του Α. Τερζή, από το Άρδην τ. 32, Νοέμβριος 2001
Ήταν μια μέρα τραγική, με χιλιάδες αθώες ζωές να χάνονται, μια μέρα που θα έπρεπε να χαραχτεί στις I μνήμες όλων, μια μέρα που όχι μόνο βύθισε στη θλίψη, για τα θύματα, τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων της γης, αλλά και προκάλεσε μεγάλη οργή για το αποτρόπαιο έγκλημα.
Ήταν ακριβώς η μέρα που, πριν από 28 χρόνια, βομβαρδίστηκε το προεδρικό μέγαρο της Χιλής, δολοφονήθηκε ο πρόεδρος Αλλιέντε και η Χιλή (το κράτος της Λατινικής Αμερικής με τη μεγαλύτερη παράδοση δημοκρατικής διακυβέρνησης) βυθίστηκε στην εικοσάχρονη στυγνή δικτατορία του Πινοσέτ. Χιλιάδες σελίδες απόρρητων εγγράφων της αμερικανικής κυβέρνησης για εκείνη την εποχή έχουν δει πια το φως της δημοσιότητας και αποδεικνύουν ότι η CIA και η “Επιτροπή 40″1, με τον πρόεδρο Νίξον να έχει άμεση γνώση, ενέπνευσαν, στήριξαν και χρηματοδότησαν αυτή την τρομοκρατική πράξη εναντίον του λαού της Χιλής (The case against Kissinger, Harpers, Feb. and Mar. 2001).
Ήταν η μέρα που έκλεισε μια πορεία προδιαγραμμένη από τον Κίσσινγκερ με εκείνη την αμίμητη περιφρόνηση για τις δημοκρατικές διαδικασίες των λαών: “Δεν βλέπω τον λόγο γιατί πρέπει να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια καθώς βλέπουμε ένα κράτος να γίνεται κομμουνιστικό εξ αιτίας της ανευθυνότητας του λαού του”.
0 Κίσσινγκερ ήταν από τους πρώτους που αντέδρασαν δημόσια στην τρομοκρατική τραγωδία της 11/9/2001: “Αυτοί που στηρίζουν, χρηματοδοτούν και εμπνέουν τους τρομοκράτες είναι τόσο ένοχοι όσο και οι ίδιοι οι τρομοκράτες”, ανακοίνωσε με απαράμιλλο κυνισμό και υποκρισία, μια φράση που επανέλαβε κατά κόρον και ο πρόεδρος Μπους.
Η περιφρόνηση των δημοκρατικών θεσμών, των λαών και των ανθρώπινων ζωών είναι κοινό χαρακτηριστικό της ιδιωτικής και της κρατικής τρομοκρατίας, και έχουν πολλά κοινά σημεία οι χαμηλής και υψηλής τεχνολογίας τρομοκράτες, οι απεγνωσμένοι και οι ισχυροί, οι ψυχοπαθείς και οι ψυχροί ένστολοι επαγγελματίες, οι φανατικοί της θρησκείας και οι φανατικοί της “παγκοσμιοποίησης” για τους οποίους, όπως γενικότερα για την “ελεύθερη” αγορά, είναι δυσδιάκριτο το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών από το εμπόριο τροφίμων και φαρμάκων. Όταν ένα νοσοκομείο, ένα σχολείο, ένα εργοστάσιο, μια φαρμακοβιομηχανία, “δύο πύργοι” βομβαρδίζονται, μπορεί να είναι ενοχλητικό γι’ αυτούς που είναι μέσα αλλά πολύ βολικό για το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγκληματικό Προϊόν).
Ας το δηλώσω όμως ξεκάθαρα, προτού εκσφενδονίσουν εκείνη την ανόητη κατηγορία περί “συμψηφισμού” οι κατεστημένοι διανοούμενοι. Είναι θλιβερό που πρέπει να δηλώσω μια προφανή αλήθεια, αλλά με αναγκάζει το κλίμα των ημερών το οποίο δημιούργησαν διανοούμενοι/ αναλυτές/τηλεπαρουσιαστές ενός στενού αλλά λαλίστατου φάσματος της πολιτικής ζωής του τόπου (από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ως τον ΣΥΝ και τον κ. Μπίστη), οι οποίοι ως λειτουργικοί λογοκριτές με μεγάλη ευκολία κατηγορούν για “συμψηφισμό” όσους προσπαθούν να δώσουν ένα ευρύτερο πλαίσιο στη συζήτηση και όσους προσπαθούν, ανατρέχοντας στην ιστορία, να βοηθήσουν στην κατανόηση του τραγικού χτυπήματος της 11/9/01.
Αυτοί με την ίδια ευκολία πιπιλίζουν και τα περί “δυτικού πολιτισμού”, “ελεύθερων”, “δημοκρατικών” και “συντεταγμένων” κοινωνιών της Δύσης και άλλα τέτοια σαλιαρίσματα.
Δηλώνω λοιπόν πως όχι, δεν συμμερίζομαι τη λογική και το ηθικό περιεχόμενο της άποψης της Μ. Ολμπράιτ, η οποία, αναλύοντας στη δημοσιογράφο Lesley Stahl (12/5/96, “60 minutes”) τις πολλές παραχωρήσεις που έκανε ο Σαντάμ Χουσέί’ν κάτω από την πίεση του εμπάργκο, δέχθηκε την ερώτηση: “Ακούμε ότι μισό εκατομμύριο παιδιά έχουν πεθάνει (εξ αιτίας του εμπάργκο). Είναι πιο πολλά παιδιά απ’ αυτά που πέθαναν στη Χιροσίμα. Αξίζουν αυτές οι παραχωρήσεις τόσες ζωές;” Και η απάντηση της Μ. Ολμπράιτ ήταν: “Είναι δύσκολη η επιλογή, αλλά πιστεύουμε ότι αξίζουν”.
