του Γ. Παπαγιαννόπουλου, από το Άρδην τ. 45, Ιανουάριος 2004
Είπε ο («κληρονομική δικαίω») κ. Βαρβιτσιώτης, ο γόνος, όχι ο ορίτζιναλ, ότι, λίγο ως πολύ, δικαιούται όποιος γουστάρει να καίει την ελληνική σημαία.
Βεβαία, διευκρίνισε ότι αυτός διαφωνεί αλλά θεωρεί δικαίωμα του κάθε ανόητου να εκτονώνεται δημοσίως καίγοντας ό, τι βρίσκει μπροστά του. Συν τοις άλλοις την σημαία.
Αντί η Νέα Δημοκρατία να τον σουτάρει, τον προετοιμάζει (!;) για το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας!
Ίσως διότι εκεί κυριαρχούν οι σημαίες ευκαιρίας. Μια κοινωνία σε κρίση, προφανώς δεν ασχολείται με την σημαία της (όπως και με τα υπόλοιπα «κοινά»).
ΓΓ αυτό την παραδίδει στον Οδυσσέα Τσενάι, γι’ αυτό αδιαφορεί αν καίγεται δημοσίως, και ο κάβε Βαρβιτσιώτης υπεραμύνεται του δικαιώματος στο κάψιμο.
Καπάκι ο’ αυτά έρχεται και η ιδεολογική κάλυψη σε άρθρο δημοσιευμένο στην «Athens Voice» της 27/11/03.
Ξέρετε, αυτήν την εφημερίδα που βγάζει και μοιράζει δωρεάν ο κ. Γεωργελές. Αυτός που κυκλοφόρησε το «Κλικ» με εξώφυλλο την αμερικανική σημαία την εποχή που οι Αμερικανοί βομβάρδιζαν και διέλυαν τη γειτονική Γιουγκοσλαβία.
Διαβάζουμε λοιπόν, σε άρθρο της συγγραφέως Σώτης Τριαντάφυλλου (το τελευταίο βιβλίο της οποίας, ειρήσθω εν πάρόδω, γράφτηκε κατευθείαν στην αγγλική γλώσσα και μετά (sic!) μεταφράσπικε στα ελληνικά! Τι λες, ρε παιδί μου, κελ κυλτύρ.. .-Ή, μήπως δεν πρέπει να ενοχλώ τις μπεστ-σελερίστες; Είδωμεν…)
«Τέλος, η ελληνική σημαία, με ή χωρίς το όρνιο των συνταγματαρχών, μου φαίνεται πως έχει καλύψει τα χειρότερα πολιτικά εγκλήματα στη γλυκιά μας πατρίδα: πραξικοπήματα, διώξεις, σκοταδισμό, (δεξιά) τρομοκρατία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Από αυτή την άποψη θα έπρεπε να είναι μάλλον λαομίσητη, αλλά δεν είναι. Οι μικροαστοί, μόλις βλέπουν αντιδράσεις τέτοιου τύπου («βανδαλισμοί»), κλείνονται στον μικρό τους εαυτό και τους πλημμυρίζει απέραντη τρυφερότητα για τα πάθη της φυλής (για τα οποία, επιμένω, ότι δεν είναι άμοιροι ευθυνών) και απέχθεια για όποιον δεν σταυροκοπιέται, δεν ανατριχιάζει με τον εθνικό ύμνο και δεν δίνει δεκάρα για το αν ανεμίζει η γαλανόλευκη δίπλα στους παπάδες, στους πολιτικούς και, στους καραβανάδες. Και επανέρχομαι στη ραπτική; καλόγουστο -το ναυτικό ριγέ γαλάζιο – άσπρο, αλλά δεν μου πάει. Δεν ξέρω γιατί, μου θυμίζει κάτι ναυτάκια σε γκέι διαφημίσεις του Gaultier»…
Αγαπητή μου, δεν είναι υποχρεωτική φορεσιά το γαλάζιο – άσπρο (προσέξτε μόνον την επόμενη φράση σας διότι φιλοξενείστε σε έντυπο το οποίο με τη σειρά του φιλοξενεί γκέι συν τοις άλλοις, μήπως δεν είσθε politically correct).
Αν δεν σας πηγαίνει, φορέστε κάτι σε πιο σκούρο ή, πάλι, σε πιο ανοιχτό. Επιτρέψτε όμως στον καθένα να επιλέγει τα χρώματα του γούστου του. Δεν είναι ανάγκη τα μη αρεστά να καίγονται.
Στον αγώνα κατά της 7χρονης δικτατορίας, 1967-74, κανείς δεν διανοήθηκε να κακοποιήσει την ελληνική σημαία επειδή αυτή, στολισμένη με
τον “Φοίνικα», έγινε πρόσκαιρα σημάδι αναγνώρισης των φασιστών. Με την πτώση της δικτατορίας, αφαιρέθηκε το όρνιο. Η σημαία «αποκαταστάθηκε».
Άλλωστε, πλάι σε αυτήν, ή παράλληλα, κυμάτιζαν και κυματίζουν οι σημαίες του καθένα:
• η «Προλεταριακή»
• η Κόκκινη των Ονείρων μας
• η Ροζ του Συνασπισμού
• η Πράσινη του Πρώην ΠΑΣΟΚ
• οι Μαύρες των Αναρχικών και της Διαμαρτυρίας.
• Καθεμία τους συμβολίζει κάτι:
• Τόπο, Έθνος, Πολιτισμό, Αγώνες, Ιδέες.
Γι’ αυτούς που δεν χωρούν, λυπάμαι. Δικαιούνται να ανακαλύψουν κάποιαν άλλη. Αρκεί να μην είναι σημαιάκι ευκαιρίας. Ή πλαστική.
Αλλωστε για τους λάτρεις της αστερόεσσας υπάρχει πάντα η δυνατότητα μετανάστευσης στην (κρυφά θαυμαζόμενη) αγγλόφωνη Μεγάλη Υπερ-Ατλαντική «Δημοκρατία». 0α τους δεχθούν ευχαρίστως. Καλό ταξίδι.
ΠΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΠΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
