Ανακοίνωση του Άρδην
Από χθες ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ευρισκόμενος στην 46η ημέρα απεργίας πείνας, ζήτησε να του αφαιρέσουν και τον ορό, που ήταν και το μοναδικό μέσο που τον κρατούσε στη ζωή. Πλέον, οι στιγμές είναι κρίσιμες, και η ζωή του κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή.
Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.
Το Άρδην είναι από τα πολιτικά ρεύματα εκείνα, που από πολύ νωρίς –τον εμπρησμό των Κατράντζου και Μινιόν το 1980– διαχωρίστηκαν με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο από την τρομοκρατική δράση. Διείδε από τότε τον ασύμβατο χαρακτήρα της δράσης της, μέσα σε μια όντως καχεκτική δημοκρατία: Γιατί να επιδιώκεται η συνέχεια μιας δραστηριότητας, θεμιτής μέσα στην δικτατορία ή την ξένη κατοχή, σε μια εποχή διεύρυνσης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων; Που ακριβώς θα οδηγούσε αυτός ο δρόμος; Γιατί πρέπει να επιμείνουμε ως κοινωνία στο έρεβος του εμφυλίου, ενώ τα καταστροφικά για όλους αποτελέσματα εξελισσόταν και εξελίσσονται ακόμα μπροστά στα μάτια μας; Το άδικο, η κρατική αυθαιρεσία, η ασυδοσία των αμετανόητων για τα δικά τους πεπραγμένα ελληνικών αρχουσών τάξεων, δεν μπορούν να δώσουν από μόνα τους απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα.
Τα ερωτήματα αυτά οφείλουν να απασχολήσουν και τις δυο πλευρές, όμως. Όταν συνελήφθη η 17 Νοέμβρη στα μέσα του 2002, ο τρόπος που χειρίστηκαν το ζήτημα, τα ΜΜΕ, αλλά και ο ίδιος τότε υπουργός, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ήταν ωσάν να επιδίωκαν τη συνέχεια μιας αντιπαράθεσης, με μια κατάσταση που καταφανώς είχε κλείσει τον ιστορικό της κύκλο. Τι ακριβώς λοιπόν πέτυχε ο τρόπος που διαχειρίστηκε την εξάρθρωση της 17Ν το πολιτικό σύστημα; Μήπως τροφοδότησε τις επόμενες πράξεις βίας ακόμα και μαζικής όπως τον Δεκέμβριο του 2008 και τις επόμενες γενιές τρομοκρατίας, και επέτρεψε σ’ έναν αδιέξοδο κύκλο να ξαναξεκινήσει, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2010;
Κάτι ανάλογο διακυβεύεται και σήμερα με τον τρόπο που η κυβέρνηση χειρίζεται σήμερα την κατάσταση. Στην γειτονική Ιταλία, όμως, υπήρξαν πιο σοφοί. Κατάφεραν να γυρίσουν σελίδα από τα «μολυβένια χρόνια». Στην Ιταλία, ειρήσθω εν παρόδω, απέφυγαν και τον εμφύλιο, κατέκτησαν επομένως ένα επίπεδο εθνικής και κοινωνικής προόδου, στον οποίον θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε κι εμείς.
Τι συνέβη εκεί και δεν συνέβη εδώ; Αυτό που γράφει ο Θουκυδίδης για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Χρειάζεται αυθυπέρβαση, όχι ακριβώς λήθη, αλλά αποστασιοποίηση και καταλλαγή. Φυσικά αυτό προϋποθέτει και την αυτοκριτική της ένοπλης τρομοκρατίας, η οποία δυστυχώς όχι μόνον δεν ήρθε ποτέ, αλλά εκφράστηκε αντίθετα και μια διάθεση να επαναληφθούν τα ίδια λάθη, ενώ και ο ίδιος ο Κουφοντίνας διέπραξε πολλά λάθη σε αυτή την κατεύθυνση, χωρίς ποτέ να προβεί σε αυτοκριτική προσωπικά. Όμως, ο ιστορικός κύκλος της ένοπλης τρομοκρατίας, οφείλει να κλείσει μπροστά στο καταφανές της αδιέξοδο. Όπως δίδαξε με την στάση του, εξάλλου, ο ηγέτης των Ερυθρών Ταξιαρχιών, Ρενάτο Κούρτσιο.
Αλλά οι σημερινές στιγμές, δεν είναι εκείνες της αυτοκριτικής. Είναι, αντίθετα, οι στιγμές που το Κράτος Δικαίου και η Δημοκρατία, οφείλει να ανακτήσει τον έλεγχο της κατάστασης. Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτή την στιγμή δεν τον έχει, μιας και κυριαρχούν άλλα πάθη στους χειρισμούς των εκπροσώπων της –και όχι το μάθος από τα περασμένα. Θα τον ανακτήσει, μόνον εφ’ όσον αποφύγει με τους δικούς της χειρισμούς το απευκταίο, και τότε, θα έχει ικανοποιήσει την πιο σημαντική προϋπόθεση, ώστε να γυρίσουμε οριστικά σελίδα από τα πολιτικά πάθη του προηγούμενου αιώνα. Ας κοιτάξουμε, σε ποια κρίσιμη συγκυρία περιδινείται η συλλογική μας ζωή, εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να την βοηθήσει, είναι να παλινδρομήσει, έστω και εν μέρει στα περασμένα της πολιτικά πάθη. Καλούμε την πολιτική ηγεσία της χώρας, να συνειδητοποιήσει αυτόν τον κίνδυνο και να συμπεριφερθεί αναλόγως. Και στο κάτω-κάτω της γραφής όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές οι όποιοι υπολογισμοί πρέπει να υποχωρούν.
7 ΣΧΟΛΙΑ
Διαφωνώ. Η Δημοκρατία σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει να εκδικείται
Τοσα καταλαβαινεις τοσα λες. Διαβασε το αρθρο του Α.Πετρουλακη στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σημερα και ισως καταλαβεις ποιος ειναι ο ρολος του Κρατους και της Δημοκρατιας.
Αυτό που ξέρω είναι ότι μόνος του βάζει τον εαυτό του σε κίνδυνο προσπαθώντας να εκβιάσει το κράτος και την Δημοκρατία να του κάνουν το κέφι. Η Δημοκρατία λοιπόν οφείλει να υπερασπιστεί τον εαυτό της, απέναντι σε όλους τους εχθρούς της. Και αυτή η θεωρία του σωφρονισμού και όχι της τιμωρίας είναι έωλη την στιγμή που έχεις απέναντί σου έναν αμετανόητο εγκληματία που στηριζόμενος στις πλάτες ανίδεων νεαρών και διάφορων υποστηρικτών του βγάζει γλώσσα και στην Δημοκρατία και στο αίσθημα περί δικαίου και στον, με καλή θέληση, ανθρωπισμό ορισμένων ανθρώπων
Πολύ σωστή η τοποθέτηση για το μεγαλείο και τις αρχές που πρέπει να διέπουν ένα δημοκρατικό σύγχρονο κράτος. Ομως περίμενα ως κατάληξη του άρθρου την πρόταση του συγγραφέα του για να λήξει αυτή η κατάσταση στην οποία ένας καταδικασμένος για κακουργήματα υποβάλλει εκουσίως τον εαυτό του σε μαρτύριο διεκδικώντας κάτι υπέρ του νιώθοντας αδικημένος, κάτι προφανώς δίκαιο, ανθρώπινο, δηλαδή ηθικό. Βεβαίως, το κράτος πρέπει να του διασφαλίσει τα βασικά του ανθρώπινα δικαιώματα. Ετσι λοιπόν ερωτώ τον συντάκτη του άρθρου. Πως βλέπει να γίνεται αυτό; Τι πρέπει να κάνει το κράτος για να σταματήσει την απεργία πείνας ο Κουφοντίνας και να σωθεί η ζωή του;. Οσο και αν στίβω το μυαλό μου δεν βρίσκω τι θα μπορούσα να κάνω αν ήμουν (τι να πω τώρα, υπουργός δικαιοσύνης, διευθυντής των φυλακών, πρωθυπουργός;), γι’αυτό και αναμένω μια πρόταση για να πιαστώ από κάπου και να γαληνέψει η συνείδησή μου.
Για κάποιον άγνωστο λόγο η απάντησή μου στο σχόλιο του πρώτου σχολιαστή δεν εγκρίθηκε παρότι δεν προσέβαλα κανένα. Ίσως η πολλή ανάλυση να βλάπτει. Ίσως το συγκεκριμένο ζήτημα να είναι απλά ένα άβολο άχθος του παρελθόντος (περασμένες εποχές για αναλύσεις τρίτων, που δε ζητήθηκαν, αλλά περασμένες εποχές και για την 17Ν).
