Αρχική » Η Χιμάρα χωρίς σχολείο

Η Χιμάρα χωρίς σχολείο

από Άρδην - Ρήξη

του Κ. Δημητρόπουλου, από το Άρδην τ. 16, Οκτώβριος-Νοέμβριος 1998

Η αλβανική κυβέρνηση απέρριψε στις 13 Αυγούστου ίο αίτημα των Χιμαριωτών για την επαναλειτουργία του σχολείου της Χιμάρας. Γονείς 26 παιδιών που θα πήγαιναν στην πρώτη τάξη του Δημοτικού σχολείου μετά από πρωτοβουλία της Τοπικής Οργάνωσης της Ομόνοιας υπόγραψαν σχετικό κείμενο – αίτηση προς το υπουργείο Παιδείας ώστε οι μικροί μαθητές να διδαχθούν τα μαθήματα στην εθνική τους γλώσσα.

Ο διευθυντής της Οκτατάξιας Εκπαίδευσης Εδουάρδος Οσμάνης επικέντρωσε την αρνητική του απάντηση σε τρία σημεία:

α) Η Χιμάρα δεν είχε ποτέ ελληνικό σχολείο.

β) Οι Χιμαριώτες δεν ανήκουν στην Ελληνική Εθνική

Μειονότητα και

γ) Οι λίγοι μειονοτικοί που ζουν στην περιοχή θα ικανοποιηθούν στο μέλλον.

Το ακριβές κείμενο έχει ως εξής:

«Σχετικά με το αίτημά σας και μερικών κατοίκων της πόλης της Χιμάρας προς το Υπουργείο Παιδείας και Επιστημών με ημερομηνία 16-7-1998, σας διευκρινίζουμε.

Το αίτημά σας για το άνοιγμα πρώτης τάξης στην ελληνική γλώσσα στην πόλη της Χιμάρας δεν στηρίζεται σε καμία απόφαση ή διάταγμα του Υπουργικού Συμβουλίου.

Στην Χιμάρα και στα άλλα γειτονικά παραλιακά χωριά δεν υπήρξε ελληνική μειονότητα και κατά συνέπεια ούτε ελληνικό σχολείο στην ελληνική γλώσσα.

Η ένταξη της ελληνικής ως ξένης γλώσσας επιλογής, για την εκπλήρωση του αιτήματος μερικών μειονοτικών με διαμονή στην Χιμάρα, παραμένει στα υπόψη για το μέλλον».

Η απάντηση αυτή επιστράφηκε ως απαράδεκτη μαζί με ενδεικτικά από το ελληνικό σχολείο της Χιμάρας του 1946 και ταυτότητες του 1952 που ακόμα πιστοποιούσανε την ελληνική εθνική καταγωγή των κατόχων τους.

Είναι γνωστό πως η περιοχή της Χιμάρας απέρριψε κατά τις εκλογές του Δεκεμβρίου του 1945 το καθεστώς Χότζα, με ποσοστά 96 – 98%. Με αφορμή το παραπάνω γεγονός, εκτός πολλών άλλων, τα Τίρανα αφαίρεσαν την στρατηγική αυτή περιοχή από την «αναγνωρισμένη μειονοτική ζώνη» και ως εκ τούτου το δικαίωμα οι κάτοικοι να μορφώνονται στην εθνική τους γλώσσα, να την μιλάνε σε δημόσιους χώρους, να απευθύνονται σ’ αυτήν στις αρχές, να τραγουδάνε τα τραγούδια τους, να γράφουνε τα ονόματα των νεκρών τους στους τάφους κ.λπ.

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