Το επίκαιρο παράδειγμα της Αλεξανδρέττας

981

 

Η Σωτηρία, ψηφιδωτό δαπέδου πρώιμης βυζαντινής περιόδου, 5ος αιώνας μ.X.,                εκτίθεται στο μουσείο της Τουρκίας Antakya- Hatay,(Αντιόχεια).

Η επιθυμία του κεφαλαίου και η σημερινή πραγματικότητα

του Γιάννη Σιδεράτου, Πολ. Μηχανικού από την εφημερίδα Αλήθεια της Χίου 

 Την ίδια στιγμή που η Αυστρία μέσω των πολιτικών της πρωτοστατεί για το κλείσιμο των βόρειων Ελληνικών συνόρων,  ο πρόεδρος των Αυστριακών Βιομηχάνων τάσσεται υπέρ της διατήρησης της Ζώνης Σένγκεν και απορρίπτει τους μαζικούς ελέγχους στα εσωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το επίσημο μεταναστευτικό κάλεσμα,  άλλωστε, είχε απευθυνθεί από τη Γερμανία, τη χώρα της Ευρώπης με την μεγαλύτερη βιομηχανική παραγωγή, στις αρχές του Σεπτέμβρη. Η αντίφαση αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει την απαρχή δύο αντιμαχόμενων τάσεων, όπως έχουν διαμορφωθεί τελευταία: Από την μία  η θέληση του κεφαλαίου για άμεση εισδοχή φθηνών εργατικών χεριών και από την άλλη η διογκούμενη δυσαρέσκεια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης λόγω της (ισλαμικής) μετανάστευσης  που ανάγκασε σε στροφή το σύνολο, σχεδόν, του πολιτικού κόσμου. Το τρομοκρατικό κτύπημα στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου επέτεινε τις ανησυχίες, αλλά παρόλα αυτά δεν διέκοψε τις μεταναστευτικές ροές.

Από τους πολέμους στην Γιουγκοσλαβία (1991-1999), Αφγανιστάν (2001-2016), Ιράκ (1991, 2003-2016), Αραβική ”Άνοιξη” (Δεκ. 2010-2016), μέχρι και τη Συρία (τέλη του 2011-2016), παρά τον κοινό παρανομαστή του αιτίου (ΗΠΑ), ποτέ δεν παρατηρήθηκαν αυτού του μεγέθους πληθυσμιακές μετακινήσεις. Η επαναχάραξη συνόρων, ο ευρύτερος γεωπολιτικός έλεγχος με απώτερο σκοπό την πίεση προς την Κίνα αλλά και η «αδηφαγία»  του κεφαλαίου καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.

Τα φθηνά ημερομίσθια σε ευρωπαϊκό έδαφος θα είναι η αποζημίωση των λαών των οποίων λεηλατήθηκαν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές από την επιβολή της «δημοκρατίας» μέσω πολέμων. Έτσι ο πόλεμος της Συρίας «εργαλειοποιήθηκε» και, μέσω αυτού και των εκατομμυρίων προσφύγων που παρήγαγε, έγινε η προετοιμασία ευαισθητοποίησης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, και εν τέλει η αποδοχή εκ μέρους της, ώστε τελικά να γίνουν αποδεκτές οι τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών, τωρινές και μελλοντικές. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο θα κατέφθανε όλος αυτός ο κόσμος στην Ευρώπη ήταν συγκεκριμένος. Στα τουρκικά παράλια έχει στηθεί ένα ολόκληρο σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, ενώ στην απέναντι πλευρά, στα ανατολικά παράλια των ελληνικών νησιών, τηλεοπτικά συνεργεία και διάσημοι φωτογράφοι είχαν πάρει θέση απαθανατίζοντας τις πολύ δυνατές εικόνες που όλοι πλέον γνωρίζουμε.

Για να πραγματοποιηθούν οι τεράστιες αυτές μετακινήσεις πληθυσμών έπρεπε να καταργηθούν κατ᾽ ουσία τα σύνορα, ώστε να ενωθούν οι δύο κόσμοι της Δύσης και της Ανατολής. Δύο υπήρξαν οι χώρες-κλειδιά προς την επίτευξη του στόχου: η Ελλάδα και η Τουρκία  και οι δύο εφάρμοσαν την πολιτική των ανοικτών συνόρων, η κάθε μία για διαφορετικούς λόγους.

