Του Λάζαρου Μαύρου από την Σημερινή
ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ τον Μάρτιο, δεκαοκτώ χρόνια αδιάκοπης εξουσίας του Ερντογάν στην Τουρκία. Τον Μάρτιο του 2003, πέντε μήνες μετά την νίκη τού υπό την ηγεσία του ισλαμικού κόμματος (AKP Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) στις τουρκικές εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 2002, ο Ερντογάν, 49χρονος τότε, ανέλαβε αυτοπροσώπως την πρωθυπουργία στην Άγκυρα και ξεκίνησε την πορεία για την επιβολή της εκλεγόμενης έκτοτε προσωποπαγούς μονοκρατορίας του. Μετέβαλε και το σύστημα σε προεδρικό, ώστε να γίνει από το 2014 ο ίδιος πρόεδρος – ανώτατος απόλυτος άρχων της εξουσίας, σε βαθμό που αυτοθαυμάζεται να τον εκλαμβάνουν ως νεο-σουλτάνο.
Φανερός είναι ο πόθος του Ερντογάν να θαυμάζεται περισσότερο και από τον… περίπου θεοποιημένο στην Τουρκία «Πατέρα των Τούρκων – Ατατούρκ» Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος είχε επιτύχει, τα χρόνια που κατέρρευσε ηττημένη η Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τις γενοκτονίες των αυτοχθόνων Αρμενίων και Ελλήνων της Μικρασίας, την οικοδόμηση της Νέας Τουρκίας, της οποίας υπήρξε απόλυτος άρχων μέχρι τον θάνατό του, επί δεκαπέντε χρόνια: 1923-1938. Σε αντίθεση με τον «λαϊκό» Κεμάλ και τον Κεμαλισμό, ο ισλαμιστής Ερντογάν πέτυχε και την επανόρθωση του Ισλαμισμού στην εξουσία διεκδικώντας ρόλο νεο-χαλίφη στα όμματα των όπου γης ισλαμιστών.
ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ η Ερντογανοκρατία στόχευσε απ’ αρχής προγραμματισμένα και διακηρυγμένα, στη δρομολόγηση της νεο-οθωμανικής στρατηγικής, ώστε να καταστήσει την Τουρκία παγκόσμιου ρόλου ηγεμονική δύναμη, ανάλογη με το ένδοξο οθωμανικό παρελθόν της. Ιδιαίτερα επί των εδαφών και των λαών της περιοχής που υπήρξαν προ ενός και πλέον αιώνα υπόδουλοι των Οθωμανών Σουλτάνων. Ένα κιόλας έτος πριν από την άνοδο των Ισλαμιστών του Ερντογάν στην εξουσία, το 2001 είχε κυκλοφορήσει και το βιβλίο λεπτομερούς νεο-οθωμανικής στρατηγικής από τον στενό τότε συνεργάτη του Ερντογάν και μετέπειτα υπουργό και πρωθυπουργό του (πριν τον αποπέμψει κι εκείνον) καθηγητή Αχμέτ Νταβούτογλου, με τον τίτλο «Στρατηγικό Βάθος της Τουρκίας».
ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ επισήμανσης της διάρκειας και των επίμονων μεθοδεύσεων της νεο-οθωμανικής στρατηγικής, χρήσιμη είναι η υπενθύμιση ότι, κατά τη χρονική περίοδο της μέχρι και σήμερα 18χρονης Ερντογανοκρατίας,
– στην Αθήνα είχαμε διαδοχικά εφτά πρωθυπουργούς: Κ. Σημίτη, Κ. Καραμανλή, Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμο, Α. Σαμαρά, Α. Τσίπρα και Κυρ. Μητσοτάκη,
– και στην Κύπρο, διαδοχικά τέσσερεις προέδρους, Γλ. Κληρίδη, Τ. Παπαδόπουλο, Δ. Χριστόφια και Ν. Αναστασιάδη.
ΣΥΝΕΠΩΣ η συσσωρευμένη επί 18 χρόνια γνώση των τουρκικών πραγμάτων δεν επιτρέπει πλέον άγνοιες και αμφιβολίες και διερωτήσεις για τις «πραγματικές προθέσεις», περί του τι εστί η Τουρκία του Ερντογάν και σε τι στοχεύει η νεο-οθωμανική και ισλαμιστική πολιτικής τής Άγκυρας, στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στην Θράκη, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στη Βόρειο Αφρική, στις σχέσεις της με τις μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. κ.ο.κ….
