Ο “Σαρδέλας”

Του Δημήτρη Καρατζάνη από το Cretalive.gr

Παρότι αποχαιρετούμε με την εορτή τ’ Αη -Γιάννη, τη Χριστουγεννιάτικη  περίοδο, στη διάρκεια της οποίας είχαμε από τις στήλες του Cretalive αυτοδεσμευτεί, να μην ασχοληθούμε με πολιτικής υφής κείμενα, θα παραμείνουμε και σήμερα σ’ αυτή τη γραμμή, αφού – ελέω Γαβρόγλου –  ορίστηκε και η χθεσινή μέρα, ως εκ… μεταθέσεως αργία (σχολική).

Τι να σχολιάσει κανείς άλλωστε, από τα πολιτικά τεκταινόμενα; Το ”γήβεντο ”στο οποίο φαίνεται να εξελίσσεται για την κυβέρνηση  η υπόθεση ”Novartis”. Τα ”φεύγω δε φεύγω” του… υπερπατριώτη  υπουργού άμυνας που για να μείνει λιγο ακόμα στην καρέκλα, κινδυνεύει να βρεθεί  στη βουλή ολομόναχος, σαν ”την καλαμιά στον κάμπο ”, ή την πιθανότητα  να δούμε να  νεκρανασταίνεται στις μέρες μας ο ”Τζουμπές”, με τον  Τσίπρα – ”την κάθε λέξη του Συντάγματος”, μην το ξεχνάτε  – στον πρωταγωνιστικό  ρόλο.

Και πότε διαδραματίζονται όλα αυτά, τα… εξαιρετικής εθνικής σημασίας γεγονότα στην πολιτική μας ζωή; .Τη στιγμή που  ο εξ Ανατολών γείτονας ακονίζει τη χατζάρα του για να μας κόψει το λαιμό στην πρώτη ευκαιρία – δήλωσε ξεκάθαρα χτες πως ”θα μας ρίξει ξανά στη ΄θάλασσα” – όταν  οι αγορές εξακολουθούν να παραμένουν ”ερμητικά κλειστές” για την αφεντιά μας και τα νιάτα μας μας να παίρνουν αγεληδόν,το δρόμο της ξενιτιάς.

Γι αυτό και μεις αρνούμαστε να γράψουμε γι’ αυτή την πολιτική που εχει καταντήσει παρωδία και προτιμούμε να γράφομε π.χ. για τον… Σαρδέλα. Και τι εστί Σαρδέλας; Ένας Καλύμνιος φαντάρος που είχαμε στη Σαμοθράκη και που λόγω σωματικής διάπλασης και μορφής, οι συνάδελφοι του τον είχαν ομόφωνα μεταβαφτίσει ”Σαρδέλα”.

Τον θυμηθήκαμε, όταν  είδαμε τον πρωθυπουργό να επισκέπτεται την ακριτική Σαμοθράκη για να λύσει -προφανώς -κι εκεί τα προβλήματα  και να προσκυνά ”έμπλεος” θρησκευτικής ευλάβειας, το σύμβολο της πίστεως, το σταυρό.

Κάπου εκεί λοιπόν, στα μέσα της δεκαετίας του 70,που ήμουν διοικητής στη Σαμοθράκη, ο τότε, αείμηστος πλέον, Δημαρχος, υπέβαλε ένα αίτημα. Μαζί με τους ντόπιους που θα βουτούσαν για το σταυρό την ημέρα των Θεοφανείων, να συμμετείχαν και κανα-δυο στρατιώτες, πράγμα που θα σηματοδοτούσε, σε κείνη την ταραγμένη περίοδο, την αγαστή συνεργασία λαού και στρατού.

Βρήκαμε την ιδέα πρόσφορη και ζητήσαμε  τη συμμετοχή των στρατιωτών σε εθελοντική βάση. Παρά το φοβερό κρύο των ημερών και το πυκνό χιόνι που είχε σκεπάσει το ”Φεγγάρι”-σήμα κατατεθέν της Σαμοθράκης – παρουσιάστηκαν αρκετοί στρατιώτες που δήλωσαν πρόθυμοι να ”βουτήξουν”στην παγωμένη θρακική θάλασσα, για χάρη του σταυρού.

