από το Άρδην τ. 32, Νοέμβριος 2001
Άννα δοντα: Κύριε καθηγητά, η τρομοκρατία με βάση τον φανατισμό, ή το είδος απελευθερωτικού αγώνα που βαπτίζεται “τρομοκρατία”, είναι γνωστή, συνοδεύει την ζωή μας τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως τώρα, αίφνης, έχουμε μια ενίσχυση του κινήματος του φονταμενταλισμού, ενίσχυση των μετώπων τρομοκρατίας. Που οφείλεται κατά την γνώμη σας αυτό;
βασιλης φίλιας: Θα σας πω αμέσως. Υπάρχει οπωσδήποτε ενίσχυση και του φονταμενταλισμού και της τρομοκρατίας, όπως την εννοούν οι Δυτικοί -η οποία βγάζει έξω τον μεγάλο παράγοντα που είναι η νομιμοποιημένη υποτίθεται κρατική τρομοκρατία- για τον απλούστατο λόγο ότι οι Δυτικοί, βεβαίως πριν από όλους οι Αμερικανοί οι οποίοι δεν είναι σε θέση να καταλάβουν το μεγάλο παιχνίδι της ιστορίας, χρησιμοποίησαν την θρησκεία ως ιδεολογικό υποκατάστατο.
α.δ.: Τι σημαίνει αυτό;
Β.φ.: Σημαίνει ότι, για να χτυπήσουν τον κομμουνισμό αλλά και οποιαδήποτε προοδευτική ιδέα στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, ενίσχυσαν τις δυνάμεις εκείνες οι οποίες κάνουν αναγωγές θρησκευτικές δηλ. στην πίστη, σε μια αντίληψη ζωής η οποία είναι αφ’ ενός μη αποδείξιμη, αφ’ ετέρου εκτός του καθημερινού ορθολογισμού. Αυτό ήταν το παιχνίδι τους. Και όχι μόνον αυτό. Αλλά επίσης, εκτός του ότι δούλεψαν προς αυτή την κατεύθυνση, ενίσχυσαν οργανωτικά και εκπαιδευτικά και από πλευράς διασυνδέσεων με τις μυστικές υπηρεσίες -και βασικά με την CIA -αυτά τα εξτρεμιστικά φονταμενταλιστικά κινήματα. Τα οποία ήταν εντελώς περιφερειακά μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και για αρκετά χρόνια μετά, για να τα χρησιμοποιήσουν βασικά εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και του κομμουνισμού. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι, αν δεν είχε ακολουθηθεί αυτή η πολιτική, θα υπήρχε μεν φονταμενταλισμός αλλά θα ήταν εντελώς περιθωριακός. Δεν θα είχε αποκτήσει αυτή την ισχύ. Από κει πρέπει να ξεκινήσουμε. Και επίσης πρέπει να πούμε το πώς και γιατί έγινε αυτή η ανατροπή.
α.δ.: Ποια ανατροπή;
Β.Φ.: Από τους πρώην συμμάχους και ενεργούμενα βοηθούς των Αμερικανών στα παιχνίδια τους, ιδιαίτερα στην Ασία: πώς έγινε αυτή μετάλλαξη σε φανατικούς εχθρούς. Και δω πάμε σε κάτι πολύ βαθύτερο και ιστορικό και πολιτικό. Το τι έχει υποστεί ο αραβικός κόσμος από τη Δύση γενικότερα και από τους Αμερικανούς ειδικότερα είναι κάτι το ασύλληπτο: ταπεινώσεις, εξαπατήσεις, εκμετάλλευση. Κάτι το ασύλληπτο. Και έγιναν σε πολλά επίπεδα: αφ’ ενός τους επιβλήθηκαν ηγεσίες διεφθαρμένες, αφ’ ετέρου τους αφαιρέθηκαν πλουτοπαραγωγικές πηγές κλπ. κλπ. Γιατί τα λεω αυτά; Για να ερμηνεύσω ένα πράγμα. Ότι: σαφέστατα η υπόθεση αυτή του φονταμενταλισμού αποτελεί την ακραία έκφραση μιας τεράστιας δυσαρέσκειας που υπάρχει ο’ όλους τους αραβικούς λαούς.
