Ο ΘΟΔΩΡΗΣ, ΟΙ ΠΕΝΗΝΤΑ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Του Γιώργου Καραμπελιά
Εν τέλει το έκανε πάλι το θαύμα του ο «φίλος» μου ο Θοδωρής. Ο λόγος για τον υπουργό Ναυτιλίας, Θεόδωρο Δρίτσα, παλιό μου φίλο όντως, που τα κατάφερε πάλι να αναδείξει το «αντιστασιακό» πρόσωπο της κυβέρνησης με όλο αυτό το κομφούζιο της COSCO. Ο Πιτσιόρλας, ο Σταθάκης, και ο Τσίπρας, εν τέλει, υπογράφουν την παραχώρηση των λιμανιών και την εκχώρηση όλης της δημόσιας περιουσίας του ελληνικού κράτους, αλλά ο Θοδωρής «αντιστέκεται». Και μαζί του, βέβαια, όλη η «ψυχή» του Σύριζα, που αποδέχεται το ξεπούλημα «γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά».
Αυτό το παιχνίδι παίζεται ήδη από τον Ιανουάριο του 2015. Ο Τσίπρας ήταν διατεθειμένος να υπογράψει αλλά ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης και η Ζωή αντιστέκονταν. Μέσα από ένα τέτοιο δίπολο συνεχιζόταν η εξαπάτηση και προς τις δύο κατευθύνσεις. Και προς την πλευρά των επιχειρήσεων, των δανειστών, των «νουνεχών» ψηφοφόρων, περνούσε το μήνυμα πως ο Τσίπρας επιθυμεί όντως την ομαλοποίηση της κατάστασης, αλλά δεν τον αφήνουν οι «ακραίοι» στο εσωτερικό του, και προς την πλευρά των αριστερών ψηφοφόρων κατασκευαζόταν το σενάριο αλλά και το βολικό άλλοθι της «αντίστασης». Στην πρώτη μεγάλη στροφή, όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, ακριβώς έναν χρόνο πριν, ο Τσίπρας υποχρεώθηκε να ξεφορτωθεί την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα και να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο με τις καταστροφικές συνέπειες που γνωρίζουμε.
Όμως, για να συνεχίσει να διατηρεί την εκλογική του δυναμική και να προσφέρει και ένα άλλοθι αγωνιστικότητας στους ψηφοφόρους που τον ακολουθούν, είχε και πάλι την ανάγκη της διαμόρφωσης ενός κάποιου διπόλου, έστω και ασθενέστερου. Και ελλείψει Λαφαζάνη και Ζωής, τον ρόλο της επαναστατικής, ή τουλάχιστον επιβραδυντικής των «μεταρρυθμίσεων», πτέρυγας, αναλαμβάνουν ο Πολάκης, ο Σπίρτζης και ο Δρίτσας. Το ξεπούλημα είναι τόσο απροκάλυπτο και τόσο χυδαίο ώστε και ο τελευταίος Συριζαίος έχει ανάγκη από ένα αντιστασιακό φύλο συκής. Ναι, εκχωρήσαμε το αεροδρόμια, αλλά ο Σπίρτζης «αντιστέκεται» στον… Πιτσιόρλα – εξάλλου την αντιστασιακή του στόφα καταδεικνύει και το πορτραίτο του Βελουχιώτη που κοσμεί το γραφείο του. Ο Πολάκης επιτίθεται στους «διεφθαρμένους» δικαστικούς και δημοσιογράφους, ενώ ο Δρίτσας «καθυστερεί» όσο μπορεί την εκχώρηση των λιμανιών της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Τελικά, βέβαια, και οι τράπεζες έκλεισαν και πουλήθηκαν στα ξένα funds, χάθηκαν 100 δισεκατομμύρια, κόπηκαν οι συντάξεις και εκχωρήθηκε ο εθνικός πλούτος και θεσμοθετήθηκε ο περιβόητος κόφτης. Αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα και αυτό είναι που μετράει. Και ο Πολάκης και ο Δρίτσας αποτελούν υπουργούς μιας κυβέρνησης «δωσιλόγων». Όμως αυτοί «αντιστέκονται». Και το τίμημα αυτού του θεάτρου του παραλόγου –που μοναδικό στόχο έχει την με κάθε τίμημα διατήρηση της εξουσίας– είναι υπέρογκο για τον ελληνικό λαό. Εάν τον Φεβρουάριο του 2015 ο λογαριασμός ανέβαινε στα 1 ή 2 δις ευρώ (κατά το περιβόητο «μέιλ Χαρδούβελη»), τον Ιούλιο του 2015, είχε ανέβει σε πολλές δεκάδες δισεκατομμυρίων και σήμερα έχει ξεπεράσει τα 100 δισεκατομμύρια. Οι πολίτες ασφυκτιούν και η χώρα έχει μεταβληθεί σ’ έναν αξιοθρήνητο επαίτη-προτεκτοράτο.
