Ενόψει της 2ης πανελλαδικής συνδιάσκεψης του Άρδην δημοσιεύουμε το κείμενο μας που θα αποτελέσει το εισαγωγικό κείμενο της συνδιάσκεψης το Σάββατο το πρωί. Εν συνεχεία ο λόγος θα δοθεί σε κόμματα, κινήσεις και προσωπικότητες που δημοκρατικού πατριωτικού χώρου για να τοποθετηθούν γύρω από τις πολιτικές προοπτικές του.
Α.
Οι επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, κυρίως οι εθνικές εκλογές, αναμένεται να αναδιαμορφώσουν το πολιτικό τοπίο στη χώρα, το οποίο και τείνει πλέον αυθόρμητα να εκφράσει τις πραγματικότητες της καθίζησης που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξ. Ελ. Καθώς η χώρα βυθίζεται σε καθεστώς γεωπολιτικής και εθνικής αποδόμησης, οικονομικής και κοινωνικής λεηλασίας, πολιτιστικής και υπαρξιακής κρίσης, το πολιτικό κατεστημένο αποκτάει μια ροπή αναδιάταξης, προσανατολιζόμενο όμως σε κατευθύνσεις που επιβεβαιώνουν αντί να αίρουν το αδιέξοδο.
Η νέα πόλωση που προδιαγράφεται μέσα από την ανάλυση των δημοσκοπήσεων, αλλά και των ποιοτικών πολιτικών δεδομένων, διαπερνάει οριζόντια το πολιτικό σκηνικό: εντοπίζεται μεταξύ των εθνομηδενιστικών ηγεσιών και της πατριωτικής βάσης, των «απογειωμένων ελίτ» εναντίον των «ριζωμένων πλειοψηφιών». Εντούτοις, το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο ετοιμάζεται να εκφράσει στρεβλά αυτή την αντίθεση: Η ταύτιση του παλαιού πολιτικού κόσμου –από την κεντροδεξιά μέχρι την… άκρα αριστερά και τους αντιεξουσιαστές– με την παγκοσμιοποίηση, η απόλυτη εγκατάλειψη του κοινωνικού σώματος από τον πολιτικό και τον πνευματικό κόσμο, αποτελούν παράγοντες που συντείνουν στη «μετάφραση» της διαμορφούμενης πόλωσης με τους όρους των ξεπερασμένων διαιρέσεων του παρελθόντος: Απ’ ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ο «πατριωτικός πόλος» κινδυνεύει να εκφραστεί προνομιακά από τα δεξιά της ηγεσίας της ΝΔ –και όχι κεντρικά από το κόμμα αυτό, καθώς η ηγεσία του φλερτάρει με τον εθνομηδενισμό– μέχρι την άκρα δεξιά, ενώ από το κέντρο μέχρι την αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, επιμένουν να ενσαρκώνουν την εγχώρια εκδοχή της παγκοσμιοποιητικής σοσιαλδημοκρατίας, που κατά τα άλλα βυθίζεται σε όλη την Ευρώπη. (Το ΚΚΕ, προφανώς, εξαιρείται από την ανάλυση έχοντας επιλέξει τον ιδιότυπο «ησυχασμό» του κόμματος-μουσείο, το οποίο αναλώνει όλη την δραστηριότητά του σε επετειακές εκδηλώσεις, αναφερόμενο στον προηγούμενο και στον προ-προηγούμενο αιώνα).
Η αντίθεση ανάμεσα τις εθνομηδενιστικές ηγεσίες και την πατριωτική βάση διαπερνά οριζόντια το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο», δηλαδή όλο το φάσμα των δυνάμεων που δρουν εντός της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, στρεβλώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον ίδιο τον δημοκρατικό του χαρακτήρα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί οι πολιτικές γραφειοκρατίες εμφανίζουν μεγαλύτερη συνάφεια και σχέση με τους Ευρωπαίους ομολόγους τους παρά με την ελληνική κοινωνία, τις αγωνίες και τις ανάγκες της, και ως εκ τούτου αποδεικνύονται ανίκανες να τις εκφράσουν, πολλώ μάλλον να συμβάλουν στην ικανοποίησή της. Η δημοκρατία, ωστόσο, είναι ένα πολίτευμα που λειτουργεί από τον λαό και στοχεύει στην ικανοποίηση των δικών του συλλογικών αναγκών, και ως εκ τούτου βυθίζεται σε κρίση όταν οι αντιπρόσωποί του δημιουργούν τέτοιο θεμελιώδες χάσμα μεταξύ εαυτών και των αντιπροσωπευομένων.
