«Ποια είναι τα βασικά προβλήματα της Αθήνας»
Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς, υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας από το thepresident.gr
Η Αθήνα σήμερα κινδυνεύει να μετατραπεί, κυριολεκτικώς, σε παράσιτο της παγκοσμιοποίησης και να αποκοπεί ακόμα περισσότερο από την πραγματικότητα της χώρας εξαιτίας τριών βασικών αρνητικών εξελίξεων που εκδηλώνονται με δραματικό τρόπο στην πρωτεύουσα. Η βαθύτατη δημογραφική, παραγωγική, εργασιακή παρακμή της χώρας εμφανίζεται πολύ πιο έντονα στην Αθήνα, οι δε εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας επιτάχυναν τις σχετικές εξελίξεις.
Ο τομέας της μεταποίησης που κατά το 1993 ακόμα απασχολούσε 750.000 άτομα στη βιοτεχνία και τη βιομηχανία, έχει περιοριστεί σήμερα στις 270.000 σε ολόκληρη τη χώρα! Οι επιχειρήσεις των ελεύθερων επαγγελματιών από 1.050.000 το 2008 περιορίστηκαν σε 600.000 το 2018. Για να μη μιλήσουμε για την οικοδομή, τις κατασκευές, τις υποδομές. Και από την Αθήνα απομακρύνθηκαν πάνω από 40.000 επιχειρήσεις και τείνει να μεταβληθεί σε γκέτο σε ένα μεγάλο μέρος της.
Πράγματι, ο μεγάλος και συχνά ανομολόγητος παράγοντας καταστροφής του κέντρου της πόλης συναρτάται από τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις που έχει προσλάβει το μεταναστευτικό ζήτημα. Έτσι ένα μεγάλο μέρος του κέντρου της Αθήνας, από την Ομόνοια μέχρι τα Πατήσια, τείνει να μεταβληθεί σε γκέτο. Και όμως το μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα, μια χώρα στα σύνορα Ανατολής και Δύσης που απειλείται από την ισλαμοποιούμενη Τουρκία, δεν αποτελεί, δυστυχώς, μόνο ανθρωπιστικό ζήτημα. Αποτελεί πρόβλημα εθνικής συνοχής και ενέχει γεωπολιτικές διαστάσεις.
Τα αισθήματα αλληλεγγύης του ελληνικού λαού για τους ταλαιπωρούμενους πρόσφυγες και μετανάστες χρησιμοποιούνται από τους εθνομηδενιστές για να συγκαλύπτεται το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει μεταβληθεί στο hot-spot μιας Ευρώπης. Η ΕΕ πλέον έχει κλείσει τα σύνορά της και αφήνει τη χώρα μας, μαζί με τις ΜΚΟ του κυρίου Σόρος, να αντιμετωπίζει μόνη το ζήτημα. Ταυτόχρονα δε σπρώχνει ένα μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής και της ακροδεξιάς και καθόλου τυχαία από τις εγκαταλελειμμένες λαϊκές και μεσοαστικές γειτονιές του κέντρου της Αθήνας αναδύθηκαν οι Μιχαλολιάκοι και οι Κασιδιάρηδες.
Και αντί ο δήμος και η πολιτεία να αντιμετωπίσουν το ζήτημα παίρνοντας μέτρα ενάντια στην παράνομη μετανάστευση και στην γκετοποίηση το μόνο που κάνουν είναι να έχουν εκχωρήσει μεγάλο μέρος των κοινωνικών υπηρεσιών στις 93 ΜΚΟ (!) με τις οποίες συνεργάζονται στην Αθήνα και οι οποίες με πακτωλό χρημάτων έχουν αναλάβει τη διαχείριση του διαρκώς διογκούμενου γκέτο.
Η Ελλάδα, για να μπορεί και να διαχειριστεί ανθρωπιστικά το ζήτημα των προσφύγων, που ζουν σε άθλιες συνθήκες, πρέπει: πρώτον, να προστατεύσει πολύ πιο αποτελεσματικά τα σύνορά της· δεύτερον, να επιδιώξει την επιστροφή των παράνομων μεταναστών στις χώρες τους· τρίτον, να οργανώσει την προσωρινή εγκατάσταση των προσφύγων ισόρροπα έτσι ώστε να αποφεύγεται η γκετοποίηση ορισμένων περιοχών¸ με την εφαρμογή ποσόστωσης ανά γειτονιές και περιφέρειες του λεκανοπεδίου · τέταρτον, να διεκδικήσει τη μεταφορά ενός μεγάλου μέρους τους στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, θεωρητικώς, έχουν δεσμευτεί γι’ αυτό.