Εν τούτοις, το παιχνίδι της απάτης–«αυταπάτης» συνεχίζεται, επισωρεύοντας νέα και μεγαλύτερα κόστη, διότι, όπως πάντοτε συμβαίνει στην ιστορία, όλες οι ψευδοαντιστάσεις έχουν αρνητικές συνέπειες. Έτσι και οι καθυστερήσεις στα αεροδρόμια, στο Ελληνικό, στα λιμάνια, τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει ήδη υπογράψει την εκχώρησή τους, έχουν προφανώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που δήθεν, ή πράγματι, επιδιώκουν ο Δρίτσας ή ο Σπίρτζης. Να δημιουργείται μια τεράστια πλειοψηφική βούληση στον ελληνικό λαό, του τύπου: «δώστε τα το ταχύτερο δυνατό ώστε να τελειώνουμε», και οι τελικές συμφωνίες να είναι πολύ πιο επώδυνες. Έτσι, το όντως ξεπούλημα του Ελληνικού, όταν αυτό έχει παραμείνει για πάνω από δέκα χρόνια σκουπιδότοπος, παύει πλέον να απασχολεί τους Έλληνες πολίτες και το μόνο που επιζητούν είναι «να το δώσουμε όσο-όσο και το ταχύτερο δυνατό». Το ίδιο συμβαίνει με τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τις συγκοινωνίες, σύντομα με την ίδια τη ΔΕΗ. Μια και το δημόσιο είναι ανίκανο να τα διαχειριστεί στοιχειωδώς αποτελεσματικά, ας τα παραχωρήσουμε το ταχύτερο δυνατό, έστω και για μια μπουκιά ψωμί. Και αυτό το αποτέλεσμα της «αντιστασιακής» του τακτικής θα μπορούσε να το διαπιστώσει άμεσα ο Θ. Δρίτσας, εάν έθετε τη δημοτικότητά του στην κρίση των πολιτών. Πιθανότατα θα ήταν χαμηλότερη και από του Καμμένου.
Έτσι, ο κος Τσίπρας επιτυγχάνει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια· και γίνεται αποδεκτός από τους Γερμανούς εταίρους του, από τα funds, τον κ. Σόρος (που εξάλλου αρθρογραφεί και στην Αυγή πλέον), τον Λάτση, ως «λογικός» και «συναινετικός», και, ταυτόχρονα, με εργαλείο την ψευδοαριστερή του πτέρυγα, εμφανίζεται και ως βιαζόμενος-αντιστεκόμενος. Γι’ αυτό και είναι υποχρεωμένος να κρατάει και να χρησιμοποιεί τον Πολάκη ή τον Δρίτσα, ως παραβάν για να καλύπτει τις πρακτικές της ανίκανης κυβέρνησής του, και όχι μόνο γιατί έχει ανάγκη τις ψήφους τους, στη Βουλή. Εξάλλου, στις ψηφοφορίες όλα τα κουκιά μετράνε το ίδιο και δεν έχει καμία σημασία αν είναι «βουτηγμένα στα δάκρυα». Και, μέχρι σήμερα, και ο «Θοδωρής» και οι άλλοι κρυπτόμενοι των «53», όπως ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος και ο Μάκης Μπαλαούρας, που «θα διαδήλωνε κατά της Cosco, αν δεν ήταν κυβέρνηση(!)», ψηφίζουν τα ίδια με τον Παπαχριστόπουλο, την Αυλωνίτου και κομπανία. Και τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς που παρίσταναν τους επαναστάτες.
Δεν θα πρέπει προφανώς να αποκλείεται –είναι το πιθανότερο– ότι, σε κάποια στιγμή, αύριο, όταν θα κλείνει ο κύκλος της διακυβέρνησης Σύριζα, ο Δρίτσας, ο Πολάκης και κάποιοι από τους περιβόητους «πενήντα τρεις», πιθανώς να ανακαλύψουν εκ νέου την επαναστατική τους φλέβα και να έλθουν σε ρήξη με τον Τσίπρα. Εξάλλου, κυβέρνηση δεν πρόκειται να ξαναδούν. Μέχρι τότε, όμως, θα έχουν συντηρήσει την πλειοψηφία των «εκατόν πενήντα τριών» που χρειάζονται η κυβέρνηση και ο Σόιμπλε, κρατώντας πάντα και το άλλοθι του αντιστεκομένου.
