Ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση το ανώτατο στά­διο του κρε­τι­νισμού

506

του Β. Φτωχόπουλου, από το Άρδην τ. 9, Αύγουστος 1997

Ελ­λη­νο­κύ­πριοι ε­πι­σκέ­φτη­καν τα κα­τε­χό­με­να α­πό την πρώτη του Γε­νά­ρη σύμ­φω­να με ε­πί­ση­μα στοι­χεί­α. 11.000 πο­λι­τι­κοί, συν­δι­κα­λι­στές, ε­παγ­γελ­μα­τί­ες, καλ­λι­τέ­χνες και πρό­σφα­τα ό­πως εί­δα­με α­πό την τη­λε­ό­ρα­ση και του­ρί­στες. Οι τε­λευ­ταί­οι πή­γαν στο λι­μα­νά­κι της Κε­ρύ­νειας, έ­φα­γαν ψά­ρι, α­γό­ρα­σαν σου­βε­νίρ και κα­τέ­φτα­σαν στις Ε­λεύ­θε­ρες πε­ριο­χές, δεί­χνο­ντας τα ψώ­νια τους δί­χως ί­χνος ντρο­πής, δί­χως ε­νο­χές, δί­χως καν κά­ποιος πρό­σφυ­γας να τους ρί­ξει μια ντο­μά­τα. Οι τε­λευ­ταί­οι που πή­γαν στα κα­τε­χό­με­να, μέ­λη του Κύ­προ-Α­με­ρι­κα­νι­κού Συν­δέ­σμου, ε­πέ­στρε­ψαν πί­σω νο­μί­ζο­ντας μά­λι­στα ότι με την ε­πί­σκε­ψή τους προ­σέ­φε­ραν και στην πα­τρί­δα, μιας και ό­πως εί­πε έ­νας α­πό δαύ­τους «γνω­ρί­ζο­ντας τα κα­τε­χό­με­να και τους Τουρ­κο­κύ­πριους συμ­βάλ­λου­με στην ε­πί­λυ­ση του προ­βλή­μα­τός μας»…

Ο του­ρι­σμός στα κα­τε­χό­με­να δεν εί­ναι κά­τι το και­νούρ­γιο. Πρώ­τος ο Ντεν­κτάς χρη­σι­μο­ποί­η­σε τον ό­ρο. Ερω­τη­θείς ποια μπο­ρεί να εί­ναι η σχέ­ση των προ­σφύ­γων με τις πα­τρο­γο­νι­κές τους ε­στί­ες, ο Ντεν­κτάς σε και­ρούς α­νύ­πο­πτους α­πα­ντού­σε «ΤΟΥ­ΡΙ­ΣΤΙ­ΚΗ». Μ’ αυ­τή την έν­νοια ο Πα­νέ­ξυ­πνος και κυ­προ­γνώ­στης Ντεν­κτάς ΠΟ­ΤΕ δεν αρ­νή­θη­κε την ε­πι­στρο­φή των προ­σφύ­γων. Τώ­ρα, οι ί­διοι οι Κύ­πριοι, οι ο­ποί­οι μά­λι­στα α­φε­λέ­στα­τα πι­στεύ­ουν ό­τι το μό­νο ε­μπό­διο στην λύ­ση του Κυ­πρια­κού εί­ναι ο ΚΑ­ΚΟΣ Ντεν­κτάς, υ­ιο­θε­τούν τις α­πό­ψεις του και αρ­χί­ζουν τον λε­γό­με­νο κα­τε­χο­με­νο­του­ρι­σμό. Σε λί­γο και­ρό, ό­ταν οι ι­δε­ο­λο­γι­κοί μη­χα­νι­σμοί του Ντεν­κτάς θα έ­χουν α­λώ­σει και τις υ­πό­λοι­πες α­ντι­στά­σεις μας, δεν θα πρέ­πει να εκ­πλα­γού­μεν ε­άν το του­ρι­στι­κό κί­νη­μα προς τα κα­τε­χό­με­να γί­νει μα­ζι­κό. Ού­τε πρέ­πει να εκ­πλα­γού­με ε­άν αυ­τό το κί­νη­μα πε­ρι­λά­βει και τους ί­διους τους πρό­σφυ­γες. Ού­τε πρέ­πει να εκ­πλα­γού­με, επειδή ό­ποιος θα α­ντι­στέ­κε­ται σ’ αυ­τό το ρεύ­μα θα θε­ω­ρεί­ται ε­θνι­κι­στής, υ­περ­πα­τριώ­της και φα­σί­στας, α­νε­ξαρ­τή­τως του ε­άν θα εί­ναι κά­ποιος πρό­σφυ­γας, ο ο­ποί­ος θα δια­μαρ­τύ­ρε­ται, διό­τι συ­μπα­τριώ­τες του θα κοι­μού­νται στο δι­κό του σπί­τι, που τώ­ρα κα­τέ­χουν κι εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται οι Τούρ­κοι.

