προϋπόθεση για οποιαδήποτε ρεαλιστική πολιτική επιβίωσης του κυπριακού ελληνισμού. Προφανώς δε, εκτός από τα τουρκικά στρατεύματα, θα πρέπει να εκδιωχθούν και οι αγγλικές βάσεις, ενώ το ζήτημα των Τουρκοκυπρίων, μετά την αποχώρηση των εποίκων, θα πρέπει να λυθεί με την  εγγύηση των μειονοτικών δικαιωμάτων τους, και όχι βέβαια με την ύπαρξη κάποιας δήθεν «ισότιμης κοινότητας».

[Η τραγική ιστορία του Κυπριακού, μια ιστορία απίστευτης μειοδοσίας και απελπιστικά κοντόφθαλμων αντιδράσεων, αποτελεί βαριά παρακαταθήκη για την παρούσα κατάσταση, όπου πλέον απειλείται η ιδία η επιβίωση του ελληνισμού στην Κύπρο. Η αδυναμία ολοκλήρωσης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα έχει ως αφετηρία την εγκατάλειψή του από την Αριστερά και το ΑΚΕΛ, επικουρείται από την αδυναμία της ηγεσίας της ΕΟΚΑ –κατ’ εξοχήν της πολιτικής– να ολοκληρώσει τον στόχο της Αυτοδιάθεσης-Ένωσης και σφραγίζεται από τη μειοδοτική πολιτική της Ζυρίχης, την οποία επέβαλε η ελληνική πολιτική ηγεσία. Έκτοτε, η Κύπρος ταλανίζεται, από τη μια πλευρά, από τη μειοδοτική στρατηγική, που κατέστη κυρίαρχη, και από την άλλη πλευρά, από έναν κοντόφθαλμο και χειραγωγήσιμο μικροεθνικισμό, που οδήγησε στον εγκλωβισμό πατριωτικών δυνάμεων σε αλλότριες στρατηγικές, στο εγκληματικό πραξικόπημα, και αποτέλεσε την αφορμή για την τουρκική εισβολή. Σήμερα, που ο αγώνας διεξάγεται από πολύ χειρότερες θέσεις, με τον τουρκικό στρατό παρόντα, την Κύπρο διχοτομημένη, την Ελλάδα απομακρυσμένη, την Τουρκία ενισχυμένη, την κυπριακή και ελλαδική κοινωνία διαβρωμένες από τον εθνομηδενισμό και τη διάλυση, δεν υπάρχει περιθώριο για λάθη. Γιατί θα είναι τα τελευταία! Πρέπει συστηματικά να αποδομήσουμε τον εθνομηδενισμό και τον νεο-κυπριωτισμό και να προωθήσουμε την ενότητα του κυπριακού ελληνισμού, γύρω από το αίτημα της Αυτοδιάθεσης, ξεπερνώντας εκείνες τις διαιρέσεις που συνέβαλαν στην καταστροφή. Δεν υπάρχει άλλη πολιτική, ικανή να διασφαλίσει την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού.]

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

17. Θεωρούμε αποφασιστικής σημασίας τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου, στα πλαίσια της Ευρώπης, ως προϋπόθεση για την ανεξαρτησία μας. Σε αυτά τα πλαίσια και επειδή δεν θεωρούμε ότι μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια πολλαπλών μετώπων, είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό για την ονομασία των Σκοπίων, με την προϋπόθεση ότι θα είναι μια ονομασία για όλες τις χρήσεις, πως θα αλλάξει το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, και πως δεν τίθεται ζήτημα «μακεδονικής γλώσσας» ή «μακεδονικής» εθνότητας. Μπορούμε να δεχθούμε μόνον σλαβομακεδονική γλώσσα και σλαβομακεδονική εθνότητα.

