του Β. Φτωχόπουλου, από το Άρδην τ. 10 Οκτώβριος-Νοέμβριος 1997
Τα ποιήματά μας δεν ολοκληρώθηκαν
και τόσες άλλες πράξεις μας
σαν το σπίτι που το χτίζουμε
και το εγκαταλείψαμε μισό
χωρίς μωσαϊκά και εγκαταστάσεις
Μάριος Χάκκας
Όταν, πριν µια δεκαετία περίπου, έγραφαγια την κυπροποίηση της Ελλάδας και των Ελλαδιτών, είχα την κρυφή ελπίδα ότι το φαινόμενο αυτό θα περιοριζόταν σε µια µικρή τάξη ανθρώπων και δεν θα εξαπλωνόταν ως επιδηµική αρρώστια σ’ όλο τον πληθυσμό και την κοινωνία. Με τον όρο κυπροποίπση δεν εννοώτον κατακερµατισµό της Ἑλλάδας όπως λέμε «λιβανοποίπση», αλλά την κοινωνική σύµπεριφορά και νοοτροπία των Ελλαδιτών οἱ οποίοι δυστυχώς ακολούθησαν τα χνάρια των πρώτων διδαξάντων, των Κυπρίων. Σ’ αυτό το µικρό σημείωμα δεν πρόκειται, ούτε µου το επιτρέπει ο χώρος, ν΄ ασχοληθώ μ΄ ένα τέτοιο µεγάλο θέµα. Θα σταθώ µόνον σε µία µικρή επιµέρους πτυχή του όλου ζητήµατος, στο θέµα της κυπροποίπσης της ελλαδικής Αριστεράς της οποίας, ως τη µεταπολίτευση τουλάκιστον, άλλη ήταν η πορεία από ό,τι της κυπριακής αριστεράς. Οι διαφορές των δύο παρατάξεων ήταν πάμπολλες και ουσιαστικές.
1ον. Ἡ ελλαδική αριστερά όχι µόνον αντιστάθηκε στον ξένο εισβολέα αλλά ηγήθηκε του αγώνα, σε αντίθεση µε το ἈΚΕΛ, που πολλές φορές, ανοικτά ή κρυφά, συνεργάστηκε µε τους Εγγλέζους (κτίσιμο βάσεων, αποκάλυψπ στελεχών της ΕΟΚΑ κ.λπ. κ.λπ.).
2ον. Η ελλαδική αριστερά ποτέ δεν ήταν εξουσία ή αναπόσπαστος συνεργάτης της εξουσίας, ούτε σε πολιτικό επίπεδο µα ούτε σε κοινωνικό, όπως ήταν η κυπριακή αριστερά. Ἀντιθέτως, η ελλαδική αριστερά τιμωρήθηκε για τους αγώνες της µε εξορίες, δολοφονίες, φυλακίσεις, µε κοινωνική οὐσιαστική εξόντωση.
Το ΑΚΕΛ, από την {δρυσή του, βιώνει την ύπαρξή του ὡς ο στενός συγγενής της εξουσίας και από το ’60 και µετά ως ο μεγάλος αδελφός της εξουσίας. Ἀυτές οι διαφορές ανάµεσα στις δύο παρατάξεις χάραξαν για χρόνια και τις πολιτικές επιλογές αλλά και την ψυχοσύνθεση των απλών αριστερών της Ἑλλάδας και της Κύπρου.
Ἀπό το ’60 και µετά, οι αριστεροί στην Κύπρο όχι µόνον είναι ουσιαστικά συγκυβέρνηση αλλά κατέχουν και θέσεις κλειδιά σ’ όλο το Κοινωνικό και πολιτιστικό οικοδόµηµα της κυπριακής δημοκρατίας. ΟΙ αριστεροί στο ΡΙΚ στο ΘΟΚ δεν διώκονται όπως οἱ αντίστοιχοι στην Ἑλλάδα και σε πολλές περιπτώσεις διώκουν κι όλας.