Η μεταναστευτική λεωφόρος έχει χαραχθεί, φωταγωγηθεί, ώστε να είναι ορατή σε κάθε υποψήφιο «ταξιδιώτη» ως μονόδρομος προς την γη της επαγγελίας. Δυστυχώς το νησί μας, η Χίος, βρίσκεται στην πρώτη στάση (είσοδος) της διαδρομής αυτής  και εδώ εύλογα οφείλουν να γίνουν και οι απαραίτητοι έλεγχοι. Η αύξηση των συνοριοφυλάκων (Frontex), η δημιουργία των Hotspots, αλλά και ο δυσδιάκριτος χαρακτηρισμός μεταξύ «πρόσφυγα» και «λαθραίου μετανάστη» υπηρετούν εν πολλοίς τον ίδιο σκοπό, ο οποίος εκφράζεται από τα επίσημα χείλη του πρόεδρου της Αυστριακής Ένωσης Βιομηχάνων Γκέοργκ Καπς (21-2-2016): Κάθε άνθρωπος που έχει ανάγκη προστασίας, έχει το δικαίωμα να του χορηγηθεί άσυλο, ωστόσο αυτό θα πρέπει να αποσαφηνίζεται στα εξωτερικά σύνορα, όπως επίσης και τα προσόντα του ώστε να είναι δυνατή μία γρήγορη ενσωμάτωση. Μπορούν δε, να κατανεμηθούν αναλογικά πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες στην Ευρώπη. Οι δηλώσεις έγιναν ταυτόχρονα σχεδόν με το κλείσιμο των βόρειων συνόρων με πρωτοστάτη την Αυστρία!

Η πάση θυσία μείωση του εργασιακού κόστους, που είναι το ζητούμενο, θέτει σε εφαρμογή ένα σχέδιο εποικισμού της ΕΕ, στο όνομα των δικαιωμάτων και ενός κόσμου χωρίς σύνορα υποβοηθούμενου από αυτόνομα οικονομικά κέντρα, σε αγαστή συνεργασία με ΜΚΟ, εργοδοτικές οργανώσεις και ιδεολογικές ομάδες της διεθνιστικής και της Ευρωπαϊκής αριστεράς.

Η αποτελεσματικότερη προπαγάνδα είναι αυτή με την οποία δεν διαφωνεί κανείς. Όταν υπάρχουν δύο μόνο δυνατότητες επιλογής (ανθρωπιστής ή ρατσιστής)  καταλαβαίνουμε ότι οι ρόλοι αυτοί μπορούν εύκολα να αντιστραφούν για οποιονδήποτε. Υπάνθρωποι μπορούν να παριστάνουν τους ανθρωπιστές, ενώ διορατικοί άνθρωποι μπορούν να εμφανίζονται σαν ρατσιστές. Λέξεις όπως αλληλεγγύη, διεθνές δίκαιο, ξενοφοβία περιχαρακώνουν τα περιθώρια σκέψης αλλά και έκφρασης, υπηρετώντας τον άνω σκοπό.

Οι σφοδρές αντιδράσεις των ευρωπαϊκών λαών από την επιβαλλόμενη πολυ-πολιτισμικότητα, την διαφαινόμενη φτωχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων αλλά και του φόβου ως προς τι ακριβώς πρεσβεύει το Ισλάμ, σε συνδυασμό με τα τρομοκρατικά κτυπήματα, υποχρέωσε σε αναδίπλωση τον πολιτικό κόσμο.

Για την Ελλάδα τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα, εφόσον στερούμαστε την πολυτέλεια της γειτνίασης είτε με το Λουξεμβούργο είτε με το Βέλγιο, είμαστε όμως η μοναδική χώρα μαζί με την Βουλγαρία που συνορεύει με το Ισλάμ.