Τρομοκρατία2 και “πολιτισμένη” Δύση3
Το 1981, ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Αλεξάντερ Χέιγκ, ανακοίνωσε ότι “η τρομοκρατία” θα αντικαταστήσει “τα ανθρώπινα δικαιώματα” ως το κύριο μέλημα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Ρέιγκαν. Έπρεπε να είχαμε υποψιαστεί ότι οι ΗΠΑ θα επιδοθούν σε μια άκρατη τρομοκρατία, αν θυμόμασταν το μάθημα του Πενταγώνου: Όταν ο Τρούμαν μετονόμασε το Υπουργείο Πολέμου σε Υπουργείο Άμυνας (τη στιγμή που δεν απειλούνταν από κανένα), οι ΗΠΑ επιδόθηκαν σε μια σειρά πολέμων (Κορέα, Βιετνάμ, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία …). Έτσι και ο Ρέιγκαν (με Αντιπρόεδρο τον πατέρα Μπους) προχώρησε με μια σωρεία τρομοκρατικών πράξεων: εισέβαλε στην Γρενάδα και ανέτρεψε την κυβέρνηση, βομβάρδισε τη Λιβύη καθώς και την κατοικία του Καντάφι όπου και σκότωσε μία από τις κόρες του, στήριξε οικονομικά, στρατιωτικά και διπλωματικά την εισβολή (1982) του Ισραήλ στον Λίβανο (18.000 νεκροί)…
Αλλά το μεγαλύτερο τρομοκρατικό μένος το επέδειξαν στη Λατινική Αμερική, όπου τα πελατειακά τους καθεστώτα, με την καθοδήγηση, στήριξη και χρηματοδότηση των ΗΠΑ, δημιούργησαν δεκάδες χιλιάδες “αγνοούμενους”, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια μετανάστες. Το μένος στράφηκε και κατά της Καθολικής Εκκλησίας της Λατινικής Αμερικής, η οποία είχε πάρει λάθος δρόμο και βοηθούσε τους λαούς να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.
Η δεκαετία του 1980 ξεκίνησε με τη δολοφονία του Επισκόπου Romero (1980) και έκλεισε με τη σφαγή 6 Ιησουϊτών διανοουμένων (1989) 4 Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας βρήκαν τραγικό θάνατο πολλοί ιερείς και καλόγριες, μερικές μάλιστα Αμερικανίδες που πήγαν στη Λατινική Αμερική να προσφέρουν βοήθεια.
Η θηριωδία ήταν τόσο μεγάλη, που η κυβέρνηση Ρέιγκαν-Μπους κατάφερε να αποσπάσει για τις ΗΠΑ τον τίτλο του διεθνούς τρομοκράτη “με τη βούλα” του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ) και έγινε το υπόδειγμα της αχαλίνωτης διεθνούς παρανομίας. Το 1986, μετά από προσφυγή της Νικαράγουα, το ΔΔΧ εξέδωσε την απόφασή του και διέταξε (27/6/86) τις ΗΠΑ να σταματήσουν “την παράνομη χρήση βίας” εναντίον της Νικαράγουα (βομβάρδιζαν τις παραλιακές εγκαταστάσεις, ναρκοθέτησαν τα λιμάνια και χρηματοδοτούσαν τους τρομοκράτες Κόντρα) και να πληρώσουν σημαντικές αποζημιώσεις. Σύσσωμη η κατεστημένη διανόηση των ΗΠΑ αποφάνθηκε ότι το ΔΔΧ, καταδικάζοντας τις ΗΠΑ, αποδείχτηκε “αναξιόπιστο” και “εχθρικό” (NYTimes 1/7/86). Η άμεση απάντηση του Κογκρέσου και της κυβέρνησης ήταν να κλιμακώσουν την παράνομη βία και να αγνοήσουν τις αποζημιώσεις. Η Νικαράγουα προσέφυγε αμέσως στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο ψήφισε (11 προς 1, 3 αποχές) απόφαση η οποία απλά καλούσε όλα τα κράτη μέλη “να τηρούν τους νόμους του Διεθνούς Δικαίου” (συνεπώς και τις αποφάσεις του ΔΔΧ). Στην απόφαση έθεσαν βέτο οι ΗΠΑ, Η Νικαράγουα προσέφυγε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία ψήφισε απόφαση (94 προς 3) η οποία καλούσε τα κράτη μέλη να συμμορφώνονται με τις αποφάσεις του ΔΔΧ. Ενάντια στην απόφαση, μαζί με τις ΗΠΑ, ψήφισαν δύο τρομοκρατικά καθεστώτα της εποχής, το Ισραήλ και το Σαλβαδόρ.
Όπως ο πατέρας Μπους στον πόλεμο του Κόλπου έτσι και ο υιός τράβηξε μία γραμμή και είπε: “είτε είστε με μας ή με τους τρομοκράτες”5 και η κατεστημένη διανόηση της Δύσης έτρεξε να ενταχθεί στο στρατόπεδο της Αμερικής πιστεύοντας η αφελής ότι έτσι τάσσεται κατά της τρομοκρατίας. Η “σταυροφορία” βέβαια του Μπους έχει τόση σχέση με την πάταξη της τρομοκρατίας όση είχαν οι σταυροφορίες του Χριστιανισμού με την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων και θα έχει την ίδια επιτυχία με μια εκστρατεία κατά του οργανωμένου εγκλήματος της οποίας ηγείται ο Νονός της Μαφίας. Διότι θα έπρεπε να είναι προφανές στην κατεστημένη διανόηση, όπως είναι εμπειρικά γνωστό στην κατατρεγμένη πλειοψηφία των λαών του πλανήτη, ότι τρομοκρατία για την “πολιτισμένη” Δύση είναι αυτή που προέρχεται από τον Τρίτο Κόσμο (κυρίως τους έγχρωμους) και στρέφεται εναντίον της Δύσης. Όταν προέρχεται από την Δύση και τα πελατειακό της καθεστώτα και σημαδεύει τριτοκοσμικούς και έγχρωμους, τότε είναι “ανταπόδοση”, “ανθρωπιστική επέμβαση”.