Μια παρατήρηση: αναρωτιούνται οι συντάκτες του κειμένου του Άρδην γιατί 20 χρόνια μετά την εξάθρωση της 17Ν είμαστε ακόμα εδώ να συζητάμε για τη 17Ν. Λέτε φταίει ο υπουργός που ανατροφοδότησε την αντιπαράθεση με την επικοινωνιακή διαχείρηση που έκανε το 2002 και φυσικά φταίει ο Κουφοντίνας που δε κρατά το στόμα του κλειστό ή μάλλον που το ανοίγει για να πει αυτό που δεν αρέσει σε πολλούς.
Πρέπει να το ανοίξει για να πει “συγγνώμη έκανα λάθος για τα εγκλήματά της 17Ν”; Άυτό μάλλον δε θα το κάνει ποτέ, παρότι έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι ο κύκλος της 17Ν έχει κλείσει αμετάκλητα. Όμως ο Κουφοντίνας δεν είναι το κράτος και επιπλέον πληρώνει για τις πράξεις του.
Ο υπουργός πάλι; Καλά το 2002, το 2021; Ο υπουργός αποφάσισε να κάνει σήμερα αυτό το φτηνό κόλπο με τη μεταγωγή του Κουφοντίνα; Και αν ναι, γιατί δεν λειτούργησαν θεσμικά αντίβαρα που επιβλέπουν την εφαρμογή των νόμων; Άρα λοιπόν ούτε ο υπουργός φταίει τώρα, ούτε η επικοινωνιακή διααχείρηση του 2002.
Μήπως λοιπόν φταίει η διαχρονική λογική του πολιτικού συστήματος που λέει “με ψηφίσατε -όσοι με ψηφίσατε- άρα το κράτος είμαι εγώ. Κάνω ότι μου γουστάρει, με τους νόμους, με τα λεφτά σας, με τις δουλειές σας, με την ασφάλειά σας και με τις ίδιες τις ζωές σας άμα λάχει”;
Αν πάλι δε συμφωνείτε, τότε τις πταίει που είπε και ο Τρικούπης;
Η διαπίστωσή μου είναι ότι δυστυχώς η Ελλάδα ΔΕΝ είναι ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος με θεσμούς διαφάνειας και ισονομίας. Το ίδιο το economist κατατάσσει τη χώρα σαν ατελή δημοκρατία κάτω από τη Λετονία και πάνω από την Νότια Αφρική. Το ότι αυτό το συζητάμε λόγο του Κουφοντίνα δε θα έπρεπε να το κάνει λιγότερο πραγματικό ή περισσότερο αποδεκτό. Ή μήπως ναι;
Υ.Γ. Μπορείτε να μην δημοσιεύετε και αυτό το σχόλιο. Δε με πειράζει, αρκεί που συμφωνούμε στο ότι η ιστορία της 17Ν δε πρέπει να κλείσει με τον θάνατο του Κουφοντίνα σαν απεργού πείνας και τη μετατροπή του σε μάρτυρα. Καλή συνέχεια.
Κανείς δεν επιθυμεί τον θάνατο ενός καταδικασμένου. Αλλά αυτός έχει την ελευθερία επιλογής του, αν θέλει να αυτοκτονήσει έχει αυτό το δικαίωμα.
Ένας “επαναστάτης” δεν καταδέχεται να εκλιπαρεί άδειες και προνόμια πολύ περισσότερο να εκβιάζει για αυτά.
Όσο για τη Δημοκρατία αυτήν δεν υπάρχει στην Ελλάδα και η περίπτωση Κουφοντίνα δεν είναι η απόδειξη ύπαρξης ή ανυπαρξίας της.
Κυρίως όμως, η χώρα στερείται μιας δημοκρατικής απονομής Δικαιοσύνης, και χαρακτηρίζεται από την ανοχή στο έγκλημα και την ατιμωρησία.
Αυτό άλλωστε εκμεταλλεύεται και ο κάθε καταχραστής ή εγκληματίας.
Καλησπέρα σας
Έλεος πια με τον Κουφοντίνα.
Άλλη δουλειά δεν έχει η Πατριωτική Αριστερά από το να υπερασπίζεται έναν δολοφόνο και πράκτορα όπως όλοι λέγαμε από την Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μέχρι το Κ.Κ.Ε.?
Αντί να είμαστε όλοι έξω στους δρόμους κάθε μέρα για την υπεράσπιση της πατρίδας μας και της Κύπρου μας από τους Τούρκους Ισλαμοφασίστες,βγαίνουμε και φωνάζουμε μην μας πάθει κάτι ο Κουφοντίνας
Που είναι η Αριστερά της Εαμικής Αντίστασης ? Όλοι με τους εθνομηδενιστές μην μας πάθει κάτι ο Κουφοντίνας
ΉΜαρτον