Αυτήν την οὐσιαστική διαφορά όσοι δεν την έχουν καταλάβει δεν έχουν καταλάβει τίποτα από το Κυπριακό, ή άλλα είναι τα κίνητρά τους ή, στην περίπτωση των Ελλαδιτών αριστερών, Κόρακας κοράκου δεν βγάζει μάτι.
Σήµερα, η ελλαδική αριστερά περνάει το κυπριακό της στάδιο, περνάει την κυπροποίησή της και ὡς γνωστόν π κυπροποίπση εἷναι το ανώτατο στάδιο του καιροσκοπισμού και της αλλοτρίωσης. Σήµερα, η ελλαδική αριστερά είναι αναπόσπαστο κοµµάτιτου κρατικού μηχανισμού και των Ιδεολογικών µηχανισµών του κράτους. ΓΙ΄ αυτό το λόγο δεν εκπλήττοµαι όταν διαβάζω τους αριστερούς διαννοούµενους στα ελλαδικά έντυπα.
Τις θέσεις της για την Κύπρο τις έχουµε ξαναδιαβάσει εκατοντάδες φορές και πριν πολλά χρόνια από τους αντίστοιχους συντρόφους τους εδώ στο νησί, όπου όλα είναι τόσο ωραία, ήρεμα και προοδευτικά. Πρέπει επιτέλους κάποιοι Κοινωνιολόγοι στην Πάντειο να μελετήσουν αυτά τα φαινόμενα. Πώς γίνεται, δηλαδή, ένας αριστερός πού έκανε χρόνια φυλακή και εξορία να ταυτίζεται πλήρως όχι μόνο µε τον κατακτητή της χώρας του αλλά και µ’ αυτούς που αρχικά τον έστειλαν στην φυλακή. Πώς γίνεται ένας Χρυσοστομίδπς της Ἀυγής να βάζει τους αγνοούµενους σε εισαγωγικά, όπως ακριβώς ο Ντενκτάς, Και πώς γίνεται οι απόψεις του συγκεκριμένου αριστερού αντιμπεριαλιστή Χρυσοστομίδη να είναι οἱ ίδιες µε του Μπριλ, του Φεῦζέλ, του Χόλμπρουκ και της Ολµπράϊτ;
Πώς γίνεται ένας Καρκαγιάννης να λέει “δώστε τα όλα στους Τούρκους”, στην Καθηµερινή, και από την άλλη, σε αφιέρωμα για την Κύπρο πού κυκλοφόρησε σε βιβλίο πρόσφατα, να λέει για Ελληνική Κύπρο, για αγώνες και διάφορα άλλα παιδικο-πατριωτικά. Γίνεται και καλογίνεται. Το Κυπριακό πουλάει πια. Πολλοί αριστεροί Ελλαδίτες, όταν έρχονται στην Κύπρο, είναι αναγκασμένοι να πουν άλλα πράγματα εἴτε διότι δεν τους σηκώνει το Κλίμα είτε γιατί, βλέποντας απέναντι τον Τούρκο, κάτι τους συμβαίνει, είτε γιατί η εν λόγω Κυπριακή Τράπεζα που θα χρηματοδοτήσει την εργασία της εφημερίδας τους θέλει να πουλήσουν και ολίγον πρατριωτισµό.
Ούτε αυτό όµως εκπλήττει. Έτσι δεν έκανε και κάνει το ΑΚΕΛ όταν τα στελέχη του βρίσκονται στην Ελλάδα; Όπως και να το κάνουµε, όπως και να έχουν τα πράγματα, ένας Κύπριος αριστερός στπν Ἀθήνα δεν µπορεί γα λέει ότι “όλοι οἱ καλαμαράδες είναι πούστηδες᾽! Δεν πάει στην Ἀθήνα, όµως στην Κύπρο λέγεται µε άνεση.