Δεν καλούμαστε να συστρατευθούμε για να πολεμήσουμε την “παγκόσμια τρομοκρατία” αλλά τους “εχθρούς” της Αμερικής. Και το ποιοι είναι οι “εχθροί” της μας το υπέδειξε η ίδια.
Τα τελευταία 100 χρόνια οι διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ έχουν αποδείξει με μια σχεδόν μαθηματική ακρίβεια εντελώς ασυνήθιστη για τις πολιτικές “επιστήμες” την εγγενή ανικανότητά τους να βοηθήσουν ή έστω να επιτρέψουν σε κράτη του αναπτυσσόμενου κόσμου (4/5 του πλανήτη) να κάνουν ακόμη και αμυδρά βήματα προς την αυτοδιάθεσή τους ή απλώς να καταβάλουν μία ελάχιστη προσπάθεια να τοποθετήσουν τα συμφέροντα των λαών τους πάνω ή έστω δίπλα στα συμφέροντα των αμερικανικών επιχειρήσεων. Η αυτόματη, ανακλαστική αντίδραση της εκάστοτε αμερικανικής κυβέρνησης είναι να δολοφονήσει αυτές τις προσπάθειες, θύματα υπάρχουν πολλά σε όλες τις ηπείρους.
Το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ διατηρεί κατάλογο κρατών τα οποία στηρίζουν την τρομοκρατία. Ως τις 11/9/01 ο κατάλογος ήταν: Ιράν6, Ιρακ6, Λιβύη6, Σουδάν6, Κούβα6. Συρία, Βόρεια Κορέα (το Αφγανιστάν έλαμπε δια της απουσίας του). Ενδέχεται μερικά από αυτά τα κράτη να είναι ένοχα τρομοκρατικών πράξεων, όπως παγιδευμένα αυτοκίνητα, απαγωγές, αεροπειρατείες, εκρήξεις βομβών σε μαζικούς χώρους. Αν όμως συμπεριλάβουμε στην τρομοκρατία, όπως θα έπρεπε, τους στρατιωτικούς βομβαρδισμούς άμαχου πληθυσμού, εισβολή και κατοχή ξένων εδαφών, εμπάργκο σε τροφή και φάρμακα που στρέφεται κυρίως κατά του άμαχου πληθυσμού, βομβαρδισμοί “μαλακών στόχων” όπως νοσοκομεία, σχολεία, εργοστάσια, γεωργικούς συνεταιρισμούς, φαρμακοβιομηχανίες, τότε στην κορυφή αυτού του καταλόγου (αν υπήρχε ίχνος εντιμότητας) θα ήταν οι ΗΠΑ, Αγγλία, Ισραήλ, Ρωσία…
Διπλωματία η Καουμποϋσμός;
Ας αρχίσουμε με μια πολύ διδακτική συνέντευξη που έδωσε ο Μπρεζίνσκι (Le Nouvel Observateur (France), Jan 15-21, 1998, p. 76):
“ερώτηση: Ο πρώην αρχηγός της CIA, Ρόμπερτ Γκέιτς, έγραψε στα απομνημονεύματα του ότι οι μυστικές δυνάμεις των ΗΠΑ άρχισαν να στέλνουν βοήθεια προς τους Μουτζα-χεντίν του Αφγανιστάν έξι μήνες πριν τη Σοβιετική Επέμβαση. Ήσασταν τότε ο Σύμβουλος του προέδρου Κάρτερ για θέματα ασφαλείας και παίξατε σημαντικό ρόλο σ’αυτή την υπόθεση. Έχει δίκιο;
Μμπρεζίνσκι: Ναι. Σύμφωνα με την επίσημη ιστορία, η βοήθεια της CIA προς τους Μουτζαχεντίν άρχισε το 1980, μετά την εισβολή, στις 24/12/1979, των Σοβιετικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Αλλά η πραγματικότητα, απόρρητο μυστικό μέχρι τώρα, είναι εντελώς διαφορετική: πράγματι, στις 3/7/ 1979, ο πρόεδρος Κάρτερ υπέγραψε την πρώτη εντολή για μυστική βοήθεια στους αντιπάλους του φιλοσοβιετικού καθεστώτος της Καμπούλ. Την ίδια μέρα έγραψα σημείωμα προς τον πρόεδρο, στο οποίο εξηγούσα ότι κατά τη γνώμη μου αυτή η βοήθεια θα προξενούσε στρατιωτική επέμβαση. ερώτηση: Παρόλο τον κίνδυνο επέμβασης που διαβλέψατε ήσασταν υπέρμαχος αυτής της μυστικής δράσης. Ίσως να επιθυμούσατε την είσοδο της Σοβιετικής Ένωσης σε πόλεμο και προσπαθήσατε να την προκαλέσετε. μπρεζινςκι: Όχι ακριβώς. Δεν σπρώξαμε τους Σοβιετικούς να επέμβουν αλλά εν γνώσει μας αυξήσαμε τις πιθανότητες για να το πράξουν.