 Τα ανοικτά σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας

  Τα ανοικτά σύνορα υπήρξαν συνειδητή επιλογή, ως σύμφωνα προς την ιδεολογική προσέγγιση της νέας κυβέρνησης στην Ελλάδα. Αγνοώντας παντελώς στοιχεία του παγκόσμιου γίγνεσθαι και τις ιδιαιτερότητες της χώρας, η νέα κυβέρνηση, απηχώντας τον δικό της Ουμπέρτο Έκο (*), ανήγαγε την άσκηση πολιτικής, σε θεωρητική συζήτηση επιπέδου καφενείου. Οι μεταναστευτικές ροές είχαν εκθετική αύξηση από την ημερομηνία ανάληψης εξουσίας και δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος μάντης για να δει τι θα επακολουθήσει (μόνο για την Χίο: Ιανουάριος 2015=185 αφίξεις, σύνολο χρονιάς 2015=120.804). Υπήρχαν και επιστολές προς τους «αρμόδιους» πέντε μήνες πριν, οι οποίες προειδοποιούσαν για την επερχόμενη καταστροφή. Η άσκηση πολιτικής είναι γνωστή πλέον: αφήνονται τα πράγματα να εξελίσσονται, διαβεβαιώνοντας ότι ασκείται έλεγχος και στο τέλος εφαρμόζεται η χειρότερη λύση, η οποία προβάλλεται και ως μοναδική, λόγω του αδιεξόδου στο οποίο εισέρχεται η χώρα.

  Η γειτονική Τουρκία εφάρμοσε την πολιτική των ανοικτών συνόρων όχι ασφαλώς για ιδεολογικούς λόγους: Η πάγια τακτική της να χρησιμοποιεί τις μειονότητες (βαπτίζοντας τις ακόμα και τουρκικές), η επιθυμία της να φαίνεται η ηγέτιδα δύναμη του Ισλάμ (με αυτονόητο όφελος από την άνοδο του μουσουλμανικού πληθυσμού στην Ευρώπη), η πληθυσμιακή εκτόνωση του μεγάλου προσφυγικού ρεύματος από την Συρία που δέχθηκε αλλά και το τεράστιο οικονομικό όφελος από την βιομηχανία που στήθηκε για να «εξυπηρετήσει» την μεταφορά των μεταναστευτικών ροών προς τα ελληνικά παράλια, ήταν οι αιτίες που μόνο κέρδος θα της απέφεραν. Οι Τάταροι της Κριμαίας, οι Ουιγούροι στην Κίνα, οι Τουρκομάνοι της Συρίας είναι κοντινά παραδείγματα «εργαλειοποίησης» των μειονοτήτων ανά τον κόσμο. Πρόσφατα, είχαμε (24/2/2016) μέχρι και ανάμειξη του γιου του Ερντογάν στην ίδρυση νέου μουσουλμανικού κόμματος στην Βουλγαρία. Η μεγάλη της πρόκληση όμως αποκρυσταλλώνεται στην πάγια επιθετική πολιτική της έναντι της Ελλάδας και των περιοχών του Αιγαίου. Το δόγμα Οζάλ για την πληθυσμιακή κατάκτηση των νησιών αλλά και η ακόλουθη αναφορά του Τούρκου πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος» είναι ενδεικτικά: H συγκέντρωση των νησιών του Αιγαίου στα χέρια της Ελλάδος δημιουργεί το πιο σημαντικό αρνητικό στοιχείο στην πολιτική της Τουρκίας για τον εγγύς θαλάσσιο χώρο της. Η βασική πηγή του προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αθεράπευτη αντίφαση μεταξύ του παρόντος καθεστώτος και της σημερινής γεωπολιτικής πραγματικότητας.