[Έχουμε τονίσει πολλές φορές πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια βασική απειλή κατά της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητάς της, τη νεο-οθωμανική Τουρκία. Γι’ αυτό θα πρέπει να κλείσει, κατά το δυνατόν και στα πλαίσια ενός συμβιβασμού χωρίς θεμελιακές υποχωρήσεις, όλα τα δευτερεύοντα μέτωπα αντιπαράθεσης, τα οποία εκμεταλλεύεται και υποδαυλίζει στο έπακρο η τουρκική πολιτική, τα τελευταία 20 χρόνια – από τη στιγμή της διάλυσης της ενιαίας  Γιουγκοσλαβίας και μετά. Η διαιώνιση της αντιπαράθεσης με την ΠΓΔΜ, με ευθύνη μιας ανιστόρητης στρατηγικής της ηγεσίας των Σκοπίων (καθώς) και των ελληνικών λαθών, κάνει ζημιά και στα Σκόπια και την Ελλάδα. Τα Σκόπια, αν έπαυαν τους γελοίους «μακεδονισμούς», θα μπορούσαν να στηριχτούν αποφασιστικά στην Ελλάδα για την επιβίωσή τους, μια και τόσο η Αλβανία όσο και η Βουλγαρία καραδοκούν για μια πιθανή διάλυσή της και ενσωμάτωση των Αλβανών και των Σλαβομακεδόνων αντίστοιχα σε Αλβανία και Βουλγαρία. Μια τέτοια εξέλιξη –πιθανότατη σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο– θα πυροδοτήσει έναν νέο κύκλο αντιπαραθέσεων στην περιοχή, θα μας φέρει σε αντιπαράθεση με μια φιλοτουρκική «μεγάλη Αλβανία» και μια Βουλγαρία που θα εμφανιστεί, με την υποδαύλιση της Τουρκίας, ως ο νέος φορέας του μακεδονισμού, κλείνοντας και κάθε πιθανότητα επικοινωνίας με τη Σερβία. Έτσι, η Ελλάδα θα αποστερηθεί, σε βάθος χρόνου –για δεκαετίες τουλάχιστον–, τον βαλκανικό πνεύμονα που χρειάζεται, και θα βρεθεί, κυριολεκτικά, περικυκλωμένη από εχθρικές δυνάμεις. Καταφέραμε, με μια ανούσια διελκυστίνδα μεταξύ ψευδοδιεθνιστών, που ήταν έτοιμοι να υποχωρήσουν στα πάντα, και ενός μικροελλαδικού εθνικισμού, να επιτρέψουμε τη διαιώνιση του μακεδονικού, ως ένα κυριολεκτικό στιλέτο στα νώτα της χώρας, που ακυρώνει κάθε απόπειρα βιώσιμης και βαλκανικής διεξόδου της πολιτικής μας.]

ΘΡΑΚΗ-ΑΙΓΑΙΟ

18. Αποφασιστικής σημασίας για την ανεξαρτησία και επιβίωση του ελληνισμού αποτελούν οι περιοχές της Θράκης και του Αιγαίου, ιδιαίτερα του ανατολικού. Η Θράκη πρέπει να επανενταχθεί πλήρως στον εθνικό κορμό, γεγονός που απειλεί και υπονομεύει η παρουσία και η δραστηριότητα του τουρκικού Προξενείου, που θα πρέπει να καταργηθεί πάραυτα. Οι μουσουλμάνοι της Θράκης είναι Έλληνες πολίτες και οι Πομάκοι και οι Ρομά πρέπει να έχουν εκπαίδευση στη γλώσσα τους και να πάψουν να είναι υποχείρια της Τουρκίας. Επιπλέον πρέπει να αντιμετωπιστεί η τουρκική οικονομική και πολιτιστική διείσδυση που διευκολύνεται από την ενδοτική πολιτική των νέο-οθωμανικών κύκλων στο εσωτερικό της χώρας, σε επιχειρηματικούς κύκλους και πολιτικές δυνάμεις.

Στο Ανατολικό Αιγαίο, θα πρέπει να αποφύγουμε τη σταδιακή τουρκοποίηση της οικονομίας των νησιών, μέσα από την ενίσχυση της τοπικής οικονομίας και τη διασύνδεσή της με την οικονομία της υπόλοιπης χώρας. Εξ άλλου, το τέλος της υδροκέφαλης αθηνοκεντρικής Ελλάδας αποτελεί αναγκαίο παράγοντα εθνικής ολοκλήρωσης και άμυνας. Και, προφανώς, η Ελλάδα πρέπει να ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ.

 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

19. Οι αξίες της εθνικής ταυτότητας και αλληλεγγύης είναι προϋπόθεση όχι μόνο για την επιβίωση των χωρών, και κατ’ εξοχήν της δικής μας, που βρίσκεται στα σύνορα των κόσμων, αλλά  αποτελούν και προϋπόθεση για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και της οικονομικής επιβίωσης.

Οι κοινωνίες χωρίς αίσθηση εθνικής κοινότητας γίνονται ζούγκλες. Και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του εθνομηδενισμού είναι πως, προσπαθώντας  να αμβλύνει την εθνική συνείδηση των Ελλήνων, αποδυνάμωσε την κοινωνική τους συνοχή, αποσυνέθεσε συνδικάτα, συνεταιρισμούς, κοινότητες, δήμους, ακόμα και τους ευρύτερους οικογενειακούς δεσμούς. Κατά συνέπεια, η ανασυγκρότηση των κοινωνιών μας περνάει τόσο μέσα από την αλλαγή των κοινωνικών δομών και του οικολογικού προτύπου, όσο και μέσα από την ανασύνθεση του εθνικού και κοινωνικού ιστού.

