Προκήρυξη 1992: Απ’ την Κερύνεια ως το Ιόνιο

557

Από το Άρδην τ. 67, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2007

Δεν παραχωρούμε τίποτε – δεν διεκδικούμε τίποτε

Αυτός ο αιώνας φαίνεται να δύει στην περιοχή των Βαλκανίων με τον ίδιο εκρηκτικό τρόπο που ανέτειλε. Ίσως να ’ναι κάτι σαν μοίρα αυτής της πολύπαθης περιο­χής, καμιά γενιά να μην περάσει δίχως να νοιώσει τους ανέμους των μεγάλων εθνικών αναστατώσεων, τους α­νέμους των πολέμων. Στη χώρα μας η υπνώττουσα ελ­ληνική κοινωνία μοιάζει να ξυπνάει σ’ ένα Βαλκανικό ε­φιάλτη.
Η Ελλάδα ξεπέρασε το σοκ του ’74 και του Αττίλα στην Κύπρο μέσα από την ψευδαίσθηση του “ανήκομεν στη Δύση”, λες κι η Δύση έχει καμιά διάθεση να υπερα­σπίσει αυτή όσους δεν υπερασπίζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Η Ελλάδα ξέχασε το “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”, ξέχασε την πράσινη γραμμή και τους αγνοούμενους, ξεχνώντας μαζί και το πού βρίσκεται, με ποιους γειτονεύει. Κι έρχεται σήμερα να ανακαλύψει ότι απειλείται από ένα κράτος σαν αυτό των Σκοπίων. Ένα τεχνητό κράτος, φτιαγμέ­νο για να υπηρετήσει τις Τιτοϊκές πολιτικές αναγκαιό­τητες μπορεί σήμερα με τις ευλογίες ευρωπαϊκών χω­ρών, ΗΠΑ και Τουρκίας να χρησιμοποιεί το ιστορικό ό­νομα της Μακεδονίας, να ψηφίζει ένα απροκάλυπτα ε­πεκτατικό σύνταγμα να προβάλλει την ιδέα της “επανέ­νωσης” της Μακεδονίας υπό τον κ. Γκλιγκόρωφ.
Η απόπειρα ίδρυσης ενός κράτους με το όνομα “Μα­κεδονία” γίνεται για κάθε Έλληνα αισθητή σαν απειλή για την ειρήνη, κι αυτό για δυο λόγους :

Ένα τέτοιο κράτος, γέννημα μιας πολιτικής επεκτατι­κής και θρέμμα μιας συγκυρίας ταραγμένης δεν μπορεί να αποτελέσει παράγοντα σταθερότητας, αντίθετα τεί­νει να γίνει, θελημένα ή αθέλητα, ενεργούμενο άλλων, πιο ισχυρών επεκτατικών κρατών.