 Το παράδειγμα της Αλεξανδρέττας

Ο χριστιανικός πληθυσμός στις αρχές του 20ού αιώνα, στην Μέση Ανατολή ήταν το 20% του συνολικού πληθυσμού, ενώ σήμερα έχει απομείνει μόλις το 5%. Αξίζει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά, ονομάστηκαν στην Αντιόχεια, οι υποστηριχτές του Χριστού, Χριστιανοί. Η περιοχή της Αλεξανδρέττας και της Αντιόχειας, οι οποίες ανήκουν τώρα στην Τουρκία, γεωγραφικά είναι πολύ κοντά στο Χαλέπι της Συρίας όπου γίνονται οι εχθροπραξίες. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο η Συρία και ο Λίβανος βρέθηκαν υπό Γαλλική κατοχή. Το 1918 στη Συριακή εκείνη περιοχή της Αλεξανδρέττας ζούσαν περίπου 350.000 άτομα, με αναλογία 70% Σύριοι και 20-25% Τούρκοι. Το υπόλοιπο 5-10% αποτελούνταν από διάφορες άλλες εθνότητες. Η Άγκυρα προφασίστηκε ότι ενδιαφερόταν για την εκεί τουρκική μειονότητα. Τον Δεκέμβριο του 1921 πέτυχε από την Γαλλική διοίκηση την αναγνώριση ενός ημιαυτόνομου καθεστώτος και αργότερα το 1937 πέτυχε να δοθεί το καθεστώς της Ανεξαρτησίας. Οργάνωσε εσωτερικές ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ Τούρκων και Σύρων με αποτέλεσμα το Παρίσι αποδέχθηκε τον Ιούλιο του 1938 να συμμετάσχουν και τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις για την πάταξη της αναταραχής. Το επόμενο βήμα των Τούρκων ήταν η προκήρυξη εκλογών τις οποίες κέρδισαν με μικρή πλειοψηφία, διότι είχαν αυξηθεί πληθυσμιακά, αφ’ ενός με αθρόες γεννήσεις και, αφετέρου, με συνεχή αποστολή και εγκατάσταση εποίκων από τις φτωχότερες περιοχές της Ανατολίας. Μετά από ένα χρόνο, το 1939, ανακήρυξαν την ένωσή τους με την μητέρα πατρίδα και δημιουργήθηκε ο 67ος νομός με την ονομασία HATAY.

Η φιλοτουρκική στάση από την πλευρά της Γαλλίας δικαιολογείται από το ότι είχε πάρει εγγυήσεις ότι θα τάσσονταν η Τουρκία με το μέρος των Αγγλογάλλων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Τουρκία, ο επιτήδειος ουδέτερος, όπως την ονόμασε στο κλασικό βιβλίο του ο Φράνκ Βέμπερ, κράτησε μεν την Αλεξανδρέττα, δεν βγήκε όμως στον πόλεμο υπέρ των Συμμάχων. Διαπραγματευόταν και με τις δύο εμπόλεμες πλευρές καθ’ όλη την διάρκεια του πολέμου ζητώντας τα νησιά του Αιγαίου, την Θράκη και τα πετρέλαια της Μοσούλης.

Σχεδόν με καρμπόν σχεδιάστηκε και η κατοχή της Βόρειας Κύπρου, που τελικά έφτασε το 1983 στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους.

 Βλέπουμε δηλαδή μία συνέχεια του κράτους στην άσκηση πολιτικής, ανεξαρτήτως ηγεσίας, η οποία φθάνει μέχρι σήμερα. Πώς μπορεί να ξεχαστεί (8/2/16) ότι Έλληνας Πρωθυπουργός δεν μπόρεσε να προσγειωθεί, όχι σε κάποια βραχονησίδα του Αιγαίου, αλλά στη Ρόδο; Η διαφαινόμενη αποτυχία της Τουρκίας στον πόλεμο της Συρίας δημιουργεί επιπλέον ανησυχίες για την χώρα μας. Εκβιάζει, βάζοντας συνεχώς παράλογες απαιτήσεις με το μεταναστευτικό, ώστε να αποκομίσει πολλαπλά οφέλη από τους Ευρωπαίους, καθιστώντας την Ελλάδα τον γνωστό καρπαζοεισπράκτορα και θέτοντας χιλιάδες ανθρώπους σε κίνδυνο λόγω εγκλωβισμού. Ελέγχει απόλυτα τις μεταναστευτικές ροές με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις δύο ημέρες (14 και 15/2 με καλοσύνη καιρού), κατά τη διάρκεια των οποίων είχαν μηδενιστεί οι αφίξεις, αποδεικνύοντας έτσι ότι μπορεί να ανοίξει και να κλείσει την στρόφιγγα κατά το δοκούν στέλνοντας το μήνυμα, ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ είναι περιττή, αρκεί να λάβει εκείνη τα ανταλλάγματα που θέλει.

