ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2019- ΚΕΙΜΕΝΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ
ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΑΘΗΝΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την κρίση της παγκοσμιοποίησης και της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας σε αυτήν και στις κυρίαρχες χώρες του πλανήτη. Η έκφραση της στο πολιτικό πεδίο ήδη έχει προχωρήσει με την αποσάθρωση του κύρους των παγκόσμιων θεσμών και των ολοκληρώσεων, την αποκάλυψή τους ως αυταρχικών και εκμεταλλευτικών δομών και την καθίζηση του πολιτικού κύρους και της εκλογικής επιρροής των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων της μεταπολεμικής περιόδου.
Η συντηρητική δεξιά, το φιλελεύθερο κέντρο και τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, έχοντας καταστεί κελύφη τη παγκοσμιοποίησης έχουν απαρνηθεί τις σταθερές πάνω στις οποίες στήριζαν την παραδοσιακή επιρροή τους και ομνύουν στα κενά – καινά δαιμόνια των «ελεύθερων αγορών» που πιά χειραγωγούνται από διεθνικούς κολοσσούς και κερδοσκοπικά funds.
Η πρακτική τους υπονομεύει πλέον όχι μόνο το κοινωνικό κράτος – που ήδη εν πολλοίς έχει ναρκοθετηθεί, μέσα από υπαρκτές ή και κατασκευασμένες οικονομικές κρίσεις, αλλά την ίδια την κρατική κυριαρχία. Προκειμένου να καταστήσουν αδύνατη την αντίσταση κοινωνικά, αλλά και εκλογικά προωθούν τον κατακερματισμό των κοινωνιών, χρησιμοποιώντας και παροξύνοντας ρεύματα μαζική μετανάστευσης και μετάθεση της πολιτικής διαπάλης σε ζητήματα ιδιαιτεροτήτων που ανάγουν σε ύψιστη δημοκρατική αρχή την κατάργηση της ενότητας , του αδιαίρετου και του αναπαλλοτρίωτου της λαϊκής κυριαρχίας, την προβολή ενός δικαιωματισμού που ανάγει ακόμα και την αντικοινωνικότητα σε αρετή, αρκεί να χειραγωγείται και να υπηρετεί τα παγκοσμιοποιητικά σχέδια του διεθνοποιημένου καπιταλισμού.
Η αριστερά σαστισμένη από την κατάρρευση του σοβιετικού υποδείγματος και υποκαθιστώντας / συγχωνεύοντας το αυταρχικό πολιτικό πρόταγμα του παρελθόντος της με «αναρχίζουσες» πρακτικές, γίνεται , στις περισσότερες εκδοχές της, ο «από τα κάτω» υποστηρικτής της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας που κλονίζεται, όλο και περισσότερο πιο υποταγμένη στις παγκοσμιοποιητικές πολιτικές και αντιδημοκρατικές ολοκληρώσεις, τις οποίες εμφανίζει ως προοδευτικές ή αναπόφευκτες «νομοτέλειες».
Οι λαοί αντιδρούν στο ψέμα, αλλά δεν έχουν έκφραση. Υπερασπίζονται το κοινωνικό τους είναι όπως το αντιλαμβάνονται αυθόρμητα, μέσω των κοινοτήτων τους και των εθνών τους. Στρέφονται σε παραδόσεις και στην θρησκευτική πίστη. Όχι σπάνια υποκύπτουν σε φανατισμούς και παρασύρονται σε συγκρούσεις που οι κυρίαρχες δυνάμεις χειραγωγούν. Αυτή η αυθόρμητη αντίσταση με την επιστροφή στην παράδοση βάλλεται από τους παγκοσμιοποιητές που την «καταγγέλλουν» ως αναβίωση του φασισμού. Στην πραγματικότητα αυτοί ακριβώς είναι που προσανατολίζουν το λαϊκό αυθόρμητο προς την άκρα δεξιά για να επιχειρήσουν μετά να χρησιμοποιήσουν το φόβητρό της προκειμένου να αναπτύξουν και να οργανώσουν την επιρροή τους. Τα τεράστια μέσα και οι πόροι που διατίθενται δεν αναχαιτίζουν όπως όλοι βλέπουμε την «άνοδο της άκρας δεξιάς», αλλά ενδεχομένως επιτυγχάνουν την διάσπαση των εθνών και τον διχασμό των λαών, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει εθνική ηγεσία και συγκροτημένη ανεξάρτητη δημοκρατική κρατική εξουσία.
Η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη σε αυτήν την διαδικασία. Η οικονομική κρίση, πραγματική αλλά και εν μέρει μεθοδευμένη, των τελευταίων ετών ανασυγκροτεί τη χώρα ως χώρο «οικόπεδο και αποικία» με την οικονομία εκχωρημένη στους Γερμανούς και την πολιτική ασφάλειας και άμυνας στις ΗΠΑ και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς τους στην ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο συνθηκολόγησε με τον ιμπεριαλισμό αλλά έγινε και η εμπροσθοφυλακή του στη χώρα. Η διακυβέρνησή της επιτυγχάνει το αδιανόητο: Επέρχεται μετά την στρατιωτική ήττα το 1949, η ηθική και ιδεολογική συντριβή της αριστεράς και μάλιστα για πολλά χρόνια. Η προτεινόμενη υποτιθέμενη «προοδευτική συμμαχία» είναι το νέο μέτωπο της υποτέλειας και του δοτού «δημοκρατισμού» υπό επιτροπεία, η «εθνικοφροσύνη» της εποχής μας.