Πώς γίνεται ένα κοινωνικά ευαίσθητο «ΑΝΤΙ» να ταυτίζεται µε τους Γκρίζους Λύκους ταυτίζοντας το πιό εὐαίσθητο κομμάτι της κύπριακής κοινωνίας µε τον φασισμό; Πώς γίνεται το ίδιο το αντιστασιακό «ΑΝΤΙ» να χλευάζει κάθε αντίσταση των Κιπιρίων και να προβάλλει όλους τους σημερινούς προοδευτικούς Κύπριους οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, όταν το «ἈΝΤΙ» ήταν στις αριστερές δόξες του, αυτοί ήταν ή φασιστόμουτρα ή δεξιοί; Όλα γίνονται.. Προπαντός, τώρα που οἱ Ελλαδίτες αριστεροί έχουν καταντήσει Κωλοκύπριοι, βλαχοαμµερικανάκια, σφογγοκωλάριοι, γιάππηδες, μοντερνοεκσυγχρονιστές και εξουσιαστές.
Προπαντός, τώρα που ανακάλυψαν την κόκα-κόλα, την τηλεόραση, το Λονδίνο, τα Κοµπιούτερ, την καλοπέραση, τα εξοχικά, τις επιταγές και το πλαστικό χρήμα (οι Κύπριοι τα είχαν ανακαλύψει αυτά πριν πολλά χρόνια). Προπαντός τώρα ποὺ το όραµα τους είναι πλαστικό όπως «πλαστική» είναι η εγχείρηση που έχουν Κάνει για να µπορέσουν, µε το καινούργιο τους προσωπείο, να παριστάνουν και σήµερα τους προοδευτικούς. Προοδευτικοί σε όλα πλην του Κυπριακού. Το Κυπριακό όλοι θέλουν να το ξεφορτωθούν (µε πρώτους διδάξαντες τους διούς τους Κυπρίους), διότι παραμένει το πιο ισχυρό αγκάθι στις πλάτες της αριστερής (Και όχι μόνο) διανόησης. Ένα αγκάθι, αφ’ ενός, εμπόδιο στον αρχοντοχωριάτικο εκσυγαρονισµό του έθνους και, αφ’ετέρού, τροχοπέδη στο σύγχρονο συλλογικό όραµα των Νεοελλήνωνιτο λεγόμε νο GREEK STROUTHOCAMILUS DREAM, έστω και αν ακόµη δεν έχετε Κάνει στην Ἀθήνα Φεστιβάλ Στρουθοκαμήλου, όπως κάναμε πρόσφατα στην Κύπρο.
Το άδειο σας πρόσωπο, ώ, αριστεροί της Ἀθήνας, η Κύπρος δεν θα το πληρώσει επ’ αόριστον. ΄Ἀθελά τους, πολλοί Κύπριοι, όπως και πολλοί Ἑλλαδίες, παραμένουν κομµουνιστές, δηλαδή παραμένουν ελεύθεροι άνθρωποι µε οράµατα συλλογικά και προσωπικά. Άνθρωποι που, παρ’ ότι µπορεί να µην τους αρέσει ο όρος ποὺ ίσως αυθαίρετα εχρησιµοποίησα για να τους ονοµάσω, ακόµη πιστεύουν στην εθνική και κοινωνική δικαιούνται, ακόµη πιστεύουν στην ελευθερία όλων των λαών -ακόμῃ και των Ἑλλήνων- ακόµη πιστεύουν στην εθνική και προσωπική αξιοπρέπεια.
Εμείς, ως κομμουνιστές, µε την κατάρρεύση της Σ. Ένωσης, του σοσιαλιστικού μπλοκ και της Αλβανίας, δεν χάσαµε τίποτα, διότι τίποτα απ΄ αυτά τα Καθεστώτα δεν ήταν δικό µας.
Ἐμείς, ως εθνικά σκεπτόµενοι Κοµµουντιστές͵, αναγνωρίζουμε το δικαίωµα του κάθε λαού, συμπεριλαμβανομµένου και του δικού µας, να ζει και να δημιουργεί όπως θέλει στην δική του πατρίδα, ισότιμα και ελεύθερα µε όλους τους άλλους λαούς. Εις πείσµαν σας!
