Από τον Ζενάκο στον Θ. Δραγούμη

«Αντιεθνικιστικές» ρητορείες, «αντιεκκλησιαστικές» εμμονές με αντιεκσυγχρονιστική σάλτσα

Του Μιχάλη Χατζηπέτρου από τη Ρήξη φ. 103
Θα ήταν άδικο να ταυτίσουμε τον αρθρογράφο του Unfollow A. Ζενάκο με τον συγγραφέα πολιτικοαστυνομικών μυθιστορημάτων Θ. Δραγούμη. Ο πρώτος ανήκει σε ένα χώρο φιλοσύριζα δημοσιολόγων, ενώ ο δεύτερος, αν το ψευδώνυμο έχει κάποια σχέση με την ταυτότητά του, μάλλον παραπέμπει σε παλιό στέλεχος της ΕΔΑ που μεταπολιτευτικά άλλαξε ιδεολογικό στρατόπεδο.
Ο Ζενάκος, στο τελευταίο τεύχος του Unfollow, προσπαθεί να ορίσει τον εκσυγχρονισμό ως ιδεολογική γέφυρα που συνδέει σε συνεργατικά σχήματα νεοφιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες και εθνικιστές της δεξιάς. Αν και σωστά συνδέει τον εκσυγχρονισμό με τον αλήστου μνήμης σημιτισμό, ξεχνάει ότι εκείνη η εποχή είναι συνδεδεμένη με την παραγωγική απίσχναση της χώρας, την υπαγωγή της στο νεοθωμανισμό και τις πολιτικές σκοπιμότητες του ατλαντισμού και των συμμάχων του στην περιοχή μας: Συμφωνία Μαδρίτης, υπόθεση S-300, παράδοση Οτσαλάν, θάψιμο του μακεδονισμού, αποδοχή αλβανικών προκλήσεων στη μετά Κόσοβο εποχή… Ξεχνά επίσης ο Α. Ζενάκος ότι την εποχή εκείνη μεγάλα κομμάτια του τότε ΣΥΝ έφευγαν μαζικά προς το σημιτικό ΠΑΣΟΚ. Ο πολύς κ. Μπίστης, ως υπεύθυνος εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΝ, κρατούσε ίσες αποστάσεις μεταξύ βομβαρδιζόμενης Γιουγκοσλαβίας και των νατοϊκών βομβαρδιστικών. Αν λοιπόν θα ήθελε μια σοβαρή ερμηνεία του εκσυγχρονισμού ο Α. Ζενάκος, θα έπρεπε να συμπεριλάβει στην ανάλυσή του και την εξωτερική πολιτική του εκσυγχρονισμού. Διότι, ως γνωστόν, γι’ αυτούς που θέλουν να ορίζονται ως αριστεροί, εξωτερική και εσωτερική πολιτική αποτελούν δύο όψεις της αυτής συνάφειας. Και, βεβαίως, οι διανοούμενοι και οι δημοσιολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ και της λοιπής ριζοσπαστικής ή αντικαπιταλιστικής αριστεράς αδυνατούν να καταλάβουν τη σχέση του εθνομηδενισμού και του εκσυγχρονισμού. Διότι ο πρώτος υποκρύπτει τη στρατηγική χαμηλού πολέμου μέσα από την οποία η χώρα διαλύεται ο παραγωγικός ιστός της χώρας, και γίνεται ένα ευρωατλαντικό παράσιτο, έτσι ώστε, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, να μετατραπεί σε «οικόπεδο και αποικία», που λέει και ο τραγουδοποιός προφητικά από το 1979. Και αυτός ο πολιτικός χώρος θα έπρεπε να ανησυχεί πολύ περισσότερο, μιας και φιλοδοξεί να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, για την αναλυτική του ανεπάρκεια στο ζήτημα του εκσυγχρονισμού. Διότι όταν ο Μουζέλης, βασικός ιδεολογικός υποστηρικτής του σημιτικού εκσυγχρονισμού, ταυτίζεται με τον Τσακαλώτο στο θέμα του εθνολαϊκισμού, φυσιολογική κατάληξη είναι τα όσα είπε ο Δραγασάκης στους Γερμανούς βουλευτές που ήρθαν να μας πλασάρουν το νέο παιδομάζωμα που οργανώνει η Μέρκελ, με στόχο τους νέους της Ελλάδας και των λοιπών PIGS. Διότι η πολιτική και η ιδεολογία διαμορφώνονται μέσα από πολλά και διαφορετικά κανάλια.
***
Όταν αριστεροί μυθιστοριογράφοι ταυτίζουν την ακροδεξιά με τους Σέρβους και την Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως ο Αποστολίδης της Άγρας στη Λοβοτομή και ο Πανσέληνος του Κέδρου στις Σκοτεινές Επιγραφές, λογική κατάληξη είναι η… Μαύρη Αυγή του Θ. Δραγούμη (Ψυχογιός). Ο τελευταίος, μέσα από ένα ανακάτωμα υπαρκτών στοιχείων και δικών του μυθοπλαστικών κατασκευών, ταυτίζει τους Σερβο-βόσνιους με τους χρυσαυγίτες και την Άνω Πλατεία των Αγανακτισμένων του Συντάγματος. Φτάνει δε στο σημείο να παρουσιάζει τον αρχηγό της φανταστικής οργάνωσης ως ήρωα μαχητή της εθελοντικής φρουράς των Ελλήνων που πολέμησαν εθελοντές στη Βοσνία, ενώ άμεσα κατηγορεί τους τελευταίους για όσα έγιναν στην Σρεμπρένιτσα. Βεβαίως, για τη στάση και το πολιτικό ποιόν των Ελλήνων εθελοντών, υπάρχει ευτυχώς και το ρεπορτάζ του παλιού τηλεοπτικού Σκάι, καθώς και το βιβλίο-μαρτυρία Έλληνα εθελοντή, ο οποίος είναι γνωστός για το αριστερό, δημοκρατικό και αντιμπεριαλιστικό του προφίλ.
Αφού λοιπόν οι αντιεκσυγχρονιστές διανοούμενοι της ριζοσπαστικής αριστεράς, που προστρέχουν στα ιδεολογικά νάματα της Εσπερίας θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι, ας κοιτάξουν να ξεκαθαρίσουν στο κεφάλι τους τη σύζευξη εκσυγχρονισμού-εθνομηδενισμού. Ας ακούσουν λίγο, βρε αδερφέ, τον Μελανσόν, που καλούσε «να ενώσουμε το κόκκινο της επανάστασης με το κόκκινο που έχει η γαλλική σημαία». Διότι με αυτά και με εκείνα, η ευρωπαϊκή αριστερά, κομμάτι της οποίας είναι και οι εγχώριοι, άφησε τη Μαρίν Λεπέν να παρουσιάζεται ως συνέχεια του Ντε Γκολ. Ενώ κανονικά θα έπρεπε να τη βλέπουν οι λαοί ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή η συνέχεια του κατοχικού Βισύ…