Προσφυγικό και κυβερνητικές «συμμαχίες»
Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από τη Ρήξη φ. 118
Αδιαμφισβήτητα, το προσφυγικό δράμα αποτελεί το πιο κομβικό ζήτημα του τελευταίου χρόνου. Η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και των θανάτων χιλιάδων ψυχών, καθώς η ηρωική, αλλά πεπερασμένη, ανθρωπιστική βοήθεια των απλών ανθρώπων από τη μια και η κυβερνητική ανικανότητα στον σχεδιασμό μιας ολιστικής γεωπολιτικής αντιμετώπισης του φαινομένου, από την άλλη, δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουν τα μεγέθη του. Η νεοαποικιακή παγκοσμιοποίηση και οι επεμβάσεις της, έσπρωξαν στις χαραμάδες της ζωής, εκατομμύρια ανθρώπους και μια χώρα στη δεινή θέση να μετατρέπεται σ’ ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, «φιλτραρίσματος» και αποθήκευσης ανθρώπων.
Παρόλη την τραυματική φύση του, το προσφυγικό ζήτημα αποτελεί για την κυβέρνηση ένα πεδίο που ποντάρει πολλά. Για την Ευρώπη, ιδιαίτερα για χώρες του αναπτυγμένου Βορρά, αποτελεί δώρο και βραδυφλεγής βόμβα, ταυτόχρονα. Δώρο γιατί συμβάλλει στην …αντι-γήρανση του ευρωπαϊκού πληθυσμού και στην εισαγωγή και εκμετάλλευση μιας χειραγωγημένης εργατικής τάξης μέσω της ενσωμάτωσης των προσφύγων ως μεταναστών. Ο τεράστιος όμως αριθμός των ανθρώπων που αναμένουν να περάσουν στην Ευρώπη, είναι μέγεθος που δεν μπορεί να διαχειριστεί η Ε.Ε χωρίς τον κίνδυνο ακόμα και να καταρρεύσει από μία σειρά πολιτικών, ταξικών και πολιτισμικών κρίσεων.
Το σύστημα θα ισορροπήσει στη βάση κοινών συμφερόντων ανάγκης στο ζήτημα αυτό. Η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη, στρέφεται προς την Ελλάδα για να ρεγουλάρει τη ροή των προσφύγων. Θα εντάσσει τόσους όσους χρειάζεται, ώστε να αποδεικνύει τον … «ανθρωπισμό» της και θα καταδικάζει άλλους σε θάνατο και άλλους σε αποθήκευση στις «φαβέλλες κοινωνικής φροντίδας», στην Ελλάδα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, στην ισορροπία αυτή, επιδιώκει την αύξηση της χρηματοδότησης για φροντίδα και υποδομές και μια ποσοτική δημοσιονομική χαλάρωση με τραγικό κοινωνικό κόστος, έναντι αυτής του Ντράγκι που έκαψε ο τυχοδιωκτισμός της. Παράλληλα, θα παίζει συνεχώς το χαρτί του «Ευρωπαϊκού ανθρωπισμού» και της υπονοούμενης απειλής να πλημμυρίσει ανεξέλεγκτα οι Ευρώπη με πληθυσμούς που δύσκολα θα ενσωματωθούν. Η αποδοχή ενός τέτοιου ρόλου της Ελλάδας, αποτελεί άλλο ένα επεισόδιο στην αλαζονική και τυχοδιωκτική πολιτικής της «κυβερνώσας αριστεράς της ευθύνης», που βλέπει τη διαχείριση της προσφυγικής τραγωδία ως ένα ανέλπιστο πολιτικό λαχείο.
Στην προσπάθεια αυτή η κυβέρνηση, αποκτά απρόσμενες κοινωνικές συμμαχίες που αμβλύνουν την πολιτική, συνδικαλιστική και εξεγερτική δυναμική εναντίον της, που σε άλλες συνθήκες θα είχε ήδη ενταθεί. Ο ανθρώπινος πόνος, ο ξεριζωμός, η απώλεια είναι δύσκολες στιγμές για να αντέξει κανείς και η υποστήριξη των προσφύγων φυσιολογικά ριζώνει στον κοινωνικό ιστό της χώρας.
Έτσι, ομάδες του αριστερισμού, ο αντιφα-αναρχικός χώρου, εθελοντικές οργανώσεις αλληλεγγύης, πολλά Σωματεία και Σύλλογοι (εργατικά, εκπαιδευτικά, πολιτιστικά, κ.ά.), οι Μ.Κ.Ο κοινωνικής και ιατρικής φροντίδας (οι οποίες θα διαχειριστούν τα Ευρωπαϊκά κονδύλια για την προσφυγιά), φοιτητικοί σύλλογοι και Πανεπιστήμια, αλλά και πλήθος απλών ανθρώπων που βλέπουν μια μεγαλύτερη συμφορά δίπλα τους να μην συγκρίνεται ακόμα με την δική τους, θα δρουν ως απρόθυμοι σύμμαχοι της κυβέρνησης. Ιδιαίτερα, όσον αφορά στις πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, το μεταναστευτικό ζήτημα ήταν κοινός ιδεολογικός χώρος με τον πάλαι ποτέ αλλά και τον τωρινό ΣΥΡΙΖΑ, οπότε μπορούν ακόμα να νιώθουν συγγενείς, έστω και τσακωμένοι. Η κυβέρνηση, γνωρίζοντας την δυναμική αυτή, θα προσπαθήσει να την ενισχύσει, τόσο οικονομικά όσο και με στρατηγικές συνεργασίες, ώστε να αμβλύνει τις πολιτικές και ταξικές αντιδράσεις τους, γνωρίζοντας ότι οι χώροι αυτοί είναι που δίνουν το δυναμικό στοιχείο στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος, η ετερογονία των προθέσεων και των σκοπών, οι αντιφάσεις του και η «πανουργία της ιστορίας», μπορεί να δώσει χρόνο και ανοχή, στην επικίνδυνη κυβέρνηση του Τσίπρα, εν μέσω ερειπίων και κατάρρευσης. Η ζωή θα δείξει…!