Όσο για την Αριστερά, το μεγαλύτερό της μέρος έχει υποστεί μια θεμελιώδη μετάλλαξη κατά το πέρασμα από τον 20ό στον 21ο αιώνα: Αρνούμενη τις πραγματικότητες του έθνους, την εθνική ταυτότητα, την εθνική λαϊκή κυριαρχία, και συνακόλουθα την εθνική δημοκρατική κοινότητα που αυτή συγκροτεί, εγκαταλείπει την υπεράσπιση του εθνικού κράτους στα χέρια της άκρας δεξιάς, καθώς και την αναφορά σε μεγάλα συλλογικά υποκείμενα, για παράδειγμα τον «λαό» ή τους «μη προνομιούχους», με τα οποία συνέδεσε άρρηκτα την πορεία της στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα, και τείνει να ταυτίζεται περισσότερο με τον κοσμοπολίτικο φιλελευθερισμό και την ατζέντα του, για τα «ανοιχτά σύνορα», την ικανοποίηση αιτημάτων που προέρχονται από τις πολιτισμικές μειοψηφίες, π.χ. για το φύλο, την προώθηση της εθνοαποδόμησης μέσα στην Παιδεία κ.ο.κ. Με αυτόν τον τρόπο χάνει τόσο τον εθνικοαπελευθερωτικό της χαρακτήρα όσο και τον κοινωνιοκεντρικό της προσανατολισμό και μεταβάλλεται σε συνιστώσα της παγκοσμιοποίησης, που πιέζει για την «κοινωνικοποίησή» της, δηλαδή, τη διάχυση του «νέου τύπου ανθρώπου» που αυτή επιθυμεί να παράγει προς τα κάτω: ανέστιου, δίχως κοινωνικές ιδιότητες, ασφυκτικά ατομοκεντρικού, ανυπεράσπιστου μπροστά στις δυνάμεις του υπερτεχνολογικού ολοκληρωτισμού, ο οποίος ήδη επιθυμεί να επέμβει και στην ίδια τη βιολογική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν είναι τυχαίο, ως προς αυτά, ότι οι τοποθετήσεις αυτής της Αριστεράς, και ο ρόλος που παίζει στην προέλαση της παγκοσμιοποίησης μέσα στην ελληνική κοινωνία, έχουν γεννήσει τον παράδοξο όρο της «νατοϊκής αριστεράς».
Διότι η μετατροπή του «διεθνισμού» σε κοσμοπολιτισμό επιτρέπει ευχερέστερα στην αριστερά και την κεντροαριστερά να μεταβληθεί στο ιδεολογικο-πολιτικό όχημα της παγκοσμιοποίησης. Το ίδιο συνέβη σε μεγαλύτερη κλίμακα και στην Ελλάδα. Η αντιπατριωτική κουλτούρα με την οποία έχει ανατραφεί ένα πλειοψηφικό μέρος της ελληνικής Αριστεράς, με την επικουρία της καπηλείας του πατριωτισμού από την Χούντα, μετέβαλε την Αριστερά και τις ιδέες της στο προνομιακό όχημα της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης και της διάλυσης των ταυτοτήτων. Κατ’ εξοχήν της εθνικής ταυτότητας αλλά και των κοινωνικών και έμφυλων ταυτοτήτων.