Επίλογος

 Στην διάρκεια Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου, χάθηκε κυριολεκτικά η ”μπάλα” στα ελληνικά νησιά, λόγω του τεράστιου μεταναστευτικού ρεύματος που δέχθηκαν. Πέρασαν περίπου 400.000 άτομα προς την Κεντρική Ευρώπη χωρίς να πιστοποιηθούν σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Στην Σύνοδο κορυφής (25/10/2015) αποφασίστηκε η Ελλάδα να δημιουργήσει 50.000 θέσεις υποδοχής για πρόσφυγες και τότε πρωτοαναφέρθηκε η παρουσία της FRONTEX στα Σκόπια. Μετά το τρομοκρατικό κτύπημα στο Παρίσι (13/11/2015) άλλαξε άρδην η ανάγκη φύλαξης των ευρωπαϊκών συνόρων. Η κωλοτούμπα της κ. Μέρκελ στο μεταναστευτικό λόγω της δυσαρέσκειας της κοινής γνώμης, η δημοσκοπική πρωτιά του λεγόμενου ακροδεξιού κόμματος στην Αυστρία, οδήγησε την Γερμανία διά των αντιπροσώπων τους (Αυστριακών) στο κλείσιμο των Βόρειων ελληνικών συνόρων. Δηλαδή εδώ και 4 μήνες υπήρχε σαφέστατη ένδειξη για το πού θα καταλήγαμε, αλλά η πολιτική ηγεσία του τόπου αρνιόταν και αρνείται να το καταλάβει.

Το να επιχειρηματολογούμε ανθρωπιστικά, ανάμεσα σε χώρες που μας βλέπουν με όρους αποικίας από την μία και, από την άλλη, με χώρα που νομίζει ότι είμαστε πρώην (και μελλοντική) επαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι μάταιο. Το Διεθνές δίκαιο γράφεται από τα ισχυρά κράτη και το επικαλούνται, όποτε εκείνα θέλουν. Οι διαπραγματεύσεις γίνονται με όρους ισχύος και όχι επιχειρημάτων. Εκτός από το Διεθνές δίκαιο, υπάρχει και το Ελληνικό Σύνταγμα. Εκτός από τους ανθρωπιστικούς υπάρχουν και εθνικοί λόγοι που επιβάλουν αλλαγή κατεύθυνσης. Σήμερα βιώνουμε μία πολιορκία. Πώς να πείσουμε για επαρκή έλεγχο των συνόρων όταν βλέπουμε ακόμα και σήμερα τις βάρκες να εισέρχονται ανενόχλητες στο λιμάνι της Χίου. Δίδονται λάθος σήματα, εν ονόματι του ανθρωπισμού, δημιουργώντας μια νέα ανθρωπιστική κρίση στην ήδη υπάρχουσα πού μέχρι πριν την ανάληψη εξουσίας, επικαλούταν η σημερινή πολιτική ηγεσία. Πόσο πιο ξεκάθαρα να ειπωθεί: «εάν η Ελλάδα δεν μπορεί να προστατεύσει τα σύνορά της, θα πρέπει να τεθεί το ερώτημα για το εάν αυτή μπορεί να συνεχίσει να είναι εξωτερικό σύνορο της Σένγκεν» (Υπουργός Εσωτερικών Αυστρίας 25/2/2016).

Ο κίνδυνος  να συντριβούμε και να υποστούμε την λεγόμενη λιβανοποίηση, σχεδόν πραγματοποιείται.  Δηλαδή να υπάρχει μετανάστευση του ντόπιου πληθυσμού από την μία, όπως γίνεται τώρα, και από την άλλη, να υποδεχόμαστε  χιλιάδες έως και εκατομμύρια εξαθλιωμένο μεταναστευτικό πληθυσμό, ο οποίος θα βλέπει την χώρα μας σαν το πρώτο βήμα προς την γη της επαγγελίας. Εκτός της πολιτισμικής, εθνολογικής και θρησκευτικής αλλοίωσης κινδυνεύουμε με απώλεια Εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας.

Ήδη τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου έχουν υποστεί τεράστιες οικονομικές ζημιές, αποκοπτόμενα όλο και περισσότερο από τις παραδοσιακές ευρωπαϊκές αγορές, έχοντας όλο και μεγαλύτερη οικονομική εξάρτηση πλέον από τα τουρκικά παράλια. Οι πιθανότητες, μετά από την εκδίωξη της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν, να επακολουθήσει και ένα Grexit είναι μεγάλες. Αν υπάρξει τέτοια εξέλιξη, το ανεπίσημο νόμισμα στα νησιά θα καταστεί η τουρκική Λίρα.

