του Παναγιώτη Παπαδόπουλου, από το Άρδην τ. 58, Μάρτιος-Απρίλιος 2006
..Στην άκρη της πόλης, ένας “άγνωστος ακήρυχτος πόλεμος” σε εξέλιξη. Ένας γύρος θανάτου μέσα στον καθημερινό χρόνο, χωρίς διαλείμματα και “ανακωχή”. Ένα σύστημα που αναπτύσσει, με οδηγό το κέρδος, μεγάλες “ταχύτητες” που λιώνουν στους μεγάλους δρόμους της καθημερινής βαρβαρότητας τον άνθρωπο και τις ουσιαστικές ανάγκες του για ελευθερία, επικοινωνία και αξιοπρέπεια…
(προβληματισμοί, αγωνίες και κάλεσμα για αντίσταση σε έναν πόλεμο που μας θέλει θύματα και θεατές)
στον Αλέξανδρο Ευταξιάδη
Στην άκρη της πόλης, ένας “άγνωστος ακήρυχτος πόλεμος” σε εξέλιξη. Οδηγοί μηχανών, αυτοκινήτων, πεζοί, ασθενοφόρα, νεκροί και τραυματίες. Επιθετική οδήγηση και “αμυνόμενοι” πεζοί στο πιο γνωστό έργο φρίκης του Αττικού “σινεμά” που δεν εννοεί να “φρενάρει” την καθημερινή προβολή του. Ακόμα και αν υπάρχει η ατομική ευθύνη σε ένα δυστύχημα, κανένα περιστατικό δεν διαγράφει την ευθύνη για την “ποιότητα ζωής” που μας “χάραξαν” τα αφεντικά αναγκάζοντάς μας να κινούμαστε στον χώρο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με βήματα και ψυχολογία μελλοθανάτου. Ανάμεσα στα άγνωστα-ανώνυμα θύματα της παραλιακής λεωφόρου Ποσειδώνος, προστέθηκε πριν λίγες ώρες ένας δικός μας.
Ο νεαρός Αλέξανδρος, ένα ακόμη παιδί μας από το Παλαιό Φάληρο…
…και ξαφνικά η θάλασσα έπεσε όλη και έσπασε πάνω στην καρδιά μας…
Η πόλη σχεδιάζεται στα “νέα μέτρα” για να καταναλώνεις, να απομονώνεσαι και να οδηγείς. Ο πεζός κινείται πλέον σε ένα χώρο απαγορευμένο και επικίνδυνο για διάβαση και πεζοπορία.
Η παρουσία του, από μία ώρα και μετά, μπαίνει κάτω από το “άγρυπνο μάτι” της “μηδενικής ανοχής”.
Αν είσαι τυχερός θα περάσεις ή θα περάσουν οι 4 τροχοί πάνω από εσένα.
Ένα χτύπημα μέσα στη νύχτα, στην τοπική “Βαγδάτη” της παραλιακής λεωφόρου Ποσειδώνος, δεν είναι πάντα ο θόρυβος από την “επιπόλαια” σύγκρουση δύο αυτοκινήτων με σημαντικές ή ασήμαντες υλικές φθορές.
Πολλές φορές αυτή η “κατάσταση ακήρυχτου πολέμου” μεταξύ αυτοκινήτου και πεζού οδηγεί στο θάνατο και στην αναπηρία.
Δεν έχουν περάσει λίγες ώρες που ο Αλέξανδρος κηδεύτηκε. Και όταν χάνεται ένας νέος άνθρωπος, όπως και αν χάνεται, ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!
Ο καθηγητής του Ε.Μ.Π και συγκοινωνιολόγος, κ. Αμπακούμκιν, είχε εντοπίσει όλα τα λάθη και τους κινδύνους που περιείχε το “σχέδιο αξιοποίησης” της παραλίας και της σχεδίασης του Τραμ στο όνομα της “ανάπλασης” του τοπίου, με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Ένα παραλιακό τοπίο που, έτσι κι αλλιώς, υποφέρει δεκαετίες από την εγκατάλειψή του στην τσιμεντοποίηση και στην αυτοκίνηση.