Έτσι, η νεοφιλελεύθερη Δεξιά εξέφραζε τον οικονομικό φιλελευθερισμό και την οικονομική παγκοσμιοποίηση και η Αριστερά τον ιδεολογικό και πολιτισμικό φιλελευθερισμό και τη διάβρωση των συλλογικών ταυτοτήτων που αντικαθίστανται από τα ατομικά και μειονοτικά δικαιώματα σχεδόν αποκλειστικά, επιτρέποντας έτσι την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας αγοράς, απέναντι στην οποία δεν βρίσκονται έθνη και τάξεις αλλά άτομα.
Με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο καταμερισμός εργασίας έλαβε προσωρινά τέλος, διότι αυτός ανέλαβε να εκφράσει ταυτόχρονα και τον οικονομικό φιλελευθερισμό και τον πολιτισμικό, και τις επιταγές της οικονομικής παγκοσμιοποίησης και εκείνες της πολιτισμικής, ακολουθώντας ως προς αυτό τη διττή πολιτική του Τζωρτζ Σόρος, που έχει ενοποιήσει τις δύο πλευρές της παγκοσμιοποιητικής του δραστηριότητας.
Λόγω αυτών των εξελίξεων, η αντίθεση παγκοσμιοποίησης και πατριωτισμού κινδυνεύει να ταυτιστεί με τη διαίρεση Αριστεράς και Δεξιάς, γεγονός που ανατροφοδοτεί εμφυλιακές δυναμικές, πιέζοντας το λαϊκό σώμα σε έναν διχασμό που ως βάση του θα έχει τον αναχρονισμό και όχι το στοίχημα της επιβίωσης ολόκληρου του έθνους στο παρόν και το μέλλον. Η κατάσταση αυτή, είναι προϊόν της «εμφυλιοπολεμικής μηχανικής» του εξουσιαστικού παγκοσμιοποιητικού συστήματος (κυβερνήσεων, διανοουμένων, ΜΜΕ, διαμορφωτών κοινής γνώμης και ακτιβιστών), και υιοθετείται ως στρατηγική αποδόμησης των αντιστάσεων, για την παραμονή του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού στην εξουσία, αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου για την αναπαραγωγή του καθεστώτος εθνικής και γεωπολιτικής υποταγής, κοινωνικής και οικονομικής λεηλασίας της χώρας.
Οι συνέπειες αυτής της προοπτικής, θα είναι εξόχως αρνητικές: Κατ’ αρχάς, η πλειοψηφία της εκλογικής βάσης επιμένει να συνδυάζει το πατριωτικό αίσθημα με τις δημοκρατικές αντιλήψεις, ωστόσο, κατά τη σύνθεση του κοινοβουλίου που προβλέπεται μετά τις επόμενες εκλογές, καμία δύναμη δεν θα είναι σε θέση να εκφράσει αυτήν την πλειοψηφική κοινωνική πραγματικότητα.
Ύστερα, η ενίσχυση των εμφυλιοπολεμικών διαιρέσεων απομακρύνει την αναγκαία πατριωτική ενότητα, η οποία και αποτελεί πρωταρχική προϋπόθεση ώστε να δράσει η Ελλάδα ως εθνικό πολιτικό υποκείμενο για την επιβίωσή της μέσα στο ασταθές και χαοτικό διεθνές περιβάλλον, την ίδια στιγμή που όλες οι υπόλοιπες χώρες, εξαιτίας της κρίσης της παγκοσμιοποίησης, έχουν ήδη διαμορφώσει και υλοποιούν εθνικές στρατηγικές. Το κενό πολλαπλασιάζεται στην περίπτωση της Ελλάδας καθώς έχει να αντιμετωπίσει εθνικά θέματα ιδιάζουσας σοβαρότητας, από τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό και τους βαλκανικούς αλυτρωτισμούς, μέχρι τη μετανάστευση, τη δημογραφία και την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού.