 Οι τοπικοί παράγοντες των νησιών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), ενώ ήταν ήδη προφανής η πρόσκρουση σε τοίχο, δεν αντέδρασαν. Κατέστησαν ως κράτος εν κράτει και κυρίαρχους των εξελίξεων τις ΜΚΟ (άγνωστο από ποια κέντρα χρηματοδοτούνται και πού λογοδοτούν) και την Ύπατη Αρμοστεία, εμφανίζοντας παράλληλα τα Hotspots σαν προίκα(!) για τα νησιά και τις πεντάμηνες συμβάσεις τους σε αυτά, των 430€, σαν θέσεις εργασίας.

Σε περιφερειακό επίπεδο χρειάζεται άμεση συνάντηση των δημάρχων που αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό πρόβλημα, ώστε να ακολουθηθεί κοινή γραμμή πλεύσης, να μεταβούν στα κέντρα αποφάσεων και να καταστήσουν σε όλους σαφές ότι τα θαλάσσια σύνορα των νησιών είναι και πρέπει να διατηρηθούν ευρωπαϊκά μέσα στην συνθήκη Σένγκεν. Η μετάβαση χιλιάδων τζιχαντιστών, μετά την ήττα τους από το πεδίο μάχης της Συρίας στο φιλικό για αυτούς τουρκικό έδαφος, δηλαδή δίπλα μας, θα αναγκάσει να παρθούν επιπλέον μέτρα ασφαλείας, αν θέλουμε να διατηρηθούμε σε αυτήν (Σένγκεν). Επίσης δεν μπορεί το τουρκικό δουλεμπόριο να ανάγεται σε επίσημο (σχεδόν αποδεκτό από όλους) ρυθμιστικό παράγοντα των τοπικών κοινωνιών. Τα δε βραβεία που τάζονται ως ανταμοιβή, θυμίζουν τις χάντρες που έδιναν παλαιοτέρα στους ιθαγενείς.

Σε εθνικό επίπεδο αυτή την στιγμή η μόνη, κατά τη γνώμη μου, λύση είναι η σύσταση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Ρόλος του να γνωμοδοτεί στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, ώστε να μετριασθούν οι κίνδυνοι από προσωπικές επιλογές τύπου Τασίας, Γιάνη, Πάνου, Αλέξη και στο μέλλον του Κυριάκου.

Η πρόσκληση της ισχυρότερης πολεμικής μηχανής του πλανήτη (ΝΑΤΟ), και μάλιστα για την επίλυση της ανθρωπιστικής κρίσης που το ίδιο προκάλεσε, εκτός του σουρεαλιστικού της χαρακτήρα, δεν πείθει σε καμία των περιπτώσεων. Η όποια λύση δοθεί, θα είναι πρόσκαιρη.

Το παράδειγμα με την…madam Μέρκελ να προβάλλεται ως alter ego του Χίτλερ μέχρι πρότινος, ενώ πρόσφατα να εμφανίζεται ως η μόνη εναπομείνασα αλληλέγγυος των ”αλληλέγγυων”, αποδεικνύει την παταγώδη αποτυχία της ιδεολογικής προσέγγισης που επικράτησε, μεταξύ συνθημάτων και συναισθημάτων. Πρόοδος όμως θα είναι ο οριστικός ενταφιασμός της ακατάσχετης μπουρδολογίας, που κυριάρχησε την τελευταία εικοσιπενταετία. Η ελεύθερη πτώση στο κενό των τελευταίων χρόνων, αλλά περισσότερο ο φόβος με τον οποίο αντικρίζει ο καθένας μας την πραγματικότητα, ίσως θα μπορούσαν να προδιαγράψουν μία νέα ευκαιρία. Η αναζήτηση της δικής μας σωτηρίας, με την αναμονή του Μεσσία που όλοι περιμένουμε, μπορεί να μην έρθει ποτέ. Αντίθετα από την παθητική αναμονή, η πιο ενεργή συμμετοχή όλων μας σε θεσμούς ώστε να προαχθεί η αριστεία, ίσως είναι το ζητούμενο.

* Ο Ουμπέρτο Έκο λέει στο «Κοιμητήριο της Πράγας» «[I greci hanno] l’inconcludenzae il gusto di perdersi in chiacchiere sino a spaccare un capelloin quattro» Οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από το ότι δεν καταλήγουν πουθενά, αλλά τους αρέσει να αναλώνονται σε φλυαρίες μέχρι να χωρίσουν την τρίχα στα τέσσερα…