Μακάριος Δρουσιώτης: Ένας υπερασπιστής των τουρκικών θέσεων στην Κύπρο

του Σπύρου Κουτρούλη 

Στα ΝΕΑ στις 22 Φεβρουαρίου 2020 ο Μακάριος Δρουσιώτης δημοσιεύει το δεύτερο άρθρο σε ελλαδική εφημερίδα μετά από αυτό που δημοσίευσε στο ΒΗΜΑ.
Πρόκειται για μια συρραφή από ιδεοληψίες και ανακρίβειες που δεν δικαιολογούνται από όποιον έχει στοιχειώδη γνώση της ιστορίας και της γεωπολιτικής πραγματικότητας. Σε αυτό που οδηγεί η αποδοχή των σκέψεών του είναι η υποταγή του κυπριακού ελληνισμού και του ελλαδικού κράτους στην Τουρκία.
Γράφει λοιπόν: «Η πηγή των εθνικών προβλημάτων της Κύπρου είναι η άρνησή της να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα ότι ανήκει στη Δύση. Η συμπόρευση με τη Δύση είναι η μόνη που διασφαλίζει αρμονική συνύπαρξη με τους Τουρκοκύπριους και, κατ’ επέκταση, ομαλές σχέσεις με την Τουρκία».
Όμως δεν υπήρξε άλλη περίοδος που η Κύπρος να είναι τόσο ταυτισμένη με τη Δύση όσο η σημερινή. Το γεγονός αυτό, όπως καθημερινά διαπιστώνεται, δεν εξομάλυνε διόλου τις σχέσεις με την Τουρκία, διότι η τελευταία θεωρεί ότι έχει στην Κύπρο σημαντικά απαράγραπτα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. ξεκίνησε σταδιακά ο αναπροσανατολισμός της στην εξωτερική της πολιτική. Η συνεργασία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο θεμελιώθηκε στα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που προέκυψαν από τα κοιτάσματα των ΑΟΖ τους, αλλά και από τη ορθή κοινή διαπίστωση ότι οι γεωπολιτικές φιλοδοξίες του νεοθωμανισμού στην Ανατολική Μεσόγειο είναι υπαρκτή απειλή για όλες τις χώρες της περιοχής . Στο ίδιο διάστημα, στη συμμαχία προστέθηκαν οι ΗΠΑ, που διέκοψαν το εμπάργκο όπλων προς την Κύπρο, αλλά και η Γαλλία, που εμπλέκεται άμεσα με στρατιωτικά μέσα. Προφανώς οι γαλλικές και οι αμερικάνικες εταιρείες έχουν σημαντικά οικονομικά συμφέροντα που δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν αλλά και οι ΗΠΑ το βλέπουν ως μια ευκαιρία η Ευρώπη να αποδεσμευθεί από το μονοπώλιο του ρωσικού φυσικού αερίου.
Συνεπώς, ο Δρουσιώτης λανθασμένα δεν διαπιστώνει κάτι εξαιρετικά κραυγαλέο: ότι η Κύπρος ταυτίζεται με τη Δύση και ότι αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος διάστασης με την Τουρκία και όχι εξομάλυνσης των σχέσεων.
Όμως γράφει και άλλα, που στην πραγματικότητα συνιστούν αποδοκιμασία του ενωτικού αντιαποικιακού αγώνα 1955-1959, στον οποίο αποδίδει ένα μεταγενέστερο γεγονός, την απώλεια του 37% της Κύπρου, που όμως δεν συνδέεται με αυτόν αλλά με τη Συμφωνία της Ζυρίχης και όσα στη συνέχεια ακολούθησαν. Μάλιστα, στον αγώνα αυτό αποδίδει την παράπλευρη απώλεια, όπως γράφει, «τον αποδεκατισμό των Ελλήνων της Πόλης». Αλλά και εδώ η αιτία είναι η βεβαιότητα της τουρκικής πλευράς πως, ό,τι και να έπραττε κατά του ελληνισμού, δεν θα λάμβανε από το ελληνικό κράτος την κατάλληλη απάντηση.
Τελικά καταλήγει ότι η Κύπρος και ο ελληνισμός γενικότερα πρέπει να εγκαταλείψει τη συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Πρόκειται για τον διακαή πόθο των Τούρκων ώστε να κάμψει την αντίσταση στα επεκτατικά τους σχέδια. Γράφει: «Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν κάνει τριμερείς συνεργασίες με όλες τις χώρες της περιοχής, οι οποίες δεν βελτίωσαν ούτε στο ελάχιστο την καθημερινότητά μας. Η μόνη τριμερής συνεργασία που θα είχε νόημα και θα άλλαζε τη ζωή μας προς το καλύτερο –τολμώ να υποστηρίξω δραματικά προς το καλύτερο– είναι μεταξύ Ελλάδος, Τουρκίας και Κύπρου, με λυμένο το Κυπριακό». Όμως τέτοιες διεθνείς συνεργασίες αποσκοπούν στο να αντλήσουν τα ενεχόμενα μέρη γεωπολιτική ισχύ, ενώ δευτερευόντως, όταν ξεκινήσει η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, θα υπάρξει μια όχι ευκαταφρόνητη οικονομική ωφέλεια. Ούτε οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού είναι βέβαιο ότι θα βελτιώσει τη σημερινή κατάσταση και δεν θα είναι η αφετηρία μεγαλύτερων προβλημάτων. Μια δίκαιη και βιώσιμη λύση προϋποθέτει την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού, το κράτος να είναι βιώσιμο, δίχως εγγυήσεις τρίτων δυνάμεων.
Ο Μ.Δ. (που για ένα διάστημα υπήρξε σύμβουλος του προέδρου Ν. Αναστασιάδη) ολοφύρεται γιατί «αναλισκόμαστε σε αντιτουρκικές συμμαχίες με το Ισραήλ». Όμως γιατί ένα κράτος όπως η Κύπρος, που ένα μέρος της επικρατείας της εξακολουθεί να κατέχεται από τον εισβολέα και κάθε προσπάθεια για ειρηνική επίλυση έχει αποτύχει, δεν θα πρέπει να αναζητά συμμάχους ώστε να μην είναι μόνη της απέναντί του; Γιατί είναι προτιμότερη η συμμαχία με τον Τούρκο εισβολέα; Ο Μ.Δ. με μια σειρά, ανακρίβειες και ιδεοληψίες, μας επαναλαμβάνει τις τουρκικές επιδιώξεις. Δεν μπορώ να κατανοήσω τους λόγους που βρίσκει φιλόξενο βήμα σε μεγάλες ελληνικές εφημερίδες, αφού, και αυτά που επιθυμεί να υποστηρίξει, τα υποστηρίζει μάλιστα με λανθασμένο τρόπο.
Οι συμμαχίες για τον ελληνισμό είναι αναγκαίες, αλλά προϋποθέτουν το δικό του μέχρις εσχάτων φρόνημα αντίστασης. Συνεπώς να ενισχύσει τη στρατιωτική του ικανότητα με μέτρα όπως π.χ. η Κύπρος να αποκτήσει τη δική της πολεμική αεροπορία, στην Ελλάδα η στράτευση να γίνεται στα 18, να επεκταθεί η διάρκεια, να εκπαιδεύονται και οι γυναίκες στα όπλα και άλλα.