Δυστυχώς, όμως, για τον «Θοδωρή», στην πραγματικότητα, η ευθύνη του είναι πολύ μεγαλύτερη από του Τσίπρα και δεν αρκεί να του αναγνωρίζουμε ότι είναι «καλό παιδί». Διότι ο Τσίπρας, ένας τυχοδιωκτάκος ήταν που έπιασε την καλή. Οι άλλοι που για δεκαετίες βρίσκονταν στα πεζοδρόμια και στις «ευρωπορείες», φέρουν ακέραιη την ευθύνη για όλα. Συνεργώντας με τη συμμορία των σαλταδόρων του Μαξίμου, κατέστρεψαν τη χώρα τους και συκοφάντησαν κάθε έννοια δημόσιου χώρου, κοινωνικής ιδιοκτησίας κ.ο.κ. ενώ δήθεν αγωνίζονταν για να τα προασπίσουν. Διότι τα μετέβαλαν σε χαβούζες και έτσι όλοι οι πολίτες σε λίγο θα επικροτούν την πλήρη εκχώρησή τους στα ιδιωτικά συμφέροντα, μια και «έτσι τουλάχιστον θα λειτουργούν».
Παλιέ μου φίλε, δεν υπάρχει πλέον καμία διέξοδος. Το μεγάλο αδίκημα κατά της χώρας σου το έχεις διαπράξει. Δεν έφυγες έστω το καλοκαίρι του 2015, μαζί με τους άλλους συντρόφους σου.
Και ο συμφυρμός τυχοδιωκτών, σαλταδόρων και «καλών παιδιών» σε ένα ενιαίο σχήμα, η συμπόρευσή τους επί τόσα χρόνια σε ένα κόμμα και η μοιραία κοινή πορεία τους, αυτόν τον ενάμιση χρόνο της καταστροφής, έχει μια βασική αφετηρία, τον εθνομηδενισμό τους. Καθόλου τυχαία, από τη δεκαετία του 1970, συγκρουόμαστε πάνω στα «εθνικά θέματα». Γι’ αυτό, εδώ και δεκαετίες, χώρισαν οριστικά οι δρόμοι μας. Απεδείχθη, δυστυχώς, πως αν αδιαφορείς για την τύχη της χώρας σου, στο τέλος θα αδιαφορήσεις και για τους ανθρώπους της. Όλα τ’ άλλα δεν είναι πλέον αυταπάτες, αλλά απάτες. Όποιος λοιπόν θέλει, τουλάχιστον, πλέον, να σώσει την «ψυχή» του, έξοδος, τώρα.
Υ.Γ. Είχα δημοσιοποιήσει αυτό το κείμενο, όταν ο κ. Θεόδωρος Δρίτσας επιδόθηκε σε άνευ προηγουμένου παλινωδίες στη Βουλή για να ευτελίσει και πάλι τον εαυτό του, την κυβέρνηση και προπαντός τον ελληνικό λαό, υποχωρώντας ταπεινωτικά σε όλες τις αιτιάσεις και τα αιτήματα της COSCO, ενώ εν συνεχεία μας διαβεβαίωσε τηλεοπτικώς (στην τηλεόραση του SKAI το πρωί της 1ης Ιουλίου) ότι θα συνεχίσει τον “αγώνα” και δεν θα παραιτηθεί αδιαφορώντας ακόμα και για την “σωτηρία της ψυχής” του, όπως ελπίζαμε ότι θα κάνει. Επέλεξε δηλαδή να ταυτιστεί με τον γνωστό ήρωα της παλιάς ελληνικής ταινίας, ο “Ψευτοθόδωρος” – κρίμα γι’ αυτόν, διότι ο Ηλιόπουλος τουλάχιστον έπαιζε καλά.
5 ΣΧΟΛΙΑ
Αγαπητοί,
Σας θερμοπαρακαλώ, μην πέφτετε κι εσείς βορά στις αλαφούζιες παπαρολογίες.
Ποιά 100 δις?
Υπάρχει ζημιά, και είναι αρκετές δεκάδες δις -ανάλογα με τις υποθέσεις υπολογισμού- συν η ζημιά στην αξιοπιστία και στις προοπτικές. Αλλά αυτό το “100δις” μόνο στην φαντασία των “στελεχών” του αλαφούζου υπάρχει.