Επί πλέον, η εμφυλιοπολεμική διαίρεση διευκολύνει τη στρατηγική ποινικοποίησης του πατριωτισμού, που επιδιώκει η παγκοσμιοκρατία, και την ίδια στιγμή διευκολύνει το μονοπώλιο που επιθυμούν να ασκήσουν σε αυτόν οι δυνάμεις του δεξιού ολοκληρωτισμού. Η διαίρεση του ελληνικού έθνους σε ένα «αριστερό» κι ένα «δεξιό» υποκατάστατό του θα προσθέσει στην εξωτερική αμφισβήτηση που δοκιμάζει ο ελληνισμός την εσωτερική αποσύνθεση, ολοκληρώνοντας, με αυτόν τον τρόπο, τραγικά το φάσμα της καταστροφής που πλανιέται πάνω από την εθνική μας ύπαρξη.
Ο δημοκρατικός πατριωτισμός αποτελεί τη μόνη δυνατή επιλογή που διασφαλίζει τη δημιουργική αξιοποίηση του πλειοψηφικού πατριωτικού αιτήματος απέναντι στους παγκοσμιοκράτες, ανοίγοντας έτσι ένα μονοπάτι για την επιβίωση του ελληνισμού στον 21ο αιώνα. Κι αυτό γιατί, πέραν του ότι επιτρέπει την υπέρβαση της διχόνοιας, είναι σε θέση να συσπειρώσει μια ηγεμονική κοινωνική δυναμική, ώστε να προχωρήσει το έργο της γενικής ανασυγκρότησης της χώρας. Μπορεί, δηλαδή, να προσδώσει στον πατριωτισμό το προγραμματικό και οραματικό βάθος για τη διαμόρφωση πολιτικών αντιμετώπισης της δημογραφικής και παραγωγικής συρρίκνωσης, της εκπαιδευτικής και πολιτιστικής κατάρρευσης, του εκσυγχρονισμού του κράτους και των θεσμών, καθώς και της αποκατάστασης του δημοκρατικού ρήγματος που υφίσταται σήμερα μεταξύ ενός πολιτικού συστήματος-καρτέλ της ολιγαρχίας, η οποία έχει υφαρπάξει την λαϊκή βούληση και κυριαρχεί παρασιτικά πάνω σε ολόκληρη την χώρα, δρώντας επί της ουσίας ως δύναμη αποικιοκρατική έναντι του ίδιου του έθνους της.
Η αμφισβήτηση του πολιτικού αποκλεισμού του δημοκρατικού πατριωτισμού ανάγεται έτσι σε μείζον διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών, και ως εκ τούτου θέτει τις δυνάμεις που αναφέρονται σε αυτόν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τίθεται επομένως το ζήτημα της μετωπικής του συσπείρωσης στην ελάχιστη προγραμματική βάση αρχών, ώστε να διατηρήσει ο κόσμος αυτός τον χώρο του στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Αυτή θα είναι και η προϋπόθεση που θα κρίνει την ανασύνθεσή του σε ένα πολιτικό υποκείμενο σύγχρονο, το οποίο θα ανταποκρίνεται ως οργανισμός στις ανάγκες και τις απαιτήσεις που θέτει το φουρτουνιασμένο τοπίο που κυριαρχεί στην Ελλάδα τον 21ο αιώνα, στοίχημα το οποίο μετατίθεται όμως σε δεύτερη φάση. Η μεγάλη καταστροφή που προηγήθηκε της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξ. Ελ. καθιστά αδύνατη την επιτάχυνση των εξελίξεων, ώστε τα δυο αυτά βήματα να πραγματοποιηθούν ταυτόχρονα, κάτι που ίσως να βρισκόταν εγγύτερα στον ορίζοντα κατά τις αρχές της δεκαετίας του 2010.
