του Γ. Παλαιολόγου, από το Άρδην τ. 19-20, Απρίλιος-Ιούνιος 1999
Η επίθεση ενάντια στην κινέζικη πρεσβεία του Βελιγραδίου αποτέλεσε ένα από τα σημεία κορύφωσης αυτού του μονόπλευρου πολέμου. Γιατί μέσω της αποστολής ενός «παραπλεύρου μηνύματος» προς τους Κινέζους, οι Αμερικανοί διευκρίνισαν τις πραγματικές, πλανητικές, διαστάσεις των στόχων του πολέμου. Ο πόλεμος ενάντια στη Γιουγκοσλαβία δεν στόχευε μόνον στην καθυπόταξη των ανυπότακτων Σέρβων και την περικύκλωση της Ελλάδας και της Ρωσίας, αλλά πήγαινε πολύ πιο μακριά, γεωγραφικά και χρονικά. Τόσο μακριά, όσο η Κίνα στη γεωγραφική διάσταση και τόσο μακριά χρονικά, όσο το μέλλον του 21ου αιώνα. Έτσι, ίσως, αποκτά μια άλλη διάσταση και η σιβυλλική φράση του Κλίντον στην αρχή του πολέμου ότι «δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για τον τελευταίο πόλεμο του 20ου αιώνα ή τον πρώτο του 21ου»! Διότι, προφανώς, οι Αμερικανοί σχεδίασαν αυτόν τον πόλεμο με πολλαπλούς στόχους. Και ένας από αυτούς ήταν το χτύπημα και της Κίνας! Της Κίνας που αποτελεί τη μεγάλη οικονομική και πολιτικο-στρατιωτική απειλή για την αμερικανική ηγεμονία στον επόμενο αιώνα. Μιας Κίνας που κινδυνεύει προοπτικά να ενοποιήσει εκ νέου τον γεωστρατηγικό χώρο της Ευρασίας, με μια συμμαχία με τη Ρωσία και το Ιράν.
Και το αμερικανικό μήνυμα ήταν τόσο σαφές όσο χρειαζόταν, ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή αμφιβολία ότι επρόκειτο περί πραγματικού λάθους. «Η Κινέζικη πρεσβεία χτυπήθηκε γιατί είχαμε λάθος πληροφορίες ότι αποτελούσε κέντρο εμπορίου όπλων.» Δηλαδή σας κτυπήσαμε! Τουτέστιν, ας μην αποπειραθεί η Κίνα να εφοδιάσει με όπλα το Βελιγράδι, όπως ήδη κάνει στο Ιράν!
Και βέβαια το μήνυμα είναι πιο ηχηρό και από τον πύραυλο που έπληξε την πρεσβεία και τους ίδιους τους κινεζικούς πυραύλους. Προδιαγράφει την διεξαγωγή ενός νέου ψυχρού πολέμου, με αντιπάλους αυτή τη φορά τη Δύση και την Κίνα. Και στοχεύει στη διεξαγωγή αυτού του νέου ψυχρού πολέμου προληπτικά, πριν καν τον θελήσει η Κίνα και η υπόλοιπη Δύση, κατασκευάζοντας τον. Διότι η σημερινή ισχύς της Κίνας στηρίζεται στην ανυπαρξία του ψυχρού πολέμου, η οποία της επιτρέπει να κινείται άνετα μέσα από τους πόρους του Διεθνούς Εμπορίου και να μεταβάλλεται σε μεγάλη δύναμη πρώτα στο οικονομικό πεδίο, ενώ παράλληλα διαθέτει και το όπλο της πυρηνικής αποτροπής. Γι’ αυτό και, για την ώρα, η Κίνα διατηρεί ένα χαμηλό πολιτικό προφίλ στα παγκόσμια πράγματα. Επιθυμεί την καθιέρωσή της μέσω του εμπορίου και της οικονομικής ισχύος αρχικώς. Και το πετυχαίνει.
Το αρνητικό έλλειμμα των ΗΠΑ με την Κίνα διευρύνεται διαρκώς και τα συναλλαγματικά αποθέματα Κίνας και Χονγκ Κονγκ είναι, και με μεγάλη απόσταση, τα πρώτα στον κόσμο. Τι είναι αυτό λοιπόν που μπορεί να σταματήσει την Κίνα, πριν τραβήξει μαζί της όλη την Ασία, ίσως και την ίδια την Ιαπωνία, και ακόμα περισσότερο τη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη; Μόνο ένας πρόωρος και απρόκλητος ψυχρός πόλεμος που θα αποκλείσει την Κίνα από τις διεθνείς αγορές, με πολιτικά όπλα! Δηλαδή τη δημιουργία ενός «τείχους από μπαμπού», κατά το προηγούμενο του «σιδηρού παραπετάσματος»! Και έτσι έχουμε το διαμετρικά αντίθετο σενάριο από ό, τι με τη Σοβιετική Ένωση. Εκεί η Δύση κέρδισε στον Ψυχρό Πόλεμο με όπλο το εμπόριο και την οικονομία, που εξάντλησε την αμυντική ικανότητα του αντιπάλου, εδώ επιχειρείται να ανακοπεί η οικονομική ισχύς του αντιπάλου, μέσω της πολιτικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης. ΓΓ αυτό και η πρόκληση κατά της Κίνας εντάσσεται σε ένα παιγνίδι πολύ ευρύτερο από το Βαλκανικό, εντάσσεται στο παγκόσμιο γεωπολιτικό παιγνίδι του 21ου αιώνα. Αυτή η μακιαβελική αμερικανική κίνηση αποσκοπεί επί πλέον στην όξυνση των αντιθέσεων Κίνας-Ευρώπης, δηλαδή στην οικοδόμηση ενός αμερικανο-δυτικοευρωπαϊκού μετώπου ικανού να αντιμετωπίσει την (Ευρ)Ασία του αύριο.
Πρόκειται λοιπόν για ένα παράπλευρο κτύπημα υπέρτατης σημασίας και με πολλαπλούς αποδέκτες. Προς το παρόν, η στάση της Κίνας δείχνει πως οι Αμερικανοί Μετερνίχοι θα αντιμετωπίσουν την αρχαιότερη διπλωματία της ιστορίας και θα αποτύχουν!
