Ακιντζί: Ο ηγεμόνας ή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»

Του Αλέκου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Θέλει αναγνώριση κρουσμάτων. Με επιστολή του στον Γενικό Διευθυντή του ΠΟΥ, Τέντρος Αντχανόμ Γκεμπρεγέσους, ο κατοχικός ηγέτης αιτήθηκε να συμπεριληφθούν στις παγκόσμιες στατιστικές και οι εξελίξεις στα κατεχόμενα. Στη σχετική επιστολή, μάλιστα, ανέφερε ότι «ο τουρκοκυπριακός λαός δίνει κι αυτός αγώνα εναντίον του Covid-19, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα». Απαιτώντας απευθείας επικοινωνία με τον ΠΟΥ, ο Μουσταφά Ακιντζί, ενημέρωσε τον Γενικό Διευθυντή για τις εξελίξεις στη «βόρεια Κύπρο» (sic!). 

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Για τον κύριο Ακιντζί μπορεί. Για ποιον άλλον λόγο, άλλωστε, να ζητήσει «αναγνώριση» από τον ΠΟΥ εν μέσω πανδημίας; Πονηρή η τακτική του αγγελικά πλασμένου κατοχικού ηγέτη –κάποιοι δεν θέλουν να τον αποκαλούμε έτσι γιατί του κακοφαίνεται– μα όχι πρωτόγνωρη. Συνηθίζεται, από το 1983, η προσπάθεια αναγνώρισης του ψευδοκράτους με κάθε μέσο και με κύριο εκφραστή τον εκάστοτε κατοχικό ηγέτη. Εξού και το ρητό*: Ναι, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα για τους υπαλλήλους της Τουρκίας.

Επί πτωμάτων, λοιπόν, ο Μουσταφά Ακιντζί, που πριν 1-2 μήνες (σαν «φλώρος μαθητής» που λέει και το τραγούδι) κατάγγελλε την Κυπριακή Δημοκρατία για το προσωρινό κλείσιμο τεσσάρων οδοφραγμάτων, ξάφνου θέλει αναγνώριση του αγώνα που δίνει ο «τουρκοκυπριακός λαός» εναντίον του κορωνοϊού. Εγκλωβισμένος στο χάος που κυοφορεί η Τουρκία και προωθούν οι –εμμέσως – «συγκυβερνώντες» του, Τατάρ και Οζερσάι, ο Μουσταφά Ακιντζί ψάχνει τρόπο να επανακάμψει ως ηγέτης του παράνομου μορφώματος. Και το κάνει μέσω της πανδημίας, με χαριτωμένες επιστολές για τον «αγώνα» του λαού «του». Πάντα βυθισμένος και προσηλωμένος στον διαχωρισμό, που τόσο έντονα απορρίπτουν οι κολαούζοι του στις ελεύθερες περιοχές.
Πάλι, όμως, το πρόβλημα δεν παραμένει γύρω από τον κατοχικό ηγέτη και όσα κατεβάζει ο νους του για να αναβαθμίσει τη μετριότητα που συντηρεί στα κατεχόμενα. Ούτως ή άλλως, η πολιτική του ανέλιξη, η πολιτική του επιβίωση πιο ωμά, στηρίζεται στην παρανομία που εδραιώνεται στην τουρκοκρατούμενη Κύπρο. Όσο και αν βασανίζει τους εγκεφάλους των πιστών του με βρυχηθμούς για τον ρόλο της Άγκυρας, ξέρει πολύ καλά πως δεν θα ήταν εκεί που ήταν, αν δεν υπήρχε κατοχή. Σκληρό; Σκληρό. Αν δεν γινόταν η εισβολή, ο Ακιντζί δεν θα εκλεγόταν παράνομα «δήμαρχος» της κατεχόμενης Λευκωσίας και δεν θα εξελισσόταν σε κατοχικό ηγέτη.
Για τον Ακιντζί, όμως, δεν βρίσκουν κάτι να πουν οι κλειδοκράτορες της επανένωσης. Αυτοί που κρατούν σαν παντιέρα την ηθικολογία περί επανένωσης κι ας χωνεύουν απνευστί το στάτους κβο του τουρκικού φασισμού. Εκ του ασφαλούς, ξεδιπλώνουν ανησυχίες για τον Οζερσάι και τον Τατάρ  –σάμπως και έχουν υποστηρικτές στις ελεύθερες περιοχές οι βαστάζοι της ισλαμοποίησης– μα κομπιάζουν μπροστά στις εξυπνάδες του Ακιντζί. Έχουν πολλά να πουν για τους Ελληνοκύπριους πολιτικούς (που ψηφίζουν με τα είκοσι τους νύχια) αλλά δεν είδαν «πολιτικά κίνητρα» πίσω από την ενέργεια του ψευδοηγέτη. Σε διεθνή απομόνωση, λοιπόν, τα κρούσματα του χαμογελαστού Μουσταφά. Ηλί, Ηλί, Λαμά Σαβαχθανί;