α.δ.: Γιατί δεν αντέδρασαν τόσα χρόνια ο’ όλα αυτά και το κάνουν τώρα και μάλιστα με θρησκευτικό περίβλημα;
Β.Φ.: Διότι λειτουργούσε η ελπίδα. Διότι δεν είχε ξεπεραστεί η αποικιοκρατική περίοδος. Διότι δεν είχαν δημιουργηθεί πόλοι: κρατικοί, ανεξάρτητοι, οι οποίοι οσοδήποτε διεφθαρμένοι και αν είναι αφήνουν περιθώρια να αναπτυχθεί ένα αίσθημα ανάπτυξης της αραβικής αυτοπεποίθησης -προσέχετε δεν λεω εθνικισμού-μέσα από αυτές τις πραγματικότητες. Δεν είναι ότι βρήκαν ευκαιρία να εκφρασθούν, ούτε είναι αληθές ότι αυτή τη στιγμή ο αραβικός κόσμος εκφράζεται από τους φονταμενταλιστές. Είναι ψεύδος αυτό. Είναι μια μειοψηφία, ωστόσο αρκετά σημαντική πλέον, ώστε να παίζει καθοριστικό ρόλο, ιδιαίτερα σε ορισμένες χώρες όπως είναι το Πακιστάν, το Ιράν και το Αφγανιστάν. Ουδέποτε θα είχαμε αυτή την εξέλιξη. Αλλά μην ξεχνάμε ότι συνέτριψαν συστηματικά όλους τους ιδεολογικούς άξονες με την βοήθεια των οποίων θα μπορούσαν να αναπτυχθούν ιδεολογικά, πολιτικά κινήματα στον αραβικό κόσμο. Για μένα η εξέλιξη ήταν μαθηματικά δεδομένη.
α.δ.: Ποια εξέλιξη;
Β.Φ.: Ότι αυτό το κίνημα όταν θα φτανε σε τέτοια θέση ισχύος και τέτοια αυτοσυνειδησία αραβική ώστε να συνενωθεί το στοιχείο τ: εθνικιστικό με το στοιχείο το θρησκευτικό, θα είχαμε ένα εκρηκτικό μείγμα. Ήταν δεδομένο. Και αυτό πράγματι συνέβη και έτσι εγινε αυτή η μεταστροφή. Οι Aμερικανοί, οι οποίοι έχουν και πλήρη ανικανότητα σύλληψης της ιστορίας, δεν αντελήφθησαν αυτόν τον κίνδυνο και έπαιζαν μέχρι τελευταία στιγμή…
α.δ.: Η παγκοσμιοποίηση που θελουν να επιβάλουν οι Αμερικανοί αποτελεί στοιχείο αυτού του παιχνιδιού;
Β.Φ.: Όλη αυτή η χρησιμοποίηση του αραβικού παράγοντα τον οποίο θεώρησαν ότι θα μπορούν να ελέγχουν έγινε στο πλαίσιο της επιβολής της παγκοσμιοποιηση η οποία δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο παρά Νέα Τάξη. Σημαίνει επικυριαρχία του αθέατοι, αόρατου κεφαλαίου, σημαι.ε. διαιώνιση της υπανάπτυξης, χειροτέρευση της θέσης των καλουμένων αναπτυσσόμενων -αποφεύγουν να λένε την λέξη “υπανάπτυκτες”- με αποτέλεσμα αυτή την στιγμή να πένονται τα 2/3 της ανθρωπότητας.
-1 Ακόμη και ο Μπιν Λάντεν θεωρείται -από ένα μεγάλο ποσοστό σκεπτόμενων ατόμων- ότι χρησιμοποιείται…
Δεν υπάρχει για μένα η παραμικρή αμφιβολία ότι θα χρησιμοποιηθεί -ήδη χρησιμοποιήθηκε- για ευρύτερους σκοπούς γεωπολιτικούς και ανακατατάξεις τεράστιες στην Ασία. Και εδώ βρίσκεται ο τεράστιος κίνδυνος Παγκοσμίου Πολέμου. Γιατί αυτό δεν πρόκειται να το ανεχθεί η Ρωσία σε καμιά περίπτωση. Δεν πρόκειται να το ανεχθούν και μια σειρά από άλλες χώρες οι οποίες ναι μεν εμφανίζονται σχετικά αδύναμες αλλά είναι τεράστιες χώρες. Όταν μιλάμε για Ινδία μιλάμε για 1 δισ. ανθρώπους. Δεν πρόκειται να το δεχθεί το Ιράν π.χ. Όλοι αυτοί έχουν λόγο να παρεμποδίσουν αυτή την αναδιάταξη. Και μέσα σ’ αυτήν την τεράστια ζύμωση μπορεί να χαθεί ο έλεγχος σε τέτοια κλίμακα, ώστε τελικά να κατολισθήσουμε σε παγκόσμια σύρραξη. Δεν αποκλείεται καθόλου.
α.δ.: Οι Ευρωπαίοι, κατά την γνώμη σας, ποια θέση έχουν σ’ αυτήν όλη την υπόθεση.