Δεν υ­πάρ­χει ι­στο­ρι­κό προ­η­γού­με­νο, ό­που έ­νας λα­ός υ­πό κα­το­χή ο­νει­ρεύ­ε­ται τέ­τοιου εί­δους σχέ­σεις με τον σφα­γέ­α του και τον κα­τα­κτη­τή του. Ου­δείς λα­ός έ­φτα­σε σε ση­μεί­ο να κά­νει ΕΙ­ΡΗ­ΝΗ με τον κα­τα­κτη­τή του ΠΡΙΝ την ει­ρή­νη. Κα­νέ­νας λα­ός δεν έ­πε­σε στη συν­θη­κο­λό­γη­ση πριν του­λά­χι­στον δώ­σει έ­στω και μια συμ­βο­λι­κή μά­χη. Α­κό­μη και αυ­τοί που συν­θη­κο­λό­γη­σαν, το έ­κα­ναν ε­πει­δή τους ε­πε­βλή­θη δια της βί­ας α­πό α­νω­τέ­ρας δυ­νά­μεις. Μό­νο ε­μείς, οι δού­λοι του χρή­μα­τος, κα­τα­φέ­ρα­με ν’ α­γα­πή­σου­με τον κα­τα­κτη­τή μας για πέ­ντε ψω­ρο­πα­ρά­δες και ταυ­το­χρό­νως να ε­ξευ­τε­λί­σου­με μια α­ξιο­ζή­λευ­τη ε­θνι­κή πα­ρά­δο­ση. Α­κό­μη και οι ο­λι­γά­ριθ­μοι «Ιν­διά­νοι» της Βο­ρεί­ου Α­με­ρι­κής, με α­ντί­πα­λο τους Πλα­νη­τάρ­χες της γης και πα­ρά τις σφα­γές που έ­χουν υ­πο­στεί πριν συν­θη­κο­λο­γή­σουν, σή­με­ρα πε­ρή­φα­νοι και α­ξιο­πρε­πέ­στα­τοι πα­λεύ­ουν με ό­λα τα μέ­σα που δια­θέ­τουν για ό­λα τους τα δι­καιώ­μα­τα. Μπο­ρεί σή­με­ρα να μην πα­λεύ­ουν με τό­ξα και τσε­κού­ρια, πα­λεύ­ουν μέ­σα α­πό τις α­ντι­θέ­σεις του ί­διου του κα­θε­στώ­τος που τους γε­νο­κτό­νη­σε. Ό­μως πα­λεύ­ουν και γι’ αυ­τό άλ­λω­στε ελ­πί­ζουν. Ε­μείς σε τι να ελ­πί­ζου­μεν; Ε­μείς για­τί με τό­ση α­φέ­λεια να διεκ­δι­κού­με την ύ­παρ­ξή μας α­πό την κα­λω­σύ­νη του κα­τα­κτη­τή;

