«Οι Τούρτζ’ ότι τζιεμείνασιν τσιμπίν τζι εδκιαλοούνταν,
είπαν να φέρουν μαρτυρκές για να το μαρτυρήσουν
τζι εφέραν έναν αγαθόν βοσκόν που την Μαλούνταν».
Βασίλης Μιχαηλίδης, Εννάτη Ιουλίου
Του Αλέκου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Να συγκρίνουμε τη φρασεολογία του Ετζεβίτ με αυτήν του Ερντογάν μας καλούσε το 2005 ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τότε Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, ο οποίος είχε συναντήσει τον Τούρκο (τότε) πρωθυπουργό. Εξέφραζε δε το ρητορικό ερώτημα, σε μια συνέντευξή του στον Μακάριο Δρουσιώτη, αν υπήρχε δυνατότητα να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι με τον Ετζεβίτ. Ακολούθησαν ύμνοι πολλοί στον Ταγίπ Ερντογάν, ακόμα και πρωτοσέλιδα εφημερίδων που πανηγύριζαν την αυτοδυναμία του κόμματός του, πριν πέντε μόλις χρόνια.
Η πλάνη για το ποιόν του Ταγίπ Ερντογάν είχε δημιουργηθεί από διάφορους κύκλους της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ευρώπης, μα και από τον ίδιο, σε μια προσπάθεια να παρασυρθούν οι λαοί (και ο τουρκικός) στην επιχείρηση προώθησης της δικής του Τουρκίας. Σήμερα και ενώ η νομιμοποίηση του εγκλήματος μέσω της επιβολής του σχεδίου Ανάν ευτυχώς απεφεύχθη, πολλοί πέφτουν από τα σύννεφα, παρακολουθώντας τις φασίζουσες κινήσεις του νεοσουλτάνου.
Ωστόσο, η σταδιοδρομία του, δικαιολογεί μεν τις παρούσες πράξεις του, δεν δικαιολογεί την ψευδαίσθηση που επιχειρήθηκε να επιβληθεί από το 2003 και για αρκετά χρόνια μετά. Ο Ερντογάν, λοιπόν, όντας φοιτητής ήταν μέλος της αντικομμουνιστικής Εθνικής Τουρκικής Φοιτητικής Ένωσης και έπειτα μέλος του ισλαμιστικού Κόμματος της Ευημερίας. Όταν αυτό κρίθηκε παράνομο, ο ίδιος έλαβε μέρος σε διαδηλώσεις που ακολούθησαν. Τον Δεκέμβριο του 1997, σε μια εξ αυτών, απήγγειλε ποίημα του Τούρκου εθνικιστή ποιητή ΖιγιάΓκιοκάλπ. Η δημόσια ανάγνωση θεωρήθηκε υποκίνηση θρησκευτικού και φυλετικού μίσους και ο Ερντογάν καταδικάστηκε σε δεκάμηνη φυλάκιση, αφού ωθήθηκε σε παραίτηση από δήμαρχος Κωνσταντινούπολης. Το ποίημα, για να απαντώνται και τα ερωτήματα είχε ως εξής: «Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι θόλοι τα κράνη μας, οι μιναρέδες τα όπλα μας και οι πιστοί οι στρατιώτες μας».
Ακόμα και σήμερα, όμως, με όσα κάνει ο Ερντογάν στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη, στη Συρία, στη Λιβύη, στη Σομαλία, στην Αρμενία και στο εσωτερικό της Τουρκίας, πολλοί είναι εκείνοι που έμειναν στάσιμοι στην πλάνη του 2004. Βολοδέρνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και εκστομίζουν έμμεσες απειλές πως οι κεμαλιστές είναι χειρότεροι από έναν νεοσουλτάνο που κυοφορεί σκοταδισμό, μεσαίωνα, ισλαμοφασισμό, αίμα και θάνατο. Ξέρουν πολύ καλά ότι, επί της ουσίας, κεμαλιστές και ισλαμιστές δεν διατηρούν την παραμικρή διάθεση να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των λαών που γειτονεύουν με την Τουρκία, αλλά επιμένουν να συντηρούν το άρρωστο παιχνίδι του ερντογανισμού –«’μμα ‘ν άλλον κόβκωτζιεφαλήντζι εν άλλον το κρεμμάζω». Εν πάση περιπτώσει, όλα ξεκινούν από την αβουλία, από τη μετριότητα των σκλάβων που κατοικούν σε τούτο το τουρκοκρατούμενο νησί. Που μετά χαράς θα συνυπέγραφαν φιρμάνι από την «Πύλη» για να ζήσουν υπό τις διαταγές του «διαφορετικού από τους υπόλοιπους» Ταγίπ Ερντογάν.