Β.φ.: Κατ’ αρχήν για μένα αυτή η υπόθεση απέδειξε ότι οι Ευρωπαίοι όχι μόνο στερούνται σπονδυλικής στήλης αλλά δεν έχουν και το στοιχειώδες θάρρος να συζητήσουν επί ίσοις όροις. Οπωσδήποτε, αυτοί όφειλαν να συγκρατήσουν την κατάσταση. Και όφειλαν να είχαν ήδη καταλάβει ότι Ευρώπη χωρίς την Ρωσία δεν γίνεται. Και επομένως να κάνουν άλλου είδους πολιτική.
α.δ.: Σ’ αυτό το σημείο κ. καθηγητά θα μπορούσε κάποιος να σας αντιτείνει την πρόταση της μόδας -που έχει απομονωθεί, ως είθισται τελευταίως- του Αριστοτέλη για την “πολιτική του εφικτού”…
Β.φ.: Γι’ αυτούς η πολιτική του εφικτού είναι η πολιτική της αδράνειας και της απόλυτης προσαρμογής στο status quo. Είναι τόσο ανάξιοι, ώστε δεν μπορούν να σκεφθούν ότι υπάρχει και άλλη δυνατότητα. Γιατί εγώ αρνούμαι ότι δεν μπορούσε αυτή τη στιγμή η Ευρώπη να πει “στοπ, θα το μελετήσουμε το πράγμα”. Αρνούμαι ότι δεν μπορούσε η Ευρώπη να πει “θέλουμε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας”. Να λοιπόν πως εννοούν την τέχνη του εφικτού: ως λογική της πεπατημένης. Δεν έλεγε αυτό τα πράγματα ο Αριστοτέλης. Τι εννοούσε όταν έλεγε την τέχνη του εφικτού: ότι μελετώ το φάσμα των δυνατοτήτων και, από τις δυνατότητες αυτές, επιλέγω εκείνη η οποία έχει περισσότερες πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Δεν εννοεί εφικτό την λογική των καρπαζοεισπρακτόρων που έχουν καταντήσει αυτοί.
α.δ: Με όλες αυτές τις αρνητικότητες και τους κινδύνους που εμπεριέχουν όλ’ αυτά βλέπετε έστω και μια αχτίδα ελπίδας;
Β.Φ.: Μεγάλη ελπίδα!
α.δ.: Ποια είναι αυτή η “μεγάλη” ελπίδα;
Β.φ.: Πρώτ’ απ’ όλα πως η μηχανή ό-,τι και να γίνει δεν θα σταθεί πάνω από τον άνθρωπο. Διότι ο άνθρωπος έχει την ικανότητα όχι μονάχα της αυτοσυνειδησίας αλλά και της υπέρτατης θυσίας. Με τις ενέργειες αυτές, τις οσοδήποτε δυσάρεστες τρομοκρατικές, απεδείχθη ότι όχι μόνον δεν έχουμε το τέλος των ιδεολογιών αλλά δεν έχουμε ούτε το τέλος της ιστορίας. Οι Αμερικανοί θεωρούσαν ότι βρισκόμαστε στο τέλος της ιστορίας με τρόπο ώστε να μην υπάρχει καμιά πιθανότητα αλλαγής του status quo. Ε! οι πύργοι που κατέρρευσαν έδειξαν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο.
α.δ.: Μέσα σ’ αυτή την διαμορφωθείσα κατάσταση, την τωρινή, θα μπορούσε η Ελλάδα να προβάλει την φυσιογνωμία της, να κάνει μια διαφορετική πολιτική πρόταση;
Β.Φ.: 0α σας πω ποια πολιτική πρόταση θα μπορούσαν να κάνουν. Υπάρχει η λογική ότι: ξέρετε κύριοι εγώ το πουλάω το τομάρι μου -και η πολιτική λογική τους είναι πούλημα του τομαριού- αλλά το πουλάω ακριβά. Θα μας λύσετε τώρα, επί τόπου, το Κυπριακό. Οα μας διασφαλίσετε απολύτως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο. 0α μας εγγυηθείτε και όχι απλώς δια λόγου αλλά δια της πράξης -διαλύοντας οργανώσεις του τύπου UCK κ.λπ. – τα βόρεια σύνορά μας. Τι κάναμε απ’ αυτά; Έχω παύσει πλέον να θεωρώ ότι οι άνθρωποι αυτοί υπερασπίζουν τα εθνικά συμφέροντα. Είμαι πεπεισμένος περί του αντιθέτου. Όχι διότι συνειδητά, αν θέλετε, είναι μειοδότες. Αλλά διότι εξ αντικειμένου λειτουργούν μειοδοτικά. Έχουν εθιστεί πλέον να λειτουργούν μ’ αυτόν τον τρόπο και βεβαίως μονίμως δίνουν εξετάσεις προς τον δυτικό παράγοντα, κυρίως τους Αμερικανούς, για να εξασφαλίσουν τα όσα θέλουν να εξασφαλίσουν στις εκλογές.