Κανείς από την κεντρική ε-ξουσία και τους “δορυφόρους” της (δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι των δήμων) δεν έδωσαν σημασία στην πρότασή του για υπογειοποίηση της κυκλοφορίας, χάραξη της διαδρομής του Τραμ μέσω της λεωφόρου Συγγρού και πεζοδρόμηση τμημάτων για την εξυπηρέτηση των πεζών.
Ο δήμαρχος Π. Φαλήρου έγινε μέρος του προβλήματος αδιαφορώντας και συναινώντας σε αυτή την κακοπλασία .
Οι “δημοτικοί άρχοντες” των παράλιων δήμων, χωρίς να ενδιαφερθούν και να εξετάσουν τις συνέπειες όλης αυτής της μετάλλαξης που ανέκοψε, λόγω μίας “ιδέας” κτισμένης “από αέρα” και προσωπικά συμφέροντα, την άνετη και ακίνδυνη μετακίνηση των πολιτών προς τη θάλασσα, έδωσαν “μέσα σε μια νύχτα”, συνοπτικά και γρήγορα, στους εργολήπτες και στις πολυεθνικές, το δικαίωμα να προχωρήσουν στο τερατούργημα που σήμερα αφαιρεί στην άσφαλτο ζωές.
Τα κέρδη από τη “νέα καρμανιόλα”, η εκποίηση και η εμπορευματοποίηση της παραλίας, η παρουσία νυκτερινών κέντρων διασκέδασης και όχι χώρων πρασίνου, ήταν πάνω από την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Έργα με σκοπό την εμπορική χρήση και την κυριαρχία του αυτοκινήτου οδήγησαν μαθηματικά το Π. Φάληρο και κάθε παράλιο δήμο στην περιβαλλοντική καταστροφή και με τον καιρό μετέτρεψαν την άλλοτε διάσημη για την ομορφιά της λεωφόρο σε νεκροταφείο.
Ο φίλος μας, φίλος των παιδιών μας, παιδί που μεγάλωσε στη διπλανή μας πόρτα, ο 18χρονος Αλέξανδρος Ευταξιάδης, δεν θα περπατήσει ξανά κοντά στη θάλασσα, δεν θα σταθεί στα βράχια κοιτάζοντας τον ήλιο να κολυμπά στα δυτικά του Σαρωνικού, δεν θα τον ξαναδούμε.
Ένα αυτοκίνητο, στο ύψος της στάσης του Τροκαντερό, έξω από το πάρκο του Φλοίσβου, τον χτύπησε θανάσιμα στο κεφάλι.
Λίγες μέρες στην εντατική, η κηδεία, ο αξεπέραστος πόνος από την απώλεια…
Δεν είναι της ώρας το πώς και γιατί των συνθηκών του θανατηφόρου ατυχήματος. Ο Αλέξανδρος δεν ήταν το πρώτο (και πολύ φοβάμαι το τελευταίο) θύμα ενός “ακήρυχτου πολέμου” στο κυκλοφοριακό “μέτωπο” της παραλιακής κόκκινης ζώνης!
Για το θάνατό του ευθύνη έχουν πολλοί άλλοι που, βιαστικά, για να “στολίσουν” τη διοργάνωση της Ολυμπιακής φιέστας με ένα οικολογικό μέσο μεταφοράς, προχώρησαν στην έγκριση ενός πρόχειρου σε όλα έργου-βιτρίνα (Τραμ) χωρίς να δεσμεύσουν και να διεκδικήσουν από την Τραμ ΑΕ και την Ε.Τ.Α (Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα) τη σύλληψη και αποπεράτωση μίας σύγχρονης κατασκευής με τους όρους που θα έχουν σαν κέντρο αναφοράς τον άνθρωπο και την κίνησή του στην πόλη.
Να γιατί το έργο αυτό κατέληξε σε μία αναμενόμενη αποτυχία και σφραγίζεται τώρα με το θάνατο δεκάδων πολιτών.
Η ανεπαρκής και ελλιπής σηματοδότηση που δίνει προτεραιότητα στην κυκλοφορία των αυτοκινήτων και όχι στον πεζό.
Σε περίπτωση που ο πεζός καταφέρει να περάσει το ένα ρεύμα, κινδυνεύει να παρασυρθεί σε μια νησίδα τόσο στενή και περιορισμένη, όπου στέκεται κυριολεκτικά στην “άκρη του γκρεμού”.
Η απόσταση του ενός φαναριού μέχρι το επόμενο είναι προκλητικά μεγάλη και στερεί το δικαίωμα από τον πεζό να έχει αρκετές επιλογές ασφαλούς διάβασης σε μία τεράστια λεωφόρο.
Οι σηματοδότες(φανάρια) έχουν προγραμματισθεί και ρυθμισθεί ώστε και πάλι το αυτοκίνητο να έχει τον πρώτο ρόλο.
Ανάμεσα στην υπομονή και στο άγχος όπου “ισορροπεί” του καθενός μας η καθημερινότητα, είναι εύκολο να κάνεις το λάθος .
Πόσοι από εμάς δεν το “τολμήσαμε”, δεν το “ρισκάραμε”, δεν “πιαστήκαμε αφηρημένοι” αλλά και πόσοι από τους ανύποπτους συμπολίτες μας δεν παρασύρθηκαν από διερχόμενα αυτοκίνητα;…
Σε κάθε περίπτωση, το αυτοκίνητο είναι πολύ πιο γρήγορο από εσένα.
Ίσως αυτό το “λάθος” να έκανε και ο Αλέξανδρος. Ίσως, όχι.
Λεπτομέρεια και λίγη σημασία έχει που δεν σβήνει σε καμία περίπτωση τη συνολική ευθύνη αυτών πού “οραματίσθηκαν”, συμφώνησαν, σχεδίασαν, ενέκριναν και χειροκρότησαν αυτή την αθλιότητα κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου!
Όλους αυτούς που, παρά τις διαφωνίες μας, προχώρησαν στην θλιβερή αυτή και τραγική δόμηση που κάνει το Π. Φάληρο να μοιάζει με φυλακή!
Οι “κύριοι και κυρίες” της Ολυμπιακής “αναβίωσης”, που “εξαφανίσθηκαν”, μετά και από το τελευταίο “γκαλά” της τελετής λήξης, στις υπόλοιπες “φιλάνθρωπες υποχρεώσεις” τους, προτίμησαν ένα “fastfood” που να μην στοιχίσει πολλά στα τελικά έξοδα και να “ζυγίσει” αρκετά στα τελικά έσοδα!
Έτσι, όταν η τύχη μας αφήνεται στα χέρια τους και στο “παρόν και μέλλον” των ερμητικά κλειστών τους γραφείων, χάνεται η όποια συλλογική αυτόνομη δυνατότητα για ένα μελετημένο οργανωμένο δίκτυο κυκλοφορίας αυτοκινήτων και πεζών.
Πεζών και οδηγών, για να είμαι ακριβοδίκαιος.
Δίκτυο που θα είχε προκύψει μετά από τη δική μας παρέμβαση στα “δημοτικά συμβούλια” και στους δρόμους των παραλιακών δήμων!
Η κατασκευή αερογεφυρών με τις οποίες θα εξασφαλιζόταν η ελεύθερη και αναίμακτη διέλευση και πρόσβαση των πολιτών από και προς τη θάλασσα δεν ήταν στα ενδιαφέροντα του δήμου Π. Φαλήρου αλλά και των άλλων όμορων δήμων της παραλιακής ζώνης, από το Μοσχάτο μέχρι τη Βούλα.
Απέναντι στο μπετόν και στο σίδερο που μας προορίζουν και μας στέλνουν για να “ζήσουμε”, ας σταθούμε με την μόνη πρόθεση που έχουμε!
Να τα ρίξουμε προτού χτυπήσουν ξαφνικά απόψε και άλλους Αλέξανδρους…
Προτού πάρουν την ελπίδα μας!
Τη δική σου, τη δική μου, τη δική μας! Τα παιδιά μας…
Π. Φάληρο, 2/12/2005