ερώτηση : Όταν οι Σοβιετικοί δικαιολόγησαν την επέμβαση τους βεβαιώνοντας ότι σκοπός τους ήταν να αγωνιστούν κατά της μυστικής ανάμιξης τωνΗΠΑ στο Αφγανιστάν ο κόσμος δεν το πίστεψε. Είχαν όμως δίκιο. Δεν μετανιώνετε για τίποτε σήμερα;
μπρεζινςκι: Να μετανιώσω τί; Εκείνη η μυστική μας επιχείρηση ήταν μια καταπληκτική ιδέα. Είχε ως αποτέλεσμα να παρασύρει τους Ρώσους στην παγίδα του Αφγανιστάν και εσύ θέλεις να το μετανιώσω; Την ημέρα που οι Σοβιετικοί διέσχισαν επίσημα τα σύνορα, έγραψα στον πρόεδρο Κάρτερ: έχουμε τώρα την ευκαιρία να χαρίσουμε στη Σοβιετική Ένωση το δικό της Βιετνάμ. Πράγματι, δέκα σχεδόν χρόνια πολέμου και συγκρούσεων οδήγησαν στη φθορά και τέλος στη διάλυση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας. ερώτηση: Και δεν μετανιώνετε ούτε για τη στήριξη που χορηγήσατε στους ισλαμιστές, ούτε για τα όπλα και την υποστήριξη που δώσατε στους μέλλοηντς τρομοκράτες; μπρεζινςκι: Τι είναι πιο σημαντικό στην ιστορία του κόσμου; Οι Ταλιμπάν ή η κατάρρευση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας; Μερικοί έξαλλοι μουσουλμάνοι ή η απελευθέρωση της Κεντρικής Ευρώπης και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου;”
Σήμερα η τελευταία απάντηση του Μπρεζίνσκι θα μπορούσε να είναι: τι είναι πιο σημαντικό στην ιστορία του κόσμου; Οι Ταλιμπάν και οι 6.000 νεκροί σε Ν.Υόρκη, Ουάσινγκτον και Πίτσμπουργκ ή η κατάρρευση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας;
Θα άξιζε να θυμίσουμε στην κατεστημένη διανόηση ότι, καθόλη τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ και στη συνέχεια σε ολόκληρη την Ινδοκίνα, ο ΟΗΕ δεν κατάφερε ούτε καν να συζητήσει το θέμα που ο περισσότερος κόσμος γνώριζε ότι αποτελούσε αμερικανική επίθεση, εισβολή και φρικτή τρομοκρατία κατά των λαών της Ινδοκίνας. Και αυτό διότι απαγόρευε τη συζήτηση η Αμερική και η “πολιτισμένη” Ευρώπη ακολουθούσε με επαρκή δουλοπρέπεια, όπως κάνει και στις μέρες μας. Αντιθέτως, μόλις η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν (έγκλημα βέβαια και αυτό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με την καταστροφή της Ινδοκίνας από τις ΗΠΑ), ο ΟΗΕ υπό την πίεση της Δύσης έβγαλε αμέσως καταδικαστικές αποφάσεις (σωστά, αλλά η υποκρισία θα έπρεπε να μας πνίγει).
Όπως πολλοί όροι των πολιτικών “επιστημών” έτσι και ο όρος “διπλωματία” έχει δύο χρήσεις: την κυριολεκτική χρήση, όταν η διπλωματία απαιτείται από τους αδύνατους, και την προπαγανδιστική χρήση, όταν αναφέρεται στην υπερδύναμη (και τότε πρέπει να μεταφράζεται ως καουμποϋσμός). Παρόλο που μετά τον 2° Παγκόσμιο Πόλεμο υπάρχουν κατευθυντήριες γραμμές για τη διεθνή συμπεριφορά των κρατών, και είναι εν μέρει κωδικοποιημένες στην Κάρτα του ΟΗΕ, στις αποφάσεις του ΔΔΧ και σε διάφορες συμφωνίες και συμβάσεις, η Αμερική θεωρεί τον εαυτό της ότι εξαιρείται από αυτές τις δεσμεύσεις. Πρόσφατα ο Detlev Vagts, ο αρχισυντάκτης του περιοδικού “American Journal of International Law” (το οποίο είναι το επαγγελματικό περιοδικό της American Society of International Law), προειδοποιούσε σε κύριο άρθρο του (92:458,1998) ότι η απόρριψη από την Ουάσινγκτον των δεσμεύσεών της που απορρέουν από συνθήκες “έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις”.
Από το 1948 ο ιστορικός Thomas Bailey εξηγούσε ότι “επειδή οι μάζες είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμες και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τον κίνδυνο παρά μόνο όταν φτάσει στο λαιμό τους, οι πολιτικοί μας αναγκάζονται να τις εξαπατήσουν, ώστε να αντιληφθούν τα μακροχρόνια συμφέροντά τους”, άποψη που πρόσφατα υιοθέτησε ο μεγαλοκαθηγητής του Χάρβαρντ, Samuel Huntington (γνωστός από το βιβλίο του Σύγκρουση Πολιτισμών) γράφοντας: “μπορεί να χρειαστεί να πουλήσουμε τις επεμβάσεις και άλλες στρατιωτικές παρεμβάσεις με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργήσουμε την παραπλάνηση ότι πολεμούμε τη Σοβιετική Ένωση. Αυτό έχουν πράξει οι ΗΠΑ από την εποχή του δόγματος Τρούμαν” (International Security, Summer 1981).
Σε μελέτη της STRATCOM (US Strategic Command) το 1995, με τίτλο “Αποτροπή μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου” και η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα το 1998, προτείνεται ότι η εικόνα που πρέπει να προβάλλουν οι ΗΠΑ είναι αυτή του βίαιου, εκδικητικού και ανεξέλεγκτου, για τον εκφοβισμό των λαών (U.S. should appear “Irrational”, “Vindictive”, Ottawa Citizen, 2/3/98 p.A7 και “Irrationality” suggested to intimidate U.S. enemies, Boston Globe 2/3/98).
