Εθνικοαπελευθερωτική και μικροπολιτική στρατηγική

Της Σύνταξης της Ρήξης (φ. 108)

Εσχάτως η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της, με πρωταγωνιστή τον Τράγκα, έχουν προσανατολίσει τη στρατηγική για τα δεινά της χώρας προς την τρόικα και τους Γερμανούς του ΔΝΤ. Έτσι, εμφανίζονται όλο και περισσότερο ως «αντιμνημονιακοί», τους οποίους δεν αφήνει να πάρουν φιλολαϊκά μέτρα η τρόικα και οι πάτρωνές της. Αυτή η τακτική βρίσκει μια σχετική επιτυχία, ιδιαίτερα στα μεσαία στρώματα, διότι ακουμπάει όντως στην πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει μόνο μια εσωτερική κρίση, συνέπεια της αθλιότητας των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, αλλά, πρωτίστως, αντιμετωπίζεται ως αποικία και πειραματόζωο της Δύσης, της Γερμανίας και του ΔΝΤ. Έτσι, η κυβερνητική προπαγάνδα καλεί την αντιπολίτευση να συνταχθεί μαζί της για να αντιμετωπίσουν από κοινού, στα πλαίσια μιας «εθνικής ενότητας», τους δανειστές. Καθημερινά, ο Τράγκας, που μέσα σε μια νύκτα μεταβλήθηκε, από τον πρώτο «αντιμνημονιακό» της χώρας, στο σκυλάκι του Σαμαρά, κατακεραυνώνει τη Γερμανία και καλεί σε «εθνική ενότητα».
Απέναντι σ’ αυτή την στρατηγική, η αντιπολίτευση και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν την ακριβώς αντίστροφη πολιτική. Η κύρια ευθύνη για την κρίση και για τα μέτρα δεν αποδίδεται στους Γερμανούς και τους δανειστές, αλλά στους αντιπάλους τους, δηλαδή την κυβέρνηση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως εξωραΐζουν την Ε.Ε. και την πολιτική της επειδή θέλουν να πείσουν τους Έλληνες πως αρκεί μια αλλαγή πολιτικής ηγεσίας για να πάνε όλα καλά.
Επί πλέον αποδυναμώνουν τις ίδιες τους τις θέσεις και μειώνουν τη συναίνεση του ελληνικού λαού, ο οποίος γνωρίζει τον ρόλο της Γερμανίας και των διεθνών τραπεζιτών στην κρίση. Αν αντίθετα, σε μια στρατηγική «εαμικού» χαρακτήρα, η αντιπολίτευση καλούσε όλους τους Έλληνες και όλες τις πολιτικές δυνάμεις να ενωθούν απέναντι στην επιβουλή της τρόικας και των δανειστών, τότε και τους εσωτερικούς αντιπάλους της θα ξεσκέπαζε ευκολότερα και θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ένα ευρύτερο πλειοψηφικό ρεύμα. Διότι οι Έλληνες φοβούνται όπως ο διάολος το λιβάνι μια εμφυλιοπολεμική σύρραξη μεταξύ Ελλήνων και θα επιθυμούσαν τη σύμπηξη ενός ενιαίου μετώπου.
Αν, αντίθετα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έπαιρνε τοις μετρητοίς τις εκκλήσεις των κυβερνητικών για εθνική ενότητα, και τους καλούσε σε ένα κοινό μέτωπο για την περικοπή του χρέους, την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, μια τέτοια έκκληση και θα δυσκόλευε τους δανειστές, και θα απογύμνωνε τους κυβερνητικούς, και θα συσπείρωνε σ’ ευρύτερη έκταση το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων. Θα ήταν μια εθνικοαπελευθερωτική στρατηγική μεγάλης πνοής απέναντι σε μια εμφυλιοπολεμική πολιτική. Αλλά θα προϋπόθετε μια συνολική αντίληψη για το πού βρίσκεται η χώρα και όχι μια ευρωλιγούρικη και κοντόθωρη πολιτική αντίληψη. Και η συνολική αντίληψη είναι, δυστυχώς, είδος εν ανεπαρκεία.