Δυο είναι τα κρίσιμα σημεία στα οποία θα κριθεί η διαμόρφωση ενός δημοκρατικού πατριωτικού μετώπου για την αμφισβήτηση του διπόλου της εμφυλιακής καθίζησης μέσα στην εθνική καταστροφή:
Πρώτον, στο περιεχόμενο μιας προγραμματικής συμφωνίας αρχών: στο αν θα μπορέσει να υπάρξει μια ευρεία συμφωνία γύρω από μια αντιδιχαστική πατριωτική ατζέντα, με συγκεκριμένο περιεχόμενο σε ό,τι αφορά σε όλα τα ζέοντα ζητήματα που αντιμετωπίζει η χώρα:
Την ανάγκη αποτροπής του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού και του αλυτρωτισμού της Αλβανίας και των Σκοπίων, και την υπεράσπιση του δεύτερου ελληνικού κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, που απειλείται με ολοκληρωτική τουρκοποίηση·
Την αντιμετώπιση της ολοκληρωτικής αποικιοποίησης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από το πολυεθνικό κεφάλαιο και τη γερμανοκεντρική Ευρώπη·
Την αντιμετώπιση της δημογραφικής βόμβας και της φυγής των νέων που απειλεί με ιστορική έκλειψη τον ίδιο τον ελληνισμό·
Την ανασυγκρότηση της παραγωγής και της οικονομίας, με επιμονή σε παραγωγικές δραστηριότητες απέναντι στον γενικευμένο παρασιτισμό·
Την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και το χτύπημα της επέκτασης των ανισοτήτων που προωθεί το σημερινό παρασιτικό μοντέλο·
Τη χαλιναγώγηση και τον έλεγχο των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών που, μαζί με τη δημογραφική κρίση, απειλούν τη μεταβολή της Ελλάδας σε χώρο μετάβασης από την Ανατολή στη Δύση χωρίς ιδιαίτερο εθνικό χαρακτήρα·
Την ανατροπή της παιδείας της αμάθειας που προωθούν οι κυρίαρχες ελίτ και προπαντός οι εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί τους από ένα κομμάτι και της υπόλοιπης Αριστεράς αλλά και της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς·
Την αναγέννηση του πολιτισμού, προς την κατεύθυνση ενός εκσυγχρονισμού στηριγμένου στην παράδοση του λαού μας και των αγώνων του·
Και τέλος την απάντηση στον εκφυλισμό της δημοκρατίας σε κτήμα μιας κλειστής πολιτικής μηντιακής και ακαδημαϊκής ελίτ που μονοπωλεί τον δημόσιο διάλογο και τις θεσμικές θέσεις της Πολιτείας.
Δεύτερον, στη συνειδητοποίηση των κινδύνων που επιφυλάσσει ο αποκλεισμός του δημοκρατικού πατριωτισμού από την κεντρική πολιτική σκηνή, συνειδητοποίηση που θα εξαναγκάσει τις δυνάμεις που δρουν σε αναφορά με αυτόν να εγκαταλείψουν την πεπατημένη του πολυκερματισμού, τον εγκλωβισμό τους σε αναχρονιστικά σχήματα ιδεολογίας και πολιτικής, την προσκόλληση σε παλαιοκομματικές πρακτικές κ.ο.κ.
Το Κίνημα Άρδην, στο πρώτο μέρος της Β΄ Πανελλαδικής του Συνδιάσκεψης (8-9 Δεκεμβρίου 2018), το πρωί του Σαββάτου, 8 Δεκεμβρίου, καλωσορίζει τους προσκεκλημένους του, και τους καλεί να ανταποκριθούν σε έναν γόνιμο διάλογο, με αφετηρία το πλαίσιο προβληματισμού που διατυπώθηκε σε αυτήν τη σύντομη εισαγωγή.
ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ Αθήνα 8-9 Δεκεμβρίου 2018
11 ΣΧΟΛΙΑ
Όσοι αγωνιούμε για την τύχη του εγκλωβισμένου έθνους μας πρέπει να στηρίξουμε το ΑΡΔΗΝ με κάθε τρόπο. Είναι το μοναδικό όχημα που διαθέτουμε για να μπορέσει να εκφραστεί ο πατριωτισμός των Ελλήνων ακέραιος, αποκρούοντας τις συκοφαντίες και αποτινάσσοντας τις παντός τύπου ιδεοληπτικές στρεβλώσεις.
