του Δημήτρη Καλουδιώτη, από το Άρδην τ. 1 Μάρτιος 1996
Η νύχτα της τριακοστής Ιανουαρίου 1996 θα είναι, πρέπει να είναι, µια ιστορική νύχτα για τον ελληνισμό.
Είχαμε ελπίσει, η συντριπτική πλειοψηφία, µε την εκλογή µιας νέας Κυβέρνησης µε όλους τους κανόνες τῆς Δημοκρατίας -με την παράλληλη απόσυρση εκείνης τῆς καμαρίλας της Εκάλης και του Ωνάσειου που µας έκανε να αισθανόμαστε χώρα ηλιθίων- ότι μπορούµε να πάµε σε µια δημοκρατική εξέλιξη, σε µια γέα εποχή, σε µια νέα μεταπολίτευση, µε τους καλύτερους οιωνούς.
Ὑπήρξαν εκείνη τη νύχτα µια συγχορδία χειρισμών που δεν μπορούν να ερμηνευτούν παρά µε µια µόνο θεωρία. Εκείνη της σύγχυσης ανθρώπων που δεν κατανοούν το βάθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα.
Ἡ πρακτική της κυβέρνησης Σημίτη (πρακτικῄ συλλήβδην εκσυγχρονιστών και αναχρογιστών, Ευρωπαιό- και Αμερικανό-δουλων) αυτή µόνο την ερμηνεία µπορεί να έχει. Είναι µια πρακτική των ανθρώπων της µεταπολίτευσης, των ανθρώπων της εθνικής αφασίας, των ανθρώπων που δεν γνωρίζουν ότι ο τουρκικός επεκτατισµός κατέχει σηµαντικό τμήμα του εθνικού χώρου και απειλεί την ίδια την εθνική (εδαφική) κυριαρχία µετά την Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη.
Αλλά στην ἴδια κλίμακα αφασίας κινήθηκε και η αντιπολίτευση που στόχος της δεν ήταν η αναπτέρωση του ηθικού ενός λαού που αξίζει καλύτερης τύχης -ενός λαού που έδειξε σοβαρά σηµάδια ωριμότητας και ξεπεράσματος εκείνης τῆς νοοτροπίας που τον. έσερνε στα σούπερ µάρχετ- αλλά οι ενδείξεις των δημοσκοπήσεων.
Την ἴδια άγρια νύχτα, πολλοί άγρυπνοι Έλληνες, το πρωί της Τετάρτης τριακοστής πρώτης Ἰανουαρίου 1996, θα γνώριζαν (μ’ αυτή την αίσθηση βαθειάς λύπης και αποφασιστικότητας) πως τίποτα δεν µπορεί να γίνει σ᾿ αυτή τη χώρα χωρίς την αντιµετώπιση του τούρχικου επεκτατισμού. Θα γνώριζαν πως οι όποιες προσπάθειες δηµοκρατικής ανέλιξης, βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου, των κοινωνικών παροχών, ο σεβασμός στο περιβάλλον, τα προγράµµατα της ΕΟΚ, δεν αρκούν για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος. Θα γνώριζαν πως το γραμµάτιο της κατοχής της Κύπρου το 1974 πρέπει να πληρωθεί από µας τους ίδιους.
Ἡ μεταπολίτευση ξεκίνησε µε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας αλλά και την αποσιώπηση της Κυπριακής κατοχής από τον τουρκικό επεκτατισµό, την αποσιώπηση τῆς κατάληψης δηλαδή εθνικού χώρου. Ἡ ταν φυσικό να ολοκληρωθεί µε µια ακόµα πράξη καταστρατήγησης της εθνικής µας κυριαρχίας από τον Τούρχικο επεκτατισµὀ.
Και, τα όσα συνέβησαν εκείνη τη νύχτα ολοκληρώνουν την εποχή της µεταπολίτευσης, την εποχή της αποσιώπησης…
Ἡ αυγή τῆς τριακοστής πρώτης Ίανουαρίου σηµαίνει, πρέπει να σηµαίνει, µια νέα εποχή εγρήγορσης, αλήθειας χαι ευθύνης. Η νέα εποχή που όλοι προσδοκούµε δεν θα είναι µια εποχή χωρίς κραδασμούς. Οι δυνάµεις της εθνικής αφασίας, της αδράνειας και της ανευθυνότητας παραμένουν. Οι επαγγελµατίες πολιτικοί των εντυπώσεων, οι κακόγουστοι της Εκάλης και του Ωνασείου, οι δηµοσιογραφούντες εναντίον του ηθικού µας στα ΜΜΕ (πατριδοκάπηλοι ἡ εθελόδουλοι), οι εξυπνάκηδες και υπερασπιστές του δήθεν κέντρου ισχύος και δύναμης που εδρεύει στις Βρυξέλλες (και το οποίο δήθεν δουλεύει για µας χωρίς εμάς), οι επαγγελµατίες της υποταγής και της αφασίας (αυτοί που βρίζουν όλους τους άλλους για ηλίθιους ισχυριζόμενοι ότι υβρίζονται) θα προσπαθήσουν, ο καθένας απο τη σκοπιά του δικού του παρελθόντος, να εμποδίσει τη χώρα, τον Ἐλληνισμό, να βαδίσει στο µέλλον.
Το περιοδικό Ά ϱ ὃ η ν ξεπινάει την δική του πορεία στα πλαίσια της δυναμικής µιας γέας εποχής (για τον Ελληνισμό και για τον κόσμο) που ἤδη έχει καθυστερήσει.
Πρόκειται για µια εποχή που χρειάζεται νέα υποκείμενα, γέες ηγεσίες σε όλα τα επίπεδα, µια νέα πολιτική προοπτική.
Πρόκειται για µια εποχή που απαιτεί να αγαπήσουµε ξανά αυτόν τον πανάρχαιο τόπο (από τη Μακεδονία έως την Κύπρο) και να είμαστε αποφασισμένοι να τον υπερασπίσουµε. Πρόκειται για µια εποχή που χρειάζεται να αναθεωρήσουµε βεβαιότητες, να αλλάξουμε ρουτίνες τοῦ καθημερινού µας βίου, να φύγουμε απὀ τη νοοτροπία µιας ζωής χωρίς προοπτική. Πρόκειται επίσης για. µια εποχή που απαιτεί µε ανοικτό πνεύμα να ερευνήσουµε χαι να προσπαθήσουμε να ᾱξιοποιήσουμε τις υπάρχουσες δυνατότητες του Ελληνισμού όχι µόνο για να αποφύγει τον εθνικό ακρωτηριασμό αλλά και να συµβάλει στην ειρηνική δημοκρατική και κοινωνική ανέλιξη. της ευρύτερης περιοχῆς µας, του ιστορικού µας χώρου.
Πρόκειται τέλος για µια εποχή που απαιτεί και από µας, τον ελληνισμό, να συµµετάσχουµε στην αναζήτηση νέων ιδεών και οραμάτων σ᾿ έναν κόσμο (του στυγνού συµφέροντος) που στερεύει. Και μπορούμε.