Οι λαοί και τα έθνη δεν ορίζονται μόνο από γεωγρα­φικά σύνορα αλλά κι από σύμβολα κι ονόματα, η ευαι­σθησία μας απέναντι σ’ όποιον επιχειρεί να οικειοποιη­θεί τα σύμβολα με τα οποία ορίζουμε τον εαυτό μας εί­ναι αντίστοιχη με αυτή της απειλής των γεωγραφικών μας ορίων.
Έχουμε βέβαια συνείδηση ότι ο κίνδυνος για την ακε­ραιότητα της χώρας μας δεν προέρχεται ούτε από το μέγεθος, ούτε από την ισχύ ενός προβληματικού πολυε­θνικού κράτους σαν αυτό των Σκοπίων. Αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου που στη βάση του βρίσκονται οι πολιτικές μικρών και μεγάλων δυνάμεων.
Παρακολουθούμε το κομμάτιασμα της γειτονικής Γιου­γκοσλαβίας σε νέα κράτη, νέους στρατούς, νέες μειονό­τητες, νέες εκτάσεις. Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τα Σκόπια αλλά και το Κοσσυφοπέδιο φέρνουν πιο κοντά την πιθα­νότητα ενός ατέλειωτου και ανελέητου πολέμου έξω από την πόρτα μας.
Αυτό που ονομάστηκε “Νέα Τάξη Πραγμάτων”, σ’ αυτή τη γωνιά της Ευρώπης είναι η ολοκληρωτική αταξία. Ευ­ρωπαίοι “φίλοι” μας παρεμβαίνουν στη Γιουγκοσλαβία μοιράζοντας όπλα, οικονομική βοήθεια, διπλωματικές α­ναγνωρίσεις, δημιουργώντας σφαίρες επιρροής κατά πώς τους αρέσει. Από το άλλο άκρο της Χερσονήσου του Αίμου, τα Παντουρκικά όνειρα μεταβάλλουν τις μου­σουλμανικές μειονότητες σε στρατηγικά στηρίγματα συνθέτοντας το μουσουλμανικό τόξο, έχοντας πλούσιες τις ευλογίες και τα δολάρια του κ. Μπους .
Η ελληνική κυβέρνηση φαντάστηκε ότι η Δύση επιφυ­λάσσει έναν ευρύτερο ρόλο για τη χώρα μας στην περιο­χή, στα πλαίσια της περίφημης Νέας Τάξης. Η εξωτερι­κή μας πολιτική ευθυγραμμίστηκε απόλυτα με τους Ατλα­ντικούς εταίρους τόσο στον πόλεμο του Κόλπου, όσο και στη Γιουγκοσλαβική κρίση. Ενεργώντας ενάντια στην ειρήνη της περιοχής και τα ελληνικά συμφέροντα συνυπέγραψε την αρχή του διαμελισμού της Γιουγκο­σλαβίας, για να ανακαλύψει έκπληκτη στη συνέχεια ότι τα περί Σκοπίων ανταλλάγματα δεν ήταν παρά η στάση του κ. Νπ Μικέλις, η έκθεση Μπατεντέρ για την ανα­γνώριση της “Μακεδονίας”, η αμφισβήτηση της ελληνι­κότητας της ελληνικής Μακεδονίας από τον κ. Πίκολι.
Όμως υπάρχουν ακόμη πιο ανησυχητικές εξελίξεις σ’ αυτό που αποτελούσε κι αποτελεί την κύρια εθνική απει­λή για την Ελλάδα, τον τουρκικό επεκτατισμό. Η χώρα μας από την επόμενη μέρα της κυπριακής τραγωδίας ω­θείται από φίλους κι εχθρούς σε μια τροχιά “βελτίωσης” των σχέσεων με την Αγκυρα και “μείωσης της έντασης” δίχως κανένα αντίκρυσμα. Και αυτό είναι το ταμπλό που έπαιξαν λίγο πολύ-όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνή­σεις. Τελευταίος “θρίαμβος” τέτοιου είδους υπήρξε το Νταβός Νο 2.
Δίνοντας απλά μια υπόσχεση διαλόγου και μελλοντι­κής υπογραφής συμφώνου φιλίας, ο κ. Ντεμιρέλ έχει πια στις βαλίτσες του τη “βελτίωση του κλίματος” που χρειά­ζονταν για να καμφθούν κι οι τελευταίες αντιρρήσεις, να γίνει η Τουρκία αποδεκτή σαν ο αδιαμφισβήτητος “εγγυη­τής” της Νέας Τάξης στα Βαλκάνια, στις νότιες επαρχίες της τέως Σ. Ένωσης, τη Μ. Ανατολή. Το Κυπριακό σαν απόδειξη του επιθετικού χαρακτήρα μιας χώρας που δεν σέβεται ανθρώπινα δικαιώματα και κανόνες διε­θνούς δικαίου, παραμένει εκεί που το τοποθέτησαν δέ­κα οκτώ χρόνια ελληνοτουρκικού διαλόγου: στο ράφι.