ΚΑΤ’ ΑΚΡΙΒΕΙΑΝ δεν χρειαζόταν να παρέλθουν 18 χρόνια για την… εξιχνίαση της πολιτικής Ερντογάν. Ούτε υπήρξε ποτέ «απρόβλεπτος» ο ήδη 67χρονος Ερντογάν, όπως κατά καιρούς διατείνονται οι στερούμενοι γνώσεων. Ήταν, από της ανόδου του ΑΚΡ στην εξουσία Νοέμβριο του 2002, ΓΡΑΠΤΩΣ διακηρυγμένη. Ήδη προαναγγελθείσα και προγραμματισμένη, η πολιτική Ερντογάν, στις σελίδες του «Στρατηγικού Βάθους» του Νταβούτογλου. Και για την Κύπρο και για την Ελλάδα και για τον κόσμο.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της Τουρκίας στο Κυπριακό, αφ’ ότου την υποκίνησαν το 1955 οι Βρετανοί για να διατηρήσουν και οι ίδιοι την στρατηγική τους παρουσία στην επαναστατημένη 1955-1959 Κύπρο, καθορίστηκε από την «στρατηγική Νιχάτ Ερίμ 1956» και το τουρκικό Γραφείο Ειδικού Πολέμου 1957 για «Επανάκτηση Κύπρου». Επανάκτηση από την Τουρκία. Έκτοτε, όλες ανεξαίρετα οι τουρκικές κυβερνήσεις, εκλελεγμένες ή πραξικοπηματικές, κεμαλικές δεξιές ή αριστερές, κεμαλο-ισλαμικές ή αμιγώς ισλαμικές, με υποδειγματική επιμονή, μεθοδεύουν απαρέγκλιτα, σταθερά, κλιμακωτά, φέτα-φέτα, τον ίδιο αναλλοίωτο στρατηγικό στόχο. Η Ερντογανοκρατία όχι μόνο τον διατήρησε αλλά και τον επαύξησε στις νεο-οθωμανικές του διαστάσεις της «επιθετικής θαλάσσιας στρατηγικής» που εξήγγειλε από το 2001 ο Νταβούτογλου και εσχάτως την βάφτισε ως πολιτική της «Γαλάζιας Πατρίδας» ο ίδιος ο Ερντογάν.
ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της 18ετίας Ερντογάν υπήρξαν και κυριάρχησαν στην Αθήνα και στη Λευκωσία, στους εκάστοτε κυβερνώντες, στις κομματικές ηγεσίες, στους διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης, πλήθος πλάνες, ψευδαισθήσεις, αυταπάτες, λάθος αναγνώσεις κι εσφαλμένες εκτιμήσεις της τουρκικής πολιτικής.
– Σε πολλές περιπτώσεις, μέχρι και σήμερα, όσο επίμονα συνεπής στη νεο-οθωμανική στρατηγική του είναι ο Ερντογάν, τόσο και άλλο τόσο… συνεπείς στις χρόνιες αυταπάτες τους παραμένουν πολλοί και δη ιθύνοντες στην Αθήνα και στη Λευκωσία.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ αλλ’ όχι μοναδικό παράδειγμα οι ηγέτες του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού και του ΔηΣυ Αβέρωφ Νεοφύτου. Υπενθυμίζεται η προ μηνών δήλωση του Γ. Γρ. του ΑΚΕΛ, ο οποίος μάλιστα είχε πάει και αυτοπροσώπως δύο φορές στην Τουρκία για να… ανακαλύψει, έλεγε, τις «πραγματικές προθέσεις» της Τουρκίας, σε συναντήσεις του με τον τότε πρωθυπουργό Νταβούτογλου και δύο φορές με τον υπουργό Εξωτερικών του Ερντογάν, Μεβλούτ Τσαβούσογλου:
«Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού επανέλαβε την πάγια θέση του ΑΚΕΛ ότι η τουρκική προκλητικότητα θα αναχαιτιστεί μόνο εάν και εφόσον καταφέρουμε να πείσουμε την Τουρκία, μέσα από έμπρακτες ενέργειες, ότι με την επίλυση των προβλημάτων στην γειτονιά μας, με την ύπαρξη σχέσεων ειρηνικών με τις γειτονικές χώρες θα καταφέρει η Τουρκία να γίνει μέρος των συζητήσεων για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου που υπάρχει στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Ο Α. Κυπριανού υπογράμμισε ότι χρειάζεται να πείσουμε την Τουρκία ότι με σωστή λύση του Κυπριακού θα έχει και η ίδια να αποκομίσει οφέλη. Οφέλη τα οποία θα προκύψουν από τη συμμετοχή της στις ευρύτερες συζητήσεις για αξιοποίηση του φυσικού αερίου»…. («ΧΑΡΑΥΓΗ», 17.6.2020).
ΚΙ ΕΝΩ η τουρκική επιθετική θαλάσσια πολιτική και με λόγια και με κλιμακούμενες μεθοδεύσεις και προπάντων με έργα, εκτραχύνεται σε βάρος Ελλάδος και Κύπρου, Λευκωσία και Αθήνα σύρονται σε νέα – βρετανικής ανέκαθεν φιλοτουρκικής επινόησης – Άτυπη Πενταμερή για το Κυπριακό στις 27 τρέχοντος Απριλίου. Με το κρισιμότερο, κατά τη γνώμη μας, εναγώνιο ερώτημα:
– Πόσο λιγότερο ή περισσότερο ζημιωμένος θα εξέλθει και από αυτήν την Πενταμερή ο Ελληνισμός;
– Πόσα επιπλέον κέρδη θ’ αποκομίσει ή όχι από την Αθήνα και τη Λευκωσία στην Πενταμερή ο απόλυτα προβλεπτός Ερντογάν;
