του Τ. Χατζηαναστασίου, από το Άρδην τ. 29, Μάρτιος-Απρίλιος 2001
Τις θέσεις του περιοδικού για την αναγκαιότητα υπεράσπισης ολόκληρης της ελληνικής Κύπρου τις γνωρίζουν και εχθροί και φίλοι. Ιδιαίτερα οι αναγνώστες του Άρδην είναι απολύτως υποψιασμένοι για το Κυπριακό Ζήτημα. Κι εμείς συχνά αισθανόμαστε ότι επαναλαμβάνουμε πράγματα χιλιοειπωμένα. Ποιος ο λόγος επομένως να επανερχόμαστε συχνά πυκνά άλλοτε αναδεικνύοντας επιμέρους πτυχές του ζητήματος και άλλοτε με κείμενα εφ’ όλης της ύλης; Κι όμως όσο βλέπουμε ότι ολοένα και περισσότεροι -και μάλιστα νέοι άνθρωποι- ακούνε τη φωνή μας και μας καταλαβαίνουν, τόσο νιώθουμε την ανάγκη να τα ξαναπούμε. Άλλωστε είναι και η αντίπαλη πλευρά, αυτή του ενδοτισμού, που δε μας αφήνει να ησυχάσουμε καθώς η γραμμή της εγκατάλειψης της Κύπρου στη μοίρα της, μας υποχρεώνει να υπενθυμίζουμε διαρκώς πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι “σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά της γης” που επιμένουν να λένε τα αυτονόητα.
Ένταξις κι ας γενεί το γαίμα μας αυλάτζιν
Τα τελευταία χρόνια διαφαίνεται πλέον καθαρά η στρατηγική της εξουσίας σε Ελλάδα και Κύπρο σε ό,τι αφορά το Κυπριακό. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα ενταχθεί σε λίγα χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι έτσι θα απαλλαγεί από το καθεστώς ομηρίας στο οποίο έχει περιέλθει μετά την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη στρατιωτική κατοχή του βορείου τμήματος του νησιού. Αυτός είναι ο βασικότερος στόχος της στρατηγικής αυτής. Σε ό,τι αφορά αυτό καθεαυτό το πρόβλημα, το ευκταίο θα ήταν να προβεί η τουρκική πλευρά σε κάποιες υποχωρήσεις ώστε να καταστεί δυνατή η υπογραφή κάποιας “λύσης” του Κυπριακού στη βάση της Ομοσπονδίας, οπότε η Κύπρος εντάσσεται πλέον ενιαία στην Ε.Ε. Εάν αυτό συμβεί, τότε αίρονται και οι όποιες επιφυλάξεις των κρατών – μελών της Ε.Ε. για ένταξη της Κύπρου πριν από την επίλυση του Κυπριακού. Όπως γίνεται κατανοητό, η Κύπρος εξαρτά το μέλλον της αποκλειστικά από τον ξένο παράγοντα: τη στάση της Ε.Ε. όταν έρθει η κρίσιμη ώρα και τη στάση της.. Τουρκίας. Στρατηγική που να αφορά τη στήριξη στις δικές της δυνάμεις και στις δυνάμεις του ελληνισμού ευρύτερα, η εξουσία σε Ελλάδα και Κύπρο δεν διαθέτει. Από πότε όμως βαφτίζεται “στρατηγική” εκείνος ο πολιτικός σχεδιασμός που τα αφήνει όλα στους άλλους;
Η Κύπρος είναι ελληνική
Είπαμε και στην αρχή ότι έχουμε βαρεθεί να υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα. Το κάνουμε όμως γιατί είναι αυτά τα αυτονόητα που αμφισβητούνται και όχι οι δήθεν εθνικές στρατηγικές όπως η παραπάνω. Όπως είναι γνωστό από την εποχή του Θουκυδίδη ακόμη, η πολιτική στις διεθνείς σχέσεις είναι καθαρά θέμα ισχύος. Τι έχει γίνει ούτως ώστε να ενισχυθεί η αμυντική και αποτρεπτική ικανότητα της Κύπρου; Ακόμη και αυτό το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου έχει εγκαταλειφθεί. Τι κάνουν η ελληνική και κυπριακή κυβέρνηση ώστε να θεωρούνται ότι πρόκειται για δύο πραγματικά ανεξάρτητα κράτη; Η μεν πρώτη σύρεται εκούσα άκουσα στην εγκληματική επίθεση κατά της Γιουγκοσλα-βίας αφού παρέδωσε τον ηγέτη του κουρδικού αντάρτικου στους δήμιούς του. Η δε δεύτερη συνειδητοποιεί μέρα με τη μέρα ότι η Κύπρος υφίσταται διπλή κατοχή και ομηρία, και από τον τουρκικό στρατό και από τις βρετανικές βάσεις. Ο άτυχος Κύπριος, που κρατείται ακόμη από το καλοκαίρι στις φυλακές στα κατεχόμενα, απήχθη από το έδαφος των βάσεων οι οποίες θεωρούν τώρα ότι δικαιούνται και αιγιαλίτιδα ζώνη! Να υπενθυμίσουμε ακόμη και την άτακτη υποχώρηση και των δύο κυβερνήσεων στο θέμα των S-300. Έχουμε