Η παραπάνω πρόταση είναι σε συνέχεια της “θεωρίας του παλαβού”, την οποία ο Ρόμπερτ Χόλντεμαν (προσωπάρχης του Λευκού Οίκου επί Νίξον) αποδίδει στον Νίξον, σύμφωνα με την οποία οι εχθροί της Αμερικής πρέπει να πειστούν ότι οι Αμερικανοί είναι παλαβοί και απρόβλεπτοι και διαθέτουν τεράστια καταστρεπτική δύναμη.
Όταν ο πατέρας Μπους ανέλαβε την προεδρία της Αμερικής ζήτησε (όπως κάθε νέος πρόεδρος) από το Πεντάγωνο και τη CIA μια ανασκόπηση της στρατηγικής για την ασφάλεια. Το 1991, κατά τη διάρκεια της σφαγής του Ιράκ, διέρρευσε στον Τύπο το μέρος της μελέτης που αφορά τις “απειλές από τον Τρίτο Κόσμο και πώς θα τις αντιμετωπίζουμε”. Η μελέτη προτείνει “σε περιπτώσεις πολύ πιο αδύνατων εχθρών πρέπει όχι απλά να τους νικούμε, αλλά να τους νικούμε γρήγορα, αποτελεσματικά και συντριπτικά. Αν κάποιο μικρό κράτος εχθρικό προς εμάς επιβιώσει της επίθεσης μας, θα τραυματιστεί η αξιοπιστία μας”. Όπως και έπραξαν στο Ιράκ και στη Γιουγκοσλαβία.
Ξεκινώντας τους βομβαρδισμούς εναντίον του Αφγανιστάν, ενός κράτους με επίπεδο ζωής που θυμίζει μεσαίωνα, ο υιός Μπους χρησιμοποίησε Β-1, Β-2, Β-52, F-15, F-18 και ό,τι άλλο σιδερικό διαθέτει και ανακοίνωσε κομπάζοντας ότι οι επιχειρήσεις θα είναι “διαρκείς, διεξοδικές και ανελέητες”.
Ο μεγαλοδημοσιογράφος im New York Times Τόμας Λ. Φρίντμαν, οι παραισθησιακές ασημαντότητες του οποίου κυκλοφορούν και στην Ελλάδα με τίτλο “To Lexus και η ελιά”, έγραφε πρόσφατα σε κύριο άρθρο των New York Times (28/9/ 01) σχετικά με το Αφγανιστάν: “Πρέπει να είμαστε εστιασμένοι, σοβαροί, και λίγο τρελοί …Θα έπρεπε να εξασφαλίσουμε τη βοήθεια του δικτύου ναρκωτικών. Αυτοί διαθέτουν τρία χαρακτηριστικά που χρειαζόμαστε: 1) ξέρουν να λειτουργούν παράνομα και υπόγεια και να εξαρθρώνουν ένα ανταγωνιστικό δίκτυο όπως αυτό του Μπιν Λάντεν, 2) μπορείς να τους
εξαγοράσεις όπως αυτοί εξαγοράζουν άλλους και 3) καταλαβαίνουν ότι όταν λέμε πως θέλουμε κάποιον νεκρό ή ζωντανό, εννοούμε νεκρό ή νεκρό”.
Τα ερωτήματα λοιπόν στα οποία πρέπει να απαντήσουν οι κατεστημένοι διανοούμενοι και που αναδεικνύουν ανάγλυφα την υποκρισία της “εκστρατείας κατά της παγκόσμιας τρομοκρατίας”, στο άρμα της οποίας έσπευσαν να ανέβουν, είναι τα εξής:
1. Αν συλληφθεί ή σκοτωθεί ο Μπιν Λάντεν και ανατραπεί το καθεστώς των Ταλιμπάν, θα αποχωρήσουν οι Αμερικανοί από την περιοχή; Η δική μας απάντηση είναι: όσο αποχώρησαν και από την Σαουδική Αραβία.
2. Αν συλληφθεί ο Μπιν Λάντεν και τον παραδώσουν στη δικαιοσύνη, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα παραδώσουν σε αυτήν και τους υπόλοιπους τρομοκράτες και εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας όπως (ενδεικτικά μόνο): Τον Κίσσιν-γκερ, τους Ισραηλινούς που τρομοκρατούν τους Παλαιστίνιους επί 35 χρόνια, τους Τούρκους που τρομοκρατούν τους Κούρδους, σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες, κατέστρεψαν 3.500 χωριά και δημιούργησαν 3 εκ. μετανάστες, τους Ινδονήσιους που σφάγιασαν το 1/3 του πληθυσμού του Ανατολικού Τι-μόρ8, τους Ρώσους που, στην προσπάθεια να ανακαταλάβουν το Γκρόσνι στην Τσετσενία (με την ευλογία του Κλίντον), σκότωσαν τουλάχιστον 5 φορές τους νεκρούς των 2 πύργων, τους “συμμάχους” που ισοπέδωσαν το Ιράκ ή τους ηγέτες του NATO που ισοπέδωσαν τη Γιουγκοσλαβία;
Όχι βέβαια, διότι αυτοί είναι οι “καλοί” τρομοκράτες, είναι δικά μας παιδιά. Σε μερικούς δε από αυτούς η “πολιτισμένη” Ευρώπη, με άφθονο μαύρο χιούμορ, μοιράζει και βραβεία Νόμπελ Ειρήνης1 .
Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει τεχνολογική λύση για την προστασία των σύγχρονων κοινωνιών από τις δικές τους εφευρέσεις και επινοήσεις όπλων μαζικής καταστροφής και τρομοκρατίας. Τα μέτρα ασφαλείας που μας επιβάλλουν και οι πύραυλοι και άλλα σιδερικά που εκτοξεύουν εναντίον του δυστυχισμένου λαού του Αφγανιστάν είναι μόνο για να γεμίσουν οι λαίμαργοι τις τσέπες τους για άλλη μια φορά.