Παράλληλα δε η αναγνώριση του δημογραφικού ζητήματος και της φυγής των νέων, ως κορυφαίων στοιχείων της ελληνικής παρακμής, θα πρέπει να εξειδικευτεί στη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για την ενίσχυση των νέων ζευγαριών και την επιστροφή των κατοίκων στις γειτονιές που έχουν εγκαταλείψει.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα συνδέεται με την εξαφάνιση των παραγωγικών αλλά και πολλών εμπορικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων η οποία οδηγεί στην εκδίωξη των Αθηναίων από την πόλη και τείνει να την μεταβάλει σε ένα τεράστιο υπνωτήριο και φαγάδικο.
Και το περιβόητο Airnbnb ήλθε να την αποτελειώσει. Πράγματι οι βραχυχρόνιες μισθώσεις, εμφανίστηκαν αρχικώς ως μια καταφυγή για ένα συμπληρωματικό εισόδημα για τους Αθηναίους που είχαν πληγεί από την κρίση, αλλά μεταβλήθηκαν εν τέλει σε μια μεγάλη επιχείρηση εκδίωξης των κατοίκων από οργανωμένα συμφέροντα παράτυπων και παράνομων ξενοδοχείων. Επειδή δεν έχουν μπει ούτε εφαρμόζονται κανόνες για τον αριθμό των ημερών ανά έτος, που θα μπορεί κάποιος να ενοικιάζει το διαμέρισμά του, ούτε για τον αριθμό των διαμερισμάτων ανά ιδιοκτήτη, μεγάλα και αρπακτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, ιδιαίτερα από ξένους, Κινέζους, Άραβες, Τούρκους κ.λπ. έχουν αγοράσει χιλιάδες διαμερίσματα, τα έχουν μεταβάλει σε οργανωμένα παράνομα ξενοδοχεία, εκδιώκοντας του Έλληνες κατοίκους-ενοικιαστές και καθιστώντας απροσπέλαστα τα ενοίκια σε πολλές περιοχές. Έτσι παρότι διανύουμε περίοδο κρίσης Έλληνες με χαμηλά εισοδήματα, φοιτητές, νέα ζευγάρια αδυνατούν να μείνουν πλέον στην Αθήνα και εκδιώκονται στην περιφέρεια.
Η τρίτη αρνητική εξέλιξή αφορά στην αλλαγή της φυσιογνωμίας του πολιτιστικού-εκπαιδευτικού κέντρου της πόλης Η απομάκρυνση του φοιτητικού κόσμου από το Χημείο, τη Νομική και το Πολυτεχνείο, με την δημιουργία της Πανεπιστημιουπολης, η απομάκρυνση της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Λυρικής από το κέντρο της πόλης και η μεταβολή των Εξαρχείων σε γκέτο, μετέβαλαν άρδην το παλιό φοιτητικό και εκδοτικό κέντρο. Έτσι και στον τομέα του πολιτισμού, αυτός εξορίζεται από το κέντρο της πόλης που αλλάζει άρδην φυσιογνωμία και μεταβάλλεται κυριολεκτικώς σε παράσιτο της παγκοσμιοποίησης.
Αρχικώς λοιπόν θα πρέπει να απαντήσουμε στην αποψίλωση του κέντρου από παραγωγικές, εμπορικές και πολιτιστικές-εκπαιδευτικές δραστηριότητες, αποψίλωση που οδηγεί και στην δραματική μείωση του πληθυσμού (οι κάτοικοι του Δήμου της Αθήνας έχουν μειωθεί κατά 200.000). Άμεσα μέτρα θα ήταν η επιδότηση ενοικίου για την εγκατάσταση νέων ζευγαριών στην πόλη και η ενίσχυση των εκπαιδευτικών υποδομών – ολοήμερα νηπιαγωγεία σχολεία).
Επιδότηση ήπιων παραγωγικών δραστηριοτήτων μέσα στον ιστό της πόλης, η μείωση των δημοτικών τελών για βιβλιοπωλεία, εκδόσεις και κάθε είδους εκπαιδευτικές-πολιτιστικές δραστηριότητες .
Εφαρμογή αυστηρών κανόνων για τις δήθεν βραχυπρόθεσμες ενοικιάσεις – όπως ο περιορισμός του αριθμού των διαμερισμάτων ανά ιδιοκτήτη, ώστε να μη στήνονται παράνομα ξενοδοχεία. Τέλος, σε σχέση με την πολιτιστική-παιδευτική ανασυγκρότηση της πόλης, ενοποίηση του Πολυτεχνείου με το Αρχαιολογικό Μουσείο, δημιουργία στον ίδιο χώρο ενός μεγάλου κέντρου βιβλιοθηκών αρχαίας γραμματείας και εκδηλώσεων. Εγκατάσταση στον χώρο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Βιβλιοθήκης του Δήμου κ.λπ.