 

20. Αποφασιστικής σημασίας για ένα αυθεντικά διαφορετικό μοντέλο κοινωνίας είναι το ζήτημα της ανάπτυξης των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας. Και όχι μόνο των τυπικών τέτοιων, όπως η θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων, αλλά προπαντός η σταδιακή ενίσχυση αμεσοδημοκρατικών θεσμών, τους οποίους κάνει εφικτούς και η μεταφορά των αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο και σε επιχειρήσεις και θεσμούς μικρότερου μεγέθους. Η κοινοτική παράδοση του λαού μας, από την αρχαιότητα έως σήμερα, πρέπει να αποτελεί βασική παράμετρο για τη θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας.

Και αυτό, όταν η πορεία που ακολουθούν τόσο οι παγκόσμιοι όσο και οι ευρωπαϊκοί και ελληνικοί θεσμοί –τελευταίο έκτρωμα, ο Καλλικράτης– κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, της αποδυνάμωσης της δημοκρατίας και του γενικευμένου εκφασισμού. Σε μια ανάλογη κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί και η συνταγματική αναθεώρηση, που καθίσταται επιτακτική αναγκαιότητα. Πρέπει να αντικατασταθεί το παρόν ξεπερασμένο και αναχρονιστικό Σύνταγμα, που είναι κομματοκεντρικό και πρωθυπουργοκεντρικό, από ένα Σύνταγμα που ενισχύει τον ρόλο του λαϊκού παράγοντα στη λήψη των αποφάσεων – θέσπιση δημοψηφισμάτων, άμεση εκλογή του προέδρου από τον λαό, θέσπιση δεύτερου νομοθετικού σώματος, ενίσχυση της τοπικής αυτοδιοίκησης και του κοινοτισμού. κ.λπ.

Τέλος, ο ελληνικός λαός θα πρέπει επιτέλους να εγκαταλείψει τα υπολείμματα των ραγιάδικων και αποικιοκρατικών αντιλήψεων που άφησαν τέσσερις και πλέον αιώνες τουρκοκρατίας στον ελληνικό χώρο. Δηλαδή, τόσο τις πελατειακές σχέσεις, τα λογιών-λογιών ‘μπαχτσίσια’, και την άλωση των θεσμών από ομάδες συμφερόντων. Ομοίως θα πρέπει να θέσει τέλος στην κληρονομιά της Βαυαροκρατίας, που βαρύνει ακόμα την αντίληψη και τις πρακτικές του ελληνικού κράτους, και που το θέλει να οργανώνεται και να δρα παρά και συχνά ενάντια στις ίδιες της παραδόσεις πολιτικής οργάνωσης που πηγάζουν από την ιστορική πορεία του λαού μας. Ο αγώνας για την χειραφέτηση του ελληνισμού, είναι αγώνας για την οικοδόμηση μιας νέας ελληνικής πολιτείας, δημοκρατικής και αποκεντρωμένης, η οποία θα αποτελεί πραγματικό κτήμα του λαού και όχι ένας αλλότριος οργανισμός που επιβάλλεται από τα έξω και τα πάνω –προκαλώντας την αποξένωση της κοινωνίας από το κράτος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Εμείς δεν πιστεύουμε πως οι λύσεις και τα πρότυπα που προωθούμε αποτελούν μια πανάκεια, ούτε ότι  θα φέρουν τον Παράδεισο επί γης, όπως έκαμαν προηγούμενες απόπειρες, οι οποίες αντί Παραδείσου έφεραν την Κόλαση. Ούτε πιστεύουμε πως είναι δυνατόν οποιαδήποτε ανθρώπινη απόπειρα ή θεωρία να κλείσει μέσα της την πολλαπλότητα του κόσμου και των ανθρώπων.
Παλεύουμε για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας, πιστεύοντας όμως πάντα πως η ανθρώπινη περιπέτεια δεν έχει τέλος και πως ατομικισμός και αλληλεγγύη θα αντιμάχονται εσαεί.

Αγώνας για:
Εθνική απελευθέρωση.
Πολιτιστική και πνευματική αναγέννηση.
Ελληνική, δημόσια παιδεία ανοιχτή στους ορίζοντες της οικουμένης.
Παραγωγική ανασυγκρότηση – ενεργειακή αυτάρκεια – άρση του παρασιτισμού.
Εγγυημένο εισόδημα και υγειονομική περίθαλψη.
Λιγότερη, αξιοπρεπής δουλειά για όλους.
Πραγματική δημοκρατία θεμελιωμένη πάνω στην άμεση δημοκρατία-κοινοτισμό.
Ριζική θεσμική μεταρρύθμιση – αποκέντρωση.
Αποκατάσταση της οικολογικής ισορροπίας.
Βαλκανική συνεργασία για την χειραφέτηση των λαών.
Ευρώπη των λαών, πέρα από την ύβρι της αποικιοκρατίας, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια.
Έναν πολυπολικό κόσμο, δημοκρατικά οργανωμένο –μια παγκοσμιότητα μωσαϊκό των διαφορετικών εθνοτήτων και των πολιτισμών, πέρα από την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια κυριαρχία του δυτικού καταναλωτικού πολιτισμού.