Καλή επιτυχία στις εργασίες της συνδιάσκεψης!
δωστε καποια ενημερωση για τα κομματα που θα παρευρεθουν.
Θα εργάζομαι το Σαβ/κο και δεν θα είμαι σε θέση να παρακολουθήσω την πολύ ενδιαφέρουσα Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κινήματος ΆΡΔΗΝ. Όμως θα παρακολουθώ όταν μπορώ τις εκδηλώσεις & θα στηρίζω όπου μπορώ. Εύχομαι κάθε δυνατή επιτυχία για το καλό του Ελληνισμού όλου.
Μιά πρόταση: Να απαιτήσουμε αναθεώρηση του άρθρου 110 του Συντάγματος ώστε κάθε Συνταγματική αλλαγή να ξεκινάει με 200 000 έγκυρες υπογραφές πολιτών και να επικυρώνεται μέσω δημοψηφίσματος.
Είναι το μόνο σημείο που μπορεί να ενώσει όλο τον «δημοκρατικό πατριωτικό» χώρο.
Αναλυτική ενημέρωση θα γίνει αύριο. Συνοπτικά: Το γενικό κλίμα από όλους ήταν η επιθυμία δημιουργίας πατριωτικού δημοκρατικού μετώπου εν΄όψει εκλογών, με πολύ θετικά λόγια για την εισήγηση του Γιώργου Καραμπελιά, και παραδοχή του κεντρικού ρόλου και της σταθερής αξίας του ΑΡΔΗΝ ως άξονας δημιουργίας ενός τέτοιου μετώπου .Χαιρέτησαν. 1. Από Ένωση Κεντρώων ένας νεαρός Μάριος Γεωργιάδης (παραγιός του Λεβέντη). 2. Από τη Χριστιανική Δημοκρατία Μηλιαράκης. 3. Ελεύθερη Πατρίδα, Βασιλειάδης. 4.Λαϊκή Ενότητα, Στρατούλης. 5 Κ.Ο.Ε. Ρούντι Ρινάλντι. 6.Πατριωτική Συσπείρωση Δαμιανός Βασιλειάδης. 7. ΔΗΚΚΙ Μαντάς. 8.Κίνηση 14 ΜαΪου – Γιώργος Παπαγιαννόπουλος. 9. Επανεκκίνηση – Φλαμιάτος (πρώην ΛΑΕ) . Χαιρέτησαν επίσης, δηλώνοντας επίσης ότι στηρίζουν ενωτική πρωτοβουλία με τους όρους που βάζει το ΑΡΔΗΝ ως προσωπικότητες, χωρίς να δηλώσουν οργανωτική ιδιότηταο Βαγγέλης Πισσίας, ¨Οθων Ιαικωβίδης, ΠαπαδόπουλοςΤετράδης, Ποταμιάνος, και Γιάννης Δούλφης. Μίλησαν θετικά επίσης πολλά άλλα μέλη και φίλοι του ΑΡΔΗΝ, τονίζοντας πως ένα τέτοιο μέτωπο πρέπει να συνθέσει τα στοιχεία ενός δημοκρατικού και κοινωνικού πατριωτισμού, πέραν τ ης Αριστεράς και της Δεξιάς (το τελευταίο το παραδέχονταν ακόμα και οι προερχόμενοι από την αριστερά), εφόσον είναι κάτι που το αναζητά η πλειοψηφία της κοινωνίας, ιδίως όσων έχουν κινητοποιηθεί το τελευταίο χρόνο για εθνικά θέματα
Φοβάμαι ότι ο “χώρος”, ο “βιότοπος” αν θέλετε, του Κινήματος,
στην Ελλάδα του 2019 (κι όχι σ’ αυτήν του 1999)
έχει πολύ περιορισμένη έκταση και περιορίζεται σε καμμιά εικοσαριά χιλιάδες κόσμο .
Νοήμονες και έντιμους, ασφαλώς. Ανένταχτους, επίσης.
Με μεγάλη δόση, όμως, ιδιορρυθμίας λόγω των ποικίλων καταβολών τους, οι οποίοι δεν είναι εύκολο να συστρατευθούν και να παίξουν σαν ορχήστρα καλοκουρδισμένη, κάτω από ένα μαέστρο. Πρόσθετη δυσκολία αυτό, δηλ. η πάστα του συγκεκριμένου κόσμου, εκτός από το μικρό αριθμό του.
Πιθανόν να φταίει το γεγονός, ότι δεν κατεβήκατε ποτέ στην (κεντρική) πολιτική κονίστρα τα τελευταία τριάντα χρόνια, όταν οι συνθήκες ήταν απείρως πιο ευνοϊκές. Πιο πρόσφορες τότε για την “ποικίλην δράσιν των στοχαστικών προσαρμογών”.
Τώρα πλέον (2019 και όχι 1996) μιλάμε, αντιθέτως, για την απόλυτη κυριαρχία χοντρών εννοιών, ωμών μέσα στην καθαρότητά τους. Για κάθετη πτώση του επιπέδου, επίσης. Για την ανελέητη μέριμνα να βρείς φαί, να μη χάσεις το σπίτι σου, να μη μαχαιρωθείς στα καλά του καθουμένου. Δεν τα βλέπετε; Πού καιρός και χώρος για λεπτεπίλεπτες συνθέσεις;
Και επειδή ο χρόνος τρέχει ανελέητα και η φύση απεχθάνεται το κενό, λαφυραγωγήθηκε ο ζωτικός αυτός χώρος σας από Βελόπουλους, Καμμένους, Λαφαζάνηδες (για να μη πω, δυστυχώς, περί Χ.Α.). Έπιασαν κομματικό στασίδι και δεν ξεκουνιούνται, οι αλιτήριοι αυτοί ούτε και θα ξεκουνηθούν.
Μ’ όλη την συμπάθεια για το έντιμο και ιδεολογικά συνεκτικό εγχείρημά σας, δεν βλέπω, όμως, καθόλου φως.
Καθόλου πρακτικό αποτέλεσμα, δηλαδή, μέσα στα χωροχρονικά όρια της ύπαρξης όσων κατοικούμε στην Ελλάδα του 2018-2019.
Καλό κουράγιο!
Θα συμφωνήσω με τον Φερώνυμο. Παρακαλούθησα τις πρωινές τοποθετήσεις των φορέων και προσώπων. Η υποβάθμιση του Πολιτειακού προβλήματος, το οποίο είναι στην καρδιά της εθνικής μας κρίσης, αφαιρεί το μέγιστο όπλο αλλά και την μέγιστη ωφέλεια που μπορεί να προκύψει από την οικονομική και εθνική μας κρίση.
Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ αυτοκλητος συνήγορος του κκε θα σημείωνα οτι το εν λόγω κόμμα εκτός από “μουσειακές” εκδηλώσεις ενημερωνει διαδηλωνει κ ενίοτε συγκρούεται στο πεδίο της παρουσιας νατοικων βασεων στην Ελλαδα καθως κ των ευρυτερων νατοικων σχεδίων που απειλούν τον τόπο και τον λαό μας.Δεν μου κανει εντύπωση που το ξεχνάτε αφου στην ολη “πατριωτικη ” φρασεολογια σας δεν γινεται λογος πουθενα για το θεμα(πόσο μαλλον για την ΕΕ) .Αφηστε λοιπον το κκε να μην ειναι ευλιγιστο αε τετοια θεματα για να εχει και κανενα αποκουμπι ο λαος μας γιατι απο ευρωατλαντιστες “πατριωτες” και ροζ νεοφιλελευθερους ” αριστερους” είμαστε κομπλε.
Πρέπει πολύ σύντομα νά συνέλθει η Συντονιστική Επιτροπή καί νά θέσει τούς άμεσους καί μεσοπρόθεσμους στόχους.Υπάρχουν πολλοί πού,αν καί δέν συμμετείχαν ενεργά στό ΑΡΔΗΝ.εν τούτοις μπορούν νά βοηθήσουν αν κληθουν .