Υ.Γ.1. Ο Στουρνάρας όταν μίλησε για “ζημιά 86 δις” ΔΕΝ εννοούσε πως ζημιώθηκε η χώρα 86 δις, εννοούσε ως ζημιά πως η χώρα εξαναγκάστηκε να μπεί σε τρίτο μνημόνιο (τα 86 δις πακέτο).
Υ.Γ.2. Ο Ρέγκλινγκ είπε πως σαν ζημιά μπορεί να θεωρηθεί η υστέρηση 6% του ΑΕΠ έναντι των εκτιμήσεων προ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτό είναι κάτι παραπάνω απο 10 δις. Το γλωσσικό ολίσθημα (εντός ή εκτός εισαγωγικων) δεν κάνει το νούμερο 100 πραγματικό.
Υ.Γ.3. Η ζημιά η χειροπιαστή έγινε στις τραπεζικές μετοχές που κρατούσε το ΤΧΣ και στην νέα ανακεφαλαίωση ύψους 4.6 δις που ήταν η συμμετοχή του δημοσίου + τον αναβαλλόμενο φόρο που θα αναγκαστεί σίγουρα να πληρώσει το δημόσιο σε κεφαλαιακές ενέσεις στην ερχόμενη δεκαετία. Ανάλογα με το αν κάποιος θα υιοθετήσει καλό ή κακό σενάριο βάση του 2014 οι ζημιές μπορεί να είναι απο 15 δις (κακό σενάριο Βαρουφάκη) έως 40 ή και 50 δις (καλό σενάριο Σαμαρά)
Αν προσθέσεις και την απώλεια εσόδων λόγω ύφεσης (~4δις στην διετία) έχεις μια χοντρική εκτίμηση για το κόστος της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη.
Κυριολεκτικώς δεν καταλαβαίνω το σχόλιο του φίλου. Η συνολική ζημιά της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ στην οικονομία μπορεί και να ξεπερνάει τα 100 δισ. ευρώ. Αυτό προφανώς όχι με την έννοια μιας ανάλογης συρρίκνωσης ή απώλειας του ΑΕΠ που υπολογίζεται σε 10 έως 15 δισ. ευρώ, αλλά ως προς το σύνολο των καθε είδους απωλειών, στις καταθέσεις των τραπεζών (ήταν 164 δισ. ευρώ τον Νοέμβριο του 2014 και έφθασαν 121,4 τον Απρίλιο του 2016), την χρηματιστηριακή κατάρρευση (ανακοινώθηκε κόστος 9,1 δισ. ευρώ. μετά τα capital controls),την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που κόστισε πάνω από 10 δισ. σε δημόσιο(5,6 δισ.) και ιδιώτες, την άνοδο του δημόσιου δανεισμού κατά τα 86 δισ. του νέου μνημονίου, τα πολλά δισεκατομμύρια που χάθηκαν από τη συρρίκνωση των εξαγωγών, την δραματική περαιτέρω μείωση της αξίας της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα κ.λπ. κ.λπ., ων ου έστι αριθμός. Έτσι λοιπόν οι συνολικές απώλειες σε διαφορους τομείς και επίπεδα ξεπερνούν κατα πολύ τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ αν προσμετρηθούν λεπτομερώς. Βεβαίως όπως προείπα δεν πρόκειται για άμεση μείωση του ΑΕΠ κατά 55% αλλά για απὠλειες σε πολλαπλά και διαφορετικά επίπεδα της οικονομίας. Πόσο μάλλον που και ο ίδιος μιλάει για κόστος πάνω από 50 δισεκατομμύρια, δηλαδή για ένα 30% του ΑΕΠ.Το βρίσκει άραγε λίγο; Και αν δεν κάνω λάθος, όπως αναφέρει μόνο το κοστος του νέου μνημονίου είναι από μόνο του 86 δισ. δηλαδή μια ταξη μεγέθους ανάλογη με τα 100 δισ. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν σε τι ευθύνονται οι Αλαφούζειες “παπαρολογίες” για την απίστευτη καταστροφή που έχει προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αν αυτά χαρακτηρίζονται “παπαρολογίες”, ο φίλος δεν κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως οπαδός της κυβέρνησης που συγκαλύπτει τις πομπές της, ρίχνοντας την μπάλα στην Αλαφούζεια εξέδρα;
Γιώργο,
Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι καταστροφική. Όχι μόνο στα κουκιά, τα κουκιά είναι το λιγότερο. Πόσο θα γράψει το κοντέρ δεν ξέρω.
Αυτό είναι το ένα ζήτημα. Το άλλο ζήτημα είναι να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Επειδή δυστυχώς δεν υπάρχει επιστημονικός και μονοσήμαντος τρόπος να μετράμε την χασούρα κάνουμε διάφορες υποθέσεις και μετράμε κουκιά ή μετράμε στραγάλια. Ή το ένα ή το άλλο. Να μετράμε και τα δύο και να τα αθροίζουμε ΔΕΝ γίνεται.
Μπορούμε λοιπόν να εξετάσουμε την ζημιά που έπαθε το Δημόσιο, ή την ζημιά που έπαθε η Χώρα. Αυτό γίνεται είτε μετρώντας τις απώλειες στις ροές (flows) ή στην μείωση των αποθεμάτων (stocks). Να αθροίζεις flows και stocks απλά δεν υπάρχει. Επίσης να αθροίζεις Χώρα με Δημόσιο ΔΕΝ γίνεται.
Πάμε τώρα στο ζουμί. Ο Ρέγκλινγκ αναφέρθηκε στην απώλεια flows για την χώρα. Απώλειες ως τώρα. Αυτά τα 100δις λοιπόν δεν υπάρχουν. Ήταν γλωσσικό ολίσθημα του Ρεγκλινγκ καθώς εννοούσε 10δις (6 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ)[*].
[*] 10 δις απώλειες εισοδημάτων σε 2 έτη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΛΙΓΟ. Είναι κατά μέσο όρο 1 χιλιάρικο ανα κεφαλή, 4 χιλιάρικα ανα 4μελή οικογένεια.
Πάμε στα stocks, για το Δημόσιο. (για την ιδιωτική οικονομία είναι πολύ πιο δύσκολο να υπολογιστούν). Λοιπόν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ άνοδος του δημόσιου δανεισμού κατά τα 86 δισ. Αυξήθηκε το χρέος +50% του ΑΕΠ και δεν το μάθαμε? Αυτά τα λεφτά αφορούν σε μεγάλο μέρος αναχρηματοδότηση του χρέους, που αν δεν γινόταν απο την τρόικα θα έπρεπε να γίνει απο τις αγορές. Είναι σαν να λες πως το 1ο μνημόνιο κόστισε €110 δις και το δεύτερο €130 δις[**] . Δεν είναι έτσι. Πρέπει λοιπόν να δούμε τι μέρος αυτών των 86 δις πράγματι αύξησε το χρέος. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι, αλλά ένας μπακάλικος είναι να αυτός που ανέφερα. Σίγουρα μιλάμε για κάποιες δεκάδες δις, ανάλογα με το baseline σενάριο που θα υιοθετήσει κάποιος για την προ ΣΥΡΙΖΑ κατάσταση.
[**] Τέτοιες παπάτζες διάβαζα στο iskra, αλλά τελευταία διαβάζω και στα “σοβαρά” έντυπα του Αλαφούζου, του Θέμου και διάφορων άλλων τρωκτικών.
Η κριτική μου είναι καλοπροαίρετη. Τα οικονομικά είναι λίγο ναρκοπέδιο, όσο προσεκτικότερα τα αντιμετωπίζει κανείς τόσο καλύτερους πολιτικούς σχεδιασμούς θα κάνει.
Με αγάπη για τις προσπάθειές σας όλα αυτά τα χρόνια και με ελπίδα για το νέο, δύσκολο βήμα,
Νίκος.
Όπως λέει και η παροιμία: “Θέλει η που…α [=πολύφερνη ύστερη αριστερά] να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει”
Μια που απ’ότι καταλαβαίνω δεν έπεισα τον Γιώργο, μια καλή προσπάθεια να εκτιμηθεί η ζημιά εδώ:
http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/oi-eksi-mines-pou-dielysan-ti-xwra-44341177744
Κανείς δεν μπορεί να προσάψει στον Στρατόπουλο φιλοσυριζαϊκή διάθεση. Μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες, δλδ κάποιοι να θεωρήσουν τα baseline σενάρια του Στρατόπουλου αισιόδοξα, κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν πως η μη μετρήσιμη ζημιά είναι πολύ μεγαλύτερη, αλλά καλό είναι να ξέρουμε γιατι μιλάμε και πως τα 100δις του ΣΚΑΙ είναι σε κάθε περίπτωση δημιούργημα αλαφούζιου κονφουζιονισμού.