Αντί οι κατεστημένοι διανοούμενοι να βγαίνουν στα “παράθυρα” και να αναλώνονται σε ένα δακρύβρεχτο ανταγωνισμό αναστεναγμών για τα θύματα των δύο πύργων και να τρομοκρατούν όσους επιμένουν σε μια πιο ιστορική τοποθέτηση της τραγωδίας της 11/9/01, θα μπορούσαν να ενώσουν τις φωνές τους με αυτές των λαών του πλανήτη και να φωνάξουν: Φίλοι μας Αμερικάνοι, νιώθουμε τον πόνο σας. Εσείς πότε θα αρχίσετε να νιώθετε τον δικό μας; Ακόμη δεν προλάβατε να κλάψετε τους νεκρούς σας και η κυβέρνηση άρχισε το φονικό της έργο. Στις 15/9/01 δίνει εντολή στο Πακιστάν να κλείσει τα σύνορά του με το Αφγανιστάν. Ταυτόχρονα άρχισε τις απειλές και ανακοινώσεις για μαζικές επιθέσεις κατά των Ταλιμπάν. Η αρμάδα άρχισε να συγκεντρώνεται. Κάτω από αυτές τις απειλές, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και ο ΟΗΕ αποσύρουν το προσωπικό τους, το οποίο μέχρι τότε διαιρούσε στη ζωή με τρόφιμα και φάρμακα 3,5 εκ. δυστυχισμένους Αφγανούς, με άλλα 3 εκ. πολύ κοντά στη λιμοκτονια Επίσης, κάτω από τις απειλές βομβαρδισμών, πανικόβλητοι οι Αφγανοί εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και παίρνουν το* δρόμο για τα σύνορα, για να προστεθούν στα προηγούμενα εκατομμύρια προσφύγων που δημιούργησε η εισβολή ττ: Σοβιετικής Ένωσης και ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε. Φτάνουν στα σύνορα μισοπεθαμένοι και τα βρίσκουν κλε.-στά. Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς πέθαναν, πεθαίνουν και θα πεθάνουν, ίσως ποτέ να μην το μάθουμε. 0c περάσουν στην ιστορία ως “φυσικοί” θάνατοι όχι ως νεκρό από σφαίρες και βόμβες. Πριν η αμερικανική κυβέρνηση εξαπολύσει τον πρώτο της πύραυλο, είχε ξεκινήσει τη σιωπηρτ γενοκτονία.
Για την πληρέστερη ενημέρωση σας στο θέμα της τρομοκρατίας μπορείτε να συμβουλευτείτε: Γενικά:
“Rogue State” by William Blum, 2000. “Western State Terrorism” by Alexander George, 1991. “The Culture of Terrorism” by Noam Chomsky, 1988. “The Real Terror Network: Terrorism in fact and propaganda’ by Edward Herman, 1982.
Για την τρομοκρατία των ΗΠΑ κατά της Κεντρικής Αμερικής “Turning the Tide” by Noam Chomsky, 1987. Για την τρομοκρατία του Ισραήλ κατά των Παλαιστίνιων: “The Fateful Triangle: The U.S., Israel and the Palestinians’ by Noam Chomsky, 1999.
Αθήνα 12 Οκτωβρίου 2001
Σημειώσεις
1. Η “Επιτροπή 40”, άγνωστη ίσως στο κοινό εξ αιτίας της μυστικοπάθειας ορισμένων μελών της, της οποίας τότε προήδρευε ο Κίσσινγκερ και στην οποία συμμετείχε ο αρχηγός της CIA Ρίτσαρντ Χέλμς και άλλοι υψηλόβαθμοι παράγοντες της αμερικάνικης πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας, είχε ως σκοπό ύπαρξης “την επιμέλεια όλων των μυστικών επιχειρήσεων που αναλαμβάνει η κυβέρνηση μας”, όπως το έθεσε ο πρόεδρος Φορντ.
2. Δεν γνωρίζω ένα γενικά αποδεκτό ορισμό της τρομοκρατίας, θα θεωρήσουμε ότι αναφέρεται στην απειλή ή χρήση βίας εναντίον άμαχου πληθυσμού για εκφοβισμό και εξαναγκασμό, συνήθως με τον σκοπό να αποκομίσει πολιτικά, στρατιωτικά ή οικονομικά οφέλη.
3. Ενδέχεται η κατεστημένη διανόηση να ισχυριστεί ότι μερικά από τα γεγονότα στα οποία θα αναφερθώ δεν εγγράφονται κάτω από τον τίτλο “Τρομοκρατία” και θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα αν τα κατατάξουμε ως “εγκλήματα πολέμου” ή “εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”. Δεν θα είχα καμία αντίρρηση σε μια τέτοια “αναβάθμιση”.
4. Φαντασθείτε την αντίδραση της Δύσης, αν τα πελατειακά καθεστώτα της Σοβιετικής Ένωσης δολοφονούσαν 6 διανοούμενους (π.χ. Vaclav Havel, Milan Kundera…)
5. To οποίο βέβαια στον πραγματικό κόσμο μεταφράζεται στο ακατάληπτο “είτε είστε με τους τρομοκράτες ή με τους τρομοκράτες”.
