Κήρυκες εθνοθρησκευτικού μίσους

1,3K

Το ότι «αντίφα» σημαίνει ‘αντικανονικός φασίστας’ η ελληνική κοινωνία το ξέρει χρόνια τώρα, από τις βεβηλώσεις των προτομών ηρώων, τις αφίσες που υπερασπίζονται την τουρκική επιθετικότητα, και τα «Έλληνες σκάστε!» που γράφουν στους τοίχους.

Τις τελευταίες μέρες, αναγκάστηκε να το ξαναθυμηθεί. Παρακολουθώντας με οργή αλλά και συνάμα λύπη το γνωστό πλέον βίντεο όπου πλήθος μαυροχιτώνων σταματά διερχόμενο με μηχανάκι, του παίρνει την εικόνα της παναγίας που κουβαλούσε μαζί του, την σπάνε, την σκίζουν, την ποδοπατούν, την ξαναπαίρνουν από τα χέρια του όταν πάει να την μαζέψει, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες πράξεις μίσους.  Οι επιθέσεις τους, συνοδεύονται βέβαια από την κατάλληλη ηχητική υπόκρουση του γνωστού συνθήματος: «στο διάολο η θρησκεία, στο διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς».

Τα όσα διαδραματίζονται στο βίντεο 58 δευτερολέπτων, είναι πραγματικά απερίγραπτα. Κατ’ αρχάς οι μαυροχίτωνες συνηθίζουν τώρα τελευταία να κάνουν ‘μπλόκο’ ελέγχοντας περαστικούς και διερχόμενους για ενδείξεις που μπορούν να μαρτυρήσουν την ιδεολογική τους τοποθέτηση ή το επάγγελμά τους: Ταυτότητες (μήπως βρούν κάποιον αστυνομικό εκτός υπηρεσίας), ρούχα που φέρουν ή παραπέμπουν στο εθνόσημο, σύμβολα, όπως συνέβη με τον αναβάτη της μικρής μοτοσυκλέτας, ο οποίος είχε μια εικόνα της Παναγίας και έναν σταυρό στο καφάσι της μηχανής του.

Μια μικρή λεπτομέρεια, ο άνθρωπος που δέχθηκε τη διαπόμπευση του πλήθους είναι μάλλον ήταν αυτό που λέμε ‘διά Χριστόν σαλός’. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε το πλήθος στο να τον διαπομπεύσει, να τον ειρωνεύεται, και να τον εκβιάζει με τα χειρότερα αν δε φύγει. Ωστόσο, η φράση με την οποία ολοκληρώνει ο ίδιος το συναπάντημα με τους κακοποιητές του, εκφράζει όσο τίποτε άλλο το χάσμα ηθικής, επιπέδου πολιτισμού και ανθρωπιάς που διακρίνει τους δύο κόσμους: «εγώ σας αγαπώ όμως». Εκείνοι, δεν αγαπούν κανέναν.

Στο περιστατικό, σύμφωνα με καταγγελίες, φέρεται να συμμετέχει και διδάσκουσα του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (για να μην έχουμε καμία αμφιβολία ότι αυτή η ιδεολογία συνδέει τουλάχιστον τα Εξάρχεια με τις μορφωτικές ελίτ του τόπου, ορισμένες φορές ακόμα και με ιδρύματα όπως αυτό του Ωνάση που διαπνέονται ακριβώς από την ίδια ιδεολογία).

Το επεισόδιο δεν είναι μεμονωμένο. Στην Θεσσαλονίκη οι βεβηλώσεις στα παρεκκλήσια και τους εξωτερικούς τοίχους βυζαντινών Εκκλησιών (μερικά από τα οποία είναι μάλιστα και μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO), είναι συνήθης στόχος των μαυροχιτώνων.

Την προηγούμενη εβδομάδα, έλαβαν χώρα αντίστοιχα περιστατικά στον Άγιο Παντελεήμονα της Ιασωνίδου, που είναι τέτοιο μνημείο, καθώς και στο παρεκκλήσι του Αγίου Αθανασίου, της εκκλησίας όπου το καλοκαίρι του 1821 μαρτύρησαν εντός της δεκάδες αν όχι εκατοντάδες έγκλειστοι, φυλακισμένοι εκεί από τους γενιτσάρους που διεξήγαν πογκρόμ στην Θεσσαλονίκη εναντίον του ελληνικού πληθυσμού.  

Στην πραγματικότητα, ο χώρος αυτός ευθύνεται πλέον για τις περισσότερες επιθέσεις εθνοθρησκευτικού μίσους στην Ελλάδα. Η δράση τους δημιουργεί ένα οικοσύστημα βίας των πεζοδρομίων, καθώς με το παράδειγμά της, καλεί και τους εχθρούς της να την ακολουθήσουν. Σπονσοράρεται, λοιπόν, μέσα από αυτές τις δραστηριότητες ο εμφυλιακός συμμοριτισμός και της αντίθετης πλευράς, και έτσι το «αντίφα» λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Παράγει τους εχθρούς που επιθυμεί –όπως συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τους Proud Boys, και τις άλλες ομάδες κρούσης της «λευκής υπερηφάνειας» που συγκρουόταν με τους «Social Justice Warriors» (πολεμιστές για την κοινωνική δικαιοσύνη – έτσι αποκαλούνται στις ΗΠΑ οι οργανώσεις άμεσης δράσης που ομνύουν στον σοσιαλφιλελευθερισμό). Και την ίδια στιγμή, βέβαια, υπηρετεί το πρόγραμμα της υπερκεφαλαιοκρατίας –ιδρυμάτων όπως εκείνο του Σόρος, ή του Ωνάση– που προπαγανδίζουν μέσω της δραστηριότητάς τους κοινωνίες δίχως ρίζες, ταυτότητες και ιερά.