Ταυτόχρονα η ελληνική αναγνώριση των επεκτατικών βλέψεων του καθεστώτος της Αγκυρας ως “ελληνοτουρ­κικών διαφορών” είναι ένα ακόμη σημαντικό διπλωματικό βήμα υπέρ της Τουρκίας στα μέτωπα του Αιγαίου και της Θράκης. Η κυβέρνηση μοιάζει να προσπαθεί πανικόβλη­τη να μειώσει την ένταση στα ανατολικά σύνορα για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα στα βόρεια, δίχως να κατα­νοεί ότι τα προβλήματα με τα Σκόπια δεν είναι αυθύπαρ­κτα, αλλά παίρνουν τέτοιες διαστάσεις καθώς εντάσσο­νται σε ένα κλίμα γενικότερων ανακατατάξεων, και σ1 αυ­τές παίζει κεντρικό ρόλο και η Τουρκία.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική παραπαίει δίχως καμιά στρατηγική, δίχως μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Τα ευρω­παϊκά ερείσματα που μας δίνει η θέση μας στην Ευρω­παϊκή Ενωση δεν είναι δυνατόν να αξιοποιηθούν από μια Ελλάδα που δίνει την εικόνα του επαίτη της διπλωματι­κής στήριξης και της οικονομικής βοήθειας. Μόνο η κα­τανόηση της ανάγκης για ένα Βαλκανικό και Μεσανατο­λικό ορίζοντα οικονομικών και πολιτικών σχέσεων θα μας έδινε μια ισότιμη θέση στο τραπέζι των Βρυξελλών και του Μάαστριχ και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να υπάρ­χει. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει να αντιπαρα­θέσει παρά τα δικά της Νταβός, την ίδια πολιτική που ά­σκησε τους καιρούς που ήταν εξουσία. Ο δυτικόστρο-φος παρασιτισμός ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας αντανακλάται και στο επίπεδο των κομμάτων.
Πα μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ότι ο χειρότερος ε­χθρός του ελληνισμού είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Για μια ακόμη φορά το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε δεν είναι η Ελληνικότητα του Μεγ. Αλεξάνδρου –καθώς αυτό έχει απαντηθεί εδώ και 23 αιώνες– είναι η Ελληνι­κότητα της πολιτικής των πολιτικών μας. Η Ελλάδα ο­δηγείται στη χειρότερη θέση που βρέθηκε από την ίδρυ­ση της ως σύγχρονο κράτος, κι ο πολιτικός ορίζοντας δεν δείχνει κανένα προμήνυμα αντιστροφής αυτής της πορείας.
Σήμερα η κρίση δεν περιορίζεται στα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα, ούτε μπορεί να λυθεί στα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα και μόνο. Από την κατεχόμενη Κε­ρύνεια ως το Αιγαίο και τον Έβρο, κι από εκεί ως το Ιόνιο η ένταση είναι παρούσα. Κι η απάντηση σ’ αυτό δεν είναι ένας σωβινισμός σαν αυτούς που αναπτύσσονται στις γειτονικές χώρες συντρίβοντας στο διάβα τους άλλες ε­θνότητες, μειονότητες κι ανθρώπινα δικαιώματα. Εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό, διδάσκει ο εθνικός μας ποιητής. Ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη ούτε το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ούτε το κυνήγι των μαγισσών κάποιων υ­ποτιθέμενων εσωτερικών εχθρών. Έχει ανάγκη την ενη­μέρωση, την αποφασιστικότητα που χαρίζει η ψυχραιμία κι η γνώση της πραγματικότητας. Έχει ανάγκη να γίνει ενεργό στοιχείο στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής.
Πέρα κι ενάντια στον ενδοτισμό και τους ψευτοπαληκαρισμούς της πολιτικής μας ηγεσίας, ενάντια στη δι­πλή δορυφοροποίηση της χώρας μας από τους δυτι­κούς μας εταίρους και τους Τούρκους σωβινιστές, να διακηρύξουμε ότι από την Κερύνεια ως το Ιόνιο δεν διεκδικούμε τίποτε, αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτε.
Θεσσαλονίκη 14/2/1992

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ “ΠΡΑΞΗ”
Αρμενοπούλου 24, θεσσαλονίκη 202349
ΠΡΑΣΙΝΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Θεμιστοκλέους 37, Αθήνα 3602644
Μέλη της Ομοσπονδίας Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων

*Προκήρυξη που μοιράστηκε στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για το Μακεδονικό