α.δ. : Δεν υπάρχει ελπίδα για την πατρίδα μας, κ. Φίλια;
Β.φ.: Αστειεύεστε!; Υπάρχει και τεράστια.
α.δ.: Από πού;
Β.φ.: Από τη βάση της κοινωνίας. Παρ’ όλο που την εξαπατούν, ωστόσο έχουμε δείγματα ότι ο ελληνικός λαός και η νεολαία, την οποία τόσο έχουν κατηγορήσει, βήμα προς βήμα, αποκτά μια άλλη συνείδηση και αντίληψη του πράγματος.
α.δ.: Αυτή την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σήμερα και την οποία περιγράψατε, και που μπορεί να οδηγήσει σε Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορούμε να την δούμε ως ανάσχεση της παγκοσμιοποίησης;
Β.Φ.: Ασφαλώς. Εκεί που υποτίθεται ότι οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί, υπάρχουν τεράστια μπλοκ λαϊκά τα οποία, άλλοτε σε μικρότερο άλλοτε με μεγαλύτερο βαθμό συνειδητότητας, αποκρούουν, στέκονται απέναντι σ’ αυτή την παγκοσμιοποίηση. Δεν μιλάω μόνο για τον αραβικό κόσμο. Μιλάω ακόμα και για την Λατινική Αμερική. Όπου τα πράγματα επίσης δεν είναι απλά για τους Αμερικανούς. Για να μην λησμονήσω την Ρωσία, την Κίνα κ.λπ. Επομένως το παιχνίδι δεν θα είναι εύκολο. Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τις αντιδράσεις που υπάρχουν και θα υπάρξουν μέσα στους κόλπους του Δυτικού κόσμου και στο εσωτερικό της Αμερικής. Αυτές οι αντιδράσεις βεβαίως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα συναντηθούν με το κίνημα εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Και επομένως έχουν και ένα εσωτερικό μέτωπο ανοιχτό που δεν μπορούν να κλείσουν.
α.δ.: 0α μπορούσαν να σταματήσουν οι Αμερικανοί ή είναι πια ένας δρόμος χωρίς επιστροφή;
Β.Φ.: Δρόμος χωρίς επιστροφή σημαίνει ότι αυτοί αποφασίζουν και δεν θα υπάρξουν μέτωπα αντιδράσεων. Εγώ πιστεύω πάντοτε στη δυναμική και για αυτό είμαι πάντοτε κατά της τρομοκρατίας. Διότι πιστεύω ότι πρόκειται για ατομικές πράξεις οι οποίες δεν στηρίζονται με αντίστοιχη μαζικότητα και πιστεύω ότι τα πράγματα στην παγκόσμια ιστορία αλλάζουν πάντοτε όταν ενεργοποιούνται μαζικοί συντελεστές. Βεβαίως με την λογική αυτών είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Αλλά πιστεύω ότι θάναι τέτοιες οι αντιδράσεις, ώστε θα δυσκολευτούν και θα υποχρεωθούν σε μια ανάστροφη πορεία.
α.δ.: Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι η Ρωσία και η Κίνα συμπορεύονται ο’ αυτές τις ενέργειες με την Αμερική;
Β.Φ.: Η Ρωσία θέλει νάχει από κοντά τους Αμερικανούς για να βλέπει τι πάνε να κάνουν στον Καύκασο και τι θα συμβεί σε περίπτωση ανατροπής των Ταλιμπάν. Και η Κίνα το ίδιο. Σε καμία περίπτωση οι χώρες αυτές δεν θέλουν -ενώ είναι κατά της τρομοκρατίας- ρυθμιστή των πραγμάτων στην περιοχή τις ΗΠΑ.
α.δ.: Άρα το Ισλάμ είναι το άλλοθι!
Β.φ.: Ασφαλώς είναι άλλοθι. Τεράστιο άλλοθι. Μη ξεχνάτε ότι οι Ρώσοι έχουν άριστες σχέσεις με το Ιράν. Είναι εκείνοι που τροφοδοτούν με όπλα και τεχνολογία σε τεράστια κλίμακα τις Ινδίες. Με την πρόσφατη προσέγγιση μεταξύ Ρωσίας και Κίνας ο οπλισμός σε τεράστια κλίμακα και η ρωσική τεχνολογία περνάει στην Κίνα. Δεν είναι απλά τα πράγματα για κανέναν.
Εδώ ισχύει αυτό που λεει ο λαός μας: “Χωρίς σφαχτά γάμος δεν γίνεται”. Οι αλλαγές οι μεγάλες στην ιστορία πάντοτε απαίτησαν θυσίες, σφαχτά δηλαδή.
