Στα όρια του χαμού περί άλλα τυρβάζουν

Πόσο γελοίο ακούγεται αυτό ούτε που το καταλαβαίνουμε, ούτε θέλουμε να μας απασχολήσει. Ουδέποτε μας απασχόλησαν τα πραγματικά σχέδια της Τουρκίας για την Κύπρο, την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο. Παρόλο που η ιδέα της «Γαλάζιας Πατρίδας» καλλιεργείται επίσημα από την τουρκική κυβέρνηση από το 2014, όταν για πρώτη φορά ακούστηκε αυτή η έννοια από τον τότε αρχηγό του τουρκικού στρατού, και οι συνθήκες για τα επόμενα βήμα μέσα σε αυτό το πλαίσιο καλλιεργούνται συστηματικά, και προπάντων ολοφάνερα. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η συμφωνία με τη Λιβύη, που εδώ και καιρό προετοιμάζεται, και που διάφοροι αναλυτές προειδοποιούσαν και καλούσαν την Ελλάδα να κινηθεί για να προλάβει την εξέλιξη. Τώρα τρέχει ο Δένδιας στην Αίγυπτο και θέλει να επιταχύνουν την οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας – Αιγύπτου, που εδώ και χρόνια απέφευγαν για να μην εξαγριώσουν την Τουρκία. Τρέχει κι ο Μητσοτάκης να προειδοποιήσει ότι η Ελλάδα «ξέρει να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της με αυτοπεποίθηση, ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα», όταν δείχνει να είναι εντελώς απούσα από τις όποιες σχετικές εξελίξεις. Τρέχει κι ο Αναστασιάδης να επαναλαμβάνει ότι δεν πρόκειται να ξεκινήσει ουσιαστικές διαπραγματεύσεις αν δεν τερματιστεί η τουρκική εκνομία στην κυπριακή ΑΟΖ, όταν στην πραγματικότητα οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν στους ρυθμούς που επέβαλε η Άγκυρα κι ας βαφτίστηκαν άτυπες…

Όταν η Τουρκία προετοιμαζόταν (από την αγορά γεωτρύπανων μέχρι τη συμφωνία με τη Λιβύη, κι από τον εξισλαμισμό της κατεχόμενης Κύπρου μέχρι την ενίσχυση του διασπαστικού φανατισμού των μουσουλμάνων της Θράκης) για όσα βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη, οι ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας συνέχιζαν απροετοίμαστες να βασίζονται στον εξευμενισμό του θηρίου και στην εξ ουρανού σωτηρία. Δείχνοντας, και συνεχίζουν σε μεγάλο βαθμό, να μην αντιλαμβάνονται ότι βασικός στόχος της Άγκυρας δεν είναι ούτε η διευθέτηση του Κυπριακού σε πλαίσιο νομιμότητας, ούτε η επίλυση των θαλάσσιων διαφορών με την Ελλάδα, αλλά η απόλυτη κυριαρχία της στην Ανατολική Μεσόγειο, που φτάνει μέχρι την Κρήτη και τη Ρόδο και σε ολόκληρη την Κύπρο, που θεωρεί ζωτικό της χώρο. Και το διακηρύσσει. Δεν μας αφήνει να το καταλάβουμε μόνοι μας. Το λέει μεγαλοφώνως. Οι ηγεσίες, λοιπόν, Ελλάδας και Κύπρου οφείλουν έστω και τώρα να κάτσουν να σκεφτούν τι στο καλό θα κάνουν και να αφήσουν κατά μέρος τις αποδεδειγμένα αποτυχημένες πολιτικές τους και τα παχιά λόγια εσωτερικής κατανάλωσης. Μπορεί ως Ευρωπαίοι (!) που είναι να μη θέλουν να πιστέψουν ότι βρισκόμαστε σε εποχές εδαφικών επιβουλών και ιμπεριαλιστικών επιθέσεων, αλλά η ωμή πραγματικότητα είναι πως για τον Ελληνισμό σήμερα είναι ύψιστη προτεραιότητα η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού.