Από το Άρδην τ. 90, Ιούνιος-Αύγουστος 2012
Επειδή «η αρνητική δημοσιότητα εξακολουθεί να είναι δημοσιότητα», η Χ.Α. απολαμβάνει μια προκλητική προβολή από τα Μ.Μ.Ε. τα οποία σπεύδουν να καλύψουν κάθε παράσταση της οργάνωσης στα δελτία των 8 και τα διάφορα πάνελ τηλεμαϊντανών. Το ζητούμενο για τη Χρυσή Αυγή είναι να μονοπωλεί τον δημόσιο διάλογο, να είναι στο επίκεντρο της συζήτησης, ανεξαρτήτως του αν η δράση της σχολιάζεται θετικά ή αρνητικά. Αυτό το γνώριζε ο Γκέμπελς και το γνωρίζουν, βέβαια, και οι ιδεολογικοί κλώνοι του, που χαμογελούν αυτάρεσκα σε κάθε ρεπορτάζ της τηλεόρασης για τη Χ.Α. Έτσι κατορθώνει η οργάνωση αυτή να εμφανίζει ως «κοινωνικό έργο» μια σειρά από ανέξοδες θεατρικές παραστάσεις που έχουν αποτέλεσμα δυσανάλογο της φήμης που έχει χτιστεί γύρω από τη Χ.Α.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Το κοινωνικό έργο της Χ.Α. δεν είναι παρά μία σειρά από θεαματικές ενέργειες χωρίς συνέχεια, άρα χωρίς την προοπτική να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του κόσμου. Ένα πρωινό μοιράζουν φρούτα και λαχανικά, το επόμενο μαζεύουν κάποιες φιάλες αίμα και το παρ’ άλλο σπάνε κούτες και σανίδες σε κάποιο πανηγύρι. Κι όμως, για τους συμπολίτες μας που ενημερώνονται από την τηλεόραση, αγνοώντας τι γίνεται γύρω τους, η Χ.Α. είναι «οι μόνοι που κάνουν κάτι»…
Η Χ.Α. χρησιμοποιεί τις δράσεις της, πέρα από την προβολή της, και για έναν άλλο λόγο: να πολώσει, να φανατίσει, να διχάσει. Αυτός είναι άλλωστε ο στόχος της: να εμποδίσει και να διαβάλει τις προσπάθειες ανάπτυξης ενός λαϊκού κινήματος που θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί γόνιμα και αποτελεσματικά στις κυρίαρχες ελίτ. Σκοπός της Χ.Α. είναι ο πόλεμος όλων εναντίον όλων, η κοινωνία – ζούγκλα, ο εμφύλιος. Γι’ αυτό προβάλλεται από όλο τον εσμό των καναλαρχών. Γ΄ι’ αυτό βομβαρδιζόμαστε διαρκώς από τα κατορθώματα της οργάνωσης που μαζεύει αίμα ενώ διψάει για αίμα, από τα κατορθώματα του Μπαρμπαρούση που τραμπουκίζει μικροπωλητές και του Παναγιώταρου που κοροϊδεύει μια γριά που τόλμησε να πάει στο συσσίτιο χωρίς ταυτότητα.
Αν η θέα ενός ευκατάστατου αυθάδη νεαρού άντρα που εξευτελίζει μία γριά γυναίκα που ζητιανεύει ένα πιάτο φαΐ προκαλεί σε κάποιους θυμηδία και χασκόγελα –αντί για αγανάκτηση και οργή– είναι προφανές ότι η κοινωνία έχει πάρει την κάτω βόλτα. Κόντρα σε αυτή τη τηλεοπτική πραγματικότητα, όμως, υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα που αποκρύπτεται συστηματικά από τα Μ.Μ.Ε. Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν διαρκώς οι πρωτοβουλίες, οι συλλογικότητες και τα εγχειρήματα που επιχειρούν ακριβώς να αντιμετωπίσουν την εξαθλίωση που επιφυλάσσουν οι σχεδιασμοί των ελίτ για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Συλλογικές κουζίνες, συσσίτια, ανταλλακτικά και χαριστικά παζάρια, δίκτυα ανταλλαγής υπηρεσιών, αστικοί αγροί, κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία και πολλές άλλες πρωτοβουλίες εναλλακτικής οικονομίας ξεπηδάνε κάθε λίγο, είτε από πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες, είτε από πρωτοβουλίες πολιτών και λαϊκές συνελεύσεις. Πρόκειται για εγχειρήματα που προσπαθούν να απαντήσουν ουσιαστικά στα προβλήματα των ανθρώπων, που λειτουργούν με πολύ κόπο και προσπάθεια, που προβάλλουν έναν εναλλακτικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και όχι για τηλεοπτικές παραστάσεις του δίωρου που έχουν σκοπό να δημιουργήσουν εντυπώσεις και μόνο.
Πλάι στις πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται από τα κάτω, από την κοινωνία που όπως-όπως προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, έχουμε και τη δράση της Εκκλησίας, με τις χιλιάδες μερίδες που μοιράζει καθημερινά, αλλά και κοινοβουλευτικά κόμματα ή δημοτικές αρχές που προσπαθούν να στήσουν ανάλογες δομές. Κι όμως, από όλους αυτούς, από τους αναρχικούς μέχρι την Εκκλησία και από τον Σύριζα μέχρι τους Ανεξάρτητους Έλληνες, κανείς δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει την προβολή του Κασιδιάρη και του Παναγιώταρου που κατέβηκαν ένα πρωινό στο Άγιο Παντελεήμονα να μοιράσουν δυο σακκούλες λαχανικά και να σπάσουν πλάκα…
Άρδην
