Νέα σχολική χρονιά: Τα σχολεία άνοιξαν, oι καθηγητές ήρθαν;

Σπασμωδικές κινήσεις και παλινωδίες από το υπουργείο Παιδείας

Του Τάσου Χατζηαναστασίου από τη Ρήξη φ. 107

Η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς συντελείται εν μέσω εξαγγελιών για προσλήψεις χιλιάδων αναπληρωτών και δεσμεύσεων για μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών ύστερα από τέσσερα χρόνια. Κι όλα αυτά ενώ τα πρώτα στοιχεία δείχνουν πως στις λεγόμενες βασικές ειδικότητες των φιλολόγων, των μαθηματικών και των καθηγητών των φυσικών επιστημών υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε όλη την Ελλάδα.
Ένα πρώτο δείγμα της νευρικότητας, αν όχι του πανικού, που επικρατεί στο υπουργικό επιτελείο, αποτελεί το γεγονός ότι, με απόφαση με ημερομηνία 2 Σεπτεμβρίου 2014, ανατίθενται σε επιπλέον ειδικότητες τα μαθήματα που φαίνεται πως δεν θα μπορέσουν καλύψουν οι καθηγητές των ειδικοτήτων στις οποίες παρουσιάζεται έλλειμμα. Πιο κραυγαλέα περίπτωση, η εκ νέου ανάθεση του μαθήματος της ιστορίας, εκτός των φιλολόγων, στις ειδικότητες των κοινωνιολόγων, των νομικών, των θεολόγων και των ξενόγλωσσων φιλολογιών. Ανάλογη περίπτωση η ανάθεση του μαθήματος των μαθηματικών στους καθηγητές πληροφορικής και της φυσικής στους μαθηματικούς.
Όλες αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις και παλινωδίες φανερώνουν πως οι εξαγγελίες για αθρόους διορισμούς μάλλον υπαγορεύονται από την πολιτική κουλτούρα του υπουργού, παρά στηρίζονται σε ρεαλιστικά δεδομένα. Ανάμεσα στις δεκάδες εξαγγελίες από τα ΜΜΕ, ξεχωρίζει και η δέσμευση για μη απόλυση των καθηγητών που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα, χωρίς όμως να υπάρχει η αντίστοιχη δέσμευση για επαναλειτουργία των τομέων και ειδικοτήτων της επαγγελματικής εκπαίδευσης, που έχουν εντελώς αυθαίρετα και αναιτιολόγητα καταργηθεί.
Σε ό,τι αφορά την ουσία της εκπαίδευσης, η «εκσυγχρονιστική» τάση, που το προηγούμενο διάστημα είχε την απόλυτη ηγεμονία στο περιεχόμενο σπουδών και στη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων, όπως και στη διδακτική μέθοδο, έχει μεν υποστεί σημαντικά πλήγματα, κυρίως σε ό,τι αφορά το μάθημα της ιστορίας, αλλά και της λογοτεχνίας στο λύκειο, εξακολουθεί ωστόσο να ασκεί σημαντική επιρροή.
Οι δύο βασικοί άξονες αυτής της τάσης εξακολουθούν να είναι το σχολείο της αμάθειας και η αθρόα παραγωγή αστοιχείωτων νέων πολιτών, όπως επίσης ο αφελληνισμός στο περιεχόμενο των σπουδών και η απαξίωση του συλλογικού ήθους προς όφελος του ατομισμού και της ενίσχυσης του υπερεγώ των εφήβων.
Κοντά σε αυτές τις σταθερές έρχονται, μέσω της Τράπεζας Θεμάτων στα λύκεια, να ενισχυθούν ο ανταγωνισμός, η παπαγαλία και η απαξίωση κάθε γνώσης, δραστηριότητας ή ευαισθησίας που δεν αποτελούν εξεταστέα ύλη. Η επικράτηση του νέου θεσμού συντελεί στην ολοκλήρωση της ακύρωσης της αποστολής της Παιδείας ως διαδικασίας μετάδοσης στη νέα γενιά των γνώσεων, αξιών και γενικότερα των πολιτισμικών στοιχείων που έχουν παραχθεί σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, καθηγητές, δάσκαλοι, γονείς και μαθητές καλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αν οι διαμαρτυρίες και οι διεκδικήσεις περιοριστούν στην απαίτηση για ευνοϊκότερες ρυθμίσεις σε ό,τι αφορά την προαγωγή από τη μία τάξη του λυκείου στην άλλη, το παιχνίδι έχει χαθεί, καθώς παίζεται για άλλη μια φορά στο επίπεδο που επιθυμεί η εξουσία, αυτό του σχολείου που απλώς χορηγεί πιστοποιητικά αμάθειας, αδιαφορίας και ανευθυνότητας και εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του «εκσυγχρονιστικού» λαϊκισμού που εκπροσωπεί ο νέος υπουργός.
Αντίθετα, η ανατρεπτική διέξοδος βρίσκεται στον αγώνα για να αποκτήσουν και πάλι η γνώση, ο πολιτισμός, η καλαισθησία, η αγάπη για τον τόπο, η συλλογικότητα και το δημοκρατικό αγωνιστικό ήθος την πρώτη θέση στην κλίμακα αξιών και στις προτεραιότητες της Παιδείας στη χώρα.

*φιλόλογος στο ΕΠΑΛ Ναυπλίου