6. Αυτά τα κράτη έχουν υποστεί το τρομοκρατικό μένος των ΗΠΑ (ενδεικτικά μόνο):
ΙΡΑΝ. Το 1953 ανέτρεψαν τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση Μοσαντέκ και εγκατέστησαν τον Σάχη, πήραν τη μερίδα του λέοντος των πετρελαίων και έδωσαν ένα κόκαλο στη νεοαποκτηθείσα αποικία τους την Αγγλία. Το 1979 έχουμε την αποτυχημένη αποστολή ράμπο, για να απελευθερώσουν τους ομήρους της πρεσβείας τους. Πολλές προσπάθειες κατά τη δεκαετία 80-90 ανατροπής του καθεστώτος Χομεϊνί. Το 1988 πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ (U.S.S. Vincent), που ήταν στον Κόλπο για να υποστηρίξει το Ιράκ στον πόλεμο Ιράκ-Ιράν, κατέρριψε επιβατικό αεροπλάνο Α-300 του Ιράν, 290 νε- κροί. Ο πλοίαρχος του παρασημοφορήθηκε. ΛΙΒΥΗ. Το 1986 βομβάρδισαν τη Λιβύη με σκοπό να δολοφονήσουν τον Καντάφι, ο οποίος γλίτωσε, μια κόρη του σκοτώθηκε και η γυναίκα του και τα άλλα επτά παιδιά μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο τραυματισμένοι. Η Γαλλική Πρεσβεία καταστράφηκε (“παράπλευρη απώλεια”). Συνολικά 70 νεκροί, 100 τραυματίες.
ΣΟΥΔΑΝ. Το 1998 βομβάρδισαν και κατέστρεψαν ολοσχερώς τη φαρμακοβιομηχανία Αλ-Σίφα, η οποίο αντιπροσώπευε το 50% της παραγωγής φαρμάκων και το 90% της ευρείας χρήσης φαρμάκων. Ολόκληρη η παραγωγή φαρμάκων για τη φυματίωση (100.000 ασθενείς) και την ελονοσία καταστράφηκε. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί. (James Astill, Guardian, 2/10/01). Δεν προσέφεραν ούτε ένα δολάριο για την αποκα-τάστασή του.
ΙΡΑΚ. Βομβαρδίστηκε “πίσω στη λίθινη εποχή” κατά τον πατέρα Μπους, και θρηνεί “2 πύργους” νεκρά παιδιά κάθε μήνα από το συνεχιζόμενο επί δεκαετία (1991 -2001) εμπάργκο. Αντίθετα, όταν το Ιράκ διέπραττε τα εγκλήματά του (1980-1989), δηλαδή επιθετικό πόλεμο κατά του Ιράν και χημικό πόλεμο κατά των Κούρδων, στηρίχθηκε στρατιωτικά, διπλωματικά και οικονομικά από τις ΗΠΑ. ΚΟΥΒΑ. Όταν, μετά την οργανωμένη από τη CIA και αποτυχημένη απόβαση/ εισβολή στην Κούβα, ο πρόεδρος Κέννεντυ προσπάθησε να οργανώσει μια “αμυντική συμμαχία” για “την ασφάλεια” της περιοχής από την απειλή της Κούβας, ο πρέσβης του Μεξικό απάντησε ότι λυπάται που το Μεξικό δεν θα συμμετάσχει, διότι “αν ανακοινώσουμε στο λαό μας ότι η Κούβα αποτελεί απειλή στην εθνική μας ασφάλεια, 40 εκ. Μεξικανοί θα πεθάνουν από τα γέλια”. Η κατεστημένη διανόηση όμως των ΗΠΑ δεν γέλασε. Στηρίζει επί 40 χρόνια μια πολιτική μοναδική στις διεθνείς σχέσεις. Σαράντα χρόνια συνεχούς και ανελέητης επίθεσης της παντοδύναμης υπερδύναμης εναντίον ενός φτωχού τριτοκοσμικού κράτους. Σαράντα χρόνια οικονομικού πολέμου, εμπάργκο και τρομοκρατικών επιθέσεων με πολλές απόπειρες δολοφονίας του Κάστρο, βομβαρδισμό παραλιακών εγκαταστάσεων (ξενοδοχεία, εργοστάσια, αγροτικούς συνεταιρισμούς), βύθιση αλιευτικών πλοίων και βιολογικό πόλεμο. (Warren Hinckle and William Turner “Deadly Secrets” 1992).
7. To 1962 ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ντιν Ρασκ, για να δικαιολογήσει τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Κούβα, επικαλούμενος προηγούμενο, κατέθεσε στη Γερουσία τον κατάλογο “περιστατικά χρήσης στρατευμάτων των ΗΠΑ στο εξωτερικό, 1798-1945”. Ο κατάλογος περιέχει απαρίθμηση και περιγραφή 103 επεμβάσεων σε ξένα κράτη μόνο για την περίοδο 1798-1895 (η οποία συμπίπτει με την περίοδο που στο “εσωτερικό” τους οι ΗΠΑ αφάνισαν 6-7 εκ. Ινδιάνους, κατέλαβαν το 1/3 του Μεξικού και έτσι απλώθηκαν απ’ τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό Ωκεανό).
8. Αξίζει να διαβάσουμε τί έχει να πει ο πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ την εποχή (1975) που τα στρατεύματα του δικτάτορα της Ινδονησίας Σου-χάρτο εισέβαλαν στο Ανατολικό Τιμόρ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ καταδίκασε την εισβολή και διέταξε την Ινδονησία να αποσύρει τα στρατεύματά της (χωρίς αποτέλεσμα επί 25 χρόνια). Γράφει λοιπόν ο Ντάνιελ Πάτρικ Μοϊνιχάν (Moynihan “A dangerous Place” 1978) στα απομνημονεύματά του: “Οι ΗΠΑ επιθυμούσαν τα πράγματα να εξελιχθούν όπως τελικά εξελίχθηκαν και δουλέψαμε προς αυτή την κατεύθυνση. Το Υπουργείο Εξωτερικών επιθυμούσε να είναι εντελώς ατελέσφορα όποια μέτρα και να αναλάμβανε ο ΟΗΕ. Αυτό το ανέθεσε σε μένα και το έφερα εις πέρας με μεγάλη επιτυχία”. Σε δύο μήνες, οι Ινδονήσιοι σκότωσαν 60.000 και σε τρία χρόνια 200.000, δηλ. το 1/3 του πληθυσμού του Ανατολικού Τιμόρ, πάντα με τη στρατιωτική υποστήριξη και διπλωματική κάλυψη των ΗΠΑ. Μία από τις επιτυχίες, γράφει ο αμερικανός διπλωμάτης, ήταν ότι γρήγορα “το θέμα εξαφανίστηκε από τα ΜΜΕ”. Εκατό χιλιάδες κάτοικοι του Ανατολικού Τιμόρ εξακολουθούν να ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ινδονησίας κάτω από οικτρές συνθήκες.