Η συμφωνία των Πρεσπών και η παραφιλολογία περί αντίστοιχων «λύσεων» στα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και τις σχέσεις με την Αλβανία παρέχουν πλήρη απόδειξη, μαζί με την μνημονιακή διακυβέρνηση.
Η κυβέρνηση αυτή έχει την αποκλειστική ευθύνη για την διαφαινόμενη επάνοδο της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, ακόμη κι αν αυτή αποδειχθεί ανεπαρκής ή και χειρότερη ακόμα, ενώ με την ιδεολογικο-πολιτική γραμμή του εθνομηδενισμού αδυνατεί να αντιμετωπίσει ακόμα και τους ναζί της Χ.Α., τους απογόνους των δωσιλόγων της Κατοχής.
Η χώρα βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο. Δεν υπάρχει πολιτική δύναμη που να υπερασπίζεται από θέση αρχών την Πατρίδα και την Δημοκρατία, το λαό με την ιστορική του παράδοση και ιδιοπροσωπία, τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων, των εργαζόμενων ως ηγετικής δύναμης του έθνους. Υπάρχει ολοφάνερα κενό ηγεσίας στην πολιτική, στις ιδέες, στην οικονομία, στην κουλτούρα, στην τέχνη.
Σε όλους τους θεσμούς τον τόνο δίνουν οι προσεταιρισμένοι σύμφωνα με την ορολογία-πρόβλεψη του Ανδρέα Παπανδρέου και στην καλύτερη περίπτωση οι βολεψάκηδες. Το αδιέξοδο γίνεται προφανές αν εξεταστούν προσεκτικά τα προγράμματα και οι υποψήφιοι που διεκδικούν την ψήφο των Ελλήνων στις επερχόμενες εκλογές.
Οι ελάχιστες εξαιρέσεις, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η πιο εμβληματική εξαίρεση, με συμφωνίες και διαφωνίες, είναι η υποψηφιότητα του Γιώργου Καραμπελιά και του συνδυασμού «Αθήνα για την Ελλάδα» στις αυτοδιοικητικές εκλογές για το Δήμο της Αθήνας. Ενός μάχιμου διανοούμενου της πολιτικής, ενεργού πολίτη για δεκαετίες στα πράγματα της χώρας, αλλά και της Αθήνας, στο χώρο των κινημάτων, των ανθρώπων, των ιδεών.
Την υποψηφιότητα του Γιώργου Καραμπελιά δεν την γέννησε η οικογενειοκρατία, το κόμμα, το κράτος, το κεφάλαιο, η τηλεκρατία ή οι εξωελλαδικοί μηχανισμοί. Απεναντίας, διαμορφώθηκε από την κίνηση των κοινωνικών τάξεων, την πάλη και τις ρωγμές στην πορεία αυτής της χώρας και της πρωτεύουσάς της. Αξίζει, λοιπόν, την πλήρη υποστήριξη μας και αποτελεί σπάνια σήμερα περίπτωση δυνατότητας – ευκαιρίας θετικής ψήφου που πρέπει όσοι μπορούν να την αξιοποιήσουν.
Το μέλλον της χώρας εξαρτάται από τη προσπάθεια συγκρότησης μιας γνήσιας πολιτικής εναλλακτικής λύσης η ανάγκη της οποίας γίνεται ήδη και θα γίνει στο μέλλον όλο και πιο φανερή. Η ψήφος μας στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις αντίστοιχες για το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πρέπει να είναι κατά συνείδηση, αλλά σύμφωνα με τα παραπάνω ψήφος καταδίκης των υπεύθυνων και στήριξης των αντιστάσεων.
Η ζωή και η πολιτική δεν εξαντλούνται και σίγουρα δεν τελειώνουν με τις προσεχείς εκλογές.
Αλβανού Κατερίνα, Πολιτικός Επιστήμονας
Ασημακόπουλος Βασίλης, Δικηγόρος-Πολιτικός Επιστήμονας
Georgieva Vasilka, Νοσηλεύτρια
Καζαντζίδης Χρήστος, Ελεύθερος Επαγγελματίας
Κατσιούλας Κώστας, Ιατρός
Κουτσουλέλος Παναγιώτης, Δικηγόρος
Κώνστα Ελένη, Δικηγόρος
Ξενούλης Μιχάλης, Συνταξιούχος
Πυλιώτης Βασίλης, Αυτοκινητιστής
Σιαφάκας Ντίνος, Αρχιτέκτων
Σπίγγος Ανδρέας, Πολιτικός Επιστήμονας
Τασιόπουλος Γιώργος, Δάσκαλος
Χατζηαντωνίου Γιάννης, Δικηγόρος
Χερουβής Γιώργος, Ναυπηγός Μηχανικός
