του Γ. Καστρινάκη, από το Άρδην τ. 35, Απρίλιος 2002
Πεισιθάνατα «ζήτω»
Συριγμοί φωνηέντων. Αδιάλεκτα ρήματα. Πεισιθάνατα ζήτω.
«Αντιλαμβάνομαι τί ουμβαίνει στη διεθνή αρένα: ο κόσμος λέει διάφορα. Αλλά οι ηγέτες στους οποίους μίλησα αντιλαμβάνονται πλήρως τί πρέπει να γίνει. Αντιλαμβάνονται την αποφασιστικότητα των ΗΠΑ. Αντιλαμβάνονται ότι η δέσμευσή μας δεν αφορά μόνο το Αφγανιστάν, ότι η Ιστορία μας έδωσε μια μοναδική ευκαιρία να υπερασπίσουμε την ελευθερία.» Με τη λάμψη στα μάτια. Τη χαρά στην ανάσα. Και το γέλιο ως τ’ αυτιά. Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να ισχυριστεί σοβαρά πώς οι οθόνες του κόσμου έχουν φιλοξενήσει ποτέ κάποιον «πενθούντα» ευτυχέστερο; Πληγωμένοι ουρανοί:
Καθε του ατένισμα μια βαθειά ξυραφιά στον ορίζοντα… Και παράφορα κέφια:
Δεν γλεντά καν τη νίκη του: γλεντά την ήττα ενός άλλου!
Πλανητάρχης, λοιπόν, είναι εκείνος ο εκλεγμένος εκπρόσωπος που μπορεί να χωρέσει τον
πλανήτη ολόκληρο μέσα σ’ έναν μονάχα μοχθηρό καγχασμό του;
Πλάι βουβή μια κραυγή. Η εγγύτητα πέτρινη. Η στιγμή σκοτοδίνη.
“Θα αδράξω τη στιγμή και θα εμποδίσω τις εκτός νόμου χώρες να συνεργαστούν με τους
τρομοκράτες.»
Η σιωπή βαθυστένακτη.
(Καιρός, νομίζω, ν’ αναρωτηθούμε -κατ’ αρχήν- αν έχει ξαναεμφανιστεί πολιτισμός που ν’ αδιαφόρησε τόσο για το τι εκπέμπει ένα πρόσωπο.)
Ιδού και πάλι ο ιθύνων εκείνος ταγός που συλλαμβάνεται απ’ τις κάμερες -κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του- με μια απερίφραστη εκτύπωση λέξεων στο ελαφρύ μέτωπο του : «Σας μιλάω με ψέματα! Μάλιστα, με ακέραιη την… αυταρέσκεια ότι σας… περιπαίζω.» Χωρίς ποτέ ούτε ένας -διεθνώς- από τους δημοσιογράφους αυτούς που αναμεταδίδουν τις συνεντεύξεις του, να αποτολμήσει να διατυπώσει και σε λέξεις το ευθύτατο μήνυμα από τούτο το εκφραστικότατο… μέτωπο.
(Καιρός, πρεσβεύω, ν’ αναρωτηθούμε -επί τέλους- αν έχει ξαναεμφανιστεί πολιτισμός που να έφθειρε εφάμιλλα τη μορφή ενός ανθρώπου.)
Δίπλα του η Σοβαρότητα της θλίψης μεταμφιεσμένη σε θλίψη της Σοβαρότητας. Ο Ιάπωνας. Αυτός τουλάχιστον -μαζί με ολόκληρο τον λαό του- κατάλαβε! Κατάλαβε απ’ την επαύριο, κιόλας, των ατομικών βομβαρδισμών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι… Κατάλαβε ότι δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να φορέσει το κοστούμι αυτού που ο ίδιος δεν είναι! Να δεχθεί τα κελεύσματα πρώτος! Να στοιχηθεί στις γραμμές! Για να αποκομίσει το… μετα-ατομικό δικαίωμα να επιβιώσει, μέσα σ’ εκείνο το «τέλος της ιστορίας» (ως ιστορίας της διαφοράς) που τόσο πειστικά, την ίδια στιγμή, αυτός ψηλαφούσε και μάθαινε -στα σωθικά και στο δέρμα του. Εκείνος… εκεί! Στο ύψος του βάθους του. Με μια εκθαμβωτική «φυσικότητα» από… πλαστικό στην πάσα απόπειρα επικοινωνίας του. Με το σύμπαν να χαίνει στην κενή του ματιά. Μα -πρωτίστως- με ακέραιη επίγνωση πως σε κάθε του Φράση κάποια Λέξη ατιμάζεται. Κατά τα άλλα, ασφαλώς, οι ηγέτες στους οποίους μίλησε «αντιλαμβάνονται απόλυτα» ό,τι πρέπει να γίνει. Ποιος του είπε, ωστόσο, πως υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο -παρεκτός, ασφαλώς, της επικρατείας του αυταποδείκτως «ορθού» «λογισμού»- που να μην έχει εξ ίσου πλήρως, “αντιληφθεί και εννοήσει: η Ιστορία τους έδωσε μια μοναδική ευκαιρία να ορίσουν ως «ελευθερία» την αντιστροφή της. Δηλαδή να καθορίσουν -για όλους μας- τί Καλό ή τί Κακό! Με την αυτοβεβαιότητα πως ευθύς στη συνέχεια θα αισθανθούν ως θεοί… Που το παράξενο, λοιπόν, στο ότι -καταμεσής μιας παρόμοιας «κατανόησης» και «γνώσης»-η χαρά τους εξέπεμψε ακαριαία τα σημαινόμενα του σαδισμού! Κι η έκφραση τους παρέδωσε στην ανθρώπινη όραση μια -ασύγχυτη με ο,τιδήποτε άλλο- εικόνα του δαίμονα εκείνου που εποφθαλμιά -πριν από ο,τιδήποτε άλλο- τη φωτεινή αυτοσυνειδησία της ελευθερίας μας… Με μια λαίμαργη έξαψη. Με μια λάμψη από έρεβος. Και μια στάχτη από λέξεις.
Γιώργος Καστρινάκης