9. Κατά τη διάρκεια της Ν ΑΤΟϊκής επίθεσης στη Γιουγκοσλαβία κατατέθηκαν μηνύσεις για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας εναντίον του NATO, στο Διεθνές Δικαστήριο για την Πρώην Γιουγκοσλαβία (ΔΔΠΓ, καμία σχέση με το ΔΔΧ). Ο εκπρόσωπος της επιτροπής διεθνών σχέσεων του Κογκρέσου ρωτήθηκε αν η κατήγορος του ΔΔΠΓ θα παραπέμψει το NATO για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (τα οποία σίγουρα διέπραξε). Η απάντηση ήταν: “είναι πιο πιθανό να δείτε το κτίριο του ΟΗΕ να ξηλώνεται τούβλο-τούβλο και να πετιέται στον Ατλα-
ντικό από το να δείτε πιλότους του NATO να παραπέμπονται σε δικαστήριο του ΟΗΕ” (Ottawa Citizen, 2/6/99, ρ.Α17). Κατά τη διάρκεια της “ανθρωπιστικής” επέμβασης, ο Jamie Shea (επίσημος τότε εκπρόσωπος του NATO), στην ίδια ερώτηση, απάντησε: “το NATO είναι φίλος του ΔΔΠΓ”, “τα κράτη του NATO είναι αυτά που δημιούργησαν το ΔΔΠΓ, το χρηματοδοτούν και στηρίζουν συνεχώς τις προ-σπάθειές του” και ήταν σίγουρος ότι “η κατήγορος θα παραπέμψει μόνον ανθρώπους από τη Γιουγκοσλαβία” (Biased Justice, Cleveland State Law Review, 47:4 (1999), 549-574). Οι κατεστημένοι διανοούμενοι των “ελεύθερων” “δημοκρατικών” και “συντεταγμένων” κοινωνιών δεν ενοχλούνται από τη “δικαιοσύνη” του Δυτικού πολιτισμού.
10. Theodore Roosvelt. Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος των ΗΠΑ, 1900-1908. Εισβολέας και κατακτητής της Κούβας, του Παναμά, της Ονδούρας, των Φιλιππίνων… Μόλις τα κράτη αυτά κέρδιζαν τους απελευθερωτικούς τους αγώνες κατά της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, κατέφθαναν τα στρατεύματα του Ρούζβελτ για να τα “απελευθερώσουν”. Οι Φιλιππίνες υποδουλώθηκαν μετά από 3 χρόνια σφαγών που άφησαν 200.000 νεκρούς Φιλιππινέζους. Διακήρυττε υπερήφανα : “κανένας θρίαμβος της ειρήνης δεν είναι τόσο μεγάλος όσο οι ύψιστοι θρίαμβοι του πολέμου”. Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 1906.
Woodrow Wilson. Πρόεδρος των ΗΠΑ, 1912-1920. “Ο μεγαλύτερος εισβολέας όλων”, ο οποίος, διακηρύσσοντας το δόγμα περί αυτοδιάθεσης των καταπιεσμένων, επενέβη στρατιωτικά στο Μεξικό, Αϊτή, Παναμά, Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία… (Gordon Connell-Smith, The Inter-American System, Oxford, Royal Institute of International Affairs, 1966, 54), και γνωστός για την εφαρμογή της πολιτικής το “κυνήγι των κόκκινων”, ο πρώτος μακαρθισμός στην Αμερική (Σάκο και Βαντσέτι, Eugene Debs και χιλιάδες άλλοι). Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 1919.
Henry Kissinger. Οταν οι λαοί του Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζης, Παλαιστίνης, Ανατολικού Τιμόρ, Χιλής, Κύπρου, Ελλάδας … που υπέστησαν τη θηριωδία του Κίσσινγκερ, μαρτυρούσαν ότι αυτός είναι βουτηγμένος στο αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, η “πολιτισμένη” Ευρώπη του απένειμε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 1973.
Menahem Begin. Πρωθυπουργός του Ισραήλ 1977-1983. Ξεκίνησε την καριέρα του ως αρχηγός του τρομοκρατικού στρατού Irgun [είναι συνηθισμένο στο Ισραήλ να γίνονται πρωθυπουργοί οι αποτελεσματικοί του τρομοκράτες, όπως ο Σαμίρ, αρχηγός της τρομοκρατικής οργάνωσης Stern, ο Σαρόν, ο γνωστός τρομοκράτης των στρατοπέδων Σάμπρα και Σατίλα (2.500 γυναικόπαιδα σφαγιασθέντα)] και ως πρωθυπουργός εισέβαλε στον Λίβανο το 1982 (18.000 νεκροί), συνεχιστής της καταπίεσης και τρομοκρατίας κατα των Παλαιστινίων. Νόμπελ Ειρήνης 1978.
Simon Peres – Itzhak Rabin. Με τη βάναυση πολιτική τους εξανάγκασαν τους Παλαιστίνιους σε μία συμφωνία απαρτχάιντ, όταν η διεθνής κοινωνία γιόρταζε την ήττα του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 1994.