Φιλε Θ.Σ .
Κατηγορουμε το ΚΚΕ γιατι απλα κανει … τη παπια σε οτι αφορα την Παγκοσμιοποιηση.
Αυτον τον πονηρο τροπο εχει επιλεξει για να επιβιωσει πολιτικα.
Κανει σαν να μην υπαρχει παγκοσμιοποιηση. Δεν ενδιαφερει το ΚΚΕ ουτε το ξενο νομισμα (καπιταλισμος και με δικο σου νομισμα καπιταλισμος και με ξενο) ουτε ο οικομικος παρασιτισμος ουτε η ελευθερη διακινηση κεφαλαιων ουτε η εγκαταλειψη της εγχωριας παραγωγης ουτε η ανεξελεγκτη λαθρομετανστευση αγνοωντας το στοιχειωδες γεγονος οτι οι ανθρωποι που ερχονται απο τριτες χωρες εχουν μηδενικη πολιτικη και ταξικη συνειδηση αρα πρακτικα ειναι οτι ακριβως θελει η οποια εργοδοσια παροχης υπηρεσιων που τουλαχιστον υπαρχει στην Ελλαδα.
Οσο για τα “Νατοικα” προσπαθει να στρεψει την προσοχη σε λαθος κατευθυνση θεωρώντας οτι για την Τουρκικη επιθετικοτητα φταιει το ΝΑΤΟ και οχι ο νεο-οθωμανισμος και η πολιτικη κατευνασμου που ακολουθουν οι ελληνικες κυβερνησεις. Εχουν γραφτει πολλα για αυτο το ψεμα (οτι για ολα φταιει το ΝΑΤΟ) δεν χρειαζεται να επεκταθω.
Κανει ιεροτελεστιες (πορειες , ομιλιες κλπ) με ορους παρελθοντος και συντηρει με το δικο του τροπο το ψευτικο διπολο αριστερα-δεξια. Αν το ΚΚΕ (βασιζομενο και στην παραδοση του) ηταν σε μια εθνοκεντρικη κατευθυνση θα μπορουσε
σε συμμαχια με αλλες δυναμεις του πατριωτικου χωρου να δημιουργηθει ενα ισχυρο κινημα με υπολογισιμη εκλογικη βαση
και να ειχε σωθει η χωρα.
Δυστυχως ομως ηθελημενα εχει επιλεξει το αντιθετο. Να αγνοει οτι στην χωρα επι της ουσιας υπαρχει κατοχη απο
ξενες δυναμεις και να τα ριχνει ολα στον … καπιταλισμο. Ετσι οχι μονο δεν αποτελει … αποκουμπι του λαου αλλα ειναι
και ο καλυτερος υπηρετης των κατοχικων ξενων δυνάμεων.
Ποια κατοχή ; Αυτή αγαπητε δημήτρη; Αυτη που αν παμε να ελευθερωθουμε συγκρουομενοι με τους κατακτητες, θα μας φανε οι τουρκοι οπως λεει η κπ αρδην; Οι πατεραδες μας κ οι παππουδες μας που παλεψαν κ τραβηξαν οσα τραβηξαν θα γελαγαν αν ακουγαν οτι το 2018 θα υπηρχε πατριωτης κ δημοκρατης που θα τα εβαζε με τους γειτονες ( και καλα θα εκανε) ενω θα ανεχονταν ξενους στρατους μεσα στην χωρα του .
Με την συμμετοχη μας στο νατο λειτουργουμε σχιζοφρενικα: Απο το ενα μερος εχουμε ανοιχτο ψυχρο μετωπο με τους τουρκους , που μπορει ανα πάσα στιγμή να θερμανθεί , από το άλλο επιτρεπουμε σε αυτους που υποθαλπτουν την τουρκικη επιθετικοτητα να κυκλοφορουν ανενοχλητοι ως συμμαχοι κ προστατες στην χωρα.
(Βασιλης Φιλιας ελευθεροτυπια 27/11/82