Διάλεξα δυό. Τον Μιχάλη, εναν bodybuilder από τη Θεσσαλονίκη και τον… ”Σαρδέλα”, για τον οποίο είχα πληροφορηθεί, πως, παρά την μίζερη εμφάνιση του, ήταν δεινός κολυμβητής. Καλύμνιος σφουγγαράς, βλέπεις.
Μεταξύ τους αυτοί οι δυο στρατιώτες, δεν τα πήγαιναν  καλά. Ο Μιχάλης μάλιστα παλιότερα, είχε κάνει σε βάρος του Σαρδέλα  κάποια ”βάρβαρα” αστεία – όχι ασυνήθιστα στο στρατό- που μας  ανάγκασαν να επεμβούμε προσωπικά για να θέσουμε τέρμα σ αυτές τις ”χοντραδες”που ήταν κι  επικίνδυνες.

Την παραμονή των Φώτων, ο Μιχάλης ζήτησε να μας δει και με την έπαρση που τον χαρακτήριζε λόγω της εντυπωσιακής σωματικής του  διάπλασης, πρότεινε να αποσύρουμε τον Σαρδέλα από την ομάδα των βουτηχτών, γιατί η παρουσία η δική του  και μόνο ήταν ικανή να μας εξασφαλίσει την επιτυχία. Ν’ ανασύρει δηλαδή την επομένη το σταυρό, στρατιώτης.

Φυσικά αρνηθήκαμε και περιμέναμε, με αρκετή περιέργεια ειν αλήθεια, την επόμενη μέρα για να δούμε το αποτέλεσμα της επιλογής μας. Το σύνολο των βουτηχτών ήταν εφτά, πέντε ντόπιοι και  δυό οι  στρατιώτες που είχαν επιλεγεί. Και οι εφτά είχαν στηθεί από νωρίς στην αποβάθρα απ όπου θα ριχνόταν ο σταυρός και έφυγαν σαν βέλη προς τη θάλασσα – με πρώτο το Σαρδέλα – μόλις ο παπάς άρχισε  το ”Εν Ιορδάνη. βαπτιζομένου σου κύριε.. ”.

Τα δευτερόλεπτα όμως περνούσαν και κανένα χέρι που να κραδαίνει   σταυρό  δεν έβγαινε στην επιφάνεια. Μόνο τα κεφάλια των βουτηχτών έβγαιναν ένα-ένα  και κοιτάζονταν  μεταξύ τους με ματιές απορίας, καθώς ο σταυρός δε φαινόταν πουθενά. Ανάμεσα σ αυτούς και ο bodybuilder, ο Μιχάλης, που με ”κατεβασμένα” πλέον τ’ αυτιά από τη διαφαινόμενη  αποτυχία εντοπισμού του σταυρού και το αφόρητο κρύο , περιέφερε το βλέμμα του ολόγυρα απορημένος.

Ο μόνος που δεν έλεγε να εμφανιστεί  ήταν ο Σαρδέλας. Και καθώς τα δευτερόλεπτα της αναμονής άρχισαν να κυλούν αμείλικτα, κάποιους από μας άρχισαν να τους ζώνουν τα φίδια, πως  κάτι κακό είχε συμβεί στον… κακοτερένιο στρατιώτη, μέσα στο παγωμένο νερό.

Κι ενώ είμασταν έτοιμοι με το Λιμενάρχη να δώσομε το σήμα του συναγερμού ,είδαμε ξαφνικά ένα αδύνατο ,σχεδόν κοκκαλιάρικο χέρι ,να τινάζεται μέσα απ το νερό θριαμβικά, κρατώντας σφιχτά το σταυρό στη γροθιά του και, αμέσως μετά, να προβάλει η γνωστή  μακρόστενη   φάτσα του Σαρδέλα, στολισμένη με το πιο πλατύ του χαμόγελο.

”Που ήσουν βρε παιδάκι μου και μας έσκασες;” του φώναξα φανερά ανακουφισμένος. ”Εψαχνα για σφουγγάρια κυρ Διοικητά”, είπε κείνος σκασμένος στα γέλια και γυρνώντας κατά τη μεριά του Μιχάλη πρόσθεσε .”Να σου κάνω κι εγώ κάποιο καψωνάκι Μιχάλη μου. Όχι μόνο εσύ. Και κράθιε τούτο που θα σου πω καλά στο μυαλό σου. Αν η δύναμη, ήταν η λυση για όλα,τον κόσμο θα τον κυβερνούσαν οι… ελέφαντες ”.