Φανατικοί και φανατισμοί

Οι φανατικοί Ιεράρχες της θείας Κοινωνίας και οι αλαφιασμένοι κουφιοκεφαλάκηδες χλευαστές τους, έχουν συνάψει ένα ανομολόγητο (αλλά επιθυμητό) Σύμφωνο…Συμβίωσης και Πίστης στη βλακεία και στην αλλοτρίωση! Κοινό χαρακτηριστικό η έλλειψη προσανατολισμού και ταυτότητας…και η ανάγκη να επικαθορίζουν την ύπαρξή τους. Οι μεν έχουν, ανάγκη τους δε, για να «υπάρχουν»…

Η αρχαιοελληνική Πατερική σκέψη δεν φοβάται την Επιστήμη, επειδή η οντολογία της είναι πολύ πιο σπουδαία και αγαπητική από την τεχνολογική επιστήμη, η οποία – ακολουθώντας και τον ορισμό του Μαρξ για την νεκρή εργασία – στην ακραία τεχνοφασιστική μορφή της, εμπεριέχει τον θάνατο και όχι τη ζωή!

Αν η Εκκλησία ( που είναι του Δήμου, για να μην ξεχνιόμαστε), φοβάται την Επιστήμη, τότε έχει καταλήξει σε μια αλλοτριωμένη θρησκόληπτη…Θρησκεία! Η κοινωνική φιλοσοφική οντολογία της Πατερικής σκέψης, εμπλουτίζει την Επιστήμη και δεν την ακυρώνει.

Από την άλλη, οι χαβαλεδιάρηδες παίδες μιας ανεύθυνης, συνεχούς ελλαδικής «μεταπολίτευσης», θεολογούν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, ασυστόλως. 

Υποσημείωση: Α, πολλοί από αυτούς, ως «επαναστάτες» ρουφηχτές, γυρνάνε το «μαγικό», «θεϊκό» τσιγαριλίκι από στόμα σε στόμα, ανάλογα με το κουταλάκι του Παπά -εκεί δεν υπάρχει ιός! Κλείνει η παρένθεση! 

Οι χαβαλεδιάρηδες, κολασμένοι, λοιπόν, δεν φοβούνται την…άκρα Θεία Κοινωνία. Τον εαυτό τους φοβούνται, το κενό αλλά και την…κοινωνία την οποία ως γνήσιοι ελιτιστές, μισούν. Ψάχνουν λοιπόν, απάγκιο συναισθηματικό, με την υπαρξιακή όμως αγωνία του Σάρτρ, που έλεγε : «Ας με κόλαζε 1000 φορές, αρκεί να Υπάρχει».

Πιστοί Ντειστές, που ψάχνουν τον Θεό παντού, κι έτσι ενδυναμώνουν τις οπισθοδρομικές τάσεις της Θρησκείας, που την θέλουν «αντίπαλο» για να νιώθουν ότι υπάρχουν. Οπότε, όταν χλευάζουν, και ψάχνουν την … «πανανθρώπινη αγάπη» της ευαισθησίας, των λουλουδιών, του σαμανισμού, του new age κοσμοπολιτισμού και άλλες «ροκ» κρεπαλιασμένες διαφυγές, κ.α, μάλλον φασκελώνουν τον εαυτό τους!