Πολ­λοί προ­βάλ­λουν το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι στους ση­με­ρι­νούς και­ρούς οι α­ντι­θέ­σεις λύ­νο­νται δια του δια­λό­γου και του συμ­βι­βα­σμού, δί­νο­ντας το πα­ρά­δειγ­μα ό­τι α­κό­μη και οι Πα­λαι­στί­νιοι συ­ζη­τούν με τους Ισ­ρα­η­λί­τες. Οι Πα­λαι­στί­νιοι ό­μως έ­φτα­σαν στο τρα­πέ­ζι των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με­τά α­πό τρεις με­γά­λους πο­λέ­μους και ά­πει­ρες ε­ξε­γέρ­σεις, και εί­ναι αυ­τοί οι α­γώ­νες που α­νά­γκα­σαν το Ισ­ρα­ήλ να δια­πραγ­μα­τευ­τεί την Ει­ρή­νη στην πε­ριο­χή. Οι Πα­λαι­στί­νιοι ό­μως ε­νώ συ­νο­μι­λούν, κερ­δί­ζο­ντας ε­δά­φη, βρί­σκο­νται α­κό­μη στους δρό­μους και χτυ­πιού­νται α­νε­λέ­η­τα με τα στρα­τεύ­μα­τα κα­το­χής. Ου­δέ­πο­τε τα α­γά­πη­σαν και ου­δέ­πο­τε θα τα α­γα­πή­σουν και ου­δέ­πο­τε θα αυ­το­κτο­νή­σουν κά­νο­ντας αυ­τό που κά­νου­με ε­μείς.

Η μα­νί­α της ε­πα­να­προ­σέγ­γι­σης έ­χει πά­ρει δια­στά­σεις ε­πι­δη­μί­ας. Πριν καν ξέ­ρου­με τι μας ε­πι­φυ­λάσ­σουν οι συ­νο­μι­λί­ες και η προ­τει­νό­με­νη λύ­ση του κυ­πρια­κού, οι πο­λι­τι­κά η­λί­θιοι κύ­πριοι δεί­χνουν στον ε­χθρό ό­λα τα τους τα χαρ­τιά, ω­σάν και ο ε­χθρός εί­ναι κα­νέ­νας τυ­φλός ή ο­νει­ρο­παρ­μέ­νο παι­δά­κι. Και ό­λα αυ­τά πριν κα­τα­φέ­ρου­με να ε­πα­να­προ­σεγ­γι­στού­με α­να­με­τα­ξύ μας. Ό­ταν α­κό­μη και τα πο­τά μας εί­ναι έ­ντο­να πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­να. Ό­ταν α­κό­μη κα­τα­φέ­ρου­με να υ­πάρ­ξει μια ου­σια­στι­κή ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση α­νά­με­σα στον ί­διο μας το λα­ό στην Κύ­προ και στην Ελ­λά­δα.

Ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση με τους Τούρ­κους και τους Τουρ­κο­κύ­πριους, που να μην παί­ζει το παι­χνί­δι της κα­το­χής και των τε­τε­λε­σμέ­νων γε­γο­νό­των που α­πορ­ρέ­ουν απ’ αυ­τή, δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει, έ­στω κι αν πι­στώ­σου­με τους ε­πα­να­προ­σεγ­γι­στές με α­γα­θά α­γνά αι­σθή­μα­τα και δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει -ε­κτός ε­άν υ­πάρ­χει- έ­να ΡΩ­ΜΑ­ΛΑΙΟ Α­ντι­κα­το­χι­κό κί­νη­μα που θα πα­λεύ­ει για την ε­ξό­φθαλ­μη δι­καιο­σύ­νη σ’ αυ­τό τον τό­πο. Υ­πό τις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, δεν υ­πάρ­χει σω­στή ή κα­λή ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση.

Ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση κά­ποιου εί­δους μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει, μό­νο ό­ταν κα­τα­φέ­ρου­με να πά­ρου­με την Τουρ­κί­α ητ­τη­μέ­νη στο Πα­ρί­σι, για να υ­πο­γρά­ψει την α­πο­χώ­ρη­ση των στρα­τευ­μά­των της α­πό την Κύ­προ. Μό­νον ό­ταν η Κύ­προς θα εί­ναι ε­λεύ­θε­ρη ν’ α­σκή­σει το δι­καί­ω­μα της Αυ­το­διά­θε­σης, θα μπο­ρεί να γί­νει λό­γος για Ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση με τους Τούρ­κους της Κύ­πρου. Και αυ­τό μέ­σα στα πλαί­σια της α­πο­δο­χής των Τούρ­κων μιας Ελ­λη­νι­κής Κύ­πρου ό­που θα δια­σφα­λί­ζο­νται ό­λα τους τα δι­καιώ­μα­τα και τί­πο­τα πα­ρα­πά­νω. Μια ψή­φο ο Τούρ­κος, μια ο Έλ­λη­νας, ε­κεί­νοι στα σπί­τια τους, ε­μείς στα σπί­τια μας. Ό­σοι νο­μί­ζουν ό­τι μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει Ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση με λύ­ση Α­παρ­τχά­ι­ντ ο­μο­σπον­δί­ες, εκ πε­ρι­τρο­πής προ­ε­δρί­ες, κε­ντρι­κές και πε­ρι­φε­ρεια­κές κυ­βερ­νή­σεις και πο­λυε­θνι­κά στρα­τεύ­μα­τα, ο­νει­ρο­πο­λούν και ταυ­το­χρό­νως ο­δη­γούν αυ­τόν τον τό­πο σε εμ­φύ­λιο σπα­ραγ­μό.

Το πιο ε­ντυ­πω­σια­κό με την Ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση εί­ναι ό­τι οι πιο θερ­μοί υ­πο­στη­ρι­κτές της εί­ναι οι Α­ντια­με­ρι­κα­νο­αγ­γλο-Α­ρι­στε­ροί. Ό­λη η Α­ρι­στε­ρή μας δια­νό­η­ση και ό­χι μό­νο α­πό τους Α­κε­λι­κούς με­χρι τους Τρο­τσκι­στές, και έ­ως τους νε­ο­μαρ­ξι­στές και τους Πα­λαιού και νέ­ου τύ­που διε­θνι­στές, μέ­χρι και την Κατ-σια-ού-νη, εί­ναι υ­πέρ της Ε­πα­να­προ­σέγ­γι­σης. Μου φαί­νε­ται πο­λύ πε­ρί­ερ­γο πως ό­λοι αυ­τοί οι Α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στές, αυ­τοί οι προ­στά­τες των λα­ών, αυ­τοί οι α­γω­νι­στές της ε­λευ­θε­ρί­ας και των δι­καιω­μά­των των λα­ών, βρί­σκο­νται στο ί­διο στρα­τό­πε­δο με τους Α­με­ρι­κά­νους, τους Άγ­γλους και τους Γερ­μα­νούς, οι ο­ποί­οι ως γνω­στόν δεν εί­ναι μό­νο οι ε­μπνευ­στές της Ε­πα­να­προ­σέγ­γι­σης, αλ­λά και οι ε­πί­ση­μοι ΧΟ­ΡΗ­ΓΟΙ της. Πώς κα­τα­φέρ­νουν αυ­τοί που με την πρώ­τη ευ­και­ρί­α α­πο­κα­λούν τους α­ντι­πά­λους τους ε­θνι­κι­στές, σω­βι­νι­στές, φα­σί­στες, να συ­να­γε­λά­ζο­νται με τους με­γα­λο-φα­σί­στες-ε­θνι­κι­στές Άγ­γλους, Α­με­ρι­κα­νούς, Γερ­μα­νούς κτλ, εί­ναι ά­ξιον α­πο­ρί­ας, για ό­σους φυ­σι­κά δεν γνω­ρί­ζουν τους Κυ­πραί­ους Α­ρι­στε­ρούς και διε­θνι­στές. Για μας η α­πά­ντη­ση εί­ναι α­πλή. Οι α­ρι­στε­ροί μας εί­ναι τό­σο ΦΑ­ΣΙ­ΣΤΕΣ όσο εί­ναι και οι Α­με­ρι­κά­νοι, Άγ­γλοι, Γάλ­λοι, Γερ­μα­νοί.