βαρεθεί να επαναλαμβάνουμε τα επίσης αυτονόητα και γνωστά από την αρχαιότητα ότι μόνη αποτρεπτική στρατηγική αποτελεί η ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της Κύπρου, της Θράκης και του Αιγαίου, ενώ οι διαρκείς υποχωρήσεις αυξάνουν την επεκτατικότητα της Τουρκίας και την αποικιοκρατική συμπεριφορά των Δυτικών μας συμμάχων. Στις διεθνείς σχέσεις, όταν δεν αποδεικνύεις καθημερινά ότι διαθέτεις αποφασιστικότητα και θέληση να υπερασπιστείς τα δίκαια σου, θα δεις τα δίκαιά σου να καταπατιούνται και τις υποσχέσεις που σου δόθηκαν με οδυνηρές παραχωρήσεις να αθετούνται. Ουδείς μας εγγυάται ότι η Κύπρος πράγματι θα ενταχθεί στην Ε.Ε. αλλά και εάν ακόμη ενταχθεί ουδείς μας εγγυάται πάλι ότι η Ε.Ε. είναι διατεθειμένη να την υπερασπιστεί απέναντι στην τουρκική απειλή, όταν μάλιστα βλέπει εμάς τους ίδιους να “παίζουμε πελλόν” που λένε και στην Κύπρο, με άλλα λόγια να κάνουμε την κορόιδα. Όσο για την ομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού που παρουσιάζεται το τελευταίο διάστημα ως η καλύτερη δυνατή, σε αντίθεση με την “κακή” λύση της συνομοσπονδίας, όχι μόνο δεν είναι βιώσιμη αλλά αντίθετα ανοίγει τον δρόμο στην πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου, αφού το τουρκικό κράτος καθίσταται κυρίαρχο στο βορρά και συνεταίρος στο νότο. Με μία οργανωμένη προβοκάτσια στον ελληνικό τομέα, σε βάρος Τουρκοκυπρίων, θα επέμβει “ειρηνευτικά” ο τουρκικός στρατός και… αντίο Κύπρος!
Όταν λέμε λοιπόν ότι η Κύπρος είναι ελληνική, το κάνουμε γιατί πρέπει δυστυχώς να υπενθυμίζουμε ότι η υπεράσπισή της είναι ευθύνη ολόκληρου του ελληνισμού, όπως είναι και η υπεράσπιση της Σάμου ή της Γαύδου. Το κάνουμε επίσης για να υπενθυμίσουμε ότι, για όσους πονάμε αυτόν τον τόπο και αυτόν τον τρόπο πολιτισμού, ο ελληνισμός δεν αντέχει άλλον ακρωτηριασμό. Η Κύπρος επομένως πρέπει να επιβιώσει ως ένα ελληνικό νησί και όχι ως ένα οποιοδήποτε νησί του Ειρηνικού που κατοικείται από Ευρωπαίους ή Ασιάτες χωρίς κάποια ιδιαίτερη πολιτισμική ταυτότητα. Με αυτή την έννοια δεν έχει νόημα η συζήτηση να ενταχθεί απλώς η Κύπρος στην Ε.Ε. και ό,τι θέλει ας γίνει από εκεί και πέρα. Μια Κύπρος πλήρως αφελληνισμένη δεν μας αφορά.
Και τι θέλετε να κάνουμε σιορ:
Αυτό που θέλουμε είναι πάνω από όλα να αγαπήσουμε ξανά τον συλλογικό εαυτό μας. Έχουμε βαρεθεί να αντιμετωπίζουμε τον συμπλεγματικό εθνικό μαζοχισμό της εξουσίας και της ελληνικής διανόησης, που αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της και εξαντλεί όλη της την ενεργητικότητα για να γίνει αποδεκτή άνευ όρων από τη δήθεν πολιτισμένη ευρωπαϊκή οικογένεια. Αυτής της “φυλής που ζει φευγάτη απ ό,τι ελληνικό στον κόσμο αυτό”. Εάν αυτό είναι πολύ γενικό, μπορούμε να γίνουμε και πιο συγκεκρμένοι, επαναλαμβάνοντας και πάλι τον εαυτό μας: Η ένταξη της Κύπρο, στην Ε.Ε., προοπτική στην οποία εξαντλείται η “εθνική” μας στρατηγική για το Κυπριακό, ούτε είναι δεδομενη, ούτε διασφαλίζει την εθνική επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού. Αυτή διασφαλίζεται μέσα από πολιτικές που αντιμετωπίζουν την Κύπρο ως κομμάτι του ελληνισμού, με ενίσχυση της αποτρεπτικής της ισχύος, με ενίσχυση της ελληνικότητας της, με τη. ουσιαστική ένωσή της με την Ελλάδα Όσο για τα κατεχόμενα, θα λευτερωθούν μόνο όταν ο ελληνισμός το χωνέψει ότι η Κερύνεια, η Μόρφου, η Αμμόχωστος και η Καρπασία είναι πολύ ελληνικές και πολύ όμορφες · α να τις αφήσει υπό “τουρκοκυπριακή διοίκηση”, δηλαδή στα χέρια στρατοκρατών, εμπόρων ναρκωτικών, ξένων πρακτόρων και αποικιοκρατών.
Έλληνες ξυπνήστε! Η Κύπρος είναι πολύ ελληνική για να την ξεφορτωθείτε έτσι εύκολα.
