του Νίκου Βουρδιάμπαση, από το Άρδην τ. 9 Ιούλιος-Αύγουστος 1997
Κύπρος ή Αλεσιά ή Μακάρια ή Αέρια νήσος. Μαρτυρική Κύπρος. Θύμα της γεωγραφικής της θέσης και οι θύτες πολλοί: Ασσύριοι, Ῥωμαίοι, Άραβες, Βενετοί, Βρετανοί, Τούρκοι.
Ἡ Κύπρος στις πινακίδες της Πύλου σε γραμμική γραφή Β΄ αναφέρεται µε το όνοµα Ku-pi-ri-jo. Οι Μυκηναίοι έµποροι τη γνώριζαν εδώ και 3.000 χρόνια σαν νησί του χαλκού. Το κυπριακό τοπωνύµιο Αχαιών Ακτή µνημονεύει την άφιξή τους. Αχαιοµάντης λέγεται ο ιερέας της κυπριακής θρησκείας και γλώσσα τους είναι η αρχαία αρκαδική. Τα πολλά αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν την εγκατάσταση των Μυκηναίων στο νησί και τη συνεχή παρουσία τους εκεί. Να γιατί η Κύπρος είναι χωρίς αμφισβήτηση ελληνική.
Κύπρος ακόµα λέγεται ένας θάµνος αυτοφυής µε χρυσοπράσινα φύλλα. Από τους ανθούς του παρήγαν το μύρον το κύπρινον. Κυπρίς ονομάζεται η κυπρογεννηµέγη αφρογενέα θεά Αφροδίτη. Η θεά του έρωτα και της καλλονής εννήθηκε από τους αφρούς που σχηματίστηκαν γύρω από τα αποκομμένα γεννητικά µόρια του Ουρανού, εχεί ποντά στη θαλασσοζωσμένη Κύπρο. “Κυπρογενέα δ᾽ ότι γενήτο πολυκλύστω Κύπρω”. Ἡ Θεά έφτασε στο νησί µε συνοδούς τον Έρωτα και τον Ίμερο. Όπου πατούσε, κάτω από τα απαλά της πόδια φύτρωνε τρυφερό χορτάρι. Πήγε στην Πάφο, στο Ναό της, όπου οι Χάριτες την έλουσαν και την άλειψαν µε το μύϱρο, το Κυπρίνο.
Κύπριον ο Ηρόδοτος ονομάζει το σµαράγδι του κύπριου λίθου. Κύπρια ονομάζουν τα εισαγωγικά στην Ἰλιάδα και κύπρια παραπετάσµατα είναι το προκάλυµµα και μεταφορικά το πρόσχημα. Κύπρια παραπετάσµατα, µε τη σηµερινή σημασία, είναι όλες οι ατελείωτες συζητήσεις που έγιναν, οι διαβουλεύσεις, οι αποφάσεις του ΟΗΕ για την τύχη της Κύπρου.
Στην Ανατολή, στις χεττικές πινακίδες, στην αλληλογραφία των Φαραώ και αλλού, η Κύπρος αναφέρεται µε το όνοµα Αλάσια, (παλαιόν όνοµα της έγκωµης, της νέας Κόμης), µε την οποία οι Ανατολίτες έµποροι συναλλάσσονταν. Το όνοµα Αλάσια µπορεί να προέρχεται από το Αλασήιον της Πελοποννήσου, απ᾿ όπου ξεκίνησαν. οι Μυκηναίοι φέρνοντας µαζί τους, και τον κερασφόρο Απόλλωνα τον Αλασιώτη ή Κεραιάτη που λατρευόταν στο ιερό της ΄Έγκωμης.
Ἡ γλώσσα που μιλιέται στην Κύπρο από τους σημερινούς απόγονους των Αχαιών, τα ελληνικά της Κύπρου μοιάζουν πολύ µε τα αρχαία αρκαδικά. Γλώσσα πάει να πει λαός. Όποτε ένας λαός χάνει τη γλώσσα του, συνήθως χάνει και την εθνική του ταυτότητα. Οι Κύπριοι όµως μιλάνε σήµερα την αρκαδική διάλεκτο, τη διάλεκτο των Αχαιών, των Μυκηναίων που ξεκίνησαν τον 12ο αιώνα π.χ. από το Αλασήιον της Πελοποννήσου. Να γιατί η Κύπρος είναι ελληνική, να γιατί οι σημερινοί Κύπριοι λένε αυτό ακριβώς που λέει ο Πλήθων: “Έλληνες εσμέν το γένος, ὣς η τε πάτριος φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί”.
Κύπρος σε όλες τις ξένες γλώσσες σηµαίνει χαλκός. Από τη λέξη Κύπρος παράγεται η λατινική cuprum χαι από αυτήν η kupfer κ.α. στις λατινιγενείς γλώσσες. Για την ελληνική γλώσσα όµως, Κύπρος είναι το νησί και ένας θάµνος αυτοφυής µε χρυσοπράσινα φύλλα, από τον οποίο πήρε το όνοµά τῆς η φλεγόµενη και µη καιοµένη βάτος της Μεσογείου, η Κύπρος µας.
Κυπρισµός ονομάζεται η άνθιση τῆς ελιάς και της αμπέλου στο γησί της κυπρογένειας Αφροδίτης. Κυπρί, τέλος, το μέσον κύπριον απ᾿ την Κύπρο, ονομάζεται το χάλκινο κουδουνάκι που κρεµάν στο λαιμό γιδιών.
Από το βιβλίο του Ιστορία μίας λέξης, τ. Β, εκδόσεις Λιβάνη